Χαμηλή αυτοεκτίμηση

Καλησπέρα.Είμαι παντρεμένη και χωρίς παιδιά..Πάσχω από ηπια καταθλιψη και ψυχολογική πείνα!Είμαι παιδί ενδοοικογενειακής βίας,αυτό το κομμάτι μου έχει "κόψει τα πόδια" σε όλες τις κινήσεις της ζωής μου και με έχει κάνει να πάρω λάθος αποφάσεις..
Αυτό το διάστημα παραιτούμαι από την δουλειά μου που ήμουν παρά πολλά χρόνια λόγω πολυ σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζω εκεί,ζούμε στο πατρικό του συζύγου μου για λίγο καιρό και αυτό με καταπιέζει αρκετα(προσπαθώ λογο της πίεσης που βιώνω εδώ μέσα να λέω δικαιολογίες και να πηγαίνω να μένω στον αδερφό μου είτε μαζί με τον σύζυγο είτε οχι).
Προσπαθώ να βάλω την ζωή μου σε μια τάξη αλλά δυστυχώς η βιαστική προσπάθεια είναι μονομερής και αυτό μου φέρνει απελπισία..
Θέλω οταν τακτοποιηθουμε παλι,να μας ερθει ενα παιδακι για να δώσω ότι στερηθηκα αλλά αυτό μου φαίνεται άπιαστο λόγο του ότι έχω καταλάβει πως μάλλον/μπορεί να έχω κάποια θεματα (δεν έχω ολοκληρώσει τις γυναιλογικες μου εξετασεις).
Πάρα ταύτα ένα θέμα που αντιμετωπίζω πιο έντονα αυτό το διάστημα και με κάνει να νιωθω πιο άχρηστη από ότι ειμαι,είναι ότι οι δικοί του άνθρωποι με αντιμετωπίζουν εξ'αρχής σαν μηδενικό..Δηλαδή δεν με θέλουν γιατί έχω πάρει το οικονομικό τους στήριγμα και γενικότερα το στήριγμα τους,αυτό γίνεται και από ξαδερφια-αδερφια και σε βαθμό να με εκμηδενίσουν σαν σύζυγο του.Θεωρώ πως ποτέ δεν τους δημιούργησα θέμα είτε τους πικρανα..Πως πιστεύετε ότι πρέπει να αντιδράσω?Να κάνω κάτι ή να τα δέχομαι?Να απαντάω στο οτιδήποτε ή απλά να απομακρυνθω απο όλα?
Συγνωμη αν σας κουρασα

Quote:

---

Originally Posted by Eiriniiii

Καλησπέρα.Είμαι παντρεμένη και χωρίς παιδιά..Πάσχω από ηπια καταθλιψη και ψυχολογική πείνα!Είμαι παιδί ενδοοικογενειακής βίας,αυτό το κομμάτι μου έχει "κόψει τα πόδια" σε όλες τις κινήσεις της ζωής μου και με έχει κάνει να πάρω λάθος αποφάσεις..
Αυτό το διάστημα παραιτούμαι από την δουλειά μου που ήμουν παρά πολλά χρόνια λόγω πολυ σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζω εκεί,ζούμε στο πατρικό του συζύγου μου για λίγο καιρό και αυτό με καταπιέζει αρκετα(προσπαθώ λογο της πίεσης που βιώνω εδώ μέσα να λέω δικαιολογίες και να πηγαίνω να μένω στον αδερφό μου είτε μαζί με τον σύζυγο είτε οχι).
Προσπαθώ να βάλω την ζωή μου σε μια τάξη αλλά δυστυχώς η βιαστική προσπάθεια είναι μονομερής και αυτό μου φέρνει απελπισία..
Θέλω οταν τακτοποιηθουμε παλι,να μας ερθει ενα παιδακι για να δώσω ότι στερηθηκα αλλά αυτό μου φαίνεται άπιαστο λόγο του ότι έχω καταλάβει πως μάλλον/μπορεί να έχω κάποια θεματα (δεν έχω ολοκληρώσει τις γυναιλογικες μου εξετασεις).
Πάρα ταύτα ένα θέμα που αντιμετωπίζω πιο έντονα αυτό το διάστημα και με κάνει να νιωθω πιο άχρηστη από ότι ειμαι,είναι ότι οι δικοί του άνθρωποι με αντιμετωπίζουν εξ'αρχής σαν μηδενικό..Δηλαδή δεν με θέλουν γιατί έχω πάρει το οικονομικό τους στήριγμα και γενικότερα το στήριγμα τους,αυτό γίνεται και από ξαδερφια-αδερφια και σε βαθμό να με εκμηδενίσουν σαν σύζυγο του.Θεωρώ πως ποτέ δεν τους δημιούργησα θέμα είτε τους πικρανα..Πως πιστεύετε ότι πρέπει να αντιδράσω?Να κάνω κάτι ή να τα δέχομαι?Να απαντάω στο οτιδήποτε ή απλά να απομακρυνθω απο όλα?
Συγνωμη αν σας κουρασα

---

Καλησπέρα.. Θα σου απαντήσω σαν άνθρωπος που πέρασε κατάθλιψη, σαν παιδί που δεν πήρε ποτέ αποδοχή και αγάπη από τους γονείς του.

Αυτό που θα σε βοηθήσει να απελευθερωθεις είναι να αποδεχτείς αυτό που σου συμβαίνει.. Το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι μας φέρονται όπως μας φέρονται δεν έχει να κάνει πάντα αποκλειστικά με εμάς. Τα μάτια των γονιών σου δεν βλέπουν αυτό που είσαι αλλά αυτό που μπορούν να δουν.. Θα πρέπει να σταματήσεις να ζητάς την αποδοχή και την αγάπη τους. Αν δεν μπόρεσαν να στα δώσουν τόσα χρόνια, δεν θα το κάνουν τώρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τα αξίζεις.. Απλά δεν ξέρουν πως.. Θα πρέπει να αρχίσεις να βλέπεις τον εαυτό σου όπως είναι και όχι όπως σε βλέπουν οι γονείς σου..
Εμένα προσωπικά με βοήθησε η ψυχολόγος να τα καταλάβω όλα αυτά και να γνωρίζω τον Γιώργο.. Τόσα χρόνια ήξερα μόνο το παιδί των γονιών μου..Ηξερα μόνο ότι άκουγα από αυτούς. Τώρα ξέρω τι είμαι.

Το άλλο που θα μπορούσε να σε βοηθήσει είναι να αποκτήσεις τον δικό σου χώρο και να φύγεις από ένα δεύτερο τοξικό περιβάλλον.. Να έχετε τον δικό σας χώρο. Να είστε ήρεμοι.

Ο άντρας σου τι στάση κρατάει, που είναι σε όλα αυτά;

George1520 Καλησπέρα και σε ευχαριστώ για την απάντηση. Εγώ δυστυχώς περνάω ακόμη κατάθλιψη και κατά διαστηματα με τασεις, το έχεις περάσει?
Το θέμα δεν είναι τόσο με τους γονείς μου αλλά με τους δικούς του, εχω αποδεχτεί χρονιά ότι οι γονείς μου είναι αδιάφοροι όταν θέλουν, ζω με αυτό..
Το ξέρω πως αυτό είναι το καλύτερο και σε ευχαριστώ για την συμβουλή. Ελπίζω να είσαι καλύτερα με την κατάθλιψη πλέον!

Sonia καλησπερα σου!Ο άντρας μου ενίοτε είναι αδιάφορος, άλλοτε με υποστηρίζει κλπ δεν βάζει κανέναν στην θέση του όμως και ας τα βλέπει..

Quote:

---

Originally Posted by Eiriniiii

George1520 Καλησπέρα και σε ευχαριστώ για την απάντηση. Εγώ δυστυχώς περνάω ακόμη κατάθλιψη και κατά διαστηματα με τασεις, το έχεις περάσει?
Το θέμα δεν είναι τόσο με τους γονείς μου αλλά με τους δικούς του, εχω αποδεχτεί χρονιά ότι οι γονείς μου είναι αδιάφοροι όταν θέλουν, ζω με αυτό..
Το ξέρω πως αυτό είναι το καλύτερο και σε ευχαριστώ για την συμβουλή. Ελπίζω να είσαι καλύτερα με την κατάθλιψη πλέον!

---

Τι με ρωτάς ακριβώς; τι έχω περάσει;