Φοβάμαι για τον ευατό μου
Καλησπέρα. Δεν είμαι σίγουρη αν ταιριάζει το συγκεκριμένο θέμα εδώ μα δεν ήξερα που αλλού θα ταίριαζε καλυτερα να το γραψω.
Είμαι 29 χρονών. Είμαι χαμηλών τόνων. Στην παρέα μου ας πούμε θεωρούμε η ''χαζούλα'' μιας και πετάω πολλές κοτσάνες (η κάνω) και κάνω τους άλλους να γελάνε και μαζί τους και εγώ. Είμαι αυθόρμητος χαρακτήρας και πάντα θα με δεις χαμογελαστή και χαρούμενη.
Το πρόβλημα μου είναι πως κάποιες φορές (και είναι πολλές) δεν αντέχω τον ευατό μου, μου την σπάω, νοιώθω άβολα. Είμαι άτομο με αρκετά χαμηλή αυτοπεποίθεση και ανασφαλής.
Το αγχός και η αναβλητικότητα κυριαρχεί την ζωή μου. Αγχώνομαι πάρα πολύ για πράγματα που δεν θα έπρεπε, για παράδειγμα το να πρέπει να πάρω ένα τηλέφωνο να κανονίσω κάτι ή να ζητήσω πληροφορίες για κάτι. Αν τελικά το κάνω, αμφιβάλλω για τον ευατό μου αν άκουσα καλά ότι μου είπανε, αν κατάλαβα καλά, αν έγινα απόλυτα κατανοητή. Αντίστοιχα αν μου ζητηθεί να κάνω κάτι, αγχώνομαι πάλι αν κατάλαβα καλά τι μου ζητήθηκε να κάνω, αν το έκανα σωστά, επειδή έχει συμβεί πάρα πολλές φορές να μην καταλάβω κάτι η να κάνω ή να πω κάτι λάθος.
Νοιώθω πως δεν είμαι καλή σε τίποτα, δεν έχω κάποιο ταλέντο, ούτε έχω βρει νομίζω κάτι που να με κάνει να θέλω να ασχοληθώ μαζί του 100%, νιώθω άχρηστη αφού κάνω πολλά πράγματα λάθος. Αν για παράδειγμα βρεθώ σε μια παρέα και με ρωτήσουν, σε τι πιστεύω πως είμαι καλή, ειλικρίνα δεν ξέρω τι να απαντήσω αφού μόνο αρνητικά έχω να πω για τον ευατό μου. Μου κάνω τρέλο bullying.
Νοιώθω συνεχώς απογοητευμένη και λυπημένη σαν να μου λύπει κάτι. Νοιωθω μόνη. Κατα την διάρκεια την μέρας νοιώθω κουρασμένη, ταλαιπωρημένη, νυσταγμένη.
Είμαι τέρμα αναβλητική που σε συνδιασμό με το άγχος μου νομίζω με πάει αρκετά πίσω στη ζωή μου. Τα πρωινά όταν ξυπνάω αρνούμαι να σηκωθώ απτο κρεβάτι γιατί.. ξέρω πως θα περάσει η μέρα έτσι.. χωρίς να κάνω κάτι αξιολόγο (παρόλο που την προηγούμενη μέρα στο κεφάλι μου βάζω στόχους, π.χ. αύριο θα γυμναστώ, που φυσικά δεν πραγματοποιούντε ποτέ) και στο τέλος της ημέρας απογοητεύομαι για άλλη μια φορά
Δεν έχω στόχους, δεν ξέρω τι θέλω, νοιώθω χαμένη.
Είμαι τελείως μη πρακτική στην σκέψη μου και κάνω τα εύκολα δύσκολα. Δεν έχω άνεση στο λόγο μου, πολλές φορές μπερδεύω τα λόγια μου και δυσκολεύομαι να εκφράσω λεκτικά όσα σκέφτομαι. Λέω λάθος λέξεις ή δεν βρίσκω τις λέξεις που θέλω. Αν κλιθώ να γράψω υποθετικά ένα επαγγελματικό mail για μια συνεργασία, ενω ένας μέσος άνθρωπος θα το κάνει σε ένα τέταρτο, εγώ θα το κάνω σε 4 ώρες ή μετά από μέρες θα το τελειώσω γιατί ενώ μπορεί να το ξεκινίσω, θα το αφήσω στην μέση. Το οτί σου γραφώ τώρα αυτό το mail είναι απο μόνο του αξιοθαύμαστο και το γράφω απο χθες.
Είμαι ξεχασιάρα και χάνω την συγκέντρωση μου εύκολα. Μπορεί κάποιος να μου πει κάτι και στα επόμενα 10 λέπτα να το έχω ξεχάσει.
Νομίζω πως έχω χάσει την δημιουργικότητα και το θάρρος που είχα παλιότερα. Μου λείπει η έμπνευση όταν την χρειάζομαι.
Είμαι ανίκανη να υπερσπιστώ τον ευατό μου ή την θέση μου για κάτι και να δώσω επιχειρήματα.
Τα παρατάω εύκολα.
Φοβάμαι να αναλάβω ευθύνες μη τυχόν κάνω κάτι λαθός και στεναχωρήσω η νευριάσω τον άλλον.
Πολλές φορές σκέφτομαι, και ντρέπομαι για αυτή την σκέψη, ότι θα ήταν μια καλή λύση να με απαγάγουν και να με πετάξουν σε κάνα μπουντρούμι στην άλλη άκρη του κόσμου αφού έτσι, θέλω δε θελω, θα εκτιμίσω αυτά που είχα και θα αναλάβω δράση να δραπετεύσω, θα αποκτήσω ένα σκοπό και ένα στόχο.
Οι φορές που νοιώθω ευτυχία είναι όταν βρίσκομαι με τους φίλους μου και κάνουμε μαζί κάποια δραστηριότητα. Όταν τους κάνω να γελάνε με τα αστεία μου και τις χαζομάρες μου. Όταν γυρνάω σπίτι και βρίσκω στην πόρτα να με περιμένει το σκυλάκι μου γεμάτο χαρές. Όταν βλεπω την αγαπημένη μου σειρά, ταινία ή εκπομπή. Όταν τα Σαββατοκύριακα δουλεύω σαν φωτογράφος σε κέντρα δεξιώσεις( βγάζω φωτογραφίες και τις πουλάω ) αφού είναι το μοναδικό πράγμα στο οποίο θεώρω πως είμαι καλή να το κάνω απτήν στιγμή που ο κόπος μου ανταμίβεται αναλόγος την δουλειά που έκανα μιας και είναι με ποσοστά. Υπάρχουν φορές που νιώθω πραγματικά φουλ στην ενέργεια και με πολύ καλή διάθεση να κάνω πράγματα μα μετά απο λίγο αυτό χάνεται..
Όλος ο αρνητισμός για τον ευατό μου, μου βγάινει τις περισσότερες φορές όταν βρίσκομαι σπίτι μόνη μου και πολλές φορές μεταφράζεται σε κλάματα. Μένω με την μητέρα μου (με την οποία δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις) και αδέρφια δεν έχω.
Πολύ θα θέλα να βρω την ψυχική μου ηρεμία μα δεν είμαι σίγουρη απο που πρέπει να ξεκινίσω.
Είναι και άλλα πολλά αρνητικά πράγματα που νιώθω μα δε θέλω να επεκτείνω άλλο αυτό το post.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων όσους μπήκαν στον κόπο να διαβασουν αυτά που έγραψα και όσους απαντήσουν.
