ο αδερφός μου πάσχει απο αυτισμό
Γεια σας
Είναι τόσο δύσκολο να διαχειρίζεσαι ένα αυτιστικό παιδί στην καθημερινότητά σου
στην αρχή υπάρχει η άρνηση, ο θυμός και η αδικία γιατί συνέβη αυτό σε μένα
η ντροπή απέναντι στους άλλους ότι έχεις στο περιβάλλον σου κάτι που ενοχλεί
δεν τον αγαπάς και τον θεωρείς βάρος, δυσβάσταχτο βάρος που σε κρατάει δεσμευμένο μια ζωή δίπλα του να επιτηρείς ακατανόητες πράξεις του και να φροντίζεις μια μονοτονία και μια ρουτίνα
νιώθεις φυλακισμένος χωρίς επιλογές, λες καλύτερα να μην υπήρχε
Αλλά καθώς περνούν τα χρόνια, τώρα στα 38, τίποτα δεν θυμίζει το πως ένιωθα τότε
τώρα δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο αδερφός μου θα λείψει από την καθημερινότητά μου
είναι και δικό μου παιδί
είναι κομμάτι της ζωής μου και είμαι τόσο χαρούμενος που τον έχω
μήπως άλλαξε αυτός ή άλλαξα εγώ? Μήπως τελικά άλλαξα εγώ και μόλις τον αποδέχτηκα άλλαξε και αυτός και πλέον υπάρχει αμοιβαίο συναίσθημα, επικοινωνία και αγάπη μεταξύ μας?