Γεια σας και απο εμένα

Γεια σας, είμαι 26 ετών, στη ζωή μου άλλαξα πολλά περιβάλλοντα, αλλα πριν λίγο καιρό ξεκίνησα εκ νέου τη ζωή μου, με τη διαφορά οτι δεν είχα στόχο να αλλάξω τον εαυτό μου (όπως έκανα παλιά και αποτύγχανα παταγωδώς) αλλά να τον αποδεχτώ και να περάσω καλά όπως έιμαι. Τα κατάφερα στην αρχή, ήμουν άνετος με τα νέα άτομα που γνώριζα επειδή κρατούσα αποστάσεις. Τελευταία όμως που ήθελα να κάνω και παρέα αποσυντονίστηκα και έγινα πιο απόμακρος και περίεργος στα μάτια των παιδιών που κανονικά θα έπρεπε να ήμουν άνετος πια, επίσης παραμέλισα τα πράγματα που έκανα πριν μόνος και μου δίναν χαμόγελο, με αποτέσμα να έχω συνεχώς κακή διάθεση.
Όπως δε μιλάω, έτσι κ δε γράφω πολύ, αυτό το ποστ είναι το πρώτο μου βήμα για να γνωρίσω περισσότερ άτομα που νιώθουν περίεργα για κάπιο λόγο. Ελπίζω να νιώσω άνετα εδώ για να τα λέμε. Δεν ξέρω τι έχω βασικά, την απόμενη βδομάδα κανόνισα ραντεβού με ψυχολόγο. Από μικρός ήξερα οτι δε μπορώ να δείξω αυτό που είμαι, και όσο περνάν τα χρόνια χάνω την ζωή μου, ελπίζω να βρω μια λυση επιτέλους.

Δεν κατάλαβα τίποτα. τι πρόβλημα υπάρχει;

Όταν γνωρίζω νέους ανθρώπους, όσο περνάει ο καιρός γίνομαι ντροπαλός και απόμακρος αντί να είμαι πιο άνετος μαζί τους.
Και αυτό θα επηρεάσει και όλα τα υπόλοιπα στη ζωή μου. Φαντάσου οτι κάνεις μια νέα παρέα, και ενώ μπορείς να περάσεις καλά αντιθέτως περνάς χάλια και εγκαταλέιπεις όλα όσα άλλα έκανες, και θα μέινεις ακόμη πιο μόνος στο τέλος.

Καλωσήρθες papis σ\' αυτή τη διαδικτιακή παρέα.
Έχω την αίσθηση οτι για σένα είναι απαραίτητο να διατηρείς αποστάσεις απο τους ανθρώπους. Διαβάζοντας το ποστ σου σκέφτηκα οτι θέλεις να πλησιάσεις τους ανθρώπους ώς ένα βαθμό μόνο. Έτσι, οι σχέσεις σου πάνε \"καλά\" τον πρώτο καιρό της γνωριμίας που αυτή η απόσταση θεωρείται φυσιολογική και αναμενόμενη. Τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν όσο περνάει ο καιρός, όσο οι συνάνθρωποι σου αρχίζουν να σε πλησιάζουν και να μικραίνουν την απόσταση. Τότε, εσύ κάνεις πίσω, προσπαθώντας να διατηρήσεις την αρχική σας απόσταση. Αυτά τα βήματα προς τα πίσω σε κάνουν να δείχνεις πιο απόμακρος και ντροπαλός, παράξενος ίσως στα μάτια των άλλων και κάθε άλλο παρά άνετος. Είναι έτσι? Έχω καταλάβει σωστά?
Δεν είμαι σίγουρη αν θέλεις να πλησιάσεις περισσότερο, αν θέλεις να μικρύνεις την απόσταση, ή αν νιώθεις οτι πρέπει να το κάνεις επειδή το κάνουν όλοι οι άλλοι, για να μην μείνεις μόνος στο τέλος. Ό, τι και να ναι όλο αυτό σε ωθεί να εγκαταλείπεις και πράγματα που σου αρέσουν κι έτσι να έχεις κακή διάθεση, έτσι δεν είναι?

Η αλήθεια είναι οτι δε θέλω να υπάρχουν αποστάσεις, θέλω να υπάρχει ειλικρίνια, επιστοσύνη, φιλία. Και με όλα αυτά έρχετε η χαρά, ε με αυτήν τη χαρά δε τα πάω καθόλου καλά.

Quote:

---

αν νιώθεις οτι πρέπει να το κάνεις επειδή το κάνουν όλοι οι άλλοι, για να μην μείνεις μόνος στο τέλος

---

ίσως σε αυτό έχεις δίκιο.
Ναι, οι νεες γνωριμιες παντα με οδηγουν σε άσχημες διαθέσεις.

Ισωσ με το να ανοίγεσαι νιώθεισ άβολα ή κυρίωσ όταν ανοίγονται οι άλλοι σε εσένα και έρχονται τα πολλά πολλά. Σε κάθε περίπτωση καλά θα κάνεισ να επισκεφτείεσ κάποιον ειδικό, ότι και να λέμε εμείσ μόνο έτσι θα καταλάβεισ τι ακριβώσ σου συμβαίνει, γιατι και πωσ θα λυθεί.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που νιώθουν καλύτερα όταν λένε το πράβλημα τουσ. Εγώ για παράδειγμα νιώθω χειρότερα όταν το λέω και δη για κάτι που σίγουρα δεν λύνεται, γιατί το μεγεθύνω στο μυαλό μου και όλα χειροτερεύουν. Οταν όμωσ το κρατάω μέσα μου δείχνει μικρότερο και είμαι και δείχνω καλύτερα.
Αυτό στο λεώ γιατί γράφεισ ότι δεν μιλάσ πολύ αλλά ούτε και γράφεις:)

Οπότε, δηλαδή, δεν είναι η κοντινότητα με την οποία δεν τα πας καλά. Είναι η χαρά.
Δεν είναι οτι δεν θέλεις να έρθεις κοντά. Θέλεις την εμπιστοσύνη, θέλεις τη φιλία. Αλλά σαν να θέλεις να γίνει όλο αυτό με το δικό σου τρόπο? Έχω καταλάβει καλά? Νιώθω οτι κάτι μου διαφεύγει αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό.

hello papis!
μου μοιαζει αυτό που περιγράφεις, σαν να μην έχεις την δυνατότητα να εκφραστείς ελεύθερα, να είσαι ο εαυτός σου, να δείξεις την γνώμη σου κ την άποψή σου. φοβασαι να είσαι εσυ; απο τι κρύβεσαι; απο τους άλλους ή απο το ίδιο σου τον εαυτό;
μου έχει περάσει κ μένα μια παρόμοια σκέψη, την οποία δεν την έχω σκεφτεί όσο θα έπρεπε, ενω κ γω γνωρίζω ανθρώπους, υστερα δεν μπορω να ειμαι χαρούμενη, ουτε να εχω κατι παραπάνω κ δεν ξέρω αν τελικα μου φταίνε όλοι οι άλλοι ή αν εγω δεν κάνω κατι παραπάνω για να υπάρξω χαρούμενη μέσα στην παρέα. τις περισσότερες φορές σκέφτομαι ότι φταίει η διάθεσή μου κ μόνο, με βρίζω που δεν μπορω να ευχαριστηθω το οτι εχω δυο φιλους κ μπορω να πάω μια βολτα, αλλα δεν μπορω να ευχαριστηθώ το εδω κ τώρα να περάσω καλά. δεν ξερω τι φταιει, ελπιζω να μην σε μπερδεψα παραπάνω.. με έβαλες σε πολλες σκεψεις τωρα..

βρε παιδιά μπορεί να κάνω λάθος αλλά μήπως δεν φταίτε εσείς αλλά τα άτομα που συναναστρέφεστε;για να μην αισθάνεστε καλά και νιώθετε άβολα δεν σημαίνει πως φταίτε απαραιτήτως εσείς μπορεί να σας κάνουν οι άλλοι να αισθάνεστε έτσι.
αυτό συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που θα γνωρίσετε ή μόνο με συγκεκριμένους;συγνώμη αλλά αυτό δεν το έχω καταλάβει,νιώθω να έχω ένα κενό με το όλο θέμα.

mstrouf ναι, αυτο συμβαίνει κ σε μένα.

λίτσα όχι, εχω συναναστραφει με ολων των χαρακτηρων άτομα, δε μπορουνε να φταινε όλοι.

Ανυπομωνώ να μιλήσω με τον ψυχολόγο να δω τι θα μου πει...
Ακουω οτι οι παιδικές εμπειρίες δρουν σημαντικά για την υπόλοιποι ζωή. Όταν ήμουν παιδί ήμουν πολύ συνεσταλμένος, ότι αστεία με κάνανε οι μεγάλοι με πλήγωναν και αυτοί δε το καταλάβαιναν, περίμενα μόνο να ενηλικιωθώ και να φύγω από το σπίτι μακριά(μακριά απο όλους και όλα), βέβαια δε κατάφερα να ξεφύγω από τον εαυτό μου και γιαυτό όπως σας έγραψα στην αρχή ξεκινάω τωρα πάλι τη ζωή μου από την αρχή.
(Παρένθση: η οικογένεια και το περιβάλλον που μεγάλωσα ήταν απόλυτα υγιεί-για να μη νομίσετε άλλα)

papis.. αν βρεις καμιά άκρη πες μου κ μένα.. δεν μπορώ να το καταλάβω, αφου μου είναι κ δύσκολο να το εξηγήσω. Κάνω με διαφορετικές παρέες, εναλλαξ, δεν μπορεί να φταίνε οι άλλοι, κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει με εμένα, δεν μπορω να είμαι σε επικοινωνία με τους άλλους συνέχεια, αρκετες φορες δεν συμμετεχω καν στην κουβέντα με όποια παρέα κ να βρίσκομαι. το μυαλό μου ίσως να είναι αλλου, χαμογελάω χωρίς να χαίρομαι, μιλάω για να μιλήσω χωρίς να έχω κάτι να πω, βρίσκομαι εκεί χωρίς να ξέρω γιατί βρίσκομαι κ αν τελικά θέλω να είμαι εκει. συνήθως αποχωρώ, μιας κ ο τόπος δεν με χωράει.