Κάποτε ήσουν χαρούμενη...

Η φράση αυτή με έβαλε σε σκέψης όταν μου την είπε κοντινό μου πρόσωπο και της απαντώ μα πώς θα είμαι χαρούμενη με τόσα που μου συβμαίνουν;;;
Ξέρω ότι άλλοι περνάνε χειρότερα και πάλι καλά να λέω με αυτά που έχω, αλλά νιώθω ότι δεν πάει πουθενά, όλοι και όλα προχωράνε και εγώ όσο και να έχω δουλέψει μένω να κάνω κύκλους. Δουλειά που να μου αρέσει ή με καλά λεφτά να αυτονομηθώ δεν βρήκα. Οι σπουδές και τα μεταπτυχικά δεν βοήθησαν και δεν έχω γνωριμίες ούτε για δουλειά ούτε για κοινωνική ζωή και φίλους. Έχω ξεκινήσει ένα ακόμη μεταπτυχιακό με παρότρυνση της μητέρας μου για να έχω κάτι ν κάνω(γι'αυτο θεωρώ μου είπε να το κάνω) και νιώθω μια απάθεια. Κάποτε το διάβασμα και άλλα πράγματα, για μένα παρα τη δυσκολία του δεν με τρόμαζε, τώρα είμαι κάτω από την κουβέρτα, δεν μπορώ να συγκεντρωθω, φοβάμαι. Απλά υπάρχω.
Μπορώ να μείνω ξαπλωμένη και να σκέφτομαι διάφορα, να είμαι στο ιντερνετ και να βγαίνω από το σπιτι μονο για το σούπερ μάρκετ. Μέσα στη μέρα μπορεί να πω δύο κουβέντες με την αδελφή μου που μενουμε μαζί και αυτό. Είναι στιγμές που λέω ότι τίποτα δεν έχει νόημα και κάποιες συνέρχομαι κάπως και προσέχω λίγο τον ευατό μου (να κανω κανα μπάνιο).
ίσως φταίει που έγινα 30 λέω, αλλά και πριν δεν με έλεγες και τον πιο χαρούμενο άνθρωπο. Τα ανορεξικά και τα βουλιμικά επισόδεια τα ξεπέρασα, οπότε σκέφτομαι ότι υπάρχει λίγη δύναμη μέσα μου...μάλλον. Όμως γιατί δεν την βρίσκω. Απορρώ πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να ζουν την κάθε μέρα και για μένα είναι όλες ίδιες, απλά περνάνε και απλά γερνάω και ό,τι και να κάνω(που δεν μπορώ να κάνω και πολλά όπως έχει αποδειχθέι) δεν γίνεται κάτι.
Υπήρξαν στιγμές που έιπα στη μαμά μου ότι θέλω να πεθάνω και ότι δεν αξίζω τίποτα αλλά μετά σκέφτηκα πως ξεστόμησα τέτοιες κουβέντες.
Δεν ξέρω από που να το πιάσω, ίσως να το αφήσω και ό.τι κάτσει που λένε ή πάλι τίποτα δεν θ γίνει.

(δεν ξέρω πόσο σημασία έχει αλλά οι γονείς μ χώρισαν όταν ήμουν 23 και δεν μ μιλάει ο πατέρας μου, βασικά ούτε καν με θέλει απο τα 21 και δεν υπάρχει επικονωνία μέχρι σήμερα, η οικονομικι κατασταση δεν είναι ιδιαίτερα ανετη με τόση φορολογία αλλά ούτε πεινάω αλλά δεν έχω και την άνεση ούτε να ξεκινήσω κάτι δικό μου ούτε να μείνω μόνη--αυτό δεν έγινε ποτε)

Quote:

---

Originally Posted by Eri89

Η φράση αυτή με έβαλε σε σκέψης όταν μου την είπε κοντινό μου πρόσωπο και της απαντώ μα πώς θα είμαι χαρούμενη με τόσα που μου συβμαίνουν;;;
Ξέρω ότι άλλοι περνάνε χειρότερα και πάλι καλά να λέω με αυτά που έχω, αλλά νιώθω ότι δεν πάει πουθενά, όλοι και όλα προχωράνε και εγώ όσο και να έχω δουλέψει μένω να κάνω κύκλους. Δουλειά που να μου αρέσει ή με καλά λεφτά να αυτονομηθώ δεν βρήκα. Οι σπουδές και τα μεταπτυχικά δεν βοήθησαν και δεν έχω γνωριμίες ούτε για δουλειά ούτε για κοινωνική ζωή και φίλους. Έχω ξεκινήσει ένα ακόμη μεταπτυχιακό με παρότρυνση της μητέρας μου για να έχω κάτι ν κάνω(γι'αυτο θεωρώ μου είπε να το κάνω) και νιώθω μια απάθεια. Κάποτε το διάβασμα και άλλα πράγματα, για μένα παρα τη δυσκολία του δεν με τρόμαζε, τώρα είμαι κάτω από την κουβέρτα, δεν μπορώ να συγκεντρωθω, φοβάμαι. Απλά υπάρχω.
Μπορώ να μείνω ξαπλωμένη και να σκέφτομαι διάφορα, να είμαι στο ιντερνετ και να βγαίνω από το σπιτι μονο για το σούπερ μάρκετ. Μέσα στη μέρα μπορεί να πω δύο κουβέντες με την αδελφή μου που μενουμε μαζί και αυτό. Είναι στιγμές που λέω ότι τίποτα δεν έχει νόημα και κάποιες συνέρχομαι κάπως και προσέχω λίγο τον ευατό μου (να κανω κανα μπάνιο).
ίσως φταίει που έγινα 30 λέω, αλλά και πριν δεν με έλεγες και τον πιο χαρούμενο άνθρωπο. Τα ανορεξικά και τα βουλιμικά επισόδεια τα ξεπέρασα, οπότε σκέφτομαι ότι υπάρχει λίγη δύναμη μέσα μου...μάλλον. Όμως γιατί δεν την βρίσκω. Απορρώ πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να ζουν την κάθε μέρα και για μένα είναι όλες ίδιες, απλά περνάνε και απλά γερνάω και ό,τι και να κάνω(που δεν μπορώ να κάνω και πολλά όπως έχει αποδειχθέι) δεν γίνεται κάτι.
Υπήρξαν στιγμές που έιπα στη μαμά μου ότι θέλω να πεθάνω και ότι δεν αξίζω τίποτα αλλά μετά σκέφτηκα πως ξεστόμησα τέτοιες κουβέντες.
Δεν ξέρω από που να το πιάσω, ίσως να το αφήσω και ό.τι κάτσει που λένε ή πάλι τίποτα δεν θ γίνει.

(δεν ξέρω πόσο σημασία έχει αλλά οι γονείς μ χώρισαν όταν ήμουν 23 και δεν μ μιλάει ο πατέρας μου, βασικά ούτε καν με θέλει απο τα 21 και δεν υπάρχει επικονωνία μέχρι σήμερα, η οικονομικι κατασταση δεν είναι ιδιαίτερα ανετη με τόση φορολογία αλλά ούτε πεινάω αλλά δεν έχω και την άνεση ούτε να ξεκινήσω κάτι δικό μου ούτε να μείνω μόνη--αυτό δεν έγινε ποτε)

---

καλησπερα ερι.
Να σε ρωτησω πως περνας την ημερα σου? εχεις καποιες ασχολιες? ψαχνεις για δουλεια κ.λ.π?
και πως νιωθεις εσυ...μονιμη στεναχωρια?λυπη?βαρεμαρα?σ� �ρες?

Από τον Σεπτέμβριο και μετα από 1,5 χρόνο σταμάτησα να δουλεύω γιατί ούτε τα λεφτά φτάνανε και σωματικά ήτα βαριά η δουλειά (βάρη και ορθοστασια συνεχως). Στρες σίγουρα νιώθω και ενα πεταρισμα στο στηθος και δεν μπορω να βρω το γιατι και μετα με πιανει η στεναχώρια, μια απογοητευση , τωρα σπουδάζω πάλι και με παει πισω στο διαβασμα και δεν μπορω να συγκεντρωθω γιατι σκεφτομαι ότι την μαυρη μ ρη μοιρα και δεν εχω ορεξη για τίποτα.

Quote:

---

Originally Posted by Eri89

Από τον Σεπτέμβριο και μετα από 1,5 χρόνο σταμάτησα να δουλεύω γιατί ούτε τα λεφτά φτάνανε και σωματικά ήτα βαριά η δουλειά (βάρη και ορθοστασια συνεχως). Στρες σίγουρα νιώθω και ενα πεταρισμα στο στηθος και δεν μπορω να βρω το γιατι και μετα με πιανει η στεναχώρια, μια απογοητευση , τωρα σπουδάζω πάλι και με παει πισω στο διαβασμα και δεν μπορω να συγκεντρωθω γιατι σκεφτομαι ότι την μαυρη μ ρη μοιρα και δεν εχω ορεξη για τίποτα.

---

Τι νομιζεις οτι σε οδηγησε εκει? στην στεναχωρια στο στρες, στην απογοητευση. Η μοναξια? η απογοητευση επειδη δεν βρηκες δουλεια? Το μελλον που φοβασαι? ο χωρισμος των γονιων σου?
Εχεις καποιον να σε ακουσει και να σε στηριξει?

όλα αυτα εκτός από τον χωρισμό, όχι πως με χαροποιεί αλλά η κατάσταση ειναι καλύτερη, η αναποφευκτη σύγκριση με ρίχνει πολυ, προσπαθω πολυ να μην το κανω εγω στον ευατό μου αλλα οι αλλοι το κανουν, έχω τη μαμα μ αλλα πιστεύω και αυτή έχει μια λύπη αλλά όπως της έχω πει κάθε φορα που της λεω ότι δεν αξίζω κ δεν κανω τίποτα στη ζωή μ, αυτη φυσικά μ λεει το αντιθετο, αλλά αυτη έχει την επιχειριση της τα παιδια της έχει κατι να ζήσει. έχει μελλον.

Quote:

---

Originally Posted by Eri89

όλα αυτα εκτός από τον χωρισμό, όχι πως με χαροποιεί αλλά η κατάσταση ειναι καλύτερη, η αναποφευκτη σύγκριση με ρίχνει πολυ, προσπαθω πολυ να μην το κανω εγω στον ευατό μου αλλα οι αλλοι το κανουν, έχω τη μαμα μ αλλα πιστεύω και αυτή έχει μια λύπη αλλά όπως της έχω πει κάθε φορα που της λεω ότι δεν αξίζω κ δεν κανω τίποτα στη ζωή μ, αυτη φυσικά μ λεει το αντιθετο, αλλά αυτη έχει την επιχειριση της τα παιδια της έχει κατι να ζήσει. έχει μελλον.

---

Βρε ερη τι απαισιοδοξια ειναι αυτη? εχει μελλον η μαμα σου και δεν εχεις εσυ που εισαι νεοτατη κοπελα?
Εγω λεω να μαζεψεις οσες δυναμεις σου εχουν απομεινει και να αρχισεις να ασχολεισαι με τον εαυτο σου...
Βρες μερικες ασχολιες ακομα και δωρεαν αν δεν εχεις οικονομικη ανεση....θα σου κανει καλο να συνομιλεις με ανθρωπους και να ξεσκας...Μπες σε καποιο συλλογο κανε εθελοντιμο οτιδηποτε... σου αρεσουν αυτα?
Και σαν συμβουλη θα σου πω οτι στρες, στεναχωρια βοηθαει να τα ξεπερασεις...η πεζοπορια στην φυση , το τζοκινγ, το γυμναστηριο, το κολυμβητηριο τετοια πραγματα...κανουν καλο δημιουργουν ευεξια...
Για ψυχολογο και τετοια εγω δεν θα σου προτεινω να πας γιατι νομιζω εισαι δυνατη κοπελα και δεν τον χρειαζεσαι..μονο αμα χειροτερεψουν τα πραγματα.

καλα τα λες...όλο λέω να σηκωθω να περπατήσω έστω το τετραγωνο και μετά λεω άστο κ τι θα γίνει. τελος παντων. ευχαριστω παντως για τον χρονο σου

θα εκπλειχθεισ με αυτο αλλα εγω στο λεω εχει απειρα πραγματα να μαθεισ εκτοσ πανεπιστημιου ασ πουμε πωσ ζω με 200 ευρω το μηνα αλλο μαθημα πωσ χρεωνω μια καρτα τριτον πωσ ξεχρεωνω την καρτα αυτα εχουν δραση οχι τα γραμματα εχω τρεισ κορεσ ποσα πληρωσα δε θεσ να μαθεισ πωσ τα πληρωσα παλι δε θεσ να μαθεισ αυτα εχουν δραση για τισ γυναικεσ δεν κρινω τισ λατρευω αλλα αυτα θελετε ουτε γραμματα ουτε τιποτα

θα σασ πω τι με εκανε η κορη μου μεγαλωνει η κορη μου γινεται 20 χρονων ωραια κορη μου πληρωσαμε για να μεγαλωσεισ ολα καλα τα καναμε τωρα εσυ και τι κανει ρε παιδια λεει και που τα βρηκεσ τα λεφτα κλπ τισ λεω απο τα χωραφια κι εξηγω και τι κανει αν εχετε το θεο σασ τα βαζει ολα υποθηκη και παιρνει αλλο ενα σπιτι καινουριο και αλλεσ τοσεσ ελιεσ και λεει ωραια αν λεσ ψεμματα μασ τα παιρνουν ολα κι αν λεσ αληθεια γινομαστε πλουσιοι δουλευουμε 10 χρονια μαζι τισ ελιεσ και ξεχρεωσαμε φετοσ οσοι νομιζουν οτι ειναι το ιδιο αντρασ γυναικα πλανονται αυτα εμενα με πεσαν τα μαλλια απο το ζορι

Αγαπητη eri επειδη καποια πραγματα που αναφερες τα πέρασα κι γω θα ηθελα να σου οτι επεσες θα ξανα σηκωθεις. Εχω γνωρισει ατομα με πτυχια που δεν το βαζουν κατω εχουν παει σε πολλες συνεντευξεις και στο τελος να εχουν πιασει δουλεια. Εχω γνωρισει επισης κοριτσια στην ηλικια σου παλι με πτυχια που τωρα κανουν μεταπτυχιακο και αυτες δεν εχουν δουλεψει ακομη αλλα ψάχνουν. Η γνωμη μου ειναι οτι πρεπει να σε βοηθησει ενας ψυχιατρος με ενα αντικαταθλιπτικο για λιγους μηνες μεχρι να ορθοποδησεις και υστερα κανεις αυτα που ειπαν και οι φιλοι πιο πανω. Μπορα ειναι θα περασει!!! Οτι αλλο θελεις να πεις εδω ειμαστε φιλια
Α και σε κατι αλλο που σταθηκα σε αυτα που ειπες ειναι οτι βλεπεις στη μαμα σου μια λυπη κατι που το βλεπω και γω στη δικη μου, μπορει να ειναι κι αυτος ενας λογος που εισαι τοσο χαλια τι εννοω, εισαι που εισαι χαλια βλεπεις και τη μαμα σου λυπημενη γινεσαι πιο χαλια δε ξερω αν ειναι ετσι φυσικα.

Σίγουρα με επηρέαζει η ψυχολογία του περιβάλλοντος απλά μερικές φορές σκέφτομαι μήπως φταίω και γω και την κάνω λυπημένη γιατί δεν τα καταφέρνω στη ζωή. σ ευχαριστω για την απάντηση

Quote:

---

Originally Posted by Eri89

Σίγουρα με επηρέαζει η ψυχολογία του περιβάλλοντος απλά μερικές φορές σκέφτομαι μήπως φταίω και γω και την κάνω λυπημένη γιατί δεν τα καταφέρνω στη ζωή. σ ευχαριστω για την απάντηση

---

Καλησπέρα Ερη!
Όλα μας επηρεάζουν ακόμη και υποσυνείδητα, ειδικά το περιβάλλον που ζούμε.. Είσαι νέα κοπέλα, 30 χρόνων όλη η ζωή είναι μπροστά σου..
Η καλύτερη συμβουλή που θα μπορούσα να σου δώσω είναι να πας σε έναν ψυχολόγο.. Φαίνεται πολλές φορές αστείο γιατί σκέφτεσαι σε τι θα με βοηθήσει; και εγώ έτσι σκεφτόμουν.. και ομως σε βοηθάει. Πρέπει να βρεις τι φταίει, από που ξεκινάει όλο αυτό και σιγά σιγά να το αλλάξεις..Συχνά ,μόνοι μας δεν μπορούμε να βρούμε την άκρη μας φαίνεται ακαταρθωτο και όμως δεν είναι..
Παράλληλα με το διάβασμα ξεκινάνε κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου.. Διάβασε ένα βιβλίο, δες μια σειρά, πήγαινε μια βόλτα στο σινεμά, πήγαινε να πάρεις κάτι που σου αρέσει, μαγείρεψε το αγαπημένο σου φαγητο.. Οτιδήποτε..μικρα καθημερινά βήματα.. Ξεκινησε γυμναστική, περπάτημα με ακουστικά και την αγαπημένη σου μουσική.. Θέλει προσπάθεια η αλλαγή!

Quote:

---

Originally Posted by Eri89

Η φράση αυτή με έβαλε σε σκέψης όταν μου την είπε κοντινό μου πρόσωπο και της απαντώ μα πώς θα είμαι χαρούμενη με τόσα που μου συβμαίνουν;;;
Ξέρω ότι άλλοι περνάνε χειρότερα και πάλι καλά να λέω με αυτά που έχω, αλλά νιώθω ότι δεν πάει πουθενά, όλοι και όλα προχωράνε και εγώ όσο και να έχω δουλέψει μένω να κάνω κύκλους. Δουλειά που να μου αρέσει ή με καλά λεφτά να αυτονομηθώ δεν βρήκα. Οι σπουδές και τα μεταπτυχικά δεν βοήθησαν και δεν έχω γνωριμίες ούτε για δουλειά ούτε για κοινωνική ζωή και φίλους. Έχω ξεκινήσει ένα ακόμη μεταπτυχιακό με παρότρυνση της μητέρας μου για να έχω κάτι ν κάνω(γι'αυτο θεωρώ μου είπε να το κάνω) και νιώθω μια απάθεια. Κάποτε το διάβασμα και άλλα πράγματα, για μένα παρα τη δυσκολία του δεν με τρόμαζε, τώρα είμαι κάτω από την κουβέρτα, δεν μπορώ να συγκεντρωθω, φοβάμαι. Απλά υπάρχω.
Μπορώ να μείνω ξαπλωμένη και να σκέφτομαι διάφορα, να είμαι στο ιντερνετ και να βγαίνω από το σπιτι μονο για το σούπερ μάρκετ. Μέσα στη μέρα μπορεί να πω δύο κουβέντες με την αδελφή μου που μενουμε μαζί και αυτό. Είναι στιγμές που λέω ότι τίποτα δεν έχει νόημα και κάποιες συνέρχομαι κάπως και προσέχω λίγο τον ευατό μου (να κανω κανα μπάνιο).
ίσως φταίει που έγινα 30 λέω, αλλά και πριν δεν με έλεγες και τον πιο χαρούμενο άνθρωπο. Τα ανορεξικά και τα βουλιμικά επισόδεια τα ξεπέρασα, οπότε σκέφτομαι ότι υπάρχει λίγη δύναμη μέσα μου...μάλλον. Όμως γιατί δεν την βρίσκω. Απορρώ πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να ζουν την κάθε μέρα και για μένα είναι όλες ίδιες, απλά περνάνε και απλά γερνάω και ό,τι και να κάνω(που δεν μπορώ να κάνω και πολλά όπως έχει αποδειχθέι) δεν γίνεται κάτι.
Υπήρξαν στιγμές που έιπα στη μαμά μου ότι θέλω να πεθάνω και ότι δεν αξίζω τίποτα αλλά μετά σκέφτηκα πως ξεστόμησα τέτοιες κουβέντες.
Δεν ξέρω από που να το πιάσω, ίσως να το αφήσω και ό.τι κάτσει που λένε ή πάλι τίποτα δεν θ γίνει.

(δεν ξέρω πόσο σημασία έχει αλλά οι γονείς μ χώρισαν όταν ήμουν 23 και δεν μ μιλάει ο πατέρας μου, βασικά ούτε καν με θέλει απο τα 21 και δεν υπάρχει επικονωνία μέχρι σήμερα, η οικονομικι κατασταση δεν είναι ιδιαίτερα ανετη με τόση φορολογία αλλά ούτε πεινάω αλλά δεν έχω και την άνεση ούτε να ξεκινήσω κάτι δικό μου ούτε να μείνω μόνη--αυτό δεν έγινε ποτε)

---

Λένε πως η ηλικία που αναθεωρούμε κάποια πράγματα λόγο κακής ψυχολογίας είναι ανάμεσα 25-35 χρόνων. Κάπου εκεί.. Αν αυτήν την διαδικασία την κάνεις σωστά βγαίνεις καλύτερος και τότε ναι είσαι πραγματικά χαρούμενος.
το μεταπτυχιακό το κάνεις επειδή το θες ή επειδή το λεει η μαμά;
Θεωρείς με το να μένεις εκεί χωρίς να θες να αλλάξεις την κατάσταση θα είναι το καλύτερο για σένα;; Λες ότι δεν είσαι ευτυχισμένη.. Τι κάνεις για να είσαι; περιμένεις απλά να αλλάξουν τα πράγματα; Πήγαινε αρχικά σε ένα ψυχολόγο, μίλησε για αυτά που σκέφτεσαι. Δούλεψε μαζί του και σιγά σιγά θα δεις ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά.. Βγες έξω.αν σε φοβίζει αυτό.. Βγες μέχρι το πάρκο. Μετά πήγαινε σε ένα θέατρο. Κάνε μικρά μικρά βήματα. Βάλε δραστηριότητες στην ζωή σου. Τι σαρεσει; Τι θα ήθελες να κάνεις? Πέρα από το να κλαις την μοίρα σου. Γιατί δυστυχώς αυτό κάνεις. Γνώρισε ανθρώπους. Βάλε τους στην ζωή σου. Δώσε τους χώρο.. Η παρέα βοηθάει.

Μην αφήσεις ποτέ τις αναμνήσεις να είναι καλύτερες από τα όνειρά σου!

Σε καταλαβαινω απολυτα.Υπαρχουν ανθρωποι που τα γεγονοτα της ζωης τους αποθηκευονται κ καποια στιγμη ,οταν το σακκουλι γεμισει βγαινουν κ μας ριχνουν κατω.Δεν εχουμε ολοι τις ιδιες αντοχες,ουτε ειμαστε πλασμενοι απο το ιδιο μεταλλο.Προσωπικα ημουν απο λαμαρινα κακης ποιοτητας.Ζουσα για τους αλλους κι οχι για μενα.
Σιγουρα η κοινωνια κ το χαλι το παγκοσμιο δε συναινουν σε ανεβασμενη ψυχολογια.Το να βλεπουμε τα χειροτερα κ να παρηγοριομαστε,ουτε αυτο ειναι λυση.
Θα σε συμβουλευα να τα βαλεις ολα κατω κ να τα βρεις με τον εαυτο σου.Εσυ εχεις αξια κ ολοι οι αλλοι ειναι δευτεροι στη λιστα.Κανε ενα καταλογο με τα πλην της ζωης σου κ φροντισε να απενοχοποιησεις τον εαυτο σου.Αρχισε να σβηνεις ενα ενα τα πλην.Τα μεταπτυχιακα δε λυνουν γορδιους δεσμους.Εισαι 30 κ πρεπει να διευρινεις τον κυκλο σου.Εχεις αξια κι αν πρωτα εσυ δεν σεβαστεις κ δεν αγαπησεις τον εαυτο σου,οι αλλοι δεν προκειται να σε υπολογισουν.Φροντισε να μη γινει σαν εμενα.Επρεπε να φτασω στα 63 για να ξυπνησω κ να δω πως εχασα ολα τα ηλιολουστα πρωινα κ περπατω στο φως της σεληνης.
Σκεψου ποια εισαι,οτι εψεις σπουδασει,εισαι εξυπνη,εισαι νεα,συνεχισε κ αγνοησε.Σιγουρα υπαρχει εξοδος διαφυγης κ βρισκεται κοντα σου.

Ο φόβος ότι περνάει η ζωή και δεν γυρίζει πίσω είναι κάτι που με κάνει να ψάξω τι κάνω λάθος...