Έχω ξεκόψει από όλους. Η διαπίστωση είναι ότι δεν αξίζει η επικοινωνία με κανέναν από όσους ήξερα. Και δεν είναι αβάσιμη η διαπίστωση μου. Απλα τους παίρνω τηλ ή τους βρίσκω εκει που θέλω απλα να κόψω μια κουβέντα του αέρα και τίποτα άλλο, για την ανακούφιση ότι μίλησα.
Βλέπω αυτούς που ξεκινήσαμε κάποτε μαζί σε ένα αμφιθέατρο σχολής να έχουν πραγματικά προχωρήσει αρκετά πιο μπροστά από εμένα στην επαγγελματική τους πρώτα αλλά και προσωπική ζωή. Ενώ θα μπορούσα να επανασυνδεθώ μαζί τους ντρέπομαι λόγω αυτής της διαφοράς.
Επαγγελματικά έχω εγκλωβιστεί σε ένα περιβάλλον περιοριστικό και στάσιμο το οποίο μου προσφέρει όμως ησυχία και το μισθό. Αυτό που ονειρευόμουν επαγγελματικά δεν ήταν η ησυχία. Ουδέποτε όμως δοκίμασα αυτό που ονειρευόμουν διότι τα ψυχολογικά σε κρίσιμες για τεττοιο ξεκίνημα ηλικίες ήταν σε βαθμό κατάπτωσης και πανικού. Στέλνω παντού βιογραφικά όμως, ασχέτως αν βασικά η απάντηση που παίρνω είναι αρνητική έχω μια ελπίδα, όμως φοβάμαι να βρεθώ σε εναν χώρο άγνωστο, άρα ανασφάλειας, με συνοδεύει κι ο φόβος αποτυχίας για τέτοιο εγχείρημα.
Η επιδίωξη στόχος για κατάλληλη κοπέλα άτομο του γούστου μου για σχέση έχει ατονήσει αρκετά. Νιώθω ότι μπορώ μεν να προσεγγίσω δεν ξέρω όμως τι να πω, και η πεσμένη μου ψυχολογία για τους λόγους που σας είπα δεν θα βοηθούσε να προχωρήσω μια τέτοια γνωριμία αν συνέβαινε. Κι όμως εκεί έξω που ζω βλεπω αρκετές τέτοιες αλλά δεν κάνω το βήμα. Ο στόχος αυτός βλέπω να μετατρέπεται σε διελκυστίνδα, σε δύο δρόμους, είτε μοναχικός βίος είτε οικογένεια εκεί όπου παλιά η σκέψη μου σπάνια σκεφτόταν το πρώτο. Το δεύτερο με φοβίζει αν θα τα καταφέρω κι αν με τα όσα έχω περάσει στη ζωη μου θα έχω τα εφόδια να το καταφέρω. Το πρώτο επίσης είναι δύσκολο, διότι δεν αντέχω εύκολα τη μοναξιά, όμως παίζει στη σκέψη μου σαν επιλογη.
Βρίσκω τον εαυτό μου να περνάει τον ελεύθερο του χρόνο με μοναχικές βόλτες, πάνω από το ίντερνετ, πάνω από βιβλια. Τα βιβλία, μου δίνουν ανακούφιση και χαρα. Κινηματογραφικές ταινίες, μουσική κυρίως παλιά λαικά και κλασική.
Νιώθω ότι ουδέποτε στη ζωη μου, μάλλον από νηπιακή ηλικία, είχα λάβει τα κατάλληλα εφόδια για να αντιμετωπίζω τη ζωή. Έτσι, γυρνόντας το βλέμμα πίσω διαπιστώνω πως πάντα είχα προβλήματα συσχετισμου με τους αλλους, απόδοσης πχ στα μαθήματα, γκάφες κι αποτυχίες ή μέτριες επιτυχίες, πάντα να είμαι πιο κάτω απ αυτα που επιθυμούσα σαν στόχους.
Ένας ψυχολόγος, μου είπε ότι αυτή η κατάσταση ηθελημένης μοναξιάς οφείλεται στα όσα στραβά, στις σφαλιάρες που έφαγα από τη ζωή. Η ψυχοθεραπεία που έκανα τα προηγούμενα χρόνια δεν βλεπω να με αλλαξε ιδιαίτερα προς το καλύτερο αν και κρίνω ως ωφέλιμα αυτα που μου πρόσφερε. Να την ξαναρχίσω δεν υπάρχει λόγος διότι είμαι πλέον βέβαιος ότι όσα είχα να πάρω από την ψυχολογία τα πήρα.
Τα χρόνια στη ζωή μου περνάνε και τα όρια σφίγγουν, δηλαδή οι επιλογές λιγοστεύουν και η στασιμότητα εσαεί είναι μετα από κάποια ηλικία ορατή. Που πάω? Που μένω? Μπορώ να ελπίζω? Πως συνεχίζω? Αυτα τα ερωτήματα με απασχολούν και οι πιθανές απαντήσεις που μου βρίσκω με βάση τα δεδομενα μου δεν με αφήνουν να αισιοδοξώ. Σκέφτομαι να συνεχίσω να κάνω απλά και μόνο αυτα που σας προείπα που με ευχαριστούν απλά για να δίνω κάποιο νόημα στη ζωη μου.
Που οφείλεται η κατάσταση μου αυτή κατά τη γνώμη σας?
