Καταθλιψη και αγχος (μαλλον)

Καλησπερα σε ολη την ομαδα.Ειμαι 18 χρονων και πιστευω πως πασχω απο καταθλιψη και αγχος,το τελευταιο καιρο,συγκεκριμενα το τελευταιο 4μηνο δεν εχω καμια ορεξη ουτε δυναμη να θελω να δω καποιον.Με το ζορι μπορω να επικοινωνισω με την οικογενεια μου πια.Εξω απο το σπιτι δεν μου ερχεται καμια θεληση να βγω,ουτε για επισκεψη σε καποιον γνωστο ή καποιο συγγενικο προσωπο.Αυτος ο τροπος ζωης με εχει κανει να εχω συνηθισει στην ηρεμια που εχω στο σπιτι,συγκεκριμενα στο δωματιο μου με αποτελεσμα να εχω "εθιστει" πια σε αυτην την υσυχια.Το τελευταιο 2μηνο εχω αναπτυξει και σκεφτομαι πολυ αρνητικες σκεψεις οι οποιες μου χαλανε την ορεξη καθε φορα που ξανασκεφτομαι τι ειμαι και τι δεν ειμαι.Η καθε φορα που προσπαθω να δωσω καποιο νοημα στη ζωη μου,εστω ενα σημαδι χαρας.Αυτες τις σκεψεις στην αρχη τις "πολεμουσα" μιας και πιστευα πως κατι θα αλλαζε στην ρουτινα μου,πως θα επαιρνα καποια στιγμη το θαρρος να κανονισω π.χ μια βολτα με εναν παλιο φιλο.(λεω παλιο διοτι ενω ειχα αρκετουσ φιλους σταδιακα η επικοινωνια ειναι ανυπαρκτη).Τελοσπαντων αυτες τις σκεψεις δεν τισ πολεμαω πια με αποτελεσμα μερα με την μερα να κανουν το μυαλο μια σουπα.Μερικες φορες νευριαζω τερμα με τον εαυτο μου και κοπαναω οτι βρω μπροστα μου και στην συνεχεια το σωμα μου σφιγγεται με αποτελεσμα να μην μπορω να κουνηθω ουτε να σκεφτω.Με το κλαμα δεν το εχω μιας και σαν ανθρωπος δεν εχω σημαδια ουτε χαρας ουτε λυπης απο μικρος.Αλλα υπαρχουν καποιες φορες που μπορω να ξεσπασω σε κλαμα για αρκετη ωρα.Στο πρωινο ξυπνημα εχω παντα χαρα και ενεργεια με αποτελεσμα να μπορω να επικοινωνισω εστω με την οικογενεια μου μιας και νομιζω πως θα αλλαξει η ρουτινα.Το βραδυ ομως παντα καταληγω στο μπαλκονι εξω να αναβω τσιγαρα ενα μετα το αλλο κατηγορωντας με και βριζοντας με που δεν αλλαξα κατι,φαινομενο το οποιο εχει γινει πια συνηθεια.Η μανα μου προσπαθει να με βοηθησει τον τελευταιο καιρο με ερωτησεις αλλα εγω παντα νευριαζω με αποτελεσμα να μην μπορει να βγαλει ουτε αυτη ακρη με εμενα.Το παραπανω κειμενο το εγραψα μιας και θα ηθελα την βοηθεια απο καποιον που ειτε εχει περασει αυτη την "φαση" ειτε αντιμετωπιζει τα ιδιο προβλημα.Εκανα μια ερευνα στο google αλλα οι απαντησεις εκει ειναι γενικες και πολυ τυπικες με αποτελεσμα να μην με βοηθησαν καθολου.Σας ευχαριστω για το χρονο σας.

Δεν θα μπορουσα να ταυτιστω πιο πολυ με καμια αλλη δημοσιευση εδω μεσα.Αν εξαιρεσω φυσικα το γεγονος πως εγω κλαιω συνεχεια.

Πιστευω πως οφειλεις να μαθεις αρχικα ποια ειναι η αιτια της καταθλιψης.Γιατι νιωθεις ετσι;
Για παραδειγμα εμενα αφορμη σταθηκε η μοναξια και η απουσια στοχων και η απογοητευση που συνεπαγεται απο την αδυναμια επιτευξης των στοχων μου.
Φυσικα υπαρχουν ατομα που νιωθουν ετσι χωρις καποιο ιδιαιτερο λογο.
Εσυ;Γιατι νιωθεις ετσι;

Όπως μία γενική αναζήτηση στο google δεν μπορεί να σου απαντήσει αν έχεις κατάθλιψη, έτσι δεν μπορεί να σου απαντήσει και κάποιος εδώ μέσα. Μόνο κάποιος ειδικός μπορεί να το κάνει.

Μου κάνει εντύπωση που ουσιαστικά έχεις απομονωθεί εντελώς και μιλάς μόνο με τη μάνα σου (όσο μιλάς). Σε τι φάση βρίσκεσαι, δεν δουλεύεις, δεν σπουδάζεις, τι θα ήθελες να κάνεις; Δεν ξέρεις;

Το βασικότερο είναι να θες να λύσεις το πρόβλημα, όποιο κι αν είναι αυτό. Θέλεις; Εδώ και πολύ καιρό έχεις σταματήσει οποιαδήποτε προσπάθεια να κοινωνικοποιηθείς, να κάνεις πράγματα. ΜΑ αφού δεν έχω όρεξη θα πεις. Ναι, αν θες να αλλάξει αυτό, πρέπει να το επιδιώκεις έστω και ανόρεχτα. Δεν μπορεί να μην έχεις καμία επικοινωνία με κανένα φίλο ή γνωστό για πολύ καιρό, έστω κι αν θεωρείς πλέον ότι αυτές οι επαφές δεν σε γεμίζουν. Από τα ντουβάρια του σπιτιού σίγουρα κάτι περισσότερο θα έχει να σου προσφέρει μία συναναστροφή με κάποιον άνθρωπο. Πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις κάποιες κινήσεις να βγεις από το τέλμα, να θέσεις κάποιους στόχους κι αν δεν την παλεύεις με τίποτα, καιρός να δεις κάποιον ψυχολόγο για αρχή.

Πραγματικα δεν ξερω.Γενικως αυτη την "φαση" την περνουσα και πιο παλια αλλα συνηθως εξαφανιζοταν μετα απο μερικες ωρες ή μερες.Αυτη τη φορα νιωθω λες και με εχει κατακτησει χωρις να μπορω να αντιδρασω σε αυτην την κατασταση,αλλιως αν ηταν κατι πιο συντομο δεν θα εμπαινα στον κοπο να ψαχτω και να αρχιζω να ζηταω βοηθεια εδω ή να ρωταω.Αλλα ναι γενικως σαν ανθρωπος δεν ειμαι καλος σε κατι συγκεκριμενο,το αυστηρο οικογενειακο περιβαλλον,και η αυστηρη κριτικη που κανω στον εαυτο μου πιστευω πως ολα αυτα συμβαλλουν στην αλλιωση της ψυχολογιας μου.Περα απο αυτα υπαρχουν και αλλα πραγματα στα οποια δεν δινω πολυ σημασια(κακως) τα οποια μου δημιουργουν αυτο το προβλημα.

To Sonia.
Καλησπερα,σπουδαζω ,το προβλημα φυσικα και θελω να το λυσω,εκλεισα ραντεβου με ψυχολογο,για να δω μπας και μπορεσω μεσω των συνεδριασεων να βγαλω μια ακρη.Το θεμα ειναι οτι θελω να αποφυγω τυχον αντικαταθλιπτικα και φαρμακα,διοτι οπως ξερω συνηθως σε στελνουν σε ψυχιατρο ωστε να μπορεις να παιρνεις τα φαρμακα.Θελω να πιστευω πως μπορω να το λυσω αυτο το προβλημα χωρις την βοηθεια φαρμακων.Οσο αφορα το θεμα με τους φιλους θα προσπαθησω να κανω καποια κινηση μπας και ξεφυγω απο αυτη την καταστρεπτικη ρουτινα αλλα δεν ξερω.Ευχαριστω για το ενδιαφερον.

Ότι περιγράφεις νομίζω το έχουν ζήσει οι περισσότεροι άνθρωποι που πέρασαν από την κατάθλιψη.. Το θέμα είναι ότι στην φάση που βρίσκεσαι τι μπορείς και τι θες να κάνεις. Μπορείς να μείνεις σε ένα δωμάτιο και να κλαις ή θα σταθείς απέναντι από το πρόβλημα και να το νικήσεις. Αφού η μητέρα σου είδε πως κάτι δεν πάει καλά, ζήτησε της να πας σε ένα ψυχολόγο.. Αυτός θα σε βοηθήσει να βγεις από όλο αυτό..

Μια συμβουλή.. Μη μένεις πολλές ώρες μέσα στο δωμάτιο ή μέσα στο κρεβάτι.. Είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις στην φάση που βρίσκεσαι.. Να μένεις αλλά για λίγο.

Ψυχολόγο, υπομονή, επιμονή και όλα θα πάνε καλά..