Originally Posted by
Evaa
Καλησπέρα, συμφορουμίτες.
Αρχικά, εύχομαι κουράγιο και υγεία σε όλους αυτήν την κρίσιμη περίοδο. Παρ'όλο που, όταν προκύπτουν θέματα ζωής και θανάτου, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν μηδαμινά, αισθάνομαι την ανάγκη, για μία ακόμη φορά, να απευθυνθώ σ'εσάς για ένα άσχετο ζήτημα, καθώς στο παρελθόν με βοηθήσατε και με ταρακουνήσατε αρκετά ώστε να καταφέρω να πάρω σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου.
Όπως καταλάβατε, δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω στο φόρουμ. Όποιος/α από εσάς έχει χρόνο και όρεξη μπορεί να ρίξει μια ματιά στο προηγούμενο θέμα που είχα ανοίξει κάποια χρόνια πριν, προκειμένου να καταλάβει τι περίπου είχε συμβεί, και πώς αυτό συνδέεται με το παρόν.
Για τους υπόλοιπους, περιληπτικά, η ιστορία μου αφορά μία δύσκολη σχέση που είχα με έναν υπέροχο άνθρωπο τον οποίο αγαπούσα, και ακόμα αγαπώ με όλη μου τη δύναμη. Προφασιζόμενη, λοιπόν, αυτήν την αγάπη είχα αφιερώσει όσο περισσότερο χρόνο κι ενέργεια μπορούσα ώστε να τον βοηθήσω να ξεπεράσει κάποιες φοβίες και ανασφάλειες που του είχαν δημιουργήσει μερικά τραυματικά γεγονότα της παιδικής του ηλικίας, κάτι το οποίο δεν ένιωθα ότι εκτιμούσε ιδιαίτερα (δεδομένου ότι του είναι πολύ δύσκολο να εμπιστευτεί γενικά). Πιστεύοντας ότι τον ξέρω κι από την καλή κι από την ανάποδη, δεν μπορούσα να καταλάβω πως ήταν δυνατόν ένας άνθρωπος με τόσο αγνή κι ευαίσθητη ψυχή να φέρεται με τόσο εγωισμό κι επιδεικνύοντας χειριστικές συμπεριφορές σε κάποιον που του είχε αποδείξει έμπρακτα την αφοσίωσή του. Πέρασα λοιπόν 2,5 περίπου χρόνια σε μία σχέση με κρίσεις ζήλιας, ξεσπάσματα και κατηγορίες χωρίς υπόσταση, συμπεριφορές τις οποίες ανεχόμουν ή αγνοούσα επειδή δεν άντεχα στην ιδέα να φύγω μακριά του κι επειδή θεωρούσα ότι με βάση τα καλά του στοιχεία - που είναι πολλά- θα μπορούσε να βρεθεί εν τέλει μια ισορροπία. (Φυσικά και δεν αγνοώ και το δικό μου μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό, ξέρω ότι κι εγώ με τη σειρά μου έχω αρκετά ελαττώματα κι ιδιοτροπίες που δυσκόλευαν την κατάσταση.) Τελικά χάρη στη βοήθειά σας κατάλαβα ότι ήταν λάθος μου να προσπαθώ να σώσω τη σχέση μας και ότι έτσι του έκανα περισσότερο κακό, παρά καλό.
Μετά από πολύ πόνο και πολλές επανασυνδέσεις που δεν οδηγούσαν πουθενά, πήρα την τελική απόφαση να χωρίσουμε οριστικά. Μόνο που έκανα ένα πολύ μεγάλο λάθος. Την περίοδο εκείνη είχε χάσει ένα αγαπημένο του συγγενικό πρόσωπο, κι εγώ δεν ήμουν κοντά του να τον στηρίξω όσο θα ήθελε, αν και πάλι προσπαθούσα να του μιλάω διατηρώντας τις απαιτούμενες αποστάσεις λόγω του χωρισμού. Εν τέλει αυτό δεν ήταν αρκετό, και πάντα ένιωθα ενοχές που τον άφησα μόνο του να διαχειριστεί μία τόσο δύσκολη κατάσταση. Αυτό είναι κάτι για το οποίο ξέρω ότι δεν με συγχώρησε ποτέ και δεν συγχωρώ ούτε εγώ η ίδια τον εαυτό μου.
Οι μήνες περνούσαν, τα τηλεφωνήματα από μέρους του σταμάτησαν για λίγο και δεν είχαμε πια καμία επικοινωνία. Εγώ στο μεταξύ γνώρισα κι άρχισα να βγαίνω με κάποιον ο οποίος με έκανε να γελάω και να περνάω καλά. Ωστόσο κι αυτό έληξε άδοξα μετά από ένα χρονικό διάστημα, καθώς αισθανόμουν ότι δεν ήμουν 100% εκεί, και δεν μπορούσα να κοροϊδεύω έναν άνθρωπο που μου φέρθηκε σωστά, έχοντας κάποιον άλλον στο μυαλό μου. Δεν μου ήταν εύκολο να σταματήσω να σκέφτομαι τον πρώην μου, η εικόνα του ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου, μαζί με όλα όσα είχαμε περάσει μαζί. Ήξερα όμως ότι μία ακόμη επανασύνδεση δεν θα οδηγούσε πουθενά. Εκείνος προσπάθησε κάποιες φορές να με προσεγγίσει είτε από μόνος του, είτε μέσω κοινών γνωστών, αλλά όσο δύσκολο κι αν μου ήταν, αν κι ο ίδιος ήξερε ότι τα αισθήματα μου ήταν ακόμη δυνατά, προσπαθούσα να μην του δίνω ελπίδες, κάτι που του προκαλούσε θυμό και στενοχώρια.
Εν τω μεταξύ, ένα χρόνο πριν περίπου εγώ διαγνώστηκα με ένα σχετικά σοβαρό πρόβλημα υγείας το οποίο, αν και δεν απειλεί άμεσα τη ζωή μου, χρήζει συνεχούς παρακολούθησης. Εκεί ήταν που συνειδητοποίησα ότι, αν κι έμαθε γι'αυτό το πρόβλημα κι έδειχνε, τουλάχιστον, να ανησυχεί, από ένα σημείο και μετά το χρησιμοποιούσε ως πρόφαση για να επικοινωνεί μαζί μου στέλνοντας αραιά και που μηνύματα και ρωτώντας δήθεν τι κάνω, αλλά χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στην απάντησή μου. Ένιωθα ότι το μόνο που ήθελε από μένα ήταν να γυρίσω πίσω, κι εκεί μονάχα εστίαζε. Όταν του ξεκαθάριζα ότι, παρόλο που τον νοιάζομαι και πάντα θα θέλω να είναι καλά, δεν ενδιαφερόμουν για επανασύνδεση, εξαφανιζόταν και μετά για καιρό ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, ούτε ενδιαφέρον για την κατάσταση της υγείας μου που τάχα τόσο τον ανησυχούσε. Είμαι υπερβολική που αισθάνομαι ότι τα κίνητρά του ήταν εγωιστικά; Δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω ότι δεν ενδιαφέρεται για μένα πραγματικά και δεν καταλαβαίνω γιατί. Μήπως το ένστικτό μου κάνει λάθος κι είμαι εγώ τελικά η εγωίστρια της υπόθεσης;
Η τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε ήταν ένα μήνα πριν, όταν του ευχήθηκα για τα γενέθλιά του, όπως κάθε χρόνο, χωρίς όμως αυτή τη φορά να περιμένω απάντηση, καθώς είχε πάψει να δίνει σημεία ζωής. Κι όμως απάντησε, και προς μεγάλη μου έκπληξη βρέθηκα αντιμέτωπη με έναν άνθρωπο που δεν αναγνώριζα. Ήταν εντελώς ψυχρός απέναντί μου, πολύ ειρωνικός και με την παραμικρή ευκαιρία μου πετούσε σπόντες για το πόσο άδικη κι αδιάφορη υπήρξα μαζί του, για το ότι όταν περίμενε από μένα να του συμπαρασταθώ δεν το έκανα και τώρα δεν μπορεί πλέον να με εμπιστευτεί. Μου είπε ότι έχει ακόμα αισθήματα για μένα κι ότι δεν μου κρατάει κακία, αλλά δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του για όλα όσα πέρασε εξαιτίας μου, κυρίως προσπαθώντας να με ξανακερδίσει. Εκεί εγώ άρχισα να μπερδεύομαι και να μην καταλαβαίνω αν άθελά μου του έδωσα ελπίδες ή αν του υποσχέθηκα κάτι που δεν έκανα. Ίσως ήταν μεγάλο λάθος εκ μέρους μου να του ευχηθώ, δεν έπρεπε να έχω επικοινωνήσει, αλλά ειλικρινά το έκανα από ανθρώπινο ενδιαφέρον. Αισθάνομαι απαίσια γι'αυτό που βλέπω απέναντί μου, που δεν έχει καμιά σχέση με τον άνθρωπο που τόσα χρόνια ήξερα κι αγαπούσα. Πιστεύω πραγματικά ότι εγώ ευθύνομαι και ότι του έχω κάνει μεγάλο κακό.
Τι μου συμβαινει; Μήπως άθελά μου κατέστρεψα έναν άνθρωπο που λατρεύω; Ξέρω ότι έκανα πολλά λάθη, αλλά δεν είχα ποτέ σκοπό να του κάνω κακό. Δεν ήθελα τα πράγματα να φτάσουν μέχρι εδώ.
Θα εκτιμούσα πολύ μία ειλικρινή γνώμη από όποιον/α κατάφερε να διαβάσει όλο αυτό το κατεβατό.
Θα ήθελα να είστε όσο πιο αντικειμενικοί/ες και σκληροί/ες μπορείτε μαζί μου, γιατί αυτό είναι που χρειάζομαι.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
