Την αγαπώ ακόμα

Υπέφερα μια ζωή, γιατί ήμουν συνεσταλμένος χαρακτήρας και ήμουν μόνος μου.
Δούλευα πάντα χαμάλης από εδώ και από εκεί, και κάποια στιγμή έπιασα μια δουλειά σ' ένα εστιατόριο.
Εκεί γνώρισα εκείνη. Εγώ ήμουν 33 και εκείνη 25 (ή 24, δεν θυμάμαι.).
Δουλεύαμε μαζί. Στην αρχή δεν έδωσα κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα ήρθαμε κοντά, και τότε μου εξομολογήθηκε ότι της άρεσα.
Ήμουν στο βαθύ σκοτάδι στη ζωή μου, και τότε νόμισα ότι είδα το ανέλπιστο φως, ότι επιτέλους ήρθε η ώρα να γνωρίσω και εγώ έναν άνθρωπο και ότι θα έχω συντροφιά.
Την αγάπησα πολύ γιατί ένιωθα ότι με αγαπούσε και εκείνη. Ήταν τρυφερή μαζί μου.
Κρατήσαμε σχέση σχεδόν ένα μήνα. Τα μαντάτα όμως δεν ήταν καλά.
Εκείνη ήταν πτυχιούχος πανεπιστημίου και έπρεπε να φύγει για μεταπτυχιακά σε μακρυνή πόλη.
Της πρότεινα να πάω μαζί της, και αρνήθηκε απόλυτα. Έπρεπε να επικεντρωθεί στο μεταπτυχιακό της.
Της εξήγησα ότι θα ενοίκιαζα ξεχωριστό σπίτι, και ότι θα βλεπόμαστε με δικούς της όρους όποτε εκείνη με είχε ανάγκη.
Και πάλι αρνήθηκε.
Δεν κατάλαβα γιατί.
Ήρθε η ώρα του αποχωρισμού και έβλεπα ότι ήταν στενοχωρημένη που χωρίζαμε.
Μετά από 2-3 μέρες την πλησίασα στο facebook, και της έγραψα.
Μου απάντησε αμέσως, έδειξε ενθουσιασμένη. Μετά από ένα μήνα σποραδικής επικοινωνίας και ανταλλαγής μηνυμάτων διέκοψα "αναίτια" και απότομα την επικοινωνία μαζί της, και την μπλόκαρα.
Όλο αυτό μου φάνηκε κοροϊδία. Να μην ξέρω τί κάνει, να μην ξέρω αν θα τη ξαναδώ ποτέ, αν αν αν αν.... όλες αυτές οι σκέψεις με έκαναν και ένιωσα άσχημα.
Και αναρωτήθηκα γιατί εξαρχής δεν ήθελε να πάω μαζί της.
Σήμερα, ένα+ χρόνο μετά, είναι ακόμα στο μυαλό μου. Μου λείπει όπως λείπει στο παιδί η μάνα του.
Αλλά, νιώθω εξαιρετικά απογοητευμένος. Η υποψία ότι με χρησιμοποίησε για να περάσει την ώρα της μέχρι να φύγει ή ότι όλο αυτό μπορεί να το έκανε για λόγους αυτοεπιβεβαίωσης, με κάνουν και τρελένομαι.
Δεν έχω φίλους. Βγαίνω έξω και γυρίζω συνέχεια στα μέρη που είμαστε μαζί. Κάθομαι εκεί που με φίλησε για πρώτη φορά και νιώθω την παρουσία της. Ότι είναι δίπλα μου και μου χαμογελάει.
Δεν ξέρω τί να κάνω. Να πάω να την βρω και να της μιλήσω; Να της στείλω γράμμα; Να την ξεχάσω; Είναι δύσκολο.
Εκείνη σιγά σιγά, θα αρχίσει να περπατάει στην υψηλή κοινωνία, και μένα τα επαγγελματικά μου πάνε κατά διαόλου.
Είμαι 34 στα 35 και όλα δείχνουν ότι δεν έχω μέλλον, σίγουρα θα καταστραφώ.
Άλλες κοπέλες που ερωτευόμουν κατά καιρούς έκανα πάνω από 2 χρόνια να τις ξεπεράσω.
Μ' εκείνη όμως έκανα σχέση, δε νομίζω να την ξεχάσω εύκολα, αλλά πλέον είναι σίγουρο ότι ούτε καν θα με θυμάται.

Φίλε καλησπέρα... Ένα μήνα σχέση είχατε οπως είπες και σου φάνηκε παράξενο που αρνήθηκε;;; και την μπλόκαρες.. Και την θυμήθηκες τωρα; Γιατί; επειδή δεν εχεις φίλους;;;ένα μήνα δεν πρόλαβες να την ζήσεις γιαυτό είσαι έτσι. Ακόμη στο μυαλό σου υπάρχει αυτο που έφτιαξες για εκείνη.. Όχι αυτό που ήταν

Και εκείνη με αγαπούσε.
Πριν φύγει μου παρέδωσε γράμμα και φαίνεται ότι με αγαπούσε πολύ.
Δεν έφτιαξα κάτι εγώ στο μυαλό μου.
Και δεν την θυμήθηκα τώρα, δεν έφυγε ποτέ απ' το μυαλό.
Αλλά διέκοψα επικοινωνία και την μπλόκαρα για τους λόγους που εξηγώ, και μήπως μπορέσω και την ξεχάσω, αλλά αυτό φαίνεται αδύνατον.

Quote:

---

Originally Posted by Anten85

Υπέφερα μια ζωή, γιατί ήμουν συνεσταλμένος χαρακτήρας και ήμουν μόνος μου.
Δούλευα πάντα χαμάλης από εδώ και από εκεί, και κάποια στιγμή έπιασα μια δουλειά σ' ένα εστιατόριο.
Εκεί γνώρισα εκείνη. Εγώ ήμουν 33 και εκείνη 25 (ή 24, δεν θυμάμαι.).
Δουλεύαμε μαζί. Στην αρχή δεν έδωσα κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα ήρθαμε κοντά, και τότε μου εξομολογήθηκε ότι της άρεσα.
Ήμουν στο βαθύ σκοτάδι στη ζωή μου, και τότε νόμισα ότι είδα το ανέλπιστο φως, ότι επιτέλους ήρθε η ώρα να γνωρίσω και εγώ έναν άνθρωπο και ότι θα έχω συντροφιά.
Την αγάπησα πολύ γιατί ένιωθα ότι με αγαπούσε και εκείνη. Ήταν τρυφερή μαζί μου.
Κρατήσαμε σχέση σχεδόν ένα μήνα. Τα μαντάτα όμως δεν ήταν καλά.
Εκείνη ήταν πτυχιούχος πανεπιστημίου και έπρεπε να φύγει για μεταπτυχιακά σε μακρυνή πόλη.
Της πρότεινα να πάω μαζί της, και αρνήθηκε απόλυτα. Έπρεπε να επικεντρωθεί στο μεταπτυχιακό της.
Της εξήγησα ότι θα ενοίκιαζα ξεχωριστό σπίτι, και ότι θα βλεπόμαστε με δικούς της όρους όποτε εκείνη με είχε ανάγκη.
Και πάλι αρνήθηκε.
Δεν κατάλαβα γιατί.
Ήρθε η ώρα του αποχωρισμού και έβλεπα ότι ήταν στενοχωρημένη που χωρίζαμε.
Μετά από 2-3 μέρες την πλησίασα στο facebook, και της έγραψα.
Μου απάντησε αμέσως, έδειξε ενθουσιασμένη. Μετά από ένα μήνα σποραδικής επικοινωνίας και ανταλλαγής μηνυμάτων διέκοψα "αναίτια" και απότομα την επικοινωνία μαζί της, και την μπλόκαρα.
Όλο αυτό μου φάνηκε κοροϊδία. Να μην ξέρω τί κάνει, να μην ξέρω αν θα τη ξαναδώ ποτέ, αν αν αν αν.... όλες αυτές οι σκέψεις με έκαναν και ένιωσα άσχημα.
Και αναρωτήθηκα γιατί εξαρχής δεν ήθελε να πάω μαζί της.
Σήμερα, ένα+ χρόνο μετά, είναι ακόμα στο μυαλό μου. Μου λείπει όπως λείπει στο παιδί η μάνα του.
Αλλά, νιώθω εξαιρετικά απογοητευμένος. Η υποψία ότι με χρησιμοποίησε για να περάσει την ώρα της μέχρι να φύγει ή ότι όλο αυτό μπορεί να το έκανε για λόγους αυτοεπιβεβαίωσης, με κάνουν και τρελένομαι.
Δεν έχω φίλους. Βγαίνω έξω και γυρίζω συνέχεια στα μέρη που είμαστε μαζί. Κάθομαι εκεί που με φίλησε για πρώτη φορά και νιώθω την παρουσία της. Ότι είναι δίπλα μου και μου χαμογελάει.
Δεν ξέρω τί να κάνω. Να πάω να την βρω και να της μιλήσω; Να της στείλω γράμμα; Να την ξεχάσω; Είναι δύσκολο.
Εκείνη σιγά σιγά, θα αρχίσει να περπατάει στην υψηλή κοινωνία, και μένα τα επαγγελματικά μου πάνε κατά διαόλου.
Είμαι 34 στα 35 και όλα δείχνουν ότι δεν έχω μέλλον, σίγουρα θα καταστραφώ.
Άλλες κοπέλες που ερωτευόμουν κατά καιρούς έκανα πάνω από 2 χρόνια να τις ξεπεράσω.
Μ' εκείνη όμως έκανα σχέση, δε νομίζω να την ξεχάσω εύκολα, αλλά πλέον είναι σίγουρο ότι ούτε καν θα με θυμάται.

---

Να φανταστώ ότι τη στιγμή που τη γνώρισες δεν κατάλαβες ότι απλά ήθελες να πιαστείς από κάπου (έστω και ασυνείδητα) γι αυτό και δεν έδωσες ιδιαίτερη σημασία.. Αλλά μετά την πάτησες και την ερωτεύτηκες.. Και μετά επειδή όπως είπαμε ΕΣΎ μέσα σου δεν ήσουν καλά την ξαναπατησες και σε έπιασαν οι ανασφάλειες, η χαμηλή αυτοπεποίθηση, η κατωτεροτητα, τα αν, αν, αν.. Και κάπως "σιγουρευτηκες" ότι θα τη χάσεις. Και είπες για να μη ζήσω την εγκατάλειψη ας την αφήσω εγώ πρώτος.. Μία ψυχή που είναι να βγει... Αφού δεν σου πήγε τίποτα καλά στη ζωή σου, όταν τη βρήκες δεν ήξερες να το διαχειριστεις όλο αυτό..
Και γράφεις εδώ μετά από ένα χρόνο.. Προσωπικά θα σου πω "καλώς ήρθες στο κλαμπ" μια και τα έχω κάνει τα πράγματα κάποτε ΑΚΡΙΒΏΣ έτσι...
Τι να κάνεις;; Δεν νομίζω ότι μετά από ένα χρόνο θα είναι σε ετοιμότητα για το πότε θα τη θυμηθείς.. Αλλά και να είναι.. Όχι να μη της μιλήσεις.. Πρώτα φτιάξε την ψυχολογία σου, λύσε τα θέματά σου, βρες τον εαυτό σου.. Γιατί;; Γιατί και με ανοιχτή αγκαλιά να σε περιμένει ή και άλλη να ερωτευτείς, πάλι τα ίδια θα κάνεις.. Θα ζεις με το φόβο για το πότε θα σε αφήσει.. Πρέπει πρώτα να είσαι καλά με τον εαυτό σου. Να σταθείς στα πόδια σου και όχι οπωσδήποτε να πιαστείς από κάπου..
Αλήθεια γιατί είχες την εντύπωση ότι πέρναγε την ώρα της, ότι θα σε άφηνε κτλ;; Αφού εσύ την άφησες...

Quote:

---

Originally Posted by Άντα_Στε87

Να φανταστώ ότι τη στιγμή που τη γνώρισες δεν κατάλαβες ότι απλά ήθελες να πιαστείς από κάπου (έστω και ασυνείδητα) γι αυτό και δεν έδωσες ιδιαίτερη σημασία.. Αλλά μετά την πάτησες και την ερωτεύτηκες..

---

Όχι, όχι.
Όταν ήρθε στην δουλειά εκείνη, μετά από μένα, δεν την πρόσεξα, ούτε της έδωσα σημασία.
Αλλά, μετά από μια βδομάδα σχεδόν ήρθαμε κοντά αμέσως και τότε μου είπε ότι της άρεσα. Και την αγάπησα αμέσως.
Ένιωσα ότι ήταν κάτι ξεχωριστό.

Quote:

---

Originally Posted by Άντα_Στε87

Και μετά επειδή όπως είπαμε ΕΣΎ μέσα σου δεν ήσουν καλά την ξαναπατησες και σε έπιασαν οι ανασφάλειες, η χαμηλή αυτοπεποίθηση, η κατωτεροτητα, τα αν, αν, αν.. Και κάπως "σιγουρευτηκες" ότι θα τη χάσεις. Και είπες για να μη ζήσω την εγκατάλειψη ας την αφήσω εγώ πρώτος.. Μία ψυχή που είναι να βγει...

---

Και πάλι, όχι όχι.
Δεν είναι έτσι. Είναι εντελώς άσχετο αν εγώ ήμουν μέσα μου καλά ή όχι, με τα γεγονότα.
Εδώ είχαμε εξομολόγηση αγάπης και αμέσως μετά φυγή χωρίς την θέληση απ' την πλευρά της να ακολουθήσω.

Quote:

---

Originally Posted by Άντα_Στε87

Τι να κάνεις;; Δεν νομίζω ότι μετά από ένα χρόνο θα είναι σε ετοιμότητα για το πότε θα τη θυμηθείς.. Αλλά και να είναι.. Όχι να μη της μιλήσεις.. Πρώτα φτιάξε την ψυχολογία σου, λύσε τα θέματά σου, βρες τον εαυτό σου.. Γιατί;; Γιατί και με ανοιχτή αγκαλιά να σε περιμένει ή και άλλη να ερωτευτείς, πάλι τα ίδια θα κάνεις.. Θα ζεις με το φόβο για το πότε θα σε αφήσει.. Πρέπει πρώτα να είσαι καλά με τον εαυτό σου. Να σταθείς στα πόδια σου και όχι οπωσδήποτε να πιαστείς από κάπου..
Αλήθεια γιατί είχες την εντύπωση ότι πέρναγε την ώρα της, ότι θα σε άφηνε κτλ;; Αφού εσύ την άφησες...

---

Δεν έχω προσδοκίες. Και να πάω να της μιλήσω (που μάλλον δεν θα πάω), θα πάω χωρίς προσδοκίες.
Δε νομίζω να μπορέσω να ερωτευτώ και ν' αγαπήσω άλλη.
Η επόμενη που θα με πλησιάσει θα αργήσει, και εγώ μπορεί μέχρι τότε να είμαι καταστραμένος εντελώς. Και θα είμαι και γέρος, ήδη τα χρόνια μου πέρασαν.

Quote:

---

Originally Posted by Anten85

Όχι, όχι.
Όταν ήρθε στην δουλειά εκείνη, μετά από μένα, δεν την πρόσεξα, ούτε της έδωσα σημασία.
Αλλά, μετά από μια βδομάδα σχεδόν ήρθαμε κοντά αμέσως και τότε μου είπε ότι της άρεσα. Και την αγάπησα αμέσως.
Ένιωσα ότι ήταν κάτι ξεχωριστό.



Και πάλι, όχι όχι.
Δεν είναι έτσι. Είναι εντελώς άσχετο αν εγώ ήμουν μέσα μου καλά ή όχι, με τα γεγονότα.
Εδώ είχαμε εξομολόγηση αγάπης και αμέσως μετά φυγή χωρίς την θέληση απ' την πλευρά της να ακολουθήσω.


Δεν έχω προσδοκίες. Και να πάω να της μιλήσω (που μάλλον δεν θα πάω), θα πάω χωρίς προσδοκίες.
Δε νομίζω να μπορέσω να ερωτευτώ και ν' αγαπήσω άλλη.
Η επόμενη που θα με πλησιάσει θα αργήσει, και εγώ μπορεί μέχρι τότε να είμαι καταστραμένος εντελώς. Και θα είμαι και γέρος, ήδη τα χρόνια μου πέρασαν.

---

Ααα τι απαισιοδοξία είναι αυτή; Και το θέμα είναι ότι πιστεύεις πως όλα όσα γίνονται δεν έχουν σχέση με το πως νιώθεις εσύ μέσα σου.. Και βέβαια έχουν σχέση.. Εσύ τι κάνεις για να αλλάξεις τα πράγματα; Μιας και είπες ότι καταστρεφεσαι.. Και πόσο χρονών είπες ότι είσαι;

Quote:

---

Originally Posted by Άντα_Στε87

Ααα τι απαισιοδοξία είναι αυτή; Και το θέμα είναι ότι πιστεύεις πως όλα όσα γίνονται δεν έχουν σχέση με το πως νιώθεις εσύ μέσα σου.. Και βέβαια έχουν σχέση.. Εσύ τι κάνεις για να αλλάξεις τα πράγματα; Μιας και είπες ότι καταστρεφεσαι.. Και πόσο χρονών είπες ότι είσαι;

---

34 ετών και πέντε μηνών.
Και όχι δεν έχουν σχέση.
Γιατί δεν είχα άλλη επιλογή εκ των πραγμάτων.
Γιατί είτε θα διέκοπτα την επικοινωνία μαζί της (όπως και έκανα) είτε θα καταντούσε το πράγμα να μιλάμε εξ αποστάσεως για μεγάλο χρονικό διάστημα και στο τέλος θα την παρακαλούσα να την δω και εκείνη θα με απέφευγε (το έχω δει το έργο, σε άλλες περιπτώσεις).
Την αγαπούσα, και την αγαπώ. Και δύσκολα θα πάψω να την αγαπώ.
Αλλά συμπεριφορά εκμεταλλεύσεως δεν μπορώ να κάνω ανεκτή. Επειδή ήμουν απελπισμένος μου πέταξε ένα κοκκαλάκι "φάε και συ κορόιδο" και μετά μην την είδατε την δεσποινίδα;
Εαν θεώρησε ότι επειδή ήμουν απελπισμένος ότι είμαι και κορόιδο, έκανε λάθος, δυστυχώς.
Και δεν θα με συγχωρέσει; Εγώ γιατί θα τη συγχωρούσα; Και πάλι θα ήμουν το κορόιδο έτσι;
Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ, δεν τη συγχωρώ. Την αγαπάω, αλλά δεν μπορώ να τη συγχωρέσω. Και δεν είναι καπρίτσιο. Έτσι νιώθω.

Quote:

---

Originally Posted by Anten85

34 ετών και πέντε μηνών.
Και όχι δεν έχουν σχέση.
Γιατί δεν είχα άλλη επιλογή εκ των πραγμάτων.
Γιατί είτε θα διέκοπτα την επικοινωνία μαζί της (όπως και έκανα) είτε θα καταντούσε το πράγμα να μιλάμε εξ αποστάσεως για μεγάλο χρονικό διάστημα και στο τέλος θα την παρακαλούσα να την δω και εκείνη θα με απέφευγε (το έχω δει το έργο, σε άλλες περιπτώσεις).
Την αγαπούσα, και την αγαπώ. Και δύσκολα θα πάψω να την αγαπώ.
Αλλά συμπεριφορά εκμεταλλεύσεως δεν μπορώ να κάνω ανεκτή. Επειδή ήμουν απελπισμένος μου πέταξε ένα κοκκαλάκι "φάε και συ κορόιδο" και μετά μην την είδατε την δεσποινίδα;
Εαν θεώρησε ότι επειδή ήμουν απελπισμένος ότι είμαι και κορόιδο, έκανε λάθος, δυστυχώς.
Και δεν θα με συγχωρέσει; Εγώ γιατί θα τη συγχωρούσα; Και πάλι θα ήμουν το κορόιδο έτσι;
Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ, δεν τη συγχωρώ. Την αγαπάω, αλλά δεν μπορώ να τη συγχωρέσω. Και δεν είναι καπρίτσιο. Έτσι νιώθω.

---

Αυτή τη στιγμή τρώγεσαι με τα ρούχα σου.. Το έχω κάνει και εγώ.. Που ξέρεις ότι "θα την παρακαλουσες", ότι "θα καταντουσε", και όλα τα "θα".. Ποια εκμετάλλευση, που την είδες; Και γιατί χρησιμοποιείς την λέξη κορόιδο; Γιατί φέρεσαι άσχημα στον εαυτό σου;
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν είναι το "παράπονο" μόνο για την συγκεκριμένη ιστορία αλλά αυτό εσύ θεωρείς ότι ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.. Εχεις πολλά μαζεμένα..
Σε ρώτησα τι κάνεις για να αλλάξεις τα πράγματα ώστε να μην καταστραφεις όπως λες..
Όσο για την ηλικία σου.. Είσαι 34 ετών και λες πάει ο καιρός σου.. Αλήθεια μιλάς σοβαρά;

Quote:

---

Originally Posted by Άντα_Στε87

Σε ρώτησα τι κάνεις για να αλλάξεις τα πράγματα ώστε να μην καταστραφεις όπως λες..
Όσο για την ηλικία σου.. Είσαι 34 ετών και λες πάει ο καιρός σου.. Αλήθεια μιλάς σοβαρά;

---

Κι ας πούμε ότι ξεκινάω πάλι απ' το μηδέν, το πράγμα για να μπει στο αυλάκι θα χρειαστεί τουλάχιστον 3 χρόνια.
Τότε θα είμαι 37-38. Δηλαδή χονδρικά 40.
Στα 40 οι άντρες βγάζουν άσπρες τρίχες, αρχίζουν και έχουν ρυτίδες και ξεκινούν και τα προβλήματα υγείας.
Φοβάμαι, ότι θα πάω 50 και 60 και θα είμαι εδώ να λέω τα ίδια και τα ίδια.
Είναι πολύ κουραστικό όλο αυτό.
Παρελθόν στα σκουπίδια, και μέλλον αβέβαιο.

Quote:

---

Originally Posted by Anten85

Κι ας πούμε ότι ξεκινάω πάλι απ' το μηδέν, το πράγμα για να μπει στο αυλάκι θα χρειαστεί τουλάχιστον 3 χρόνια.
Τότε θα είμαι 37-38. Δηλαδή χονδρικά 40.
Στα 40 οι άντρες βγάζουν άσπρες τρίχες, αρχίζουν και έχουν ρυτίδες και ξεκινούν και τα προβλήματα υγείας.
Φοβάμαι, ότι θα πάω 50 και 60 και θα είμαι εδώ να λέω τα ίδια και τα ίδια.
Είναι πολύ κουραστικό όλο αυτό.
Παρελθόν στα σκουπίδια, και μέλλον αβέβαιο.

---

Λοιπόν.. Αυτό δεν είχα σκοπό να το πω εδώ γενικά.. Αλλά νευριαζω με ηττοπαθειες ηλικίας.. Η μόνη σωστή σχέση που έχω κάνει στη ζωή μου ήταν όταν ήμουν 19 χρονών. Αυτός ήταν 37 όταν τον γνώρισα..
Το θέμα είναι τι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου και όχι πόσο χρονών είσαι..
Και ξαναρωταω εγώ για άλλη μια φορά.. Τι κάνεις γενικά στη ζωή σου ; Κάθεσαι και περιμένεις απλά να πας 50;

Quote:

---

Originally Posted by Άντα_Στε87

Λοιπόν.. Αυτό δεν είχα σκοπό να το πω εδώ γενικά.. Αλλά νευριαζω με ηττοπαθειες ηλικίας.. Η μόνη σωστή σχέση που έχω κάνει στη ζωή μου ήταν όταν ήμουν 19 χρονών. Αυτός ήταν 37 όταν τον γνώρισα..
Το θέμα είναι τι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου και όχι πόσο χρονών είσαι..
Και ξαναρωταω εγώ για άλλη μια φορά.. Τι κάνεις γενικά στη ζωή σου ; Κάθεσαι και περιμένεις απλά να πας 50;

---

Δεν είμαι και πολύ εμφανίσιμος γενικά, οπότε δεν έχω και πολλές ελπίδες για όταν πάω 37 και μετέπειτα.
Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα, γιατί δεν έχω ευκαιρείες, και δεν είχα ποτέ ευκαιρείες για να αλλάξω κάτι στη ζωή μου.
Οικονομικά, επαγγελματικά, αυτοπεποίθηση κλπ.
Οπότε ναι, αναγκαστικά, περιμένω, απλώς έχει αρχίσει και γίνεται κάπως κουραστικό.

Quote:

---

Originally Posted by Anten85

Δεν είμαι και πολύ εμφανίσιμος γενικά, οπότε δεν έχω και πολλές ελπίδες για όταν πάω 37 και μετέπειτα.
Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα, γιατί δεν έχω ευκαιρείες, και δεν είχα ποτέ ευκαιρείες για να αλλάξω κάτι στη ζωή μου.
Οικονομικά, επαγγελματικά, αυτοπεποίθηση κλπ.
Οπότε ναι, αναγκαστικά, περιμένω, απλώς έχει αρχίσει και γίνεται κάπως κουραστικό.

---

Δεν θα ήταν καλύτερα να αρχίσεις να ζεις τώρα από το να περιμένεις να γεράσεις;
Επαγγελματικά.. Τι θα πει δεν έχω ευκαιρίες; Ψάχνεις δουλειά και δεν βρήκες; Ψάξε να βρεις κάτι που θα σου ταιριάζει. Έτσι θα φτιάξει και το οικονομικό. Μετά από αυτό να πας να σε δει ένας ψυχολόγος. Να φτιάξεις την αυτοπεποίθηση σου και γενικά να γνωρίσεις τον εαυτό σου γιατί μάλλον δεν τον "καταδεχεσαι".. Από κάπου πρέπει να αρχίσεις να κάνεις τα βήματα ένα ένα.. Κάθεσαι και περιμένεις να αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους; Πώς;

Quote:

---

Originally Posted by Άντα_Στε87

Δεν θα ήταν καλύτερα να αρχίσεις να ζεις τώρα από το να περιμένεις να γεράσεις;
Επαγγελματικά.. Τι θα πει δεν έχω ευκαιρίες; Ψάχνεις δουλειά και δεν βρήκες; Ψάξε να βρεις κάτι που θα σου ταιριάζει. Έτσι θα φτιάξει και το οικονομικό.

---

Σταμάτησα απ' την εργασία, κάποιους μήνες μετά γιατί το μυαλό μου δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στη δουλειά, ήταν συνεχώς σε εκείνη.
Από προσόντα δεν έχω κάποια, και αν κάποια στιγμή βρω κάποια ανάλογη δουλειά θα είναι για 400 με 500 ευρώ 12ωρα και 14ωρα.
Οπότε μέλλον δεν υπάρχει.
Και όταν είσαι 35 με τέτοια δουλειά, ποια θα γυρίσει να σε κοιτάξει;
Γι' αυτό σκέφτομαι ότι και εκείνη μάλλον περνούσε την ώρα της και δεν με είδε σοβαρά.

Quote:

---

Originally Posted by Anten85

Σταμάτησα απ' την εργασία, κάποιους μήνες μετά γιατί το μυαλό μου δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στη δουλειά, ήταν συνεχώς σε εκείνη.
Από προσόντα δεν έχω κάποια, και αν κάποια στιγμή βρω κάποια ανάλογη δουλειά θα είναι για 400 με 500 ευρώ 12ωρα και 14ωρα.
Οπότε μέλλον δεν υπάρχει.
Και όταν είσαι 35 με τέτοια δουλειά, ποια θα γυρίσει να σε κοιτάξει;
Γι' αυτό σκέφτομαι ότι και εκείνη μάλλον περνούσε την ώρα της και δεν με είδε σοβαρά.

---

Από κάπου θα αρχίσεις ή θα κάθεσαι να κλαις τη μοίρα σου για τα "γεράματα" που σε κυνηγάνε; Να ξέρω αν είναι έτσι να κλαίμε παρέα για τα χαμένα μας νιάτα..
Έχεις σκεφτεί να πας σε έναν ειδικό για το ότι το μυαλό σου δεν μπορεί να συγκεντρωθεί όπως λες;

Quote:

---

Originally Posted by Άντα_Στε87

Από κάπου θα αρχίσεις ή θα κάθεσαι να κλαις τη μοίρα σου για τα "γεράματα" που σε κυνηγάνε; Να ξέρω αν είναι έτσι να κλαίμε παρέα για τα χαμένα μας νιάτα..
Έχεις σκεφτεί να πας σε έναν ειδικό για το ότι το μυαλό σου δεν μπορεί να συγκεντρωθεί όπως λες;

---

Δεν έχω κάποιο πρόβλημα συγκέντρωσης. Είναι όλα τα ερωτήματα που βασανίζουν την σκέψη μου, και στα οποία αδυνατώ να βρω κάποια λύση.
Και σε ψυχολόγο να παω, ο ψυχολόγος δεν θα μπορέσει να μου βρει κάποια λύση επί του πρακτέου.
Ούτε εκείνη θα γυρίσει πίσω, ούτε λυθεί το οικονομικό, ούτε θα αποκτήσω κάποια συντροφιά.
Προδιαγεγραμμένο μέλλον. Και δεν κλαίω καμιά μοίρα. Απλώς λέω τα πράγματα ως έχουν.
Είναι δύσκολο πράγμα η μοναξιά. Και δεν είναι κάτι που επιλέγει κανείς.