Κόλλημα δικό μου, με την πρώην σχέση της...
Ξέρω είμαι κολλημένος, ξέρω είναι χαζό, καταλαβαίνω ότι είναι λάθος, όμως εκεί, κολλημένο στο μυαλό, να μην θέλει να φύγει να ησυχάσω.
Είμαι με μια κοπέλα 5 χρόνια μεγαλύτερή μου. Αυτή λίγο πριν με γνωρίσει, είχε χωρίσει με τον πρώην της μετά από μακροχρόνια σχέση. Ήταν ένας δύσκολος χωρισμός, μιας και την παίδευε για περίπου ένα χρόνο με απιστίες, κρυφά ραντεβού, να κοιμάται αλλού και τέτοια. Αυτός, για κάποιο λόγο, δεν της το έλεγε στα ίσα ότι ήθελε να χωρίσει, και απ' ότι φαίνεται ήθελε απλά να ξενερώσει την άλλη για να τον παρατήσει εκείνη πρώτη. Εκείνη, κολλημένη και ερωτευμένη που ήταν, προσπαθούσε μέχρι το τέλος να τον κρατήσει. Μέχρι που γνώρισε εμένα, πέρασε λίγο καιρό στεναχώριας, και "κόλλησε" μαζί μου. Τέλος πάντων, η δουλειά έγινε, τα χάλασαν.
Εδώ και ένα χρόνο που γνωριζόμαστε, και 6 μήνες που είμαστε σε σχέση, πολλές φορές νιώθω ζήλια για την πρώην σχέση της. Γενικά ανοιχτήκαμε αρκετά, μιλήσαμε για τις πρώην σχέσεις μας, την ζωή μας. τα όνειρά μας. Μου είχε πει πως τα πρώτα χρόνια ήταν καλός μαζί της. Τα μισά συζούσαν μέχρι που έφτασε η κατρακύλα. Είπε πως ήταν ο πρώτος της μεγάλος έρωτας. Όταν το άκουσα αυτό, με "σκότωσε". Πολλά πράγματα τα έζησε μαζί του για πρώτη φορά.
Γενικά σαν άνθρωπος είμαι κτητικός. Όχι πιεστικός ούτε πνίγω τον άλλον. Ούτε παθολογικός ζηλιάρης, ούτε έλεγχο κάνω για το κάθε της βήμα. Είμαι κτητικός και εγωιστής (με τις καλές έννοια των λέξεων) γιατί θέλω εγώ να είμαι ο πρώτης της. Ο καλύτερος που είχε ποτέ. Να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό.
Με τους γονείς της τα πάμε περίφημα. Με συμπάθησαν από την πρώτη στιγμή. Η ίδια μου λέει πως ζει υπέροχα και είναι πολύ καλά μαζί μου. Κάνουμε πολύ καλό σεξ, έρωτα, έχουμε κοινά γούστα. Το μυαλό μου εκεί όμως, κολλημένο, να ζηλεύω.
Της το λέω πολλές φορές και κάνουμε ωραίες συζητήσεις. Κι αυτή έχει εκφράσει ζήλια για προηγούμενες σχέσεις μου, οι οποίες όμως δεν ήταν κάτι το σοβαρό. Ποτέ δεν έζησα μεγάλο έρωτα ή κάποια μακροχρόνια σχέση.
Ξέρω ότι έχω χαζό κόλλημα, αλλά δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Και νιώθω ότι, ενώ το αποδέχεται και το συζητάμε, ίσως με το καιρό την ξενερώσω. Το ότι ζούμε και λίγο μακριά, ίσως είναι κι αυτό ένα πρόβλημα γιατί το μυαλό μου μόνο εμπόδια θέλει να βάζει.
Διάβασα σε προηγούμενο post πως στην ουσία δεν ζηλεύουμε την κοπέλα, αλλά το παλληκάρι που ηταν μαζί της. Δηλαδή ότι θα θέλαμε εμείς να ήμασταν στην θέση του. Είναι σωστό. Γιατί να μην ήμουν εγώ? Δεν είμαι μόνος όμως στον κόσμο. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι. Και η διαφορά ηλικίας σίγουρα παίζει ρόλο. Εγώ στα 23 τι έρωτα να ζήσω. Αυτή στα 28 είχε περιθώρια.
Είμαι κολλημένος, και ίσως μου βγει σε κακό...
