Είμαι καλά;

Γεια σας,

είναι λίγο αστείο το ότι κάθομαι εδώ και δέκα λεπτά και δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω, γι αυτό θα πάρω μια μεγάλη ανάσα και θα τα πάρω από την αρχή.

Πάντα ήμουν τέρας αναισθησίας σε βαθμό που όλοι με κορόιδευαν. Εφτασα σε σημείο που είχα μια κύστη στον πνεύμονα και παρόλο που με ετρεχαν από αξονική σε μαγνητική και τουμπαλιν, εγώ ''αγχώθηκα'' μόνο επειδή ήθελα να πάω ταξίδι και ο γιατρός μου δεν με άφηνε γιατί έπρεπε να χειρουργηθώ... Σε τέτοιο βαθμό αναίσθητη σας λέω...
Και μετά συνέβη... 2005..Διεγνώσθη στον πατέρα μου.
"Καρκίνος, είπε ο γιατρός, στο πάγκρεας. 6 μήνες ακόμα"
Ομολογώ ότι μου έκανε τρομερή εντύπωση το πώς ο γιατρός "έπαιζε" με το βιολογικό ρολόι του πατέρα μου, αλλά ήμουν αισιόδοξη. Κίνηση πρώτη: το έψαξα στο νετ. Οκ, δεν μπορώ να πω ότι βρήκα και τα πιο αισιόδοξα γραπτά, αλλά είχα ελπίδα.
Το πρώτο βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Ένιωθα τον κόσμο να γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια μου. Ήμουν 21 και ο "μπαμπάκης" μου ήταν τα πάντα για μένα. Να μη σας τα πολυλογώ, δεν το έδειξα ποτέ. Με τη μητέρα μου κουρέλι και τον αδερφό μου να ζει στην άγνοιά του, ώντας 15 ετών, έπρεπε κάποιος να είναι δυνατός. Και ήμουν. Πέρασα 6 μήνες (έκπληξη νο2 όταν ο γιατρός έπεσε μέσα με τρομακτική ακρίβεια), σε νοσοκομεία, τον έβλεπα να τον "τρώει" μέρα με τη μέρα και τέλος πάντων ήμουν "άνετη" και "δυνατή" μέχρι και το τέλος. Δεν έκλαψα, δεν πένθησα. Έπρεπε να στηρίξω τους υπόλοιπους.
Πέρασε πέρασε ο καιρός, μέχρι που γνώρισα τον νυν σύντροφό μου. Φοιτητής στην επαρχία, ήταν ευκαιρία για μένα να φύγω από την Αθήνα, να ηρεμήσω λίγο. Και βρέθηκα στην Ξάνθη, Απρίλιο του 2008. Και την επόμενη μέρα της άφιξής μου, ξεκίνησε το μαρτύριο...
Πόνος, σαν τσίμπημα στο επιγάστριο. Ακτινογραφία στο νοσοκομείο. Καθαρή. Εξετάσεις αίματος. Καθαρές. Δεν περνούσε όμως. Το ψαξα στο νετ. Κάπου έλεγε ότι ήταν σύμπτωμα ακόμα και για καρκίνο στα ηπατικά. Τρελάθηκα. Πήγα σε γαστρενερολόγο. Χτυπιόταν ο δόλιος ότι είναι κρίση άγχους. Δεν με έπεισε. Υπέρηχος. Καθαρός. Γαστροσκόπηση. Καθαρή. "Θέλω να κάνω αξονική", του είπα. Καθαρή...
Με παρακάλεσε να ηρεμήσω. Μετά από ένα μήνα, ένα πρωί ξύπνησα χωρίς πόνο. Ναι, σιγά που θα ήταν τόσο εύκολο.
Διάρροιες. Ξαναπήγα στον γαστρεντερολόγο. "Κολονοσκόπηση", μου είπε γελώντας, νομιζοντας ότι δεν είμαι τόσο τρελή. Την έκανα. Μαντέψτε...Καθαρή.
Πέρασε κι αυτό. Μετά ξεκίνησαν οι πονοκέφαλοι. Κάθε μέρα, αγκαλιά με τα παυσίπονα μου. Μετά μούδιαζε το πόδι μου. "Σκλήρυνση", έλεγα στον φίλο μου κλαίγοντας. Με έτρεχε σε νευρολόγο. Ήμουν καλά. Η μητέρα μου φώναζε να πάω σε ψυχίατρο. "Είμαι καλα, έλεγα, και αν πάω θα μου δώσει χάπια, και αν αρχίσω να χαπακώνομαι από τα 23 μου, ζήτω που καήκαμε, στα 35 μου τι θα γίνει;"
Μετά πέρασε ένα δίμηνο ηρεμίας. Ένα αφροδίσιο μόνο με παίδευε αλλά ήμουν καλά.
Και τώρα, μετά τις γιορτές άρχισε πάλι. Δύσπνοια και ταχυκαρδίες. Πέρασε. Πονοκέφαλοι. Πέρασαν, ή τουλάχιστον ελατώθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Τώρα τα τελευταία είναι βουλωμένα αυτιά,δυσκαμψία στον αυχένα, μουδιάσματα στο πρόσωπο, μουδιάσματα στα ακροδάχτυλα. Ο ωρλ λέει ότι τα αυτιά είναι οκ, ο παθολόγος γκρίνιαζε για μια μικρή ιγμορίτιδα, είδα και οφθαλμίατρο ο οποίος βρήκε πίεση 22 στο μάτι. Όσο για τα μουδιάσματα, έχω ραντεβού σε λίγες μέρες με νευρολόγο. Δεν ξέρω αν και αυτά είναι από το αγχος μου, ή εδώ υπάρχει πρόβλημα, θα δείξει, αν και δεν θέλω να μπω στη διαδικασία μαγνητικής στο κεφάλι και όλα αυτά, τρέμω και μόνο με την ιδέα, αλλά νομίζω κάτι πρέπει να γίνει.
Φοβάμαι, και πάντα για το χειρότερο. Μια φίλη ψυχολόγος, από τα λίγα που της είπα λέει ότι δεν πένθησα και ότι όλα αυτά έχουν τη ρίζα τους στον θάνατο του πατέρα μου. Δεν ξέρω, μπορεί. Αλλά δυστυχώς, τα λεφτά για ψυχίατρο δεν τα έχω. Το θέμα είναι όμως ότι αισθάνομαι ότι τρελαίνομαι. Δεν θένω να βγαίνω από το σπίτι, πέρασα 40 μέρες μέσα με πιτζάμες. Αυτό έχει αντίκτυπο και σε μενα και στους φίλους μου, και στη σχέση μου ακόμα. Πραγματικά νομίζω ότι αρχίζω να περνάω στην άλλη όχθη και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΡΡΩΣΤΗ και δεν το κανω για να τραβήξω προσοχή. Θέλω απλά να περάσει...

Μακρυγόρησα και σας ζητώ συγγνώμη...
Ήταν να μην πάρω φόρα...

Ολοι αναισθητοι νομιζουμε οτι ειμαστε μεχρι να συνειδητοποιησουμε οτι δεν υπαρχει πραγματικα αναισθητος ανθρωπος σε αυτη τη ζωη.. πασχουμε ολοι στο συναισθηματικο και το νοητικο και ολα αυτα σωματοποιουνται.. περασα και εγω απο αυτα και απο πολλα ακομα αλλα εκανα πολυ λιγοτερες εξετασεις, καθολου αξονικες και μαγνητικες, ελαχιστη ψυχοθεραπεια (3 μηνες) και καθολου χαπια.. το αποτελεσμα? ειμαι πολυ καλυτερα μονο με τη δικη μου δυναμη.. αυτη την περιοδο η ομοιοπαθητικη με βοηθα σημαντικα στο συνδρομο ευερεθιστου εντερου που μου βγηκε.. θα την συνεχισω, βοηθαει.. αλλα ο νουμερο 1 εχθρος σου ειναι ο ιδιος σου ο εαυτος.. ασε τον να κανει τη δουλεια του, ας πονας, θα περασει.. ολα θα περασουν.. οταν φευγει το ενα και ξεκινα κατι αλλο να ξερεις οτι ειναι καθαρα ψυχοσωματικο.. μην του δινεις αξια και σταδιακα θα ατονισει.. θα παρει χρονο, αλλα θα περασει.. θα σου βγαλει και αλλα, αλλα δεν θα σε βλαψουν..και το σημαντικοτερο...μην αλλαξεις την ζωη σου για τιποτα, συνεχισε οτι εκανες, μπορεις... καποτε με βοηθησε αυτο το site και ανακουφιστηκα που υπαρχουν και αλλοι σαν εμενα.. ειμαστε πολλοι, δοξα το Θεο, ειμαστε ευαισθητοι και να ξερεις το σημαντικοτερο.. μεσα απο ολο αυτο δεν θα βγεις μονο νικητρια, αλλα θα μαθεις τι θα πει ζωη, θα εκτιμησεις πολλα και θα ζησεις πραγματικα ακομα περισσοτερα και καθημερινα.. δεν ειναι λογια παρηγοριας αυτα, ειναι η πραγματικοτητα.. δεν ειμαι ο μονος που το νικησα και το νικαω..ειναι κατι ισως και απαραιτητο σε καποιους για να βρουν τον πραγματικο τους εαυτο.. αφεσου και μην υποκυψεις, θα περασει... καλο κουραγιο........

Είναι η πρώτη φορά που \"ακούω\" τέτοιες κουβέντες. Συνήθως η αντίδραση των γύρω μου είναι περιπαιχτική και ίσως και ειρωνική. Αυτό πλέον αρχίζω και καταλαβαίνω κι εγώ, ότι πλέον το ένα ακολουθεί το άλλο, ότι απλά αλλάζει εστίες, έλα που όμως κάθε φορά σκέφτομαι μην την πατήσω σαν τον ψέυτη το βοσκό και τελικά είναι \'κάτι\' εκείνη τη φορά. Βγαίνει το \"και αν\"?
Φοβάμαι να κάνω όνειρα, να μιλήσω για το μέλλον, να χαρώ τις στιγμές με τους γύρω μου. Ζηλεύω τους φίλους μου που ζουν τη ζωή τους με τέτοια άνεση, με πιάνει το παράπονο πολλές φορές, να, ακόμα και τώρα.. Δεν θέλω να μπλεχτώ σε έναν τέτοιο φαύλο κύκλο και νευριάζω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ να συγκρατηθώ και να τα σταματήσω. Πάντα πίστευα ότι είμαι υπερβολικά δυνατή, και ότι μπορώ να κάνω πολλά, αλλά πραγματικά αρχίζω και παραδίνομαι στην απελπισία που μου προκαλεί όλο αυτό το πράγμα.
Δεν με πειράζει τόσο το να πονάω, πολλές φορές μάλιστα παρακαλάω μέσα μου να πονέσω κάπου αλλού, κάπου που δεν θα με παραπέμπψει στην σκέψη \"έχω όγκο/θα πεθάνω\" και να ψάχνω για συμπτώματα σε ιατρικές ιστοσελίδες, απλά δεν αντέχω αυτό το \"και αν αυτή τη φορά υπάρχει όντως πρόβλημα...\"?
lupus, σε ευχαριστώ για όσα είπες. Πραγματικά.

Και εγώ πιστεύω ότι είναι ψυχοσωματικά και πολύ λογικό ακούγεται να είναι απόρροια θανάτου.για να μην βρίσκουν κάτι απλά δεν έχεισ. Πολλοί έλληνεσ γιατροί είναι άσχετοι αλλά συνήθωσ στο να σου βρουν κάτι όχι στο να σου λένε δεν έχεισ τίποτα. Εμένα κάποιοσ ηλίθιοσ μου είχε πει ότι έχω σκλήρυνση χωρίσ να έχει δει τίποτα, απλά επειδή του είπα ότι ώρεσ ώρεσ μούδιαζε το χέρι μου, πράγμα που βρήκα τελικά γιατί και ήταν τελείωσ άσχετο. Κάνε όμωσ ότι θεωρείσ απαραίτητο για να σου φύγουν οι ιδέεσ. μαγνητική, μαγνητική, δεν έγινε και τίποτα. εγώ έχω κάνει τουλάχιστον 3 φορέσ. κλείνεις τα μάτια και όλα μια χαρά.
Ειδικά για όγκο πίστεψε με δεν είνια κατι που δεν εντοπίζεται. ίσια ίσα ότι πιο εύκολο, εξάλλου σκέψου και το άλλο τόσοσ καιρόσ έχει περάσει, αν είχεσ κάτι τέτοιο δεν θα είχεσ μείνει στο θέμα πόνοσ μόνο, αλλά θα σε τρέχαμε για πολύ χειρότερα.
Αντί να ψάχνεισ στο ίντερνετ για όγκουσ ψάξε για ψυχοσωματικά και θα δεισ πόσα μπορεί να νώσει ένα σώμα και ένα μυαλό είτε επειδή νομίζει είτε επειδή κουβαλάει ένα μεγάλο πόνο που δεν μπόρεσε ποτέ να εξωτερικεύσει. Τι να σου κάνει και αυτό το έρμο το κορμί σου, κάπου πρέπει να ξεσπάσει για να γίνει υγιέσ. Να είσαι χαρούμενη που ο πόνοσ βγαίνει σαν ψυχοσωματικό και όχι σαν πραγματική αρρώστια, όπωσ αυτό που νομίζεισ. Πήγαινε γυμναστήριο, εκτονώσου!!!!!!!!!!
Ολα θα φτιάξουν, δώσε λίγο χρόνο μόνο στο σώμα σου και την ψυχή σου και ξέχνα τα φάρμακα. Αυτά με όλο τον σεβασμό προσ εκείνουσ είναι για άλλουσ ανθρώπουσ με πραγματικέσ ριζωμένεσ μέσα τουσ διαταραχέσ.
Ελπίζω να ανοίξε μία αισιόδοξη σελίδα στη ζωή σου :)

Ω πραγματικά ξέρω τι εννοείς. Οι μισοί γιατροί, θέλουν να με ξεφορτωθούν και απλά μου λένε ότι δεν είναι τίποτα ή με στέλνουν για εξετάσεις και οι άλλοι μισοί κάνουν τη διάγνωση με το μάτι... Τα χω περάσει κι αυτά και ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω, αρχίζω και αμφιβάλλω και για πολλούς που νομίζουν τελικά ότι είναι γιατροί!! Προσπαθώ να εκτονώνομαι, ακόμα και γυμναστήριο γράφτηκα, αλλά πολλές φορές δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου ότι κι αν κάνω.. Μόνο όταν κοιμάμαι είμαι ήρεμη, και αυτό κάνω...Κοιμάμαι...Πολύ... Οταν βρω ευκαιρία για όσο περισσότερο μπορώ... Τραγικό ε?

Εχεισ σχέση δεν είναι δυνατόν να μην έχεισ κάτι καλύτερο να κάνεισ. Κάτι πρέπει να σε κάνει να χαίρεσαι λιγάκι. Ούτε και εγώ είμαι στα καλύτερα μου για άλλουσ λόγουσ βέβαια και όταν πέφτω στο κρεβάτι προσπαθώ να σκέφτομαι τι θα ήθελα να κάνω στην μικρή μου ζωή, τι με κάνει να χαίρομαι, τι θα μπορούσε να γίνει για να νιώθω ωραία. Και σου λέω ότι πιάνει. Η καλύτερη μου παρέα και φίλη είναι ο εαυτόσ μου, κανείσ δεν με ξέρει καλύτερα.
Και μόνο η σκέψη ότι είμαι γυναίκα και μια μέρα όχι μακρινή θα κάνω οικογένεια, θα μένω με έναν άνθρωπο που θα αγαπώ θα περνάμε όμορφα και θα κάνουμε μωράκι με κάνει να λέω όμορφη η ζωή.
Αφού βλέπεισ καθαρά ότι είναι κόλλημα, το μόνο για το οποίο πρέπει να καταναλώνεισ φαιά ουσία είναι για να ξεκολλήσεισ όλα τα υπόλοιπα σε οδηγούν στην παράνοια.
Είσαι μια χαρά στο εγγυώμαι, αν δεν ήσουν θα σε κλαίγαμε εδώ και καιρό να το ξέρεισ.:)
Περιμένω ευχάριστα νέα...........αλλιώσ μαλώνω:D

Είσαι μόνο 24; α μαλώνω πολύ τώρα

Xα! Κι εδω ερχεται το άλλο... Δεν μπορώ να κάνω μακρινά όνειρα.. Θυμάμαι τον πατέρα μου.. Έκανε όνειρα, ήταν σαν κι μένα. \"Και σε λίγα χρόνια θα κάνω αυτό\", και \"θα κρατήσω το γραφείο αλλά θα κάνω ταξίδια με την μητέρα σου\" και \"θα σου χτίσω το σπίτι που θες\" και όνειρα και σχέδια... Και εκεί που ήταν στην καλύτερη φάση της ζωής του... τα είδαμε τα υπόλοιπα.. Οπότε, όχι, όχι σχέδια... Ποτέ πια...

Καταλαβαίνω ότι είμαι ίσως κολλημένη περίπτωση, αλλά δεν μπορω να το αλλάξω.. Και θέλω.. ποτέ δεν ήμουν έτσι στη ζωή μου.. ποτέ. και δεν μου αρέσει αυτό που γίνομαι..

Στουσ περισσότερους ανθρώπουσ έρχεται μία στιγμή στη ζωή, ένα κομβικό σημείο που τουσ αλλάζει, για εσένα αυτό για εμένα κάτι άλλο.
Τώρα τι κάνουμε, δεν μπορούμε να περιμένουμε το θάνατο, είσαι τόσο νέα και όσα λεσ τα κατανοώ και τα λέω και στον ευατό μου και θυμώνω με εμένα και την κακή μου τύχη, αλλά τι βγαίνει; να σου πω εγώ τίποτα.
Σκέψου πωσ παρόλα αυτά δεν είσαι μόνη στη ζωή, έχεισ τη μαμά τον αδελφό σου τον σύντροφο σου που σ\' αγαπάνε και κυρίωσ ο τελευταίοσ γιατί σίγουρα είναι πολύ δύσκολο για αυτόν να αντέξει τισ σκέψεισ σου που είναι πολύ μακριά από την λογική πια...
Μην κάνεισ μακρινά σχέδια αν δεν θέλεισ, κάνε απλά για το αύριο ή το μεθαύριο και θα έρθουν και τα υπόλοιπα. Οι βόλτεσ, οι φίλοι σου λένε κάτι;
Να σου πω εμένα όχι πια. Νιώθω όμορφα να φροντίζω κάποιον και να είμαι τουλάχιστον στα δικά του μελλοντικά πλάνα. Αρχισε από αυτό ή από αλλού, αλλά από κάπου κρίμα να σε δούμε μετά από καιρό να κάνεισ και εσύ ερωτήσεισ για χάπια κ.λ.π.
Νιώσε τον κίνδυνο για τα υπαρκτά και αυτά είναι αυτά που έρχονται με την στάση σου.
Μην περιμένεισ τον πάτο, μίλα με τον ευατό σου, συγκεντρώσου, αυτοχαστουκίσου και σύνελθε.
Κλασικό αλλά ναι: ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ. Μην αρρωσταίνεισ την ψυχή σου επειδή νομίζεισ ότι είνια άρρωστο το σώμα σου. Στο τέλοσ θα τα χάσεισ και τα δύο:(

Εχω βαρεθεί να κλαίω με την κατάντια μου και να συμφωνώ με τους άλλους όταν βλέπουν το πώς είμαι. Και όμως... Ακόμα φοβάμαι. Μου αρέσει η ζωή, την αγαπώ όσο τίποτα, και θέλω να τη ζω όσο πιο έντονα μπορώ. Καμιά φορά, για να ξεχαστώ, σκέφτομαι κάποιο γεγονός που πρόκειται να γίνει σύντομα και θα περάσω καλά, κάποιο ταξίδι, κάποια γιορτή, και λέω \"Ας περάσω καλά εκεί και τα άλλα βλέπουμε\". Άλλες φορές θέλω τόσο πολύ να κλειστώ μόνη μου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και να κλάψω...
Ξέρω ότι έχω κουράσει πολλούς.. Και τη μητέρα μου, και τον σύντροφό μου που τα περνάει όλα αυτά από πρώτο χέρι... Ξέρω επίσης ότι μόνο κακό κάνω στον εαυτό μου με όλα αυτά που αφήνω να με επηρεάσουν... Τα έχω συνειδητοποιήσει όλα αυτά. Και όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ φοβάμαι.. Θέλω να σταματήσω να πονάω, σωματικά και ψυχικά. Δεν θέλω να μπλέξω με φάρμακα και τέτοιες ιστορίες, πάντα ήμουν κατά όλων αυτών των μέτρων. Αλλά δεν βρίσκω άλλη άκρη αυτή τη στιγμή και νιώθω ότι πνίγομαι μέσα στο ίδιο μου το είναι... :(

Ρωτάς αν είσαι καλά.
Καλά είσαι. Μια χαρά, δόξα τω Θεώ!
Και θα πονάς κατά καιρούς, και θα ζορίζεσαι, και θα γελάς, και θα στενοχωριέσαι, και θα σκέφτεσαι, και θα ελπίζεις, και θα απογοητεύεσαι, και θα θυμάσαι, και θα δακρύζεις και θα κάνεις όλα αυτά που κάνουμε όλοι μας μέρα με τη μέρα.
Και σχέδια να κάνεις. Κι ας μη γίνουν όλα. Μήπως το μόνο πράγμα που δεν αφήνει τα σχέδια να πραγματοποιηθούν είναι ο θάνατος; Όχι βέβαια! Αλλά αυτό δεν μας σταματάει από το να φανταζόμαστε και να ονειρευόμαστε και να κάνουμε σχέδια!

Λες ότι σου είπαν ότι η πηγή του στρες που προφανώς προκάλεσε την αρχή όλων αυτών των ψυχοσωματικών εκδηλώσεων ήταν το ότι δεν άφησες να εκδηλωθεί ο πόνος σου για τον χαμό του αγαπημένου σου πατέρα. Τι έκανες μετά; Πήγες εκεί που είναι θαμμένος να κάτσεις λίγη ώρα να του μιλήσεις, να κλάψεις, να θυμηθείς, να κλάψεις λίγο ακόμα; Έκλαψες τη μέρα των γενεθλίων του ή της γιορτής του; Ή όταν πήγες ξανά κάπου που πηγαίνατε μαζί; Καταλαβαίνεις τι εννοώ...

Ξέρεις, όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσουμε πόσο κακό κάνουμε στον εαυτό μας με όλα αυτά, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι του φερόμαστε σαν να τον μισούμε κι ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε τόσο κακό σε κάποιον άλλον όσο κάνουμε στον εαυτό μας, τότε καταλαβαίνουμε κάποια πράγματα και κοιτάμε στον καθρέφτη και μας χαμογελάμε έτσι για αρχή!


Ελπίζω να βγαίνει νόημα από αυτά που έγραψα... :)

\"Ας περάσω καλά εκεί και τα άλλα βλέπουμε\". πόσεσ φορέσ το έχω ζήσει αυτό. Πόσες φορέσ το έχω σκεφτεί;
\"θέλω τόσο πολύ να κλειστώ μόνη μου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και να κλάψω...\"
Επίσησ σε καταλαβαίνω όσο δεν φαντάζεσαι. Και εγώ έκλαιγα μέχρι το ασανσέρ και μετά σκούπιζα τα μάτια μου για να μην με δουν στο σπίτι και όλα καλά. Κανείσ δεν κατάλαβε.
Ολα αυτά μια μέρα πρέπει να τελειώσουν, συν Αθηνά και χείρα κίνει. Δεν μπορεί ξαφνικά να βρέξει ο θεόσ ευτυχία; χωρίσ και την δική σου αισιόδοξη στάση.

Μια χαρά τα λες και τα βλέπεις όλα. Αυτό είναι ένα βήμα δεν νομίζεισ;
Δεσ όμωσ και την λύση. Θα σου ήταν δύσκολο να δεισ έναν ειδικό; Αφού βλέπεισ το πρόβλημα εκείνοσ θα βοηθήσει την αδυναμία σου να το λύσεισ μόνη. Δεν λέω ψυχίατρο αλλά ψυχολόγο. Δεν χρειάζεται σε κάθε κακή μασ φάση να χαπακωνόμαστε. Δεν έχω πάει αλλά νομίζω το χρειάζεσαι και θα βοηθηθείς.
Αν δεν νιώθεισ άνετα να το πεισ στουσ δικούσ σου πήγαινε μόνη. Μην παραιτείσαι είναι τοσο κρίμα. :)

καλησπερα και απο εμένα...

Ειχα παρα πολυ καιρο να γραψω κατι στο φορουμ..και αποφασισα να ξαναμπω για εσενα QYA... καθώς η ιστορία σου ειναι σχεδόν ιδια με τη δικη μου...
Δεν ξερω αληθεια ειναι απο που να αρχισω και που να τελειώσω (που λεει και η Πετρουλα...)

οποτε λοιπον παιδια, μην με παρεξηγησετε...θα τα δωσω λιγο συγκεκχιμενα στη φιλη μας την qya και πιστευω οτι καποιο νοημα θα βγει...
Anyway, ταλαιπωρουμαι με αυτο που ονομαζουμε \"ψυχοσωματικα\" 4 χρονια τωρα... και ξερεις γιατι qya??? γιατι εκανα την μαλακια να το αφησω να \"ριζωσει\" μεσα μου... Συμπερασμα λοιπον αρχικο: ΞΕΚΟΛΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ! Μην τους δίνεις σημασια... Ζησε την καθε μερα σου σαν να ειναι η τελευταια σου.... το ξερω, το ξερω... ισως μεχρι εδω ολα αυτα που σου λεω να σου ακουγονται τοσο κοινοτυπα, τοσο χιλιοειπωμενα.... και ομως ετσι ειναι!!!! ετσι ειναι ρε γαμωτο.... Οσο θα αφηνεις αυτον τον διαολο να σε βασανιζει..τοσο περ/τερο θα του δινεις εδαφος ωστε να μπει μεσα σου και να ριζωσει....
Σταματα λοιπον να το κανεις αυτο! και πιστεψε με σου το λεει ενας που εχει περασει τοσα πολλα στην ζωη του!!!
Και εγω λοιπον εχω την φοβια οτι καπου μεσα μου εχω ενα ογκο-καρκινο και οτι αργα ή γρηγορα θα φυγω.... και ψαχνομαι και ξανα-ψαχνομαι... και που καταληγω...? στο πουθενα και στο τιποτα φιλη μου... και χανω τις μερες μου που περνανε χωρις ιδιαιτερη ουσια.... και εχω διπλα μου ανθρωπους που με αγαπανε και εγω τί κανω????..... τους καταρακωνω καθημερινα... Ωσπου καποια στιγμη θα με βαρεθουν και θα με ξαποστειλουν ρε π...στη μου!!!!

Πιστεψε στο γεγονος οτι ολοι οι ντοκτοραδες σου λενε οτι δεν εχεις τιποτα....
Μην αφηνεσαι στα κολπα καποιων \"εμπορων\" γιατρων που το μονο που θέλουν ειναι να \"τσιμπησουν\" την επισκεψουλα....

Κανε πραγματα που γουσταρεις... ναι πηγαινε στο gym και δωστα ολα!!! Βαλε κατω τον συντροφο σου και αλλαξε του τα φωτα.... και την ιδια στιγμη που θα παει να επανελθει αυτος ο διαολος, δωστου μια και στειλε τον απο εκει που ηρθε!!!! ΟΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ που ειπε και το ζουζουνακι - νομιζω...

4 χρονια περασαν (τωρα τον Μαρτιο θα τα κλεισω)...... εγω ξερω τις αιτιες που μου δημιουργηθηκαν ολα αυτα... ΒΡΕΣ ΤΕΣ και ΕΣΥ!!!!
Θρηνησε τωρα για τον πατερα σου...ΤΩΡΑ!!! ποτε δεν ειναι αργα!
Εχω περασει και εγω τον καρκινο με τη μανα μου.... δεν μπορεις να φανταστεις ποση δυναμη σου δινουν οι ανθρωποι που υπηρξαν καρκινοπαθεις!!! δεν μπορεις να φανταστεις....

Και εσυ και εγω που εχουμε την υγεια μας... κανουμε τί...? πες μου.... καθομαστε και ψειριζομαστε (για να μην το πω αλλιως...;) ) και το τραβαμε απο εδω και το φερνουμε απο εκει και περιμενουμε την τυχη μας την μαυρη.... ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ!!!

Την τυχη μας εμεις την οριζουμε!!! με τη βοηθεια ισως του καλου Θεουλη αλλα κυριως εμεις την οριζουμε!!! Παρε λοιπον την τυχη στα χερια σου... Σφιξε γερα γερα τα δοντια (κι ας σπασει και κανενα...δεν γαμ....ται) και ΠΡΟΧΩΡΑ...!

αυτα τα ολιγα ειχα να σου πω... Η αληθεια ειναι οτι θα μπορουσα να σου γραφω για ωρες αλλα δεν με περνει λογω δουλειας βλεπεις...

Τα λεμε....

Quote:

---

Originally posted by Qya


Μια φίλη ψυχολόγος, από τα λίγα που της είπα λέει ότι δεν πένθησα και ότι όλα αυτά έχουν τη ρίζα τους στον θάνατο του πατέρα μου.

---

Δυστυχώς εκεί πιστεύω πως βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος σου. Περνώ και γω την ίδια κατάσταση, αφού έχω χάσει εδώ και τρία χρόνια τη μαμά μου και αρνούμαι να πενθήσω.
Το κακό και με σένα και με μένα είναι πως μπορεί να μη θέλουμε αλλά ασυνείδητα γίνεται και όλο αυτό ξεσπάει στον οργανισμό μας. Εγώ απέκτησα άσθμα, όλων των ειδών τα δερματικά, προβλήματα με τον κύκλο μου και φάσεις κατάθλιψης που το μόνο που θέλω είναι να βλέπω ταινίες και να μη σκέφτομαι τίποτα.
Νιώθω ακριβώς το ίδιο για τα μακροχρόνια σχέδια, η μαμά μου ήταν μόνο 55 χρονών και έφυγε από έμφραγμα σε δέκα λεπτά. Μου φαίνεται γελοίο να βάλω στόχους για πέντε χρόνια αργότερα, ακόμη και για το καλοκαίρι. Νομίζω πως κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να λιώσουμε στο κλάμα.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς....

Κάθισα και διάβασα με προσοχή και τα τέσσερα τελευταία μηνύματά σας. Οκ, πραγματικά το λέω και το ξαναλέω και μπορεί να ακουστεί γραφικό, αλλά δεν ξέρω αν μπορείτε να φανταστείτε ΠΟΣΟ καλό μου κάνει αυτό. Αισθάνομαι ότι πραγματικά δεν είμαι μόνη μου και το κυριότερο, ότι δεν έχω τρελαθεί (...ακόμα)
Σας θεωρώ όλους σας πολύ δυνατούς ανθρώπους γιατί έχετε τη δύναμη να παλέψετε με το πρόβλημά σας και την ίδια στιγμή να δώσετε δύναμη και σε εμένα. Σας ζηλεύω γιατί εναρμονίζετε, και θέλει μεγάλο ζόρι αυτό, τη ζωή και το μυαλό σας.

TC, ξεκίνησα να κλαίω φέτος. Από μόνη μου! Δεν το περίμενα..
Ενώ παλιά ζοριζόμουν για να βγάλω τέτοιο συνάισθημα (και δεν είναι ότι δεν πόνεσα στον χαμό αυτού του ανθρώπου..) τώρα πια βλέπω ότι υπάρχουν στιγμές που κλαίω κλαίω χωρίς λόγο, μόνο και μόνο γιατί σκέφτηκα ότι μου λείπει...
Στο μνήμα του έχω να πάω πολύ καιρό. Πήγα τα Χριστούγεννα μετά από έναν περίπου χρόνο. Αλλά έκατσα και τα είπαμε. Και όσο κι αν φάνηκα τρελή εκείνη την ώρα του σύστησα και τον φίλο μου που είχε έρθει μαζί. Μου κανε καλό...

Zoυζουνάκι μου, τα λες τόσο όμορφα που στ\' αλήθεια είναι λες και με ξέρεις από την αρχή του προβλήματος. Σε καταλαβαίνω καλή μου, πραγματικά και θέλω μια μέρα να ξυπνήσω και να τα πετάξω όλα αυτά στα σκουπίδια.

Όσο για την Lostsoul, σε ευχαριστώ που έκανες αυτή την κίνηση μετά από τόσο καιρό. Είναι ανεκτίμητο να σε ΑΚΟΥΕΙ κάποιος πού και πού..

Θεοφανία, καλό κουράγιο κορίτσι μου. Είναι δύσκολα τα πράγματα και το ξέρω.

Νομίζω ότι όλα είναι θέμα υπομονής, ίσως...