Θέλω βοήθεια

Έχω ξαναστείλει εδώ. Έχω μετακομίσει στην Αθήνα λόγω δουλειάς. Η δουλειά είναι τέτοια που με στραγγίζει ψυχολογικα και σωματικα και σε κουραση και σε χρόνο. Είναι απο τις δουλειές που θελουν ισχυρο δικτυο θετικης ενεργειας τριγυρω, οικογενειακο, φιλικο κλπ. Δεν μιλαω προφανως για αρρωστες καταστασεις, δεν ειμαι needy person, ουτε καν γκρινιαρα, για σας προλαβω. ΔΕΝ το εχω αυτο, ουτε εδω που ειμαι ουτε και εξ αποστασεως και απο ο, τι διαπιστώνω, ξεκαθαρα πλεον, δεν ειναι διατεθειμένος κανεις να χαραμισει μια απλουστατη και ανεξοδη "καλημερα", παρα μονον εαν χρειαζεται κατι, ειτε απο το τηλεφωνο ειτε απο κοντα. Ευχαριστω.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές και σε όλες τις φάσεις της ζωής τους. Εσύ είτε πρέπει να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να μην επηρεάζεται τόσο, να βάλεις όρια στα ωράρια και να μην μεταφέρεις τα της δουλειάς στον λίγο ελεύθερό σου χρόνο, είτε να αλλάξεις δουλειά. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν δύσκολες δουλειές, ο αδερφός μίας φίλης μου κάνει δουλειά παρόμοια με αυτό που κάνεις εσύ αν θυμάμαι καλά το προηγούμενο θέμα σου. Δεν σημαίνει ότι δεν έχει φίλους και προσωπική ζωή ή ότι περιμένει τους γύρω του για να αποφορτίζει τη δική του ψυχολογία.


Έγραφες για παλιούς φίλους που χαθήκανε, αν έχουν απομακρυνθεί και δεν έχετε κάτι κοινό πλέον ή δεν μπορείτε να είστε κοντά για πρακτικούς λόγους, πρέπει να κάνεις νέες γνωριμίες.

Δεν είναι όλος ο κόσμος στην κοσμάρα του και αδιάφορος, απλά δεν είναι όλες οι ώρες και ίδιες. Αν εσύ τρέχεις να πας στη δουλειά ή γυρνάς από αυτή με σκυμμένο κεφάλι και χαμένη στις σκέψεις, μπορεί το ίδιο να κάνουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι που έχουν τα προβλήματά τους. Αν τους ίδιους ανθρώπους τους γνώριζες σε κάποιες πιο κατάλληλες συνθήκες, πάνω από ένα καφέ, σε ένα αγώνα μπάσκετ ή σε μία συνάντηση βιβλιόφιλων ας πούμε, λογικό είναι να είναι πιο χαλαροί και ανοιχτοί σε γνωριμίες, όπως και εσύ.

Κάτι κάνεις λάθος.

Ουτε καν σκυμμενο κεφαλι εχω, Σονια, ουτε καν αισθηση δυσφορίας, αντιθετα ειμαι αρκετα ευδιαθετη και εχω προτεινει καφεδες κ εξοδους απειρες. Κουραστηκα να προτεινω. Καθενας τη ζωη του βλεπω. Το πιο απλο πραγμα θα ηθελα, που δεν απαιτει κ τιποτα στην τελικη: εναν καφε στο κεντρο, παραλια, οπουδηποτε. Αυτο το "νεες γνωριμιες" προυποθετει ανοιχτομυαλια και ξεβολεμα και οχι σπιτι-δουλεια-σπιτι. Βλεπω ανθρωπους με πολυ περισσοτερο χρονο να χαραμιζονται στο ιντερνετ...ακομη κι εκει προτεινω εξοδους στο ασχετο...

Τότε να προσπαθήσεις αυτό που σου είπα: Οργανωμένες συναντήσεις μέσω κάποιου κοινού ενδιαφέροντος. Λέμε για την αποξένωση στις μεγάλες πόλεις, αλλά το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Στην επαρχία κάθονται όλοι στον ελεύθερο χρόνο τους και πετάνε τάπες στα βαρέλια περιμένοντας το ουίσκυ να ωριμάσει, στις μεγάλες πόλεις υπάρχουν ένα σωρό επιλογές ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του καθενός. Χωρίς πολύ ελεύθερο χρόνο, μπορείς να βρεις κάτι που δεν θέλει πολύ δέσμευση για αρχή, κάποια δραστηριότητα όπου μπορεί να πηγαίνεις όσο και όποτε σε βολεύει.

Από εκεί και πέρα, θα φροντίσεις στον όποιο ελεύθερο χρόνο έχεις να κάνεις πράγματα να αποφορτίζεσαι. Δεν θα πας κάπου μόνο για γνωριμίες, θα πας για εσένα. Για ένα καφέ, ένα θέατρο, ότι σε ενδιαφέρει τέλοςπάντων. Και μπορεί στο άσχετο να γνωρίσεις και κόσμο. Αλλά και αυτό να μη συμβεί, θα νοιώσεις καλύτερα.

Quote:

---

Originally Posted by ifigeneia

Έχω ξαναστείλει εδώ. Έχω μετακομίσει στην Αθήνα λόγω δουλειάς. Η δουλειά είναι τέτοια που με στραγγίζει ψυχολογικα και σωματικα και σε κουραση και σε χρόνο. Είναι απο τις δουλειές που θελουν ισχυρο δικτυο θετικης ενεργειας τριγυρω, οικογενειακο, φιλικο κλπ. Δεν μιλαω προφανως για αρρωστες καταστασεις, δεν ειμαι needy person, ουτε καν γκρινιαρα, για σας προλαβω. ΔΕΝ το εχω αυτο, ουτε εδω που ειμαι ουτε και εξ αποστασεως και απο ο, τι διαπιστώνω, ξεκαθαρα πλεον, δεν ειναι διατεθειμένος κανεις να χαραμισει μια απλουστατη και ανεξοδη "καλημερα", παρα μονον εαν χρειαζεται κατι, ειτε απο το τηλεφωνο ειτε απο κοντα. Ευχαριστω.

---

Καλημέρα!! Μάλλον αυτο που χρειάζεσαι ειναι καλύτερη διαχείρηση χρόνου για αρχή και στη συνέχεια ισως να τα βρεις λίγο παραπάνω με τον εαυτό σου, πρώτα πρέπει να μαθείς να περνάς ομορφα και άνετα με την Ιφιγένεια και μετα ψάξε την επικοινωνία. Ολοι εχουν ανάγκη απο επικοινωνία απλα ισως το προσεγγίζεις λαθος. Μη χάνεις τη πίστη σου στους ανθρώπους και μη τους εξισώνεις ολους το ιδιο.

Ακριβως αυτό, περνω μονη τις στιγμεςμου, αφου εχω προσεγγισει πολλακις πολλους ανθρωπους κι εχω απογοητευθει. Ισως προσεγγιζω ανθρωπους μη διαθεσιμους, για τον χ, ψ λογο, δεν ξερω. Η αναγκη μου για επικοινωνια οχι μονον με το εαυτο μου, οπως εκανα ως τωρα (η αναλυση της αναλυσης), αλλα και με τριτους, ειναι επιβεβλημενη. Και οχι μονο η αναγκη επικοινωνιας, η αναγκη για δημιουργια σχεσεων θετικων και αισιοδοξων. Ποσο δυσευρετο ειναι αυτο...

Quote:

---

Originally Posted by ifigeneia

Ακριβως αυτό, περνω μονη τις στιγμεςμου, αφου εχω προσεγγισει πολλακις πολλους ανθρωπους κι εχω απογοητευθει. Ισως προσεγγιζω ανθρωπους μη διαθεσιμους, για τον χ, ψ λογο, δεν ξερω. Η αναγκη μου για επικοινωνια οχι μονον με το εαυτο μου, οπως εκανα ως τωρα (η αναλυση της αναλυσης), αλλα και με τριτους, ειναι επιβεβλημενη. Και οχι μονο η αναγκη επικοινωνιας, η αναγκη για δημιουργια σχεσεων θετικων και αισιοδοξων. Ποσο δυσευρετο ειναι αυτο...

---

Δεν είναι τόσο δυσεύρετο πραγματικά στο χέρι σου είναι απλά θέλει και λίγο τύχη και σωστό ταιμινγκ. Τι σε έχει απογοητεύσει ακριβώς στους ανθρώπους?? Δηλαδή τι πατερν έχεις προσέξει και σου φαίνονται όλοι ίδιοι?

Είναι σύνθετο το θεμα. Και λέω ότι έχω σοβαρή ανάγκη από επικοινωνία. Δεν θέλω να ζω με προβληματικό οικογενειακό δίκτυο, δεδομένου οτι η δουλειά μου είναι ιδιαίτερη και απαιτητική. Πρέπει οπωσδήποτε να δημιουργήσω σχέσεις διότι είμαι "τραυματισμένη" για χρόνια από την οικογένειά μου συν τοις άλλοις. Οικογένεια με σχιζοφρένεια και διπολική διαταραχή, πολυ αργα διαγνωσθεντα. Είχα επισκεφθεί ψυχολογο και εχω καταλάβει πώς ζουσα και πώς αυτο που ζούσα στην οικογένειά μου αποτελουσε κατι που με τραυματισε. Θελω να ελπιζω και να ειμαι αισιοδοξη. Και ειμαι, και θετικη ειμαι και ευχαριστη. Δεν εχω διαγνωσθει με κατι προσωπικα, εχω ομως αγχος αρκετο και στενοχωριεμαι που δεν θυμαμαι τη ζωη μου ως ζωη μου και για τα μοτιβα συμπεριφορων που ειχαν δημιουργηθει.