Τρεμω στη σκεψη...

Καλησπερα σας φιλοι και φιλες.... Ενα απο τα προβληματα μου ειναι οτι ειμαι 32 ετων και δεν εχω την ικανοτητα να εγκαταλειψω την κοινη στεγη με τους γονεις μου...Οχι τοσο απο οικονομικη αποψη, αλλα επειδη νιωθω οτι 'ανηκω' σε εκεινους...Ειμαι μονιμως αγχωμενη και γεματη ψυχοσωματικα..Απορω πως δεν εχω κανει ακομα τιποτα χειροτερο...Αν και το σκεφτηκα πολλες φορες..Πολλες φορες νιωθω την αναγκη να ειμαι σε εναν δικο μου χωρο αλλα θα ηθελα αυτος ο χωρος να βρισκεται ή απο πανω τους, ή απο κατω τους!...Και τα βραδυα θα κοιμομουν στο δικο τους σπιτι...Τοση ανασφαλεια..Εχω καταντησει να τρεμω στη σκεψη μη μου παθουν κατι...Φυσικα τους υπεραγαπαω αλλα δεν μπορω να φανταστω καν οτι υπαρχω χωρις αυτους...Τι θα κανω βρε παιδια?...Πως θα φτιαξω εγω τη ζωη μου?..Μια φιλη εχω και συμβιβαζομαι και με αυτη γιατι εχουμε αρκετες διαφορες που μου προκαλλουν αγχος..Υπαρχουν κι αλλοι με τοση ανασφαλεια? και σε τετοια ηλικια?...Νιωθω τοσο στραπατσαρισμενη......

δεν εισαι η μονη κοπελια.θα το ξεπερασεις σιγα σιγα

Πώς? Εχουνε περασει τοσα χρονια.....Φοβαμαι πολυ........

Είσαι οικονομικά ανεξάρτητη ? Έχεις ποτέ δοκιμάσει να μείνεις μακριά τους , ας πούμε κάνοντας ένα πολυήμερο ταξίδι ? Παρέες έχεις ? Κάποια σχέση τώρα ή και στο παρελθόν (όχι εφήμερη) ?

Θα πρέπει να δοκιμάσεις οπωσδήποτε τις αντιστάσεις σου μακριά τους, δεν είσαι μικρή για να είσαι προσκολλημένη πάνω τους...

Οι ίδιοι τι λένε ?

Το να φυγεις δεν ειναι προβλημα.
Ενιωθα το ιδιο. Μπορει να εχω δικο μου σπιτι τωρα, αλλα δε νιωθω ανεξαρτητη, ουτε πιστευω στον εαυτο μου. Θα τους δωσω αναφορα για οτι συμβει κι αυτος ο ομφαλιος λωρος δεν ξερω ποτε θα κοπει.
Οποτε απο δικη μου πειρα σε \"καθησυχαζω\" πως με το να φυγεις απο το σπιτι, δε σημαινει οτι ανεξαρτοποιεισαι και ουτε θα δυσκολευτεις, believe me ειναι μονο στο μυαλο αυτο.
Απο δικες τους ανασφαλειες (κατανοητες) μας κανανε κι εμας ετσι. Εχοντας τον ελεγχο, καθησυχαζαν, εμεναν ηρεμοι, αλλα δεν μας αφησαν να πιστεψουμε σ εμας, στις δυναμεις μας και στους εαυτους μας. Το κουπι τωρα το πιανουμε εμεις.

Quote:

---

Originally posted by sabb
Θα πρέπει να δοκιμάσεις οπωσδήποτε τις αντιστάσεις σου μακριά τους, δεν είσαι μικρή για να είσαι προσκολλημένη πάνω τους...

Οι ίδιοι τι λένε ?

---

Συμφωνώ δοκίμασε μακριά τους,έστω κ με το ζόρι...κ δες ταυτόχρονα τον εαυτό σου κ τη σχέση σας...

Ειμαι οικονομικα ανεξαρτητη αλλα δεν εχω παρεες...Κανω παρεα με μια δυο κοπελες..Σχεση δεν υπαρχει τα τελευταια δυο χρονια...Δεν ετυχε...Οι ιδιοι δεν με πιεζουν δεδομενου οτι με βλεπουν τοσα χρονια βουτηγμενη στις φοβιες και τις ανασφαλειες...
Με το ζορι, δεν γινεται γιατι παθαινω κριση ανασφαλειας......:(

Πρεπει να σας πω παντως (δεν ξερω αν μπορει καποιος να με βοηθησει βρε παιδια) οτι δεν μπορω να καταλαβω κι εμενα την ιδια..Απο τη μια θα ηθελα να ειμαι πιο ανεξαρτητη κι απο την αλλη δεν εχω τη δυναμη να αναλαβω την ευθυνη του εαυτου μου συναισθηματικα...Φοβαμαι τον ιδιο μου τον εαυτο..Εχω συνηθισει στην ιδεα της καθημερινοτητας με 2 ανθρωπους που με αγαπανε αληθινα και ειναι το σημειο αναφορας μου..Πως μπορω να ζησω χωρις αυτους?..Φοβαμαι υπερβολικα τη μοναξια...Υπερβολικα...Σας ευχαριστω και παλι παιδια..

kai...φιλη Wintertimes μου, εχεις απολυτο δικιο. Δεν μπορω να ανεξαρτητοποιηθω σαν μυαλο, σαν ψυχη, σαν οντοτητα τελοσπαντων...αρα....οταν φυγει καποιος απο τη ζωη, θα παθω σ υ γ κ ο π η

Quote:

---

Originally posted by valentini
kai...φιλη Wintertimes μου, εχεις απολυτο δικιο. Δεν μπορω να ανεξαρτητοποιηθω σαν μυαλο, σαν ψυχη, σαν οντοτητα τελοσπαντων...αρα....οταν φυγει καποιος απο τη ζωη, θα παθω σ υ γ κ ο π η

---

τιποτε δεν θα παθεις,στην αρχη θα ζοριστεις και μετα θα προσαρμοστεις...

Empneusth μου....Σε ευχαριστω.....

Μακαρι να ηξερα το μυστικο της λυσης του προβληματος, αλλα δυστυχως κι εγω στην προσπαθεια βρισκομαι. Εκτελω ακομη εντολες τους κι ας ξερω πως μ ενοχλει κι οτι μου κανει κακο αυτο. Πειραματιστηκα στο να μην τους δω ενα δυο μηνες και δεν υπηρξε αμεσο αποτελεσμα. Τετοιου ειδους προβληματα απ\' οτι καταλαβα λύνονται με την παροδο του χρονου. Θα χρειαστει τον ιδιο χρονο που χρειαστηκαν για να ενσωματωθουν μεσα μας. Δεν πρεπει ομως ν απογοητευομαστε γι αυτο και να προσπαθουμε, μελετωντας και πραττοντας σιγα σιγα. Εξαλλου ολος ο κοσμος ειναι ετσι. Ολοι περναμε το ιδιο. Αλλοι περισσοτερο κι αλλοι λιγοτερο. Αν δεν το εχεις δει καλα ειναι να κατεβασεις τη \"Διαπλαση των παιδων\" - Το κουτι της Πανδώρας, που μιλαει πολυ καλα γι αυτο το θεμα και τοτε θα λυπηθεις περισσοτερο τη νεα γενια παρα τη δικη μας. Αν χρειαστεις πληροφοριες γι αυτη την ερευνα στειλε μου μυνημα εσυ και οποιοσδηποτε αλλος θελησει. :)

Βρε τι εχουμε παθει......Σε ευχαριστω...Θα δω την εκπομπη που προτεινεις και θα τα ξαναπουμε...

Valentini, καλώς ηρθες

περα απο τα να ζεις με τους γονεις σου κ να μη μπορεις να φανταστεις τον εαυτο σου χωρις αυτους, μας γραφεις πώς συμβιβαζεσαι με μια φιλη που δεν καλυπτει τις αναγκες σου στο επιπεδο που αναζητας. Τουλαχιστον οπως φαινεται απο οσα ανεφερεις.

Πώς συμβιβαζεσαι με μια μονο φιλη χωρις να ψαχνεις παρεα αλλων ατομων? Σε εμποδιζει κατι?Κ αν ναι τί ειναι αυτο?

Γεια σου Σοφια ...Βεβαιως...Η φιλη αυτη μενει κοντα μου και επιλεγει να περνα πολλες ωρες μαζι μου ό,τι κι αν κανουμε..Εννοω ακομα και μεσα να καθομαστε τα βραδυα, δεν την πειραζει..Ισα ισα της αρεσει..Ας μην βγαινουμε και τοσο...Εκεινη δεν εχει βεβαια τα προβληματα που εχω εγω αλλα ειναι επιλογη της να μενει μεσα..Συμβιβαζομαι ομως να περναω τοσες μερες ,ωρες, βραδυα μαζι της για το λογο οτι δεν μπορω να κανω αλλα πραγματα με τα ψυχοσωματικα που κουβαλαω..Φαντασου μονο οτι δεν μπορω να φαω μονη μου(ψυχοσωματικο)γιατι οταν το κανω, εχω μια αισθηση πνιγμου-πλακωμα στο στηθος-αισθηση λιποθυμιας!....Παρεα αλλων ατομων που να ψαξω......Δεν ξερω....Ειλικρινα δεν αντεχω αλλο