που να βρει κανεις τιν ευτυχεια;
Μεγάλωσα σε ένα πολύ μικρό χωριό
Η μητέρα μου με κατάθλιψη από 25 χρονών μετά από πολλά προβλήματα που είχε.
Ο πατέρας μου ζηλιάρης , αλκοολικός ,πάντα δημιουργούσε φασαρίες χωρίς λόγο
Και ιδικά όταν η μητέρα μου μάθαινε για τις εξωσυζυγικές του σχέσεις.
Εγώ και η αδελφή μου είχαμε τα πάντα από υλικά αγαθά , γιατί παρόλα
Τα προβλήματα ήταν και οι δύο πολύ εργατικοί.
Αυτή την στιγμή είμαι πολύ καλά οικονομικά ( με ακίνητα-αυτοκίνητα-λεφτά)
Και όλα αυτά από τους δικούς τους κόπους και στερήσεις.
Όμως πάντα μου έλειπε η στοργή , η αγάπη , το χάδι , η συζήτηση, η κατανόηση,
η εμπιστοσύνη, η αγκαλιά …
Στα 17 μου γνώρισα τον Κώστα , 10 χρόνια μεγαλύτερος μου, ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος (σε αντίθεση με τον πατερά μου που ήταν πολύ νευρικός).
Ο Κώστας μεγάλωσε με μια μητέρα που έχει σχιζοφρένεια, αρκετές φόρες νοσηλευτικέ και ποτέ δεν τις χαλανε χατίρι.
Μέχρι τα 7 μεγάλωσε με συγγενείς γιατί οι γονείς του δούλευαν στο εξωτερικό
Με τον Κώστα πίστευα πως περνουσα. καλά ,δεν τον έβλεπα και πολύ γιατί ο πατέρας μου ήταν πολύ καταπιεστικός σπάνια μας άφηνε να βγούμε από το σπίτι.
Μετά από 3 χρόνια σχέση παντρευτήκαμε , αποκτήσαμε ένα παιδί και από τότε άρχισαν όλα…
Οι γονείς του πάντα έπαιρναν έπαιρναν αποφάσεις για το τι θα κάνουμε και πάντα το κάναμε γιατί θα στενοχωρούσαμε την μητέρα του. Η αδελφή του είχε το δικαίωμα να με πληγώνει αλλά εγώ ποτέ .ποτέ δεν είχα το δικαίωμα να πω αν κάτι δεν μου άρεσε
Η κάτι που με πλήγωσε γιατί θα στενοχωρούσα την μητέρα του.
Πάντα έπρεπε να δέχομαι ότι λένε αυτοί και αν έλεγα όχι ο Κώστας έκλαιγε και εγώ τον λυπόμουν. Εμένα όμως ποτέ κάνεις δεν με κατάλαβε πως νοιώθω εκείνη την στιγμή.
Βγαίναμε συχνά με φίλους αλλά πάντα εγώ παρακαλούσα να πάμε . όλη μέρα κοιμόταν και γενικά δείχνε πως βαριέται που ζει, μέχρι και στον ερώτα βαριόταν.
Ποτέ δεν μαλώναμε γιατί μονή τα έλεγα μονή τα άκουγα, η απάντηση του πάντα ήταν ‘θα μεγαλώσεις και θα βάλεις μυαλό’.
Έφευγα από το σπίτι και ποτέ δεν με ρωτούσε που πάω , είχα πλήρης ελευθερία ,
Δεν είχε πρόβλημα αρκεί να μην του έλεγα να έρθει μαζί μου.
Μέχρι που πήρε pc από εκεί και πέρα τον έχασα τελείως. Εγω από το πρωί μέχρι το βράδυ δουλεία και μετά όλα τα άλλα που είχαν σχέση με το σπίτι και το παιδι.
Ο Κώστας ερχόταν από την δουλεία κοιμόταν και μετά μέχρι το πρωί στο pc.
Πλήρης αδιαφορία για όλα και ιδικά για την ζωή.
Ένοιωθα τεράστια μοναξιά ενώ ήταν διπλά μου , τον μιλούσα και απάντηση δεν έπαιρνα, τον φιλούσα και με μάλωμα γιατί εκείνη την ώρα είχα να κάνει κάτι σημαντικό στο pc .
Μέχρι τότε δεν είχα παράπονο γιατί είχα την οικονομική άνεση να κάνω ότι θέλω , έτσι έμαθα από παιδί να έχω χρήμα και όχι αγάπη...
Μια μέρα ξύπνησα ίσος μεγάλωσα επιτέλους (όπως μου έλεγε ο Κώστας ότι θα μεγαλώσω και θα βάλω μυαλό)…
Είδα την πραγματικότητα πως τελικά ζούσα μηχανικά ή μάλλον δεν ζούσα καθόλου.
Του ζήτησα να αλλάξει , του είπα πως δεν άντεχα άλλο . Πέρασαν μήνες αλλά τελικά έγινε χειρότερος ίσος από αντίδραση η εγωισμό.
Το συζήτησα μαζί του και μου είπε πως έχω δίκιο αλλά πάλι καμία αλλαγή.
Μέχρι που την άνοιξη του ζήτησα να χωρίσουμε , θύμωσε και άρχισαν οι καυγάδες.
Αυτό δεν το άντεχα μου θύμιζε τα παιδικά μου χρόνια και έτσι πάλι σώπασα και κλείστηκα στον εαυτό μου.
Το καλοκαίρι δεν ήθελα να με ακουμπήσει, δεν ήθελα να τον βλέπω ένοιωθα πως έπαιζε με την ψυχή μου , βρήκε το ευαίσθητο σημείο μου και μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο. Συνεχεία με έλεγε ειρωνικά ‘κύρια τέλεια’, εγώ ποτέ δεν είπα πως ήμουν τέλεια , αλλά αυτός ποτέ δεν μπήκε στον κόπο βρει κάτι που δεν του αρέσει πάνω μου.
Όταν ήμουν με φίλους πάντα έβαζα το ψεύτικο χαμόγελο γιατί ντρεπόμουν για το οικογενειακό πρόβλημα που είχα . όταν γύριζα σπίτι μου έλεγε ‘γιατί δεν τους το λες και χαμογελάς το παίζεις καλή;’
Δεν άντεχα άλλο έκλαιγα όλη μέρα και όλη νύχτα ήθελα λίγη ευτυχία
Πολλά ζητούσα;
Το καλοκαίρι μας βρήκε πολύ χαλιά , να κοιμόμαστε σε διαφορετικά κρεβάτια και να έχουμε τυπικές σχέσεις . Το καλό είναι που προσπαθούσαμε και οι δυο να μην το δείχνουμε στο παιδί μας. Τουλάχιστον έδειχνε την αγάπη του στο παιδί και την λατρεύει παρά πολύ , σαν πατέρας ήταν πολύ κάλος.
Ζούσα όλα αυτά μέχρι που εμφανίστηκε ο Γιάννης …
Δεν κατάλαβα πως έγινε αλλά ήμουν ευτυχισμένη μαζί του, ένοιωθα χαρούμενη, έγινα άλλος άνθρωπος. Επιτέλους χαμογελούσα!!! Όλοι κατάλαβαν ότι κάτι είχε αλλάξει πάνω μου . όλοι με ρωτούσαν τι έκανα και έγινα τόσο όμορφη. Να σας πω την αλήθεια ; η ψυχή μου και η κάρδια μου ομόρφυνε.
Ο Γιάννης μου έλεγε πως είμαι όμορφη, καλόψυχη, νοιαζόταν αν είμαι καλά, αν έφαγα καλά, του έλειπα και ένοιωθα επιτέλους αγάπη! Ήταν όλα τέλεια…
Τον Σεπτέμβριο τελικά χώρισα με τον άντρα μου .
Ήμουν κλεισμένη σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και έκλαιγα ίσως γιατί τον λυπόμουν,
Ίσως γιατί ήταν η πρώτη μου αγάπη και δεν ήταν όπως έδινε στην αρχή,
Ίσως γιατί έχασα μια συνήθεια,
Ίσως γιατί ντρεπόμουν τον κόσμο (ζω σε κλειστή κοινωνία)
Ίσως γιατί φοβόμουν το μέλλον
Ίσως γιατί χάθηκαν όλα…
Συνεχίζω να βλέπω τον Γιάννη και περνώ υπέροχα μαζί του. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει , αυτός είναι ελεύθερος χωρίς υποχρεώσεις και εγώ μια χωρισμένη με παιδί .
Αλλά ότι και να γίνει δεν το μετανιώνω που τον γνώρισα με έκανε να νοιώσω διαφορετικά , να έχω δύναμη να συνεχίσω και επιτέλους κατάλαβα πως η ζωή είναι ωραία…
Αυτήν την στιγμή δεν ξέρω τι μου γίνετε , ακόμα δεν πήρα διαζύγιο .
Μήπως να γυρίσω πίσω;;;; Γιατί έτσι με βολεύει ζούσα μηχανικά χωρίς να σκέφτομαι ενώ τώρα σκεφτομαι το μελλον και με τρομαζει.
Ή να σηκωσω το κεφαλι ψηλα και να προχορισω μπροστα;;;;;
Δεν ειμαι και πολύ καλα ψυχολογικα, προσποιουμαι την χαρουμενη .
Ποτε δεν θελω το παιδι μου να μεγαλωσει με μια θλημενη μητερα και να νοιωσει όλα οσα ενοιωθα εγω σαν παιδι.
Δεν ζητώ πολλά μονό λίγη χαρά και ηρεμία.
Συγνωμη αν σας κουρασα...
