Τραυματικές εμπειρίες που εχω ζησει απο ειδικους ψυχικης υγειας
Καλησπερα σε ολους και καλες γιορτες!!! :) :)
Καποιοι απο εδω μεσα με θυμαστε καποιοι ειστε πιο καινουργοι απο 'μενα.
Για τους πιο καινουριους, απλα σας λεω οτι με τους γονεις μου δεν ειχα ποτε καλη σχεση και παντα τους μισουσα και οτι ειμαι απο Νάξο κι εκει μεγαλωσα αλλά σπουδάζω στη Μυτιλήνη.
Οι πιο παλιοι απο εσας, θυμαστε οτι στα 17 μου (πασχα του 2012) ειχα τσακωθει με τον τότε ψυχολογο μου γιατι ειδοποιησε τους γονεις μου ενω εγω ηθελα να κανω μια θεραπεια προσωπικη μου υποθεση και αυτος αντι να μου πει οτι επειδη ημουν ανηλικος επρεπε να τους ειδοποιησει, μου εταξε εχεμυθεια για να μη με χασει και μετα μου εκανε την πουστιά για αυτο οπως θυμαστε οι πιο παλιοι νευριασα...
Αργοτερα ειδα μια αλλη ψυχιατρο και μου ειπε οτι εχω συναισθηματικη διαταραχη και μου εδωσε το zyprexa που το δινουν σε σχιζοφρενεις αλλα τοτε δυστυχως ημουν ανηλικος κι αντεδρασαν οι γονεις μου και προτιμησαν να με πανε σε εναν ψυχιατρο που ειναι μεγαλος επιστημονας, τον θεωρουσαν εγκριτο κι απο συμπτωση ετυχε να ειναι και ιερεας. Αυτος λοιπον ειπε οτι εβλεπε μια παρορμητικοτητα που επρεπε να τη ριξουμε και μου εδωσε Clopixol (αντιψυχωσικο) και Seropram (αντικαταθλιπτικο). Το seropram Δεν μου εκανε τιποτα αλλα ο γιατρος ΠΟΤΈ ΔΕΝ μου αυξησε τη δοση ουτε μου το αλλαξε. Το επαιζα εκεινη την περιοδο διπλωματια στους γονεις μου για να με στηριξουνε στις σπουδες μου (ενω τους μισουσα τοσο πολυ που μακαρι να μπορουσα να τους σταυρωνα οπως σταυρωσαν το Χριστο). Απο συμπτωση ετυχε το διαστημα που το επαιζα καλος να ειναι η περιοδος που επαιρνα τη φαρμακευτικη αγωγη κι οι γονεις μου νομιζανε οτι ημουν ετσι απο τα φαρμακα. Αργοτερα ομως ΔΕΝ αντεχα να φιμωνω τον εαυτο μου και οταν οι γονεις μου, μου μιλουσαν ασκημα (χειροτερα απ' οτι μιλας στον υπαλληλο σου), οταν αντιδρουσα, μου λεγανε "γιατι δεν παιρνεις τα φαρμακα?" και οταν τους ρωταγα γιατι το λενε αυτο, μου λεγανε "οταν τα επαιρνες ειχες μια συμπεριφορα κι οταν Δεν τα επαιρνες ειχες μια συμπεριφορα" κι αυτο Δεν ειναι ενοχλητικο κι απ' την πρωτη φορα αλλα σιγα σιγα εγινε ολο και πιο ανυποφορο! Τα φαρμακα, καταλαβα οτι εξυπηρετουσαν κατασταλτικους σκοπους των γονιων μου και ειπα στο γιατρο (απο συμπτωση ετυχε να ειναι και ιερεας) "Πάτερ ΔΕΝ ειμαι ο εαυτος μου γιατι οι γονεις μου το ριχνουν στα φαρμακα" και μου ειπε "λαθος αυτο" και του ειπα "στους γονεις μου πειτε το" και μου ειπε "Ξερω εγω τι θα τους πω" και ΔΕΝ τους ειπε ΤΙΠΟΤΑ. Μαλιστα, καθε φορα που του ελεγα για καποια ασκημη συμπεριφορα που ειχαν οι γονεις μου απεναντι μου, εκεινος με εγραφε στα παπαρια του και ΔΕΝ τους ελεγε ΤΙΠΟΤΑ. Σαν να δινεις μια πιπιλα στο μωρο να μη μιλαει ειχαν καταντησει τα φαρμακα. Για αυτο το λογο τα εκοψα μαχαιρι κι ηξερα οτι αυτο ειναι πολυ μεγαλο ρισκο και ΠΑΡΑΚΙΝΔΥΝΕΥΜΕΝΟ αλλά το εκανα με την προοπτική οτι θα πηγαινα στο μερος που θα πηγαινα φοιτητης σε ενα γιατρο να με ρυθμισει.
Αργοτερα ομως βγηκαν οι βασεις απο τις πανελληνιες που εδωσα κι ειδα οτι ΔΕΝ περασα ΠΟΥΘΕΝΑ κι αυτο για 'μενα σημαινε αλλος ενας χρονος στη Ναξο στη φυλακη μου με τους γονεις μου, χωρις κανενα φιλο κι η μονη μου παρεα ηταν μια συμφορουμιστρια που ειχα γνωρισει απο εδω μεσα που μενει Αθηνα. Ηξερα οτι αν δεν με παρακολουθουσε ο γιατρος μου, δεν θα μπορουσα να παω Αθηνα να δω τη φιλη που γνωρισα εδω και να ξεφυγω λιγο. αα ξεχασα να σας πω οτι η δοσολογια που επαιρνα, ηταν η μικρη που ειναι για εφηβους και ΔΕΝ υπηρχε σε χαπι αρα λοιπον τα φαρμακα ητανε σε μπουκαλακια που τα αναποδογυριζα πανω απο το ποτηρακι με το νερο και εσταζαν τις σταγοινες μία μία. Αρα λοιπον τι εκανα? Ανακαλυψα οτι αν τραβηξεις την ταπα που σταζει τις σταγονες (ειτε με τα νυχια ειτε με τα δοντια), τα μπουκαλακια ανοιγουνε και τ' ανοιγα, τα αδειαζα απο το φαρμακο, τα ξεπλενα καλα κι εβαζα μεσα ποσιμο νερο. Ενω τα ειχα κοψει τα φαρμακα και πιο πριν, αυτο το κολπο το εκανα μονο και μονο για να νομιζουν οι γονεις μου οτι παιρνω την αγωγη κανονικα, να μου δινουνε χρηματα να πηγαινω στο γιατρο αρα ναμβρισκω αφορμη ν' ανεβαινω Αθηνα να βλεπω και τη φιλη μου. Οταν ηρθα εδω στη Μυτιληνη, πηγα στην ψυχολογο και στην ψυχιατρο του νοσοκομειου της Μυτιληνης και η ψυχιατρος του νοσοκομειου, μου ειπε οτι εχω συναισθηματικη διαταραχη κι οτι πρεπει να νοσηλευτω κι οταν της ειπα "γιατι να μην παιρνω τα φαρμακα και να ειμαι εξω, πρεπει οπωσδηποτε να με κρατησετε στο νοσοκομειο?", μου ειπε " γιατι πηρες ποτε σου φαρμακο"...Δεν σταματησε εκει! Ειδοποιησε τους γονεις μου ενω ημουν ενηλικας τοτε (19 ετων) και αυτη η γιατρος ειπε στη μανα μου οτι αν δεν ερθει στη Μυτιληνη, θα στειλει την αστυνομια να με φερει στο νοσοκομειο εκτος κι αν η μανα μου, το ειπε για να με φοβερισει που το πιθανολογω κι αυτο. Η μανα μου πηρε τηλεφωνο τον προηγουμενο γιατρο και του ζητησε να της μιλησει να την καθυσηχασει για να μην κινητοποιησει την αστυνομια ενω εγω ΠΟΤΕ ΔΕΝ θα ζηταγα βοηθεια απο αυτον τον καριόλη!!! Της μιλησε και την καθησυχασε...πηρα το καραβι και πηγα Ναξο κι οι γονεις μου με πιεζαν να παω στον προηγουμενο γιατρο ενω εγω ΔΕΝ ηθελα με τιποτα και μαλιστα μου ελεγαν "Αμα δεν πας τωρα στο γιατρο, μετα απο 5 μηνες θα πας σε ενα ψυχιατρο να πεις τον πονο σου" και ο πατερας μου, μου ειπε "Αν νας ξαναψαξουν, θα σταματησεις να εχεις καθε παροχη" τελικα ΔΕΝ πηγα. Αργοτερα 2 συνφοιτητριες μου, μου συστησαν εναν πολυ καλο ψυχολογο αλλα ωσπου να το αποφασισω να παω, εφυγε απο τη Μυτιληνη και πηγε Αθηνα, στα Εξαρχεια και πηγα και τον βρηκα και με παρεπεμψε σε μια συνεργατη του στη Μυτιληνη κι αυτη μετα με εστειλε στην ψυχιατρο που συνεργαζεται και ξεκινησα μια κανονικη θεραπεια αλλα λογω οικονομικων δυσκολιων, σταματησα να πηγαινω στην ψυχολογο και πηγαινω μονο στην ψυχιατρο. Αν μου ξαναδωθει η ευκαιρια, θα ξαναρχισω να πηγαινω στην ψυχολογο γιατι ηταν πολυ καλη.
αα ξεχασα να σας πω οτι το κολπο που εκανα με τα φαρμακα, η ψυχολογος το αποκαλουσε "χειριστικο του κερατα"
Σας ευχαριστω που διαβασατε ολοκληρο κατεβατο...να ειστε καλα!
