Πώς γίνεται να κάνω τόσα λάθη; Πώς γίνεται να τα κάνω πάντα όλα χειρότερα; Πώς είναι δυνατόν να αναγκάζω τους ανθρώπους να μου μιλήσουν; Πώς είναι δυνατόν να τους θυμώνω όλους; Να αποτυγχάνω σε όλα και να μην ανήκω ποτέ πουθενά; Καταστρέφω συνεχώς ευκαιρίες. Ό,τι υπήρχε, το χάλασα. Ποτέ κανένας δε με ήθελε στη ζωή του.
Δεν κοιμάμαι, νομίζω πως κάτι θα γίνει και πώς είναι δυνατόν να έχω την αναισθησία να κοιμάμαι, όταν μπορεί οποιοσδήποτε να χρειαστεί κάτι; Πώς είναι δυνατόν να 'μαι τόσο εγωίστρια;
Και ποτέ δεν ήταν αρκετό. Ό,τι κι αν έκανα, τίποτα δεν αναγνωριζόταν ποτέ. Μπορεί να θυσιάζα πράγματα και πάλι δεν ήταν αρκετό. Ούτε ένα ευχαριστώ δεν άκουσα. Αλλά ίσως φταίει πως έκανα τα πάντα με τον λάθος τρόπο. Σίγουρα αυτό φταίει. Έχω τρομερές ενοχές για τους άλλους.
Οι άλλοι τα κατάφεραν, βρήκαν τι ήθελαν, μπόρεσαν, εγώ τριγυρνώ και ποτέ δε βρίσκω κάτι όπου θα ανήκω. Ένα μέρος, δύο, τρία, στο τέλος χάνεσαι και πετάς τα χρόνια σου. Συνεχώς λάθος επιλογές. Και ακόμη και προβλήματα να ειχαν, πάλι τα κατάφεραν. Εγώ δεν έχω δικαίωμα να παραπονεθώ, δεν είχα τα δικά τους προβλήματα, είχα ευκαιρίες και πάλι δεν έχτισα μία ζωή. Εκείνοι είχαν προβλήματα στο δρόμο τους, τα έβρισκαν. Εγώ; Εγώ τα έχτιζα στο δικό μου, και όταν δεν τα έχτιζα, τα έψαχνα. Τα δημιουργούσα από το πουθενά. Χωρίς αιτία. Δεν έχω δικαίωμα να νιώθω. Ούτε να παραπονιέμαι.
Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα, ούτε βιβλία/ταινίες, αλλά όχι γιατί σκέφτομαι κάτι, το μυαλό μου είναι κενό. Τελευταία δεν μπορώ τους ήχους καθόλου. Έτσι και έρχονται ήχοι από παραπάνω από ένα πράγμα, πνίγομαι. Αν ακούγεται κάτι, δεν μπορώ να σκεφτώ. Και για να σκεφτώ, πολλές φορές ο μόνος τρόπος είναι να μιλήσω.
Δεν μου αρέσει τίποτα και δε θεωρώ πως έχω ζωή, ούτε ταυτότητα.
