Κρίση πανικού και αγοραφοβία μαζι.
Καλησπέρα στην παρέα. Είμαι ο Κώστας 24 ετών απο την Χαλκίδα, Βρήκα το Site σας καθώς έψαχνα πληροφορίες στο Google για αγοραφοβία και κρίση πανικού.
Θέλω να μοιραστώ αυτό που νιώθω μαζί σας μιας και δεν το έχω συζητήσει ποτέ με κανέναν, παραμόνο λίγο με την μητέρα μου. Οταν πήγαινα στην πέμπτη δημοτικού την ώρα που χτύπησε το κουδούνι για να μπούμε στην τάξη δεν αισθάνηκα καλά και έκανα εμετό, πήγα λοιπόν στην καθαρίστρια του σχολείου και της το είπα, την ενημέρωσα βέβαια να μην πει τίποτα πουθενά, και πήγα στην τάξη μου λοιπόν και εγώ για το μάθημα. Μετά απο 10 λεπτά χτυπάει η πόρτα της τάξης, μπαίνει η καθαρίστρια μέσα και φωνάζει μπροστά σε όλα τα παιδιά, ρε που είπες οτι έκανες εμετό;
μου κόπηκαν τα πόδια μου έμεινα και έγινα κόκκινος σαν την ντομάτα, το δούλευα και τον εξευτελισμό που έφαγα εκείνη την ημέρα δεν περιγράφεται. Μετά απο εκείνη την ημέρα, ξύπναγα το πρωί να πάω σχολείο και ο φόβως μου ήταν να μην κάνω εμετό, ξεκίναγα και δεν έτρωγα τίποτα το βράδυ για να μην κάνω εμετό, σταμάτησα να ψωνίζω απο την καντίνα του σχολείου για τον ίδιο λόγω, μετά απο αρκετό διάστημα έβαζα κάθε πρωί το δάκτυλο στο στόμα μου για να κάνω εμετό και να είμαι σίγουρος οτι στο σχολείο δεν θα κάνω.
απέφευγα να βρίσκομαι σε κλειστούς χώρους, έτσι τελείωσα το δημοτικό. Φυσικά η μητέρα μου δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα, (αναφέρομαι στην μητέρα μου επειδή ειναι χωρισμένοι με τον πατέρα μου απο την ημέρα που γεννήθηκα) στο γυμνάσιο μαρτύριο, ξανά τα ίδια ο φόβος με είχε κυριεύσει! χρειάστηκαν 5 χρόνια για να τελειώσω το γυμνάσιο επειδή το άγχος σε συνδιασμό με τον φόβο έκαναν εκρίξεις μέσα μου και έφευγα απο το σχολείο κρυφά. Με αποτέλεσμα να μείνω απο απουσίες. Ξεκίνησα να έχω φοβίες εμετού και στο δρόμο τώρα, δεν μπορούσα πλέον να περπατήσω μετά πόδια γιατί είχα την ιδέα, άμα κάνω τώρα εμετό και με δούνε θα γίνω ρεζίλι και θα με δείχνουν με το δάκτυλο! κλείστηκα λοιπόν στο σπίτι και έγινα 128 κιλά, ήρθε η ώρα για το λύκειο, φυσικά όλο αυτο το διάστημα δεν είχα κάνει ούτε σχέση ούτε μπορούσα να έχω φίλους, μου έλεγαν οι φίλοι πάμε για καφέ και εγώ έβρισκα πάντα μια δικαιολογία! πόσο τους ζήλευα! πέθαινα μέσα μου! αναρωτιώμουν γιατί; γιατί σε εμένα αυτό το πράγμα; όταν βρισκόμουν σε μη ασφαλές περιβάλλον και με έπιανε αυτό το πράγμα έπρεπε να τρέξω να κρυφτό! με έπιαναν αναγούλες και κρυβόμουν.
Λύκειο; ποιο λύκειο; πήγα 6 χρόνια και δεν κατάφερα να το τελειώσω απο τα 16 μέχρι τα 22 προσπαθούσα να τελειώσω το λύκειο και έμενα απο τις απουσίες απο την αγοραφοβία και την κρίση πανικού! πάντα στο μυαλό μου ο εμετός και να μην γίνω ρεζίλι, το πρωί τα παιδιά έπιναν καφέ, πόσο ζήλευα! αλλά ποτέ δεν τόλμησα να κάνω την κίνηση και να πάρω και εγώ! δεν θα ξεχάσω μια φορά που ξαφνικά πήρα την τσάντα μου εν ώρα μαθήματος και έφυγα απο το σχολείο και την τάξη, την επόμενη μέρα με ρώταγαν τι έπαθα και εγώ έλεγα ως συνήθως ψέματα. Απογοήτευση στο σπίτι η μητέρα μου για εμένα, αλλά τι να πω; ότι ο γιος σου τρελλάθηκε; ότι νιώθει ότι θα ξεράσει και ότι θα τον κοιτάνε και θα γελάνε όλοι μάζι του; πνιγόμουν σε μια κουταλιά νερό, κλείστηκα εντελώς στον εαυτό μου. Πόσα βράδυα παρακάλεσα τους Αγιους να γίνω καλά, πόσες προσευχές έκανα, έφευγα για το σχολείο και έκανα τον σταυρό μου να μην κάνω και σήμερα απουσίες κι άλλες! τελικά τελείωσα μόνο την πρώτη λυκείου, για να μην σας κουραζω όμως έρχομαι στο σήμερα,χωρίς να έχω ξεπεράσει το πρόβλημα μου, να σκεφτώ το θέμα Στρατός την πρώτη φόρα που πήγα στρατό και μόνο για 1 ήμερα κόντευα να τρελλαθώ, ζήτησα αναβολή και με πήγαν στο 414 ψυχιατρικό κέντρο νομίζω είναι , είδα παιδιά, εκεί μέσα που η δική μου θέση θα έλεγα ότι είναι για γέλια, μπορώ να τα καταφέρω και να πάω τώρα; θα τα βγάλω πέρα; άμα είναι να πάρω Ι5 θα μου το δώσουν ή θα νομίζουν ότι τους δουλεύω; δεν θέλω όμως Ι5 νιώθω ότι με μειώνη τόσο πολύ σαν προσωπικότητα σαν ανθρώπο, σαν μελλοντικό πατέρα, γιατί να μην είμαι και εγώ ένα κανονικό παιδί σαν τους άλλους; γιατί να μην έχω πάει για ποτό ποτέ στην ζωή μου; γιατί να μην πηγαίνω για καφέ στην παραλία; γιατί να μην μπαίνω σε τρένο και λεοφωρείο; γιατί σε εμένα; έφτασα στα 24 και δεν έχω κάνει τίποτα! ούτε καν με γυναίκα δεν έχω πάει, πόσο ντρέπομαι! πόσα ψέμματα λέω αμα βρεθώ με παρέα, το παίζω γυναικάς και άμα βρεθώ σε κανένα μπαρ (που δεν έχω βρεθεί) εκτός απο το τζώνι δεν ξέρω άλλο ποτό! τον Μαϊο φεύγω φαντάρος και θέλω να πάω έστω για την εμπειρία, οι άλλοι που πάνε τι είναι κορόϊδα; να λέω τι μεθαύριο; ότι πήρα τρελλόχαρτο; γιατί να μην μπορώ να βρω και εγώ μια δούλεια σαν τους γνωστούς μου; η μόνη δουλειά που έκανα ήταν delivery και αυτό επειδή ένιωθα ελέυθερος, θα έλεγα ότι σε ένα σημείο με είχε βοηθήσει, αλλά σταμάτησα για να τα βρω με τον εαυτό μου στο θέμα στρατός.
Ταλαιπωρούμε απο τα 12 μου χρόνια,ζηλευώ τους ανθρώπους που είναι κανονικοί, γιατί να μην ήμουν και εγώ, γιατί μετά απο ένα περιστατικό στο δημοτικό να σημαδευτώ; έφτασα στα 24 και το αποτέλεσμα μηδέν στο πηλίκο! πολλές φορές με πιάνει κατάθλιψη, και σκέφτομαι πολύ σοβάρα την ζωή μου, έτσι κι αλλιώς ζωή δεν έχω, όλοι έχουν προχωρήση μπροστά και εγώ πάω με την όπισθεν!
τώρα σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο, θα μου πείτε γιατί δεν πήγαινες τόσο καιρό; γιατί δεν αποδέχτηκα ότι έχω πρόβλημα. Το θέμα του ψυχολόγου-ψυχίατρου με χαλάει αρκετά. Αυτά που σας γράφω δεν τα έχω μοιραστεί ποτέ με κανέναν, μετά απο κάποιες άλλες ιστορίες που διάβασα στην σελίδα αυτή, θέλησα να μειραστώ και εγω την δική μου μαζί σας. Σας κούρασα το καταλαβαίνω αλλά ήθελα να τα βγάλω απο μέσα μου.
