Η ζωη μου δεν ειναι οπως την ονειρευομουν

Ειμαι 19 χρονων φοιτητρια στο εξωτερικο.
Θα με χαρακτηριζα ως ενα πολυ ευθυμο ατομο,γελουσα συνεχεια και ημουν εξωστρεφης.Ολα αυτα αλλαξαν τον τελευταιο χρονο ,πραγμα που σταθηκε αφορμη για να σας γραψω εδω.Φιλοι και γονεις δεν μπορουν να κατανοησουν το πως νιωθω και εφτασα στο σημειο να αισθανομαι ολομοναχη παρολο που θεωρητικα εχω την «τελεια» ζωη.(μια σπουδη που θα μ προσφερει μελλοντικη αποκατασταση,φιλους και οικογενεια που με στηριζουν,ενα αγορι που με κατανοει παρολο που βρισκεται μακρυα μου,ευπορη κατασταση κτλ)

Εδω και 2 χρονια ειμαι στο εξωτερικο,συγκεκριμενα Γερμανια, λογω σπουδων.Τον πρωτο χρονο τον αφιερωσα ωστε να μαθω την γλωσσα.
Τον επομενο χρονο περασα σε μια σχολη την οποια δεν ημουν σιγουρη πως ηθελα να ακολουθησω αλλα ηθελα να κανω μια προσπαθεια επειδη ηξερα πως αυτο θα χαροποιουσαι τον πατερα μου.
Φιλους στο πανεπιστημιο δεν καταφερα να αποκτησω λογω της γλωσσας.Κομπλαρω να μιλω Γερμανικα και επιλεγω να μιλω μοναχα οταν πρεπει.

Οπως σας εχω προαναφερει ειμαι ενα πολυ κοινωνικο ατομο αλλα στην γλωσσα μου-τα ελληνικα.Γνωρισα αρκετα παιδια στην πολη που σπουδαζω(Κυπριους κ Ελληνες) παρολα αυτα με κανενα απο αυτα τα ατομα δεν ενιωσα οικεια και ανετα να ανοιχτω για τα προβληματα μου γιατι οσες φορες το επιδιωξα δεν με κατανοουσαν.Επεμεναν πως ολα εδω στην Γερμανια ειναι ευκολα και οι εξετασεις ειναι ευκολες και η επικοινωνια με τους Γερμανους και η ευρευση φιλων ειναι ευκολα.Για μενα ομως δεν ηταν ετσι.Βρηκα πολλα εμποδια απο τοτε που ηρθα.
Καθε πρωι ξυπνω να παω πανεπιστημιο μεσα στο αγχος και απλα δεν θελω να παω.Δεν ειμαι χαρουμενη με τιποτα..ουτε για την σπουδη μου,ουτε καν για την ζωη μου εδω.

Εδω και 2 μηνες αποφασισα να εγκαταλειψω την σπουδη αυτη.Απο τον οικογενειακο μου κυκλο λιγα ατομα σεβαστηκαν την επιλογη μου αυτη,η παρεα μου το σεβαστηκε..το αγορι μου αν και μου λεει πως πρεπει να κανω αυτο που με κανει να νιωθω καλα ...ορισμενες φορες μου λεει να επιστρεψω για λιγο καιρο σπιτι και μετα να ξανακανω αιτησεις για την σπουδη που θελω να ακολουθησω στην πολη που ειναι ο ιδιος.
Εδω και 2 μηνες ειμαι Γερμανια ασκοπα.Προσπαθω να περασω ορισμενες εξετασεις,λεω ψεματα στους οικειους μου και κλαιω.Απλα ξυπνω κλαιγοντας..θελω να γυρισω τον χρονο πισω,να παω σχολειο,να κανω περισσοτερες και καλυτερες προσπαθειες.Μετανιωνω για τις επιλογες μου.Σκεφτομαι τι θα μπορουσα να κανω για να πραγματοποιησω τα ονειρα μου και απλα κλαιω.Ξυπνω και κοιμαμαι κλαιγοντας.Κλειστηκα στο σπιτι...δεν θελω να βγαινω.Δεν θελω να βλεπω κοσμο.Κοιμαμαι ξημερωματα λογω τ κλαματος και ξυπνω το μεσημερι.

Νιωθω οτι η ζωη μου ειναι ασκοπη και συνεχως παιρνουν απο το μυαλο μου αρνητικες και σκοτεινες σκεψεις.
Αλλα αυτο που πραγματικα με ενοχλει ειναι το γεγονος πως ημουν το πιο χαρουμενο ατομο,εκανα τους αλλους να γελανε και γελουσα συνεχεια ,ενω πλεον απλα ξυπνω,τρωω,κλαιω και κοιμαμαι.
Η ζωη μου δεν ειναι καθολου οπως την ονειρευομουν..και ειχα τοσα ονειρα..
και πλεον ολα ειναι σκοτεινα,μαυρα,αδυνατα,ασκ� �πα,ανιαρα.

Τι πρεπει να κανω με τι ζωη μου;
Γιατι δεν ειμαι χαρουμενη πλεον;

Καλή μου πρέπει να γυρίσεις στη χώρα μας!

Την Ηλιόλουστη Ελλάδα μας με τις τρέλες της και τη κουλτούρα της, με το μοναδικό της φως!

Έλα πίσω στο χώρο που σου έχει χαρίσει ευχαρίστηση.

Η Γερμανία είναι χώρα για εργάτες όχι για ανθρώπους με την Ελληνική έννοια της λέξης.

ΠΟΙΑ όνειρα είχες και για ΠΟΙΕΣ επιλογές μετανιώνεις ακριβώς; Δεν μας λες.
Υποψιάζομαι ότι δεν σου αρέσει το αντικείμενο σπουδών και για αυτό έχεις φρικάρει τόσο. Γίνε πιο συγκεκριμένη.

Από τη μία λες ότι αποφάσισες να εγκαταλείψεις αυτές τις σπουδές, από την άλλη λες ότι λες ψέματα στους οικείους σου. Έχεις πρόβλημα να θέτεις όρια και τους θες όλους ευχαριστημένους μάλλον, χάνοντας εσένα. Δική σου είναι η ζωή, ότι σου γουστάρει την κάνεις, ότι και εάν σου γουστάρει σπουδάζεις. Γιατί τόσο άγχος;

Καλή μου λες ότι θελεις να γυρισεις τον χρονο πισω,να παεις σχολειο,να κανεις περισσοτερες και καλυτερες προσπαθειες. και ότι μετανιωνεις για τις επιλογες σου. Μπορεί να μην γίνεται να γυρίσεις τον χρόνο πίσω αλλά είσαι μόνο 19 χρονών! Έχεις όλη την ζωή μπροστά σου να κάνεις άλλες επιλογές. Σκέψου τι θα ήθελες να σπουδάσεις και κάνε ότι χρειάζεται για να το ακολουθήσεις σε οποια χώρα θέλεις ! Και αν αυτό προυποθέτει να μείνεις ένα χρονικό διάστημα στην Ελλάδα για να προετοιμαστείς να το κάνεις. Είναι πολύ σημαντικό να είσαι ευτυχισμένη με αυτό που θα διαλέξεις να ακολουθήσεις και φυσικά και με την χώρα στην οποία θα βρίσκεσαι. Μην φοβάσαι τίποτα, είμαι σίγουρη ότι σε περιμένει ένα λαμπρό μέλλον!

Quote:

---

Originally Posted by user5900

Ειμαι 19 χρονων φοιτητρια στο εξωτερικο.
Θα με χαρακτηριζα ως ενα πολυ ευθυμο ατομο,γελουσα συνεχεια και ημουν εξωστρεφης.Ολα αυτα αλλαξαν τον τελευταιο χρονο ,πραγμα που σταθηκε αφορμη για να σας γραψω εδω.Φιλοι και γονεις δεν μπορουν να κατανοησουν το πως νιωθω και εφτασα στο σημειο να αισθανομαι ολομοναχη παρολο που θεωρητικα εχω την «τελεια» ζωη.(μια σπουδη που θα μ προσφερει μελλοντικη αποκατασταση,φιλους και οικογενεια που με στηριζουν,ενα αγορι που με κατανοει παρολο που βρισκεται μακρυα μου,ευπορη κατασταση κτλ)

Εδω και 2 χρονια ειμαι στο εξωτερικο,συγκεκριμενα Γερμανια, λογω σπουδων.Τον πρωτο χρονο τον αφιερωσα ωστε να μαθω την γλωσσα.
Τον επομενο χρονο περασα σε μια σχολη την οποια δεν ημουν σιγουρη πως ηθελα να ακολουθησω αλλα ηθελα να κανω μια προσπαθεια επειδη ηξερα πως αυτο θα χαροποιουσαι τον πατερα μου.
Φιλους στο πανεπιστημιο δεν καταφερα να αποκτησω λογω της γλωσσας.Κομπλαρω να μιλω Γερμανικα και επιλεγω να μιλω μοναχα οταν πρεπει.

Οπως σας εχω προαναφερει ειμαι ενα πολυ κοινωνικο ατομο αλλα στην γλωσσα μου-τα ελληνικα.Γνωρισα αρκετα παιδια στην πολη που σπουδαζω(Κυπριους κ Ελληνες) παρολα αυτα με κανενα απο αυτα τα ατομα δεν ενιωσα οικεια και ανετα να ανοιχτω για τα προβληματα μου γιατι οσες φορες το επιδιωξα δεν με κατανοουσαν.Επεμεναν πως ολα εδω στην Γερμανια ειναι ευκολα και οι εξετασεις ειναι ευκολες και η επικοινωνια με τους Γερμανους και η ευρευση φιλων ειναι ευκολα.Για μενα ομως δεν ηταν ετσι.Βρηκα πολλα εμποδια απο τοτε που ηρθα.
Καθε πρωι ξυπνω να παω πανεπιστημιο μεσα στο αγχος και απλα δεν θελω να παω.Δεν ειμαι χαρουμενη με τιποτα..ουτε για την σπουδη μου,ουτε καν για την ζωη μου εδω.

Εδω και 2 μηνες αποφασισα να εγκαταλειψω την σπουδη αυτη.Απο τον οικογενειακο μου κυκλο λιγα ατομα σεβαστηκαν την επιλογη μου αυτη,η παρεα μου το σεβαστηκε..το αγορι μου αν και μου λεει πως πρεπει να κανω αυτο που με κανει να νιωθω καλα ...ορισμενες φορες μου λεει να επιστρεψω για λιγο καιρο σπιτι και μετα να ξανακανω αιτησεις για την σπουδη που θελω να ακολουθησω στην πολη που ειναι ο ιδιος.
Εδω και 2 μηνες ειμαι Γερμανια ασκοπα.Προσπαθω να περασω ορισμενες εξετασεις,λεω ψεματα στους οικειους μου και κλαιω.Απλα ξυπνω κλαιγοντας..θελω να γυρισω τον χρονο πισω,να παω σχολειο,να κανω περισσοτερες και καλυτερες προσπαθειες.Μετανιωνω για τις επιλογες μου.Σκεφτομαι τι θα μπορουσα να κανω για να πραγματοποιησω τα ονειρα μου και απλα κλαιω.Ξυπνω και κοιμαμαι κλαιγοντας.Κλειστηκα στο σπιτι...δεν θελω να βγαινω.Δεν θελω να βλεπω κοσμο.Κοιμαμαι ξημερωματα λογω τ κλαματος και ξυπνω το μεσημερι.

Νιωθω οτι η ζωη μου ειναι ασκοπη και συνεχως παιρνουν απο το μυαλο μου αρνητικες και σκοτεινες σκεψεις.
Αλλα αυτο που πραγματικα με ενοχλει ειναι το γεγονος πως ημουν το πιο χαρουμενο ατομο,εκανα τους αλλους να γελανε και γελουσα συνεχεια ,ενω πλεον απλα ξυπνω,τρωω,κλαιω και κοιμαμαι.
Η ζωη μου δεν ειναι καθολου οπως την ονειρευομουν..και ειχα τοσα ονειρα..
και πλεον ολα ειναι σκοτεινα,μαυρα,αδυνατα,ασκ� �πα,ανιαρα.

Τι πρεπει να κανω με τι ζωη μου;
Γιατι δεν ειμαι χαρουμενη πλεον;

---

Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να μιλήσεις στους γονεις σου για την κατάσταση που βρισκεσαι τώρα. Θα σε βοηθήσουν αρκετά.
Τα όνειρα είναι όλα μπροστά σου.είσαι μόνο 19.εισαι στην πιο όμορφη και δημιουργικη ηλικια.
Εχεις πει στους γονεις σου ολα αυτα που μας εγραψες εδω?Μιλα στους δικούς σου.σίγουρα προτιμανε την κόρη τούς ευτυχισμενη παρα πτυχιουχο μιας σχολής που δεν την γεμιζει και την κάνει να υποφέρει.