Κρίνω πολύ αυστηρά τον εαυτό μου...

Καλησπέρα παιδιά! Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου... Του θυμώνω με το παραμικρό, τον βρίζω και τον κρίνω πολύ αυστηρά. Υπεραναλύω τα πάντα και σχεδόν πάντα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι εφταιγα εγώ. Από το πιο απλό στο πιο σύνθετο. Αν για παράδειγμα, θεωρήσω ότι με έχει ξεγελάσει σε κάτι συνάδερφος στην δουλεία, θα του το πω γιατί δε θα αντέξω με τίποτα να μην αναφέρω κατι, αλλά παράλληλα, θα το σκέφτομαι συνεχώς σε σημείο που να χάνω τον ύπνο μου, οτι δηλ. εγώ έχω ευθύνη που με έχουν ξεγελάσει. Είναι πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό. Κουράστηκα να τα βάζω με μενα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο το κάνω αυτό. Πάντα δείχνω κατανόηση και προσπαθώ να δικαιολογήσω τις πράξεις των άλλων, όμως με εμένα δυστυχώς είναι αλλοιώς τα πράγματα. Διαβάζω βιβλία αυτοκριτικής μπας και με βοηθήσουν, αλλά τίποτα. Θα ηθελα πολυ να ακούσω την γνώμη σας.

Μια χαρα εισαι .........

Οσα βιβλια αυτοβοηθειας και να διαβασεις ισως η ανακουφιση να ειναι παροδικη. Μακαρι να λυνοταν μονο με βιβλια σαφως. Βρισκομαστε σε εποχη με πληθος ψυχολογων ψυχοθεραπευτων. Καπου εδω υπαρχει υπαρχον νημα με κριτηρια επιλογης. Ναι ειναι ψυχοφθορο. Ναι η αυτο εκτιμηση πεφτει ταρταρα. Ναι γινεται εμμονη ιδεα. Κλεισε κανα ραντεβου αν μπορεις. Και σε δημοσιο νοσοκομειο γιατι οχι; Ουδεις τελειος. Κλισεδια ε; και ομως οι υψηλες προσδοκιες για παραγωγικοτητα τελειοτητα αρτιοτητα με ανταποκριση την αναγνωριση μας ωθει στο αυτομαστιγωμα ανευ ουσιας. Εγω μεχρι να κανω ψυχοθεραπεια δεν καταλαβαινα καν ποσο με ειχα ριξει. Δεν ειχα επαφη. Ζουσα στο κοσμο του μηπως και κανω λαθος πω λαθος δειξω λαθος. Και φυσικα επανερχομαι σε αυτο αυτοματα αν οι αμυνες μου ειναι κατω. Λεει καποιος κατι. Ε και ;;;; αφαιρεσες ανθρωπινη ζωη; εκλεψες το φαι του;;; θελει επαναπρογραμματισμο ο εγκεφαλος μας. Φιλικα παντοτε. Καλη αρχη ευχομαι στις αλλαγες.

Μακάρι να είχα την απάντηση. Αυτό είναι ένδειξη άγχους και τελειομανίας. Ίσως τελικά να είναι θέμα χαρακτήρα και απλά να χρειάζεται διαχείριση. Το προτιμώ αυτό - ακόμη κι' αν καταντάει ε ξ α ν τ λ η τ ι κ ό - από το να είμαι αναίσθητη και να βλέπω πάντα λάθη σε όλους τους άλλους εκτός από μένα. Τότε δεν θα μπορούσα καν να με βελτιώσω. Εδώ στάσου. Σε βοηθάει; Μπορείς μέσα από την αυστηρή κριτική που σου ασκείς, να βελτιωθείς; Αν εσύ η ίδια σου βάζεις τρικλοποδιές και παραλύεις, τότε ξεπερνάς το λεπτό σημείο και κάνεις κακό στον εαυτό σου. Μέση λύση χρειάζεται. Μου πήρε χρόοοονια όχι να το καταλάβω, πολλοί το καταλαβαίνουμε, αλλά να καταφέρω να το συνειδητοποιήσω πλήρως, να σιχαθώ τον τρόπο που μου φέρομαι και να με αγκαλιάσω ώστε να καταφέρω πλέον να γίνω σύμμαχός μου και να με βοηθώ ακόμη και στα λάθη, στις κρισάρες. Από αυτά μαθαίνουμε και μόνο αν μας βοηθήσουμε να σταθούμε θα προχωρήσουμε. Αν σε βαράς συνέχεια δεν κάνεις βήμα. Μια δυο τρεις μέχρι να συνέλθεις και να καταλάβεις πραγματικά το λάθος σου, καλοδεχούμενο. Μετά καταντάει τρικλοποδιά που την βάζεις εσύ η ίδια και επειδή μαθαίνεις με αυτό, μπορεί να βλέπεις και λάθη εκεί που δεν υπάρχουν. Ποιον άλλον άλλωστε έχεις μάθει να κατηγορείς και μάλιστα με τόσο πάθος; Μόνο εσένα. Γνώριμα μονοπάτια. Είναι ωραίο όμως να τα αλλάζεις και ελπιδοφόρο.

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις! Blackbird δυσκολεύομαι πολύ να βρω την μέση λύση. Είναι αλήθεια πως το να μου βάζω συνεχώς τρικλοποδιές δεν με βοηθάει να προχωράω μπροστά και είναι αλήθεια ότι αυτό κρύβει άγχος, τελειομανία, ίσως και χαμηλή αυτοπεποίθηση. Constantly curious δεν μπορώ να να κανω ψυχοθεραπεία, γιατί δυσκολεύομαι αφάνταστα να ανοιχτώ σε άλλους, ακομη και στους πιο δικούς μου πόσο μάλλον σε ένα άγνωστο. Είμαι σίγουρη ότι θα παω εκει, θα νοιώθω πολύ άβολα και θα λέω αρλούμπες.

Το καταλαβαίνεις όμως πως σου βάζεις τρικλοποδιές. Εκεί που σε "χτυπάς" και το αντιλαμβάνεσαι, τι κάνεις; Συνεχίζεις αλύπητα; Σε αυτό το σημείο είναι που πρέπει να πάρεις λίγο ανάσα και να το σκεφτείς διαφορετικά. Οκ ακούγεται εύκολο στα λόγια αλλά όλα ξεκινάνε από την επίγνωση και κατά πόσο έχεις συνηθίσει ή και σιχαθεί κάποιες συμπεριφορές.

Για την ψυχοθεραπεία έτσι πίστευα κι' εγώ. Η δική μου με έβαζε και να γράφω γιατί έτσι εκφραζόμουν καλύτερα. Η δουλειά της είναι να "σε λύσει". :)

Αυτό δεν σου δημιουργήθηκε έτσι.. Εννοώ δεν σηκώθηκες ένα πρωί και είπες θα είμαι έτσι..

Ποια ήταν η σχέση σου με τους γονείς σου; (και είναι).. Πως ήταν γενικά τα παιδικά σου χρόνια; Θυμάσαι ποτέ κάποιον να σε κρίνει, να μην ικανοποιειται με ότι του δίνεις και γενικά Υ συμπεριφορά του να σε πιέζει, αγχώνει κτλ;

Γιώργο είχα γονείς επικριτικους και πολύ πιεστικούς κυρίως όσον αφορά την σχολικη μου επίδοση, μιας και είχα αδερφή αριστούχα. Πότε δεν εκδηλωναν συναισθηματα αγάπης και τρυφερότητας, παρόλο που πάντα ήξερα ότι νοιάζονταν για μένα. Δεν ήταν ποτέ βιαιοι, μονο καταπιεστικοί. Η μαμά κυρίως ήταν και είναι πολύ αγχώδης. Blackbird όταν αυτομαστιγωνομαι δεν μπορώ να αντιληφθώ τι μου κάνω. Το αντιλαμβάνομαι όταν περάσει ένα χρονικό διάστημα το οποίο περιλαμβάνει αρχικά θυμό και συνεχείς σκεψεις, έπειτα μελαγχολία ίσως και καταθλιψη. Ακολούθως το θάβω μέχρι το επόμενο αυτομαστίγωμα.

Για να μπορέσεις να βρεις τη λύση σε ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να βρεις την αιτία. Η προσπάθεια σου να αποδείξεις στους γονείς σου ότι είσαι καλή μαθήτρια σε έχει κάνει να είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου, να μη του επιτρέπεις τα λάθη και να τον κρίνεις. Ακόμη και το γεγονός ότι συναισθηματικά δεν σου πρόσφεραν αυτά που δίνει ένας γονιός είναι ένα συν σε όλα αυτά. Όσο και να ξέρει ένα παιδί ότι ο γονιός του τον αγαπά έχει την ανάγκη να το δει.. Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ τώρα... Τι κάνεις για να βρεις τον εαυτο σου; Γιατί η συμπεριφορά που έχεις προς εσένα δεν είναι αυτη που θα είχες αν η παιδική σου ηλικία ήταν καλύτερη.. Σε παρακολουθεί κάποιος ψυχολόγος;

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Για να μπορέσεις να βρεις τη λύση σε ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να βρεις την αιτία. Η προσπάθεια σου να αποδείξεις στους γονείς σου ότι είσαι καλή μαθήτρια σε έχει κάνει να είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου, να μη του επιτρέπεις τα λάθη και να τον κρίνεις. Ακόμη και το γεγονός ότι συναισθηματικά δεν σου πρόσφεραν αυτά που δίνει ένας γονιός είναι ένα συν σε όλα αυτά. Όσο και να ξέρει ένα παιδί ότι ο γονιός του τον αγαπά έχει την ανάγκη να το δει.. Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ τώρα... Τι κάνεις για να βρεις τον εαυτο σου; Γιατί η συμπεριφορά που έχεις προς εσένα δεν είναι αυτη που θα είχες αν η παιδική σου ηλικία ήταν καλύτερη.. Σε παρακολουθεί κάποιος ψυχολόγος;

---

Σ'ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Αυτή την στιγμή όχι. Πιο παλιά ναι. Αλλά σταμάτησα γιατί δεν έβλεπα και φοβερή βελτίωση. Μου ζητούσε συνέχεια να μιλώ (δεν είμαι και ιδιαίτερα ομιλητικη, πιο πολύ ακουστικός τύπος, συν το ότι δεν ξεκουμπώνομαι εύκολα) και όταν σε κάποια συνεδρία την ρώτησα τι έχεις να μου προτείνεις, ξεκίνησε κάτι ακαταλαβίστικα για τον εαυτό μου και το εγώ μου που είναι ένα, αλλά πρέπει να τα διαχωρίσω.. . Νομίζω προτιμώ καλύτερα να το δουλέψω μόνη μου ολο αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by Biggirl

Σ'ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Αυτή την στιγμή όχι. Πιο παλιά ναι. Αλλά σταμάτησα γιατί δεν έβλεπα και φοβερή βελτίωση. Μου ζητούσε συνέχεια να μιλώ (δεν είμαι και ιδιαίτερα ομιλητικη, πιο πολύ ακουστικός τύπος, συν το ότι δεν ξεκουμπώνομαι εύκολα) και όταν σε κάποια συνεδρία την ρώτησα τι έχεις να μου προτείνεις, ξεκίνησε κάτι ακαταλαβίστικα για τον εαυτό μου και το εγώ μου που είναι ένα, αλλά πρέπει να τα διαχωρίσω.. . Νομίζω προτιμώ καλύτερα να το δουλέψω μόνη μου ολο αυτό.

---

μην το δουλεψεις μονη σου, πηγαινε σε καποιον αλλον που θα σου αρεσει η επαφη μαζι του και δεν θα σου λεει αρλουμπες.

Αν για τον Α ή Β λόγο ο γιατρός που κάνουμε θεραπεία δεν μας βοηθάει ή δεν ταιριάζουμε μαζί του τότε δοκιμάζουμε κάποιον άλλον. Φυσικά πρώτα δίνουμε ευκαιρία να δούμε πως θα εξελιχθεί και μετά. Εγώ με την ψυχολόγο για αρκετό διάστημα δεν καταλάβαινα γιατί πήγαινα.. Με τον καιρό είδα την δουλειά που κάναμε.. Βρες ένα άλλο ψυχολόγο. Να ξέρεις πως όλα αυτά θέλουν χρόνο.

Εντάξει, θα ψάξω επαγγελματική βοήθεια μπας και νιώσω καλύτερα. Βέβαια, χλωμό το βλέπω, αλλά θα δώσω μια δεύτερη ευκαιρία σε μένα.