Γεια σας. Τον Απρίλιο θα κλείσω τα 24, μένω σε μια επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου. Σπούδαζα στην Πάτρα και πέρυσι τον Μάρτιο ξενοίκιασα κ γύρισα πίσω. Έκανα εδώ την πρακτική μου και μου έχει μείνει η πτυχιακή ως μόνη υποχρέωση με τη σχολή. Είχα ξαναγράψει παλιότερα αρκετές φορές στο φόρουμ όπου κλαιγόμουν για τη σχολή που δεν μου αρέσει και ποτέ δεν αποφάσιζα να την παρατήσω. Γενικά από παλιά έκλαιγα, στεναχωριόμουν για πολλά πράγματα, ήμουν αναβλητικός και ποτέ δεν έπαιρνα μια απόφαση, απλά άφηνα τα πράγματα να κυλάνε. Επίσης από παλιά από το σχολείο είχα τις πρώτες αυτοκτονικές μου σκέψεις και τη συνήθεια να ξενυχτάω κάθε βράδυ. Σχεδόν κάθε καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια σαν παράδοση θυμάμαι τον εαυτό μου να ανεβαίνει στην ταράτσα τα βράδια σκεφτόμενος να αυτοκτονήσει. Πόσες φορές έχω φτάσει δίπλα και δεν έπεσα. Ο λόγος; Πότε η σχολή, πότε η έλλειψη χρημάτων, συντροφιάς, σχέσης, εμπειριών, ευχαρίστησης από τη ζωή επίσης είναι και τα οικογενειακά προβλήματα καθώς μένω κ μεγάλωσα με τη γιαγιά μου γιατί η μαμά μου έχει ψύχωση κ έχει κλειστεί χρόνια στο σπίτι κ τη φροντίζει ο πατέρας μου και ζουν μέσα στη βρώμα γιατί αυτός είναι αχαήρευτος επίσης πολύ τοξικός, από μικρό ποτέ δεν στήριζε ότι ήθελα να κάνω, ποτέ δεν πίστευε σε μένα, μια ζωή με μείωνε και με μειώνει. Επίσης πολλές φορές με έχουν ακούσει στις γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης να κλαίγομαι. Ωστόσο υπήρχε κάποια κινητικότητα στη ζωή μου, κάποιοι φίλοι, κανα ραντεβού, κάποιο χόμπι, ονειρευόμουν ακόμα και ήλπιζα για κάτι και κυρίως ένιωθα συναισθήματα...
Και φτάνουμε στο σήμερα όπου η κατάσταση μου φανερά έχει χειροτερέψει. Αναβάλω πολύ και τα πάντα, χάνω την ίδια μου τη ζωή. Έχω χάσει επαφές με φίλους και έχω γίνει πιο αντικοινωνικός και δεν έχω παρέες εδώ γιατί οι περισσότεροι σπουδάζουν και μένουν αλλού και τις γιορτές που περίμενα να τους δω τους είδα ελάχιστα γιατί δουλεύουν ή είχαν υποχρεώσεις. Γενικότερα το περισσότερο διάστημα της ημέρας το περνάω μόνος μου και η μόνη παρέα η γιαγιά ή ο πατέρας μου ο οποίος μου μαυρίζει την ψυχή. Ξενυχτάω κάθε βράδυ και κοιμάμαι μέχρι το απόγευμα, το μόνο που κάνω είναι να τρώω πολύ μεγάλες ποσότητες φαγητού και είμαι χοντρός να πίνω καφέδες να καπνίζω και να βλέπω σειρές και να βγαίνω κάθε βράδυ και να γυρνάω με τον καφέ στους δρόμους σαν την άδικη κατάρα. Έχω κάνει κάποιες απόπειρες να βρω δουλειά πριν τις γιορτές με βιογραφικά και έτσι αλλά τίποτα δεν έκατσε δεν έχω εμπειρία ούτε βύσμα. Πήγαινα και χορό μέχρι πριν τις γιορτές αλλά δεν ξαναπήγα από νέα χρονιά γιατί δεν έχουμε λεφτά για τέτοια και δεν με γεμίζει. Γενικά η ζωή μου είναι άδεια. Πλέον δεν έχω όνειρα και στόχους για τίποτα τα έχω παρατήσει όλα, δεν μου αρέσει η ζωή μου ο εαυτός μου τίποτα. Είμαι μόνος αισθάνομαι ένα τεράστιο κενό χωρίς συγκεκριμένο λόγο πλέον είναι λίγο από όλα. Σήμερα είχα πάει σε μία γέφυρα της πόλης και σκεφτόμουν να πέσω αλλά δεν το έκανα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω βλέπετε πλατιάζω γιατί δεν ξέρω πως να εκφραστώ αισθάνομαι πλήξη ανία τίποτα δεν με γεμίζει παλιότερα ένιωθα πιο εύκολα πλέον δύσκολα γελάω ή κλαίω και γελάω ψευτικά όταν το απαιτούν οι περιστάσεις δεν το αισθάνομαι μέσα μου αντιθέτως νιώθω ότι ζω μια αποστραγγισμένη ζωή πλέον, όλα μου φαίνονται μάταια άχρωμα άοσμα, είμαι μόνος δεν έχω τίποτα να περιμένω από τη ζωή μου λες και όλα είναι στάσιμα τα τελευταία χρόνια , είναι δηλαδή αφού εγώ είμαι στάσιμος, λες και έχω φτάσει στο τέλος της ζωής και δεν έχω κάτι να περιμένω ενώ θεωρητικά είμαι νέος και στην πιο παραγωγική φάση της ζωής μου. Επίσης έχω προσπαθήσει πρόσφατα να κόψω κακές συνήθειες όπως ξενύχτι και να αδυνατίσω να χάσω τα περιττά κιλά αλλά πάντα τα παρατάω από την αρχή ακόμα και κίνητρο να υπάρχει ο εαυτός μου με σαμποτάρει και πλέον τρώω διπλάσιες ποσότητες και ξενυχτάω περισσότερο. Δεν μπορώ να καταφέρω τίποτα .
Η ερωτική μου ζωή επίσης είναι άδεια διότι είμαι γκέι και στην επαρχία είναι δύσκολο όλα είναι δύσκολα γενικά όλα είναι βουνό για μένα τίποτα δεν μπορώ να κάνω. Είχα κάποιες ερωτικές εμπειρίες και εδώ και Πάτρα μέσω σαιτ γνωριμιών όπου και εκεί είναι η σάρα και η μάρα καμία ελπίδα για κάτι σοβαρό ο κάθε ανώμαλος είναι εκεί μέσα και άσε που έχω φάει πολλά άκυρα για το σώμα μου ούτε σεξ δεν μπορώ να βρω γενικά πόσο μάλλον σχέση και αγάπες και λουλούδια που ονειρευόμουν ούτε λεφτά ή παρέα να πάω ταξίδια που πάντα ονειρευόμουν έχω. Είμαι ένας άνθρωπος αποστραγγισμένος από κάθε χαρά. Δεν αντέχω άλλο αυτή την ανία τη δυστυχία και την απελπισία που νιώθω και να μη με καταλαβαίνει κανείς. Αισθάνομαι και είμαι πολύ μόνος. Βαρέθηκα να είμαι στο περιθώριο της ζωής και να βλέπω τις ζωές των άλλων και να τους ζηλεύω γιατί η δική μου ζωή δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον.Τες πα δεν ξέρω γιατί έγραψα εδώ απλά ήθελα να εκφραστώ κάπου γενικά είμαι εσωστρεφής και τα καταπίνω όλα μέσα μου. Πήγαινα σε μία ψυχολόγο σε δημόσια δομή μέχρι πριν τις γιορτές κάναμε κάποιες συνεδρίες αλλά αυτή πολλές φορές έλειπε ξέχναγε τα ραντεβού μας και ενώ της είχα δείξει ότι την έχω πολλή ανάγκη αυτή με έχει γραμμένο και τώρα μετά τις γιορτές ένα τηλ δεν με πήρε να δει τι κάνω και πως είμαι γενικά ακόμα και από κει βιώνω ματαίωση και απόρριψη. Πήγαινα και παλιότερα σε ψυχολόγο στο Λύκειο όπου πάλι είχα τέτοιες σκέψεις και ήμουν πολύ πιο ευαίσθητος και ευάλωτος τότε επίσης πήγαινα όσο σπούδαζα σε μία ψυχολόγο του συμβουλευτικού σταθμού του ΤΕΙ. Πλέον δεν αντέχω άλλο. Πνίγομαι. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα. Μου 'ρχεται να πάω να φουντάρω!!!!!!!! Το ξέρω ότι δεν πρέπει να νιώθω και να σκέφτομαι έτσι πολλές φορές με πιάνουν ενοχές προς τη γιαγιά μου που έχει κάνει τόσα για μένα και φόβος μην πάθουν κάτι οι δικοί μου και φοβάμαι τη θεία δίκη και ζητάω συγγνώμη από το Θεό...
