Γιατί έχω τόση ανάγκη εναν γκόμενο ;
Γεια σας
Γενικα νιώθω πως όλη μου η ψυχολογία ειναι σκατα αυτη τη στιγμη. Το μονο θετικό είναι οτι εχω τους γονείς μου, είμαι στην ασφάλεια του σπιτιού μου και έχω ιντερνετ..α και φαι. Αυτα. Τιποτα άλλο. Προφανώς η ψυχολογια μου ειναι στα πατωματα λογω αυτης της αδιανοητης καταστασης που επικρατει..Δεν μπορούμε να πάμε έναν καφέ, μια βόλτα, να δούμε τους φίλους μας, να περάσουμε λιγο καλα..Ολη η καθημερινότητα μου απλα κατέρρευε. Ουτε σχολη, ούτε χορός, ούτε τίποτα. Τωρα θα μου πειτε, και πού κολλαει αυτο με τον τίτλο του ποστ; Η αλήθεια ειναι πως στην άρχη, αν και μου φάνηκε σοκαριστική όλη η φάση με την καραντίνα, κατάφερα να το δω αρκετά αισιόδοξα και χαλαρά. Ήμουν μονη στο σπίτι, στην πόλη που σπουδάζω. Έκανα τις μαγειρικές μου, είδα σειρές... Γενικα έπαθα πλάκα με τον εαυτό μου που δεν βαρέθηκα από το πρώτο δευτερόλεπτο, διότι σαν άνθρωπος είμαι πολύ του έξω, δεν μ αρεσει να κάθομαι σπιτι, προτιμω να κανω μια βολτα εστω και μόνη μου. Βαζω ακουστικά και πάω...Τετοια φαση. Ωσπου όλα αλλάζουν και γίνομαι πάλι αυτο το πλάσμα που σιχαίνομαι, που όλη μερα γκρινιάζει, βαριέται, του φαίνονται όλα μίζερα.. Γιατί άραγε; Πού να οφείλεται αυτή η απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά μου. Μα φυσικα, επειδη το αγορι που εβγαινα το τελευταιο διαστημα, μου "δηλωσε" ποσο χεσμενη με έχει ... Βγαιναμε χαλαρα γενικα, ήξερα οτι δεν ήθελε σχέση, αλλα καθώς είχα μια καθημερινότητα αρκετά κομπλε, με δραστηριότητες κλπ λεω νταξει, αυτο το χαλαρο μια φορα στις 3 μερες δεν το λες και κακο. Και τσουπ κωρονοιος. Τσουπ ολη μερα σπιτι. Τσουπ ολη μερα πανω απο την οθονη περιμένοντας να στειλει. Να μην τα πολυλογω, μετα απο μια έκρηξη θυμου μου για την αδιαφορια του και μετα απο μερικές "υπέροχες" εκδηλώσεις "αγαπης" απο την πλευρα του (το αντίθετο ακριβως δηλαδη) η αξιοπρέπεια μου με οδήγησε στο να το λήξω. Που στην ουσια κι αυτος αργα ή γρήγορα θα το έληγε..Και ξαναρωτω. Γιατι όλη μου η ψυχολογια περιτρυρίζεται γύρω απο το αν θα έχω έναν γκόμενο στη ζωή μου; Γιατι είμαι τοσο υπερβολικά εξαρτημένη απο το να υπάρχει κάτι ερωτικό στην ζωη μου; Γιατι νιωθω οτι ολα καταρρεουν μολις χωρίζω; Γιατι καθε φορα μολις χωρίζω μου ρχεται σαν κεραμίδα η αίσθηση της σινγκλ ζωης , αυτο το κενό μέσα μου..;Και γιατί όσοι γουστάρω δεν νοιάζονται για μένα καθόλου και το πολυ πολυ να με θελουν για κατι χαλαρο;
Πολλά ρώτησα, θα σταματήσω κάπου εδώ .
ΥΓ ολη μου τη σχολική ζωη ακριβώς έτσι την πέρασα οσον αφορα τα αγόρια. Απλα τοτε δεν ειχαν καν κατι χαλαρο, δεν ειχα τιποτα. Just to know