Μπουλινκγ

Καλησπερα σε ολους...
Εδω και λιγους μηνες δουλευω ως βοηθος σερβιτορου σε ενα εστιατοριο...
Γενικα ειμαι ηρεμο παιδι...ολοι με ξερουν ως το ''καλο παιδι'', ειμαι εσωστρεφης και με χαμηλη αυτοπεποιθηση και αυτο βγαινει προς τα εξω και το ξερω...

Στη δουλεια ειναι ενας σερβιτορος γυρω στα 40 με παιδια κιολας... που μονο σε μενα μου κανει καψωνια και μπουλινκγ...
Μαλλον με βλεπει αδυναμο και ξερει πως δεν μιλαω και τα κανει σε μενα....
Να σας πω παραδειγματα...
Με πλησιαζει πολυ κοντα καθεται μπροστα μου και με κοιταει με ενα αγριο βλεμμα και μολις του λεω ''τι κοιτατε?'' , μου λεει με ειρωνεια ''τιποτα τι να γινει'' και φευγει....
Μια αλλη φορα νευριαστηκε μαζι μου και με παρεσυρε με ενα σκαμπο λεγοντας μου ''κανε ακρη ρε''...
Αλλες φορες οταν μου λεει να κανω μια δουλεια ερχεται ακριβως απο μπροστα μου και μου λεει ''κοιτα με στα ματια οταν σου μιλαω, θα με σεβεσαι''....

Καθε μερα στην δουλεια φοβομουν να παω, ελεγα απο μεσα μου αντε παλι τι θα μου πει, τι καψωνια θα με κανει...
Το γεγονος με το σκαμπο το εμαθαν ολοι και μου ειπαν αυτο ειναι μπουλινγκ...
Το εμαθε και το αφεντικο αλλα δεν μου ειπε κατι...μαλλον θα του μιλησε γιατι τον ειδα πιο ηρεμο....

Δεν ενοχλω κανεναν κανω την δουλεια μου και φευγω, δεν μπορω να καταλαβω...Τελικα μαλλον τα καλα παιδια τρωνε το παλουκι....Δεν θελω να ειμαι πια καλο παιδι....
Ετσι και στο σχολειο...μεχρι τριτη λυκειου ετρωγα μπουλινγκ....
Εχω βγει με πολλα ψυχολογικα....
Φοβαμαι να πλησιασω ατομα να κανω παρεα διοτι φοβαμαι πως δεν αξιζω, πως θα φαω και εκει μπουλινκγ....
Περναω χρονο με τον εαυτο μου....
Κανω βολτες μονος μου, βγαινω εξω μονος μου....δεν θελω κανεναν...Ουτε τους δικους μου ανθρωπους δεν εχω ορεξη....

Εχω πολλα να πω....ευχαριστω οσους διαβασαν και αν θελετε δωστε μου μια συμβουλη....Θελω να σταματησω τη δουλεια, και να παω σε ψυχολογο...

Αν θυμάμαι καλά σπουδάζεις νοσηλευτική??

Από την στιγμή που είδες αλλαγή όταν έγινε η παρατήρηση τότε θα ξέρεις που θα απευθυνθείς αν ξαναγίνει οτιδήποτε..

Δυστυχώς οι άνθρωποι όταν δουν τον αδύναμο το πατάνε.. Και συνήθως θεωρούν αδύναμους αυτούς που δεν μιλάνε πολυ.

Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να αποκτήσεις φωνή. Για μένα είναι το πιο σημαντικό για ένα άνθρωπο αυτό.. Το να έχει φωνή και να διεκδικεί τα θέλω του. Να μην σκύβει μπροστά από κανένα.. Να σέβεται ναι αλλά όχι να σκύβει. Θα πρέπει όμως να γίνει δουλειά κι από σένα. Στον ψυχολογο θα πεις για όλα. Για την ζωή που είχες, για την ζωή που κάνεις και κυρίως ποιος είναι ο λόγος που άρχισες ψυχοθεραπεία.. Θα μάθεις για σένα.. Θα δεις πλευρές του εαυτού σου που δεν ήξερες.
Εμένα μαρεσουν οι άνθρωποι χαμηλών τόνων.. Δεν ξέρω και πολλούς αλλά όσους ξέρω έχουν καλή ψυχή.

Ναι γενικα εχω διαφορα θεματα...ευχαριστω

Θα σου πω και εγώ την εμπειρία μου και πώς το αντιμετώπισα. Δούλευα σε εστιατόριο όπου ο υπεύθυνος σερβιτόρος-μανατζερ ήταν πολύ καλός και ουσιαστικά αυτός κρατούσε την δουλειά, ήταν και δική του. Με το αφεντικό όμως είχα πολλά θέματα. Δούλευε και εκείνος στην κουζίνα και μου έβαζε τις φωνές πάνω στην πίεση (μαζί με ακόμη έναν μάγειρα στριμμένο) απλά για να ξεσπάνε. Γενικά γίνονταν διάφορα που εγώ τα ανεχόμουν και δεν μιλούσα. Και επίσης τους έβγαλα μόνη μου δουλειά ολόκληρης σεζόν σε σημείο που για μια βδομάδα μόλις είχα παραιτηθεί, πονούσα τα πόδια μου ακόμη και ξαπλωμένη. Τα έλεγα τότε στις φίλες μου και μου έλεγαν "πως αντέχεις; εγώ θα έκλαιγα όλη μέρα". Ο μπαμπάς μου από την άλλη γινόταν έξω φρενών και μου έλεγε να φύγω στη μέση της βάρδιας και να τους κρεμάσω αφού αυτό τους αξίζει.

Σαν άνθρωπος είμαι πάντα ευγενική και ΠΑΝΤΑ μιλούσα στον πληθυντικό στους πελάτες, ακόμα και στην ηλικία μου να ήταν γιατί αυτές τις εντολές είχα. Ένα βράδυ μπήκα στην κουζίνα να πάρω πιάτα για να σερβίρω και το αφεντικό με κοίταξε με ένα κακιασμένο ύφος και μου είπε φωνάζοντας "αν σε ξανακούσω να μιλάς στον ενικό σε πελάτη, την έβαψες και βρες τρύπα να κρυφτείς". Κοκκάλωσα εγώ. Ούτε καν αντέδρασα. Πήρα τα πιάτα και πήγα κανονικά να σερβίρω. Μετά ήμουν έτοιμη να δακρύσω και πήγα και έσκυψα κάτω από το μπαρ, και καλά για να πάρω αναψυχτικά, για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να συνέλθω. Όλο το βράδυ σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να πάω την επόμενη μέρα στη δουλειά και ήμουν χάλια. Έπρεπε να αλλάξω τον υπεύθυνο όμως, να πάει σπίτι του να ξεκουραστεί γιατί θα ξαναγυρνούσε αργά το απόγευμα να δουλέψει μαζί μου. Στην φάση που ήμουνα σκυμμένη στο μπαρ εντομεταξύ ήτανε εκεί και με είδε. Πάω κανονικά στη δουλειά την επόμενη μέρα και του λέω "Μεγάλη η χάρη σου. Δεν θα ερχόμουνα σήμερα. Για σένα ήρθα. Δεν ξέρω αν πήρες χαμπάρι τι έγινε χθες αλλά ήμουνα έτοιμη να κλάψω μπροστά σε πελάτες και γι' αυτό ήμουνα σκυμμένη στο μπαρ. Πήγαινε σπίτι να ξεκουραστείς και θα τα πούμε μετά". Όταν ήρθε πιο μετά καθόμουνα επί μια ώρα και του έλεγα τα παράπονά μου και πόσο σκατά μου συμπεριφέρονταν. Ότι μπορεί να είμαι ήσυχη, να μην μιλάω τόσο καιρό, να νομίζουν πως είμαι χαζή και ότι δεν καταλαβαίνω, αλλά ΟΛΑ τα καταλαβαίνω και η υπομονή έχει και κάποια όρια και έπρεπε να τα βγάλω από μέσα μου. Αυτός χέστηκε πάνω του γιατί κατάλαβε πως ήμουνα έτοιμη να φύγω και κάθησε και μου είπε πως ξέρει πόσο σκατά είναι η φάση και πως αν δεν ήτανε αυτός, το εστιατόριο θα έκλεινε με την συμπεριφορά τους (όντως ισχύει) και ειλικρινά από την επόμενη μέρα αφεντικό, μάγειρες, υπεύθυνος κτλ με είχανε στα ώπα ώπα. Μου μιλούσαν ευγενικά, δεν μου ξαναφώναξαν, δεν μου είπαν ποτέ ξανά κάτι απαράδεκτο και για λίγο καιρό μετά από αυτό με ρωτούσε ο υπεύθυνος αν είμαι καλά, αν έγινε κάτι άλλο και γενικά με συμβούλευσε να μιλάω. Από εκείνη την μέρα που μίλησα και έθεσα τα όριά μου ανακουφίστηκα, και όχι μόνο αυτό, αλλά σε επόμενες δουλειές δεν άφησα ποτέ κανέναν να με προσβάλει. Αντιδρούσα και δεν κρατούσα το στόμα μου κλειστό. Αν δούνε αδύναμο άνθρωπο θα τον χτυπήσουν. Δεν τον σέβονται. Αυτοί θέλουν απλά να γίνει η δουλειά τους με όποιο κόστος και δεν ενδιαφέρονται αν είσαι άνθρωπος, αν έχεις όρια, ότι αξίζεις σεβασμό. Εσύ πρέπει να το δείξεις αυτό και να προστατεύσεις τον εαυτό σου, όσο άβολο και δύσκολο και αν είναι. Μετά θα σου γίνει συνήθεια και θα δεις πως είναι κάτι αυτονόητο για ανθρώπους που σέβονται τον εαυτό τους. Βάλε πείσμα και πάτα πόδι. Όλα αυτά δουλεύονται με εξάσκηση.