Πως να διαχειριστω την αδιαφορια
Καλησπερα
Ειμαι 63 ετων κ εχω ενα γιο.Παντρευτηκε πριν 2 χρονια μετα απο σχεση 6 ετων
Την κοπελα την γνωρισα οταν ηταν μονο 18.5 ετων κ η αληθεια ειναι πως τρομαξα λιγακι.Θελοντας να της δειξω πως δεν ειμαι η παραδοσιακα κακη πεθερα της ειπα πως μια γυναικα αναλογει στο γιο μου κι εγω θα την κανω κορη μου.Μονο ενα πραγμα θελω,ο γιος μου να ερχεται να βλεπει τους γονεις του.
Α, μου απανταει κ βεβαια θα ερχομαστε αλλα οχι κ πολυ πολυ ,συνοδευοντας τα λογια της με την αναλογη χειρονομια που δηλωνει πνιγμο
Το δευτερο που με εβαλε σε σκεψεις ηταν οταν της ειπα πως ο γιος ειναι κομματι αναποδος θετοντας το ως αστειο κ μου απαντησε,ξερω εγω,γλυκα,γλυκα.
Αρραβωνιαστηκαν κ εζησαν μαζι 2 χρονια.Μετα παντρευτηκαν.
Ο γιος τα ανελαβε ολα,δεν ζητησε βοηθεια,επιπλωσε το σπιτι του ,ξοδεψε για το γαμο του,με λιγα λογια ,η νυφη μου αν κ δεν ειχε την οικονομικη ανεση,απολαυσε τη μεγιστη δοτικοτητα.
Αν κι ο γιος ζητησε τη βοηθεια μου στην οργανωση του σπιτιου,ειπα παρουσια της νυφης,πως δεν θελω να επεμβω σε ενα νοικοκυριο οπου υπαρχει αλλη νοικοκυρα.Σαφως εδειξα πως δεν εχω σκοπο να ανακατευτω στη νεα τους ζωη.Εφτασα στο σημειο να ζητω την αδεια να επισκεθτω την τουαλετα τους.
Οποτε με καλεσαν πηγα φορτωμενη.Της εκανα πολλα δωρα,την αγαπησα,την αγκαλιασα.
Μαλωσε με τους γονεις της κι εκανε 1 χρονο να τους μιλησει.Την παροτρυνα να σεβαστει τους γονεις της κ να τους παρει τηλεφωνο.Ηταν ανενδοτη.Απαρνηθηκε τους παντες μα παντα εισεπραττε οσα της προσφεραν.
Αλλαξε η συμπεριφορα του γιου μας.Αν κι ο πατερας του εχει προβληματα σοβαροτατα υγεις δεν ανταποκρινοταν αναλογα.Τα τηλεφωνα περιοριστηκαν,η νυφη δεν παιρνει ποτε κι οταν τη ρωτησα τι συμβαινει μου ειπε πως κρατα αμυνα.
Δεν μας καλουν στο σπιτι τους ποτε.Εχουμε να παμε 1.5 χρονο.Οταν θελω να παω,βρισκουν προφασεις.Οταν ζητω να ερθουν να τους δω ο γιος μου τσιριζει οτι δεν προλαβαινουν.
Εβγαλα τον αντρα μου απο την εντατικη ,γυρισαμε σπιτι κ αμεσως η νυφη διευθετησε πως πρεπει να μεταφερθουμε στο κατω πατωμα που το νοικιαζουμε,να τους δωσουμε το μεγαλο μας αυτοκινητο κ να παρουμε το δικο τους που ειναι μικροτερο,το οποιο εμεις αγορασαμε δωρο στο γιο.Εν ολιγοις απηυδησα,απογοητευτηκα,κλα ιω κ αναρωτιεμαι που εφταιξα.
Εδω κ 20 χρονια υποφερω απο διαγνωσμενη κλινικη καταθλιψη κι αυτο το γεγονος δινει δικαιωμα στο γιο μου να λεει πως χαιδευομαι κ πως εχω προβλημα.
Απο την αλλη βλεπω τη νυφη που εγινε 100 κιλα κι εγω ειμαι 50 κ αισθανομαι ασχημα.
Εχω καταληξει στο συμπερασμα πως η κοπελα ειναι κενη συναισθηματων.Αυτο ενταξει,να το προσπερασω με λιγο κοπο.Αλλα το να μη βλεπω το παιδι μου,ποναει πολυ,παρα πολυ.
Και φυσικα ουτε λογος να μας προσφωνησει με καποιο ονομα.Ουτε ψιτ,κι αυτο πολυ της πεφτει.
Ζητω να μου πειτε τη γνωμη σας.Τι θα κανατε εσεις.σε αναλογη περιπτωση.
Ευχαριστω για την οποια απαντηση.