Εκει που ημουν καλα να σου παλι..
Γεια σε ολους
λοιπον, τον τελευταια καιρο ημουν παρα πολυ καλα ψυχολογικα.Πιστευα πραγματικα πως επιτελους περασε η ιψδ.Εχω κανει φιλους, εχω ερωτευτει, κανω αυτο που μου αρεσει και με γεμιζει, βγαινω εξω και διασκεδαζω, σκεφτομαι αισιοδοξα για το μελλον και εχω ονειρα πολλα.
Και εκει που ημουν μια χαρα, να σου παλι η ιψδ, αυτη τη φορα με τη μορφη μιας ηλιθιας, ανουσιας και εντελως εξω απο τα δικα μου ενδιαφεροντα, απορια.
Η οποια ειναι η εξης:Αν το κομπρεσερ, το μηχανημα, που τρυπαει το πεζοδρομιο, οταν γινονται εργα, μπορει να σπασει το μεταλλο (πχ ενα νυχοκοπτη) και το πλαστικο ( πχ ενα καπακι απο μπουκαλι νερου).Γενικα εχω ενα θεμα με τους νυχοκοπτες εξαιτιας της ιψδ.
Και ρωταω και αλλος μου λεει οτι σπαει, αλλος οτι δε σπαει και δεν αντεχω αλλο.Αν δε μαθω νιωθω οτι δε θα ησυχασω.Φοβαμαι οτι θα μου κολλησει αυτη η παλιοαπορια.Παλιοψυχαναγκ� �στικη.Σε μισω, σε σιχαινομαι, σε απεχθανομαι.:(