Originally Posted by
Monaxiki_gia_mia_zwi
Καλησπέρα! Είμαι 38 χρονών. Γράφω γιατί είμαι απελπισμένη,πνίγομαι!! Ήμουν πάντα ένα ευαίσθητο άτομο. Πάντα έκλαιγα εύκολα πάντα είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση. Πάντα είχα φόβο για τα θέματα υγείας και ιδιαίτερα για τον καρκίνο, μία συνθήκη με την οποία μεγάλωσα διότι έτσι ήταν η μητέρα μου...πάντα την έπιανε πανικός με το κάθε τι που ένιωθε... Είχα πάει σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους και είχα πάρει και φάρμακα (Ladose ως επί το πλείστον). Η κατάσταση ήταν σχετικά ελεγχόμενη. Μέχρι που αυτό που φοβόμασταν μας χτύπησε την πόρτα... Έχασα την μητέρα μου πριν από 5 χρόνια από καρκίνο στο στομάχι. Μια γυναίκα που πρόσεχε πολύ τη υγεία της, ήταν τυπικότατη με τις εξετάσεις της και δεν έπινε ούτε Depon. Και φυσικά ήμουν πολύ δεμένη μαζί της.Ήταν 62 και όλο αυτό κράτησε κάπου 15 μήνες. Ήταν πολύ άσχημη η εικόνα και δυστυχώς πολλοί θα καταλαβαίνετε τι εννοώ... Όταν έκανε μετάσταση στα οστά και κυριολεκτικά τραβούσε τα μαλλιά της από τον πόνο έσπασε το πόδι της έτσι απλά, ο μηρός... το πιο σκληρό κόκκαλο του ανθρώπου.Και ήμουν εκεί,άκουσα το κρακ είδα το πόδι της να έχει γυρίζει από την άλλη...ήμουν μπροστά στο εγκεφαλικό της... ήμουν μπροστά σε όλα και ήμουν μόνη χωρίς κάποιον σύντροφο εννοώ,διαφορετικά σαν κατάσταση ήμασταν όλοι μαζί οικογενειακώς. Με τον θάνατό της η ζωή μου άλλαξε 100%. Η σχέση μου με τον πατέρα μου είναι χάλια. Δεν ενδιαφέρεται για τις κόρες του πια. Δεν τον αναγνωρίζω. 'Εχει ξαναφτιάξει τη ζωή του με άλλη γυναίκα και είναι άλλος άνθρωπος πια. Δυσκολεύομαι οικονομικά γιατί δεν μοιράζομαι όπως παλιά τα έξοδα με τον πατέρα μου (μένουμε πάνω κάτω). Ο καθένας κοιτάζει τη ζωή του. Υπήρχαν εποχές που δεν είχα κάπου να περάσω τα Χριστούγεννα γιατί η οικογένειά μου έλειπε. Πράγμα που δεν υπήρχε περίπτωση να βιώσω όσο ζούσε η μητέρα μου. Η ουσία είναι ότι από τότε εγώ ξέφυγα! Άρχισα να διακατέχομαι από ένα συνεχόμενο άγχος για τα θέματα της υγείας. Ο,τιδήποτε συμβαίνει στο σώμα μου το θεωρώ ένδειξη της παλιοαρρώστειας! Όταν θα μου μπει μια ιδέα καταρρέω! Είμαι να πέσω στα πατώματα. Ο ψυχίατρος μου είπε ότι έχω ιδεοληψία. Είχα πάρει Durmyrox,Ladose και εννοείται zaxax. Στην ιδέα να πάω να κάνω ιατρικές εξετάσεις τρέμω, παγώνω... είμαι σίγουρη ότι θα έχω αρνητικό αποτέλεσμα, ότι θα πάω σε ένα νοσοκομείο και ότι θα μείνω για μήνες εκεί όπως η μητέρα μου... Όσο ήταν άρρωστη έτρεχα σε όλους τους γιατρούς, ήμουν σε διαγνωστικά με το άγχος των αποτελεσμάτων, έτρεχα να αλλάξω τους τίτλους για να μην καταλάβει τι έχει... Πίστευα ότι όλα αυτά δεν θα τα είχα αν είχα κάποιο κάποιο σύντροφο... Και έχω πια. Το φθινόπωρο παντρεύομαι. Κι ενώ πίστευα ότι όλα θα μου περνούσαν αυτή τη χρονιά είμαι χειρότερα. Αυτή την περίοδο πίστευα ότι είχα κάτι στον μαστό, μετά κάτι στους λεμφαδένες, μετά είχα μουδιάσματα στο κεφάλι άρα όγκο... τώρα νομίζω ότι έχω τα συμπτώματα της μητέρας μου, ατονία χλωμάδα κ.α. Το κεφάλι μου αυτή τη στιγμή είναι σα να έχω πιει. Ενώ όταν ξυπνάω είμαι καλά όταν οι σκέψεις μου μπαίνουν στη σειρά αρχίζω: καρδιοχτύπι, ζαλάδα,πονοκέφαλος... Έχω σταματήσει τα χάπια από τον Νοέμβριο αλλά και που τα έπαιρνα τόσα χρόνια τι κατάλαβα;; Πηγαίνω για ψυχοθεραπεία αλλά όταν με πιάνει η βλακεία δεν καταλαβαίνω τίποτα! Ο σύντροφός μου δεν καταλαβαίνει αυτό που περνάω! Δεν θέλει να παίρνω χάπια... δεν θέλω να έρθω σε σύγκρουση μαζί του, φοβάμαι μην τον χάσω και μείνω μόνη μου πάλι... φοβάμαι μη με θεωρήσει τρελή... Μη μου πείτε τα προφανή που λένε όλοι... τράβα να κάνεις εξετάσεις για να σου φύγουν όλα γιατί αν υπάρχει η πιθανότητα κάτι να δουν και να ζητούσουν επανεξέταση θα φύγω από κανένα παράθυρο!! Έχω κουραστεί πια! Δεν απολαμβάνω τίποτα! Μήπως δεν πρέπει να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια;; Μήπως πάρω κι άλλο άτομο στο λαιμό μου;; Μήπως όντως έχω κάτι;; Το μυαλό μου θα εκραγεί!! Συγνώμη αν σας κούρασα.
