Κιλά γιό γιό

Καλημέρα. Είμαι 40, μαμα ενος αγοριού κ αθλήτρια. Δεν εχω ιδιαιτερο προβλημα με το βαρος. Ομως ανεβοκατεβαινω σα γιό γιό συνεχώς.Ανα δύο τρεις μηνες παίρνω κ χάνω 5-6 κιλα. Σε περιοδους προετοιμασιας παρακολουθουμαι από διαιτολόγο, αδυνατίζω, κανοντας ομως μια στο τοσο βουλιμικες επιθεσεις στο ψυγειο. Μετα το τέλος των αγωνων και ειδικά στη φαση της ξεκουρασης κανω υπερφαγικα επεισοδια καθημερινα. Οποιοδήποτε χαρούμενο ή δυσαρεστο γεγονός με οδηγεί στα γλυκά κ την υπερφαγια μεχρι σκασμού.Στενοχωριεμαι κ νιωθω τυψεις. Ολα αυτα μου συνεβαιναν απο την περιοδο της εφηβειας κ δυστυχως δεν μπορω να τα ξεπερασω.

Quote:

---

Originally Posted by Marathon Runner

Καλημέρα. Είμαι 40, μαμα ενος αγοριού κ αθλήτρια. Δεν εχω ιδιαιτερο προβλημα με το βαρος. Ομως ανεβοκατεβαινω σα γιό γιό συνεχώς.Ανα δύο τρεις μηνες παίρνω κ χάνω 5-6 κιλα. Σε περιοδους προετοιμασιας παρακολουθουμαι από διαιτολόγο, αδυνατίζω, κανοντας ομως μια στο τοσο βουλιμικες επιθεσεις στο ψυγειο. Μετα το τέλος των αγωνων και ειδικά στη φαση της ξεκουρασης κανω υπερφαγικα επεισοδια καθημερινα. Οποιοδήποτε χαρούμενο ή δυσαρεστο γεγονός με οδηγεί στα γλυκά κ την υπερφαγια μεχρι σκασμού.Στενοχωριεμαι κ νιωθω τυψεις. Ολα αυτα μου συνεβαιναν απο την περιοδο της εφηβειας κ δυστυχως δεν μπορω να τα ξεπερασω.

---

Τι σε προβληματίζει ακριβώς? Το ότι τρως κάποιες περιόδους της ζωής σου περισσότερο απο ότι συνήθως? Δεν έκανες κάποια ερώτηση, ούτε είπες ακριβως τι σε προβληματίζει. Πάντως λένε πως όταν η ψυχή πονάει τότε κάποιοι έχουν την τάση να τρώνε.

George,
Με προβληματιζει η βουλιμια. Οταν ξεκινησει, όπως αυτη την περιοδο, γινεται σε καθημερινη βαση. Αυτοπεποίθηση δεν υπαρχει, νιωθω χοντρη κ συνεχιζω να τρωγω τα παντα. Δε θελω να με βλεπουν, ντρεπομαι, νομιζω πως το μονο που κοιτουν οι αλλοι πανω μου ειναι τα κιλα. Δεν μπορώ να το ελεγξω, αναζητω τροπους να το σταματήσω κ καθε μερα λεω πως δε θα το ξανακανω, όμως... Νιωθω φριχτα

Quote:

---

Originally Posted by Marathon Runner

George,
Με προβληματιζει η βουλιμια. Οταν ξεκινησει, όπως αυτη την περιοδο, γινεται σε καθημερινη βαση. Αυτοπεποίθηση δεν υπαρχει, νιωθω χοντρη κ συνεχιζω να τρωγω τα παντα. Δε θελω να με βλεπουν, ντρεπομαι, νομιζω πως το μονο που κοιτουν οι αλλοι πανω μου ειναι τα κιλα. Δεν μπορώ να το ελεγξω, αναζητω τροπους να το σταματήσω κ καθε μερα λεω πως δε θα το ξανακανω, όμως... Νιωθω φριχτα

---

Εγώ όταν είμαι χάλια η αλήθεια είναι ότι το ρίχνω στο φαγητό αλλά ξέρω πως είναι καθαρά ψυχολογικό. Εσύ προφανώς τρως και μετά νιώθεις άσχημα γιατί θες να διατηρήσεις το σώμα σου και όλα αυτα σου δημιουργούν ένα έξτρα άγχος.. Για να λύσεις όμως το πρόβλημα σου πρέπει να βρεις τι ειναι αυτό που σε αγχώνει και σε βάζει στην διαδικασία να τρως για να "ξεχαστεις".

Σίγουρα είναι συναισθηματικο το θέμα κ καλυπτει καποια κενα. Επίσης ο αθλητισμός δημιουργει προσθετο αγχος, καθως και το ιδιο το αθλημα επιβαλλει αδυνατο σωμα. Το προβλημα όμως υπηρχε πάντα, απο την εφηβεια κ τα φοιτητικά χρόνια, κι ας μην ημουν αθλήτρια τοτε. Αρα ειναι βαθυτερο. Προσπαθώ να ξεχνιεμαι, να πληρωνω διατροφολογους κατα καιρούς, να κανω διαιτα κ ζυγισμα μαζι με φίλες για συμπαράσταση. Πρέπει το μυαλο όμως να ξεφυγει απο κει. 24 ωρες αυτο σκεφτεται

Άρα δεν θες διατροφολόγο αλλά ψυχολόγο.

Εχετε δοκιμάσει ψυχοθεραπεία για να το ξεπερασετε; Έχει αποτελεσματα;

Quote:

---

Originally Posted by Marathon Runner

Εχετε δοκιμάσει ψυχοθεραπεία για να το ξεπερασετε; Έχει αποτελεσματα;

---

Εγώ είχα ένα θέμα.. Όταν είχα κατάθλιψη ήθελα να τρώω. Κοιτούσα το ρολόι και έλεγα "πέρασαν 2 ώρες και δεν έφαγα τίποτα. Πρέπει να φάω". Έβαλα τότε 7 κιλά. Με την ψυχολόγο το είχαμε συζητησει αρκετές φορές. Μου έλεγε να δίνω σημασία στο τι λέει το σώμα μου και όχι το μυαλό μου. Αν πεινασω θα μου το πει το στομάχι μου. Απλά έπρεπε να βρω τι ήταν αυτό που με έκανε να θέλω να τρώω.
Μια μέρα άκουσα την μητέρα μου να λέει στον εγγονό της "Φάε γιατί αν δεν φας θα αρρωστήσεις" τότε κατάλαβα πως ο λόγος που έπρεπε να φάω ήταν για να μην αρρωστήσω.
Το μυαλό μας οταν δεν ειμαστε ψυχολογικά καλά κάνει ολόκληρες ιστορίες. "Φάε για να νιώσεις καλύτερα", "Φάε για να μην πονάς", "Φάε για να μην πάθεις κατι" κτλ. Οπότε Ναι ή ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει να βρεις τι είναι αυτό που σε αγχώνει πραγματικά και θες να τρως και σιγά σιγά να το αντιμετωπίσεις.

Νομιζω αυτο πρεπει να κανω να βρω εναν καλο ψυχολογο.Να το παρω απόφαση κ να ξεκινησω. Μέχρι τότε θα σκεφτομαι τη φραση πως ολα ειναι παιχνιδια του μυαλου, όταν πεινας θα στο πει το στομάχι.
Σκεφτομαι γιατι να το κανω αυτο στον εαυτο μου κ στο σώμα μου, ουσιαστικό προβλημα δεν υπαρχει. Οι αγωνες ειναι αυτοί που με βοηθούν να αδυνατίζω, αλλα κ αυτοι που μάλλον με αγχωνουν παραπάνω κ θελω να είμαι συνεχως αδυνατη-πραγμα ακατορθωτο. Ενδεικτικά αναφερω στις 20 Φλεβάρη ημουν 51 κιλα κ σημερα ενα μηνα μετα εφτασα τα 57.Ουτε καλό, ούτε φυσιολογικό

Quote:

---

Originally Posted by Marathon Runner

Νομιζω αυτο πρεπει να κανω να βρω εναν καλο ψυχολογο.Να το παρω απόφαση κ να ξεκινησω. Μέχρι τότε θα σκεφτομαι τη φραση πως ολα ειναι παιχνιδια του μυαλου, όταν πεινας θα στο πει το στομάχι.
Σκεφτομαι γιατι να το κανω αυτο στον εαυτο μου κ στο σώμα μου, ουσιαστικό προβλημα δεν υπαρχει. Οι αγωνες ειναι αυτοί που με βοηθούν να αδυνατίζω, αλλα κ αυτοι που μάλλον με αγχωνουν παραπάνω κ θελω να είμαι συνεχως αδυνατη-πραγμα ακατορθωτο. Ενδεικτικά αναφερω στις 20 Φλεβάρη ημουν 51 κιλα κ σημερα ενα μηνα μετα εφτασα τα 57.Ουτε καλό, ούτε φυσιολογικό

---

Εγώ δυσκολεύτηκα πολύ να ακούσω το στομάχι μου. Έπρεπε να ήμουν ήρεμος για να αγνοήσω το μυαλό μου.
Η ψυχοθεραπεία γενικά θα σε βοηθήσει. Θα μάθεις περισσότερα για σένα, θα αγνοείς ότι δεν είναι τόσο σημαντικό και σιγά σιγά θα μάθεις να διαχειρίζεσαι το άγχος σου.

εισαι μποντι μπιλντερ πλεον πραγμα που σημαινει οτι εχει αλλαξει η κατασταση του οργανισμου κι ο οργανισμοσ βλεπει τισ τροφεσ σαν ουσιεσ εγω βαζω βγαζω 10 κιλα σε ενα μηνα ειμαι 100 ιδια ιστορια ποδοσφαιριστησ κ λιγο βολευ

https://youtu.be/WEccOrU7ReM

Χαχαχα να κανουμε κ λιγο χιουμορ ε; Ο οργανισμος βλεπει τις τροφες σαν ουσιες εννοεις ότι ειναι εξαρτημενος;
Πάντως πρεπει να σταματησει ολο αυτό. Ειναι το χειροτερο παραδειγμα κ για το παιδι μου. Χτες μου ειπε σταματα να τρως εχεις φαει πολυ. Ενιωσα σαν εξαρτημενη απο ναρκωτικά. Καταντραπηκα. Ηθελα παντα να ειναι περηφανος για μενα. Δε θελω να με ξαναδει ετσι

Εσυ ως αθλητης πώς το αντιμετωπιζεις;

Quote:

---

Originally Posted by Marathon Runner

Καλημέρα. Είμαι 40, μαμα ενος αγοριού κ αθλήτρια. Δεν εχω ιδιαιτερο προβλημα με το βαρος. Ομως ανεβοκατεβαινω σα γιό γιό συνεχώς.Ανα δύο τρεις μηνες παίρνω κ χάνω 5-6 κιλα. Σε περιοδους προετοιμασιας παρακολουθουμαι από διαιτολόγο, αδυνατίζω, κανοντας ομως μια στο τοσο βουλιμικες επιθεσεις στο ψυγειο. Μετα το τέλος των αγωνων και ειδικά στη φαση της ξεκουρασης κανω υπερφαγικα επεισοδια καθημερινα. Οποιοδήποτε χαρούμενο ή δυσαρεστο γεγονός με οδηγεί στα γλυκά κ την υπερφαγια μεχρι σκασμού.Στενοχωριεμαι κ νιωθω τυψεις. Ολα αυτα μου συνεβαιναν απο την περιοδο της εφηβειας κ δυστυχως δεν μπορω να τα ξεπερασω.

---

Καλησπέρα. Σε καταλαβαίνω απόλυτα.. Πριν κάποια χρόνια και εγώ ειχα συνδέσει το φαγητό με τα συναισθήματα μου.. Ειδικά οτι με στεναχώρουσε..έτρωγα γιατί ήθελα να τιμωρήσω τον ευατο μου.. Και μετά τύψεις και στεναχώρια..πάντα ημουν σταθερή στα κιλά μου εκτος απο καποιες φάσεις που πέρασα με την υγεια μου και πηρα κιλά λογω των φαρμάκων..
Συζήτησα πολύ με την ψυχολόγο μου για αυτό το θέμα.. Καταλήξαμε οτι το έβλεπα σαν τιμωρία του ευατου μου..μετα πέρασα σε φάση απόλυτης προσοχής με γυμναστική και σκληρή δίαιτα. Λάθος μου και αυτό.. Εδω και 2 χρόνια γυμνάζομαι συστηματικά τουλαχιστον 3 με 4 φορες την εβδομάδα..οχι επειδή πρέπει αλλα επειδη θέλω. Ήμουν και αθλήτρια απο μικρή. Είσαι και εσυ αθλήτρια οποτε δεν ειναι τόσο δύσκολο οσο εναν άνθρωπο που δεν έχει επαφή με αυτό..
Θα σου έλεγα να πας σε ψυχολόγο.. Θέλει συζήτηση, να ψάξεις τις αιτίες και να μην νιώθεις τύψεις για αυτο. Να δεις το φαγητό όπως πραγματικά είναι. Τρώμε για να επιβιώσουμε και για να το απολαύσουμε.