Γενικώς βαριέμαι (σκέψεις)

Βαριέμαι. Πολύ. Όλα είναι βαρετά. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Δε μπορω να διαβάσω βιβλίο ή να δω ταινία. Δε με ενδιαφέρει τι γίνεται στη πλοκή και φοβαμαι πως η υπόθεση θα μου θυμίσει πράγματα που θα με στενοχωρήσουν. Τα πάντα μου θυμίζουν κάτι-αν και δε θα έλεγα πως έχω εμπειρίες. Δεν κάνω τίποτα όλη μέρα. Εκνευρίζομαι όταν ξημερώνει. Ξαπλώνω και περνάνε ώρες. Δεν υπάρχει κάτι που να θέλω να κάνω. Πραγματικά, τίποτα. Κανενας δε θέλει να μου μιλήσει. Νομίζω αυτό είναι το πιο στενάχωρο για μένα. Όλοι φαίνονται ρομπότ, μη πραγματικοί. Φιγούρες. Αδυνατώ να τους δω σαν ανθρώπους με πραγματικές ζωές και συναισθήματα. Ακούω κάποιον να γελά, και νιώθω αποστροφή, πώς μπορούν να γελούν με τόσο ρηχά πράγματα; Πώς μπορούν να επαναλαμβάνουν τόσο ρηχά πράγματα; Μερικές φορές δεν αντέχω τους ήχους, είναι σαν να πέφτουν όλοι μαζί γύρω γύρω. Μένω συνεχώς πίσω. Δε θέλω να προχωρήσω πουθενά. Έχω εμμονή με το παρελθόν. Πχ πρέπει να πάω κάπου που πήγαινα μόνο με κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο (και αυτό δεν είναι δυνατόν πια) ή μόνη μου, δε θέλω με τίποτα να πάω, είτε μόνη μου ειτε με κάποιον άλλον άνθρωπο, και αν πάω, νιώθω τρομερά άρρωστη. Ή έκανα κάτι μία συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου που τα πράγματα ήταν διαφορετικά, αν πρέπει να το ξανακάνω στο παρόν θα νιώσω πάλι άρρωστη. Ή αν είχα συζητήσεις συγκεκριμένες με κάποιον, και επαναληφθούν με κάποιον άλλον, τα ίδια λόγια, πάλι θα νιώσω άρρωστη. Το ίδιο με ανθρώπους. Αν μιλούσα με κάποιον, μετά ένιωθα άρρωστη να προσπαθήσω να μιλήσω με κάποιον άλλον. Αν είχα χάσει ένα φίλο, μετά δε μπορούσα ποτέ ξανά να έχω άλλο. Αν είχα ακούσει κάποιες λέξεις από κάποιον άνθρωπο, απλά δε μπορούσα να ακούσω τις ίδιες λέξεις από άλλους. Ακόμη και με τραγούδια, νιώθω άρρωστη να ακούσω ένα τραγούδι που άκουγα κάποιες άλλες στιγμές. Πραγματικά, δεν μπορώ να κάνω τίποτα εξαιτίας αυτού. Με στοιχειώνουν οι αναμνήσεις. Δε θέλω και δεν μπορώ να αντικαταστήσω στιγμές και ανθρώπους. Έχω κάποια προβλήματα υγείας, αλλά δε θέλω να τα αντιμετωπίσω. Βαριέμαι αφόρητα, είναι κουραστικό, και δε βλέπω το λόγο. Να τα αντιμετωπίσω για να κάνω τι; Δε μου αρέσουν οι σπουδές μου, που είναι σε έναν πολύ χαρούμενο τομέα, αλλά ούτε κάποιος άλλος τομέας. Το να ζω μόνο και μόνο για να κάνω κάτι που δε μου αρέσει είναι meh. Όλα είναι αφόρητα ρηχά.
Αυτά.

ρε φιλε και εμενα το ιδιο πραγμα...... ταινιες δεν βλεπω βιβλιο δεν διαβαζω μονο μουσικη ακουω και νιωθω οτι δεν μπορω να κανω τιποτα.........

Δεν ξέρω πώς μπορείς αυτό το πράγμα. Εγώ έχω αρχίσει να τα παίρνω, είναι σχεδόν 8 και πάλι δεν έκανα τίποτα. Δεν ξέρω τι είναι αυτή η βαρεμάρα που με έχει πιάσει. Εκεί ακλόνητη.
Edit: 10, πάλι τίποτα.
Edit 1: ...8, μάντεψε.
Edit 2: νομίζω πως ήδη τρελάθηκα

Σε πολλα απο οσα ειπες ταυτιστηκα. Βαριεμαι το οτιδηποτε. Απλα καθε μερα ειναι ιδια και μιζερη. Μην απορεις πως αντεχω, αν το περισσοτερο της ζωη σου ειναι μια αιωνια χλιαρη, μονοτονη βαρεμαρα με λιγες μονο στιγμες πολυ συντομης ψευτικης ενεργειας μετα γινεσαι και εσυ ετσι και συνηθιζεις.

Όλο αυτό μου θυμίζει μια φράση που είχα σκεφτεί.Μηχανικη ζωή χωρίς δυνατότητα υποστήριξης.
Ξύπνημα,καφές,πέντε τσιγάρα,δουλειά,σπίτι,φαι,τ ηλεόραση,ύπνος και την άλλη μέρα πάλι αυτό και πάλι και πάλι..
Δυσκολίες,άγχος,αναποδιες, όνειρα που αναβάλλονται, υπερπροσπάθεια να πας από το μηδέν στο ένα και ύστερα πάλι κατρακύλα και πάλι στο μηδέν,άντε ξανά στα πατώματα,απελπισία πως τίποτα δεν αλλάζει,πως πάντα έτσι θα είναι,σκέψεις πως αυτή είναι η μοίρα μου (σου,του)...
Ώσπου ένα πρωι (η μεσημέρι) κατάλαβα.
Δεν είναι τα ίδια πάντα,δε θα μπορούσαν να είναι τα ίδια γιατί εγώ δεν ήμουν πλέον ο ίδιος,δεν ήμουν το δεκαπεντάχρονο αγόρι,ούτε ο εικοσιπενταχρονος ενήλικας,οι καταστάσεις μπορεί να μοιαζαν ίδιες αλλά εγώ είχα αλλάξει,είχα ζυμωθει,είχα απελπιστει,κλάψει,αντιμετω πίσει όλα αυτά ξανά και ξανα,οπότε ανακαλυψα πως την διαφορά την κάνει η σκέψη μου και το πως αντιμετωπίζω τη ζωή.
Έτσι λοιπόν έκανα μια συζήτηση με τον εαυτό μου σε μια στιγμή που τον βρήκα χαλαρό.
Του είπα " κοίτα ξέρω πως είσαι καλά τώρα αλλά με βάση τις προβλέψεις μου θα έρθουν και δύσκολες μέρες που θα ζοριστεις,κοίτα να είσαι δυνατός και να κάνεις υπομονή και όλα θα περασουν,να θυμάσαι πως πάντα πέρασαν και πως ακόμα και η ποιο αδιέξοδη κατάσταση κάποια στιγμή έφτασε στο τέλος της,πιστεύω σε εσένα πως θα τα καταφέρεις,θα είμαι δίπλα σου και θα σε στηρίζω γιατί είσαι ο μόνος που πραγματικά έχω και χωρίς εσένα δε μπορώ να ζήσω."
Αυτά είπα στον εαυτό μου...Η κάπως έτσι...Και αυτός τα κατάλαβε...και. Ήρθε η ώρα η δύσκολη και τα θυμήθηκε όλα αυτά...και έκατσε ήρεμος σε κάποιο ταπεινό παγκάκι μια μέρα με ήλιο μην έχοντας τίποτα χειροπιαστό,αλλά με γαλήνη και πίστη πως αυτός θα βρει τις λύσεις στα προβλήματα,πως μέχρι να τις βρει θα κάνει υπομονή,δε θα τα παρατήσει,πως εν τέλει θα περάσει και αυτό..
Από τότε είμαι ο καλύτερος φίλος του εαυτού μου,του μιλάω για τα πάντα,του λέω "κοίτα τη ωραία μέρα" και αυτός κοιτάει..

Quote:

---

Originally Posted by Matrix

Όλο αυτό μου θυμίζει μια φράση που είχα σκεφτεί.Μηχανικη ζωή χωρίς δυνατότητα υποστήριξης.
Ξύπνημα,καφές,πέντε τσιγάρα,δουλειά,σπίτι,φαι,τ ηλεόραση,ύπνος και την άλλη μέρα πάλι αυτό και πάλι και πάλι..
Δυσκολίες,άγχος,αναποδιες,� �νειρα που αναβάλλονται, υπερπροσπάθεια να πας από το μηδέν στο ένα και ύστερα πάλι κατρακύλα και πάλι στο μηδέν,άντε ξανά στα πατώματα,απελπισία πως τίποτα δεν αλλάζει,πως πάντα έτσι θα είναι,σκέψεις πως αυτή είναι η μοίρα μου (σου,του)...
Ώσπου ένα πρωι (η μεσημέρι) κατάλαβα.
Δεν είναι τα ίδια πάντα,δε θα μπορούσαν να είναι τα ίδια γιατί εγώ δεν ήμουν πλέον ο ίδιος,δεν ήμουν το δεκαπεντάχρονο αγόρι,ούτε ο εικοσιπενταχρονος ενήλικας,οι καταστάσεις μπορεί να μοιαζαν ίδιες αλλά εγώ είχα αλλάξει,είχα ζυμωθει,είχα απελπιστει,κλάψει,αντιμετω πίσει όλα αυτά ξανά και ξανα,οπότε ανακαλυψα πως την διαφορά την κάνει η σκέψη μου και το πως αντιμετωπίζω τη ζωή.
Έτσι λοιπόν έκανα μια συζήτηση με τον εαυτό μου σε μια στιγμή που τον βρήκα χαλαρό.
Του είπα " κοίτα ξέρω πως είσαι καλά τώρα αλλά με βάση τις προβλέψεις μου θα έρθουν και δύσκολες μέρες που θα ζοριστεις,κοίτα να είσαι δυνατός και να κάνεις υπομονή και όλα θα περασουν,να θυμάσαι πως πάντα πέρασαν και πως ακόμα και η ποιο αδιέξοδη κατάσταση κάποια στιγμή έφτασε στο τέλος της,πιστεύω σε εσένα πως θα τα καταφέρεις,θα είμαι δίπλα σου και θα σε στηρίζω γιατί είσαι ο μόνος που πραγματικά έχω και χωρίς εσένα δε μπορώ να ζήσω."
Αυτά είπα στον εαυτό μου...Η κάπως έτσι...Και αυτός τα κατάλαβε...και. Ήρθε η ώρα η δύσκολη και τα θυμήθηκε όλα αυτά...και έκατσε ήρεμος σε κάποιο ταπεινό παγκάκι μια μέρα με ήλιο μην έχοντας τίποτα χειροπιαστό,αλλά με γαλήνη και πίστη πως αυτός θα βρει τις λύσεις στα προβλήματα,πως μέχρι να τις βρει θα κάνει υπομονή,δε θα τα παρατήσει,πως εν τέλει θα περάσει και αυτό..
Από τότε είμαι ο καλύτερος φίλος του εαυτού μου,του μιλάω για τα πάντα,του λέω "κοίτα τη ωραία μέρα" και αυτός κοιτάει..

---

μαρεσε πολυ αυτο που διαβασα

Είχα γράψει μεγαλύτερο κείμενο,τώρα το ξαναεπανεφερα,ελπίζω να ήταν λάθος του κινητού και να μην ενόχλησαν κάποιον τα λεγόμενα μου

Quote:

---

Originally Posted by Matrix

Είχα γράψει μεγαλύτερο κείμενο,τώρα το ξαναεπανεφερα,ελπίζω να ήταν λάθος του κινητού και να μην ενόχλησαν κάποιον τα λεγόμενα μου

---

οχι εγινε ενα λαθος ολο δημοσιευτηκε εξαρχης και σας απαντησα οτι μαρεσει πολυ αυτο που διαβασα ομως βλεπω οτι και το κειμενο ειναι λιγοτερο και η απαντηση μου δεν υπαρχει , οχι καθολου γιατι να ενοχλησουν ;

Υπαρχει δυστυχως ενα τεχνικο προβλημα στο φορουμ εδω και 9+ χρονια που "κοβει" τα μεγαλα κειμενα που εχουν πολλες τελειες και λιγα κενα. Για να το αποφυγετε να αφηνετε παντα κενο μετα απο καθε σημειο στιξης, και τα αποσιωπητικα να εχουν μονο τρεις τελειες το πολυ. Τη δικη σου απαντηση λουλουδι μπορεις να τη δεις ακομη αν κανεις παραθεση στο ποστ σου αλλα του ματριξ δεν την προλαβα για να την κανω κουοτ μαζι με την απαραιτητη διορθωση ωστε να φαινεται τουλαχιστον στην παραθεση που θα ειχα κανει ολο το ποστ του.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ!
Δεν ξέρω τι στο καλό να κάνω εδώ μέσα!!!
Νομίζω πως είμαι άψυχη.

καλημερα πιστεψε αυτο ακριβως ενιωθα μεχρι χτες περιπου για μια βδομαδα σχεδον πιθανο λογω μια συζητησης με την κοπελα μου για το παρελθον παρολου που δεν ειναι τπτ ιδιαιτερο αλλα εγω επειδη τρωω κολληματα γενικα κολλησε το μυαλο μου σε αυτα ,,,το πηρα βαρια ασχετο (μηπως δεν τη θελω πια και τετοια) βεβαια και απο τοτε λειτουργουσα μηχανικα μεχρι χτες σαν να εχω πιει δεν ενιωθα οπως ενιωθα εχασα το νοημα σκεψεις σκεψεις σκεψεις λογισμοι κι αυτα που με εκαναν οκ τπτ δε μου εφτιαχνε τη διαθεση ενα αγχος στο στομαχι γενικα σπρωχνω τις μερες και τις ωρες....ολα αυτα μεχρι χτες ξερεις γιατι ? δεν ξερω αν πιστευεις στη θρησκεια μας εν ολιγοις ειδα ομιλια ενος παπα που μιλαει για σκεψεις και ολα αυτα που τρελαινουν το μυαλο (συν λιγο η κατασταση στον κοσμο γενικα) γιατι ολα ειναι θεμα μυαλου ολα οσα νιωθεις τωρα ειναι επειδη πρεπει να κανεις δουλεια μεσα σου δεν ειναι ευκολο το ξερω το βιωνω αλλα σιγα σιγα με διαλογο να ακουσεις αυτον και να αλλαξεις σκεψεις πιστεψε θα αλλαξει η ζωη σου και να ξερεις αν δεις αλλιως τα πραγματα ολα θα αλλαξουν οι γιατροι δεν κανουν θαυματα βοηθας εσυ τον εαυτο σου ;) και απο χθες ειμαι καλυτερα και απλα οποτε μου ρχονται σκεψεις ετσι περιεργες πολυ απλα τις διωχνω γιατι δεν ειμαι εγω ....μπορεις κι εσυ ;) το μυαλο εχει τρελη δυναμη ΜΠΟΡΕΙΣ

Ακριβως ετσι νιωθω και γω φιλε μου!ολα μου φαινονται ανουσια.με τα χιλια ζορια να κανω καποια δουλεια και παντα μες τα νευρα.

Ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα, και τι να κάνω; Δεν καταλαβαίνω πώς περνούν οι άνθρωποι τον ελεύθερο χρόνο τους. Πόσο να περπατήσεις, πόσο να διαβάσεις, πόσο να παίξεις κάτι, πόσο να δεις ταινία, πόσο; Ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω και δε βρίσκω τι ΜΠΟΡΩ να κάνω.
Η απουσία πραγμάτων με τρελαίνει. Όλα λείπουν. Δεν υπάρχει το ένα, δεν υπάρχει το άλλο, τι στο καλό να κάνω; Δεν έχω τι να κάνω και δεν έχω κάπου να πάω. Το τίποτα. Αυτό το @@@@ τίποτα.
Και μου την δίνει, γιατί δεν είναι κάτι δύσκολο, που να πάρει, δεν είναι μία δύσκολη κατάσταση, που υπομονή κάνε, θα περάσει, και στο κάτω-κάτω, εκεί δικαιολογημένα να πεις πως κουράστηκες ή πως δεν μπορείς άλλο. Είναι απλά ΤΙΠΟΤΑ.
Δηλαδή, ειλικρινά, ώρες ώρες απορώ αν υπάρχω καν.

Αγκάλιασε το τίποτα. Θα σε πάει κάπου. Μπορεί να σε τρομάξει, μπορεί να γίνεις για ένα διάστημα αυτό που περιέγραψες, ο άκρατος πεσιμισμός χωρίς σκοπό, ένα κέλυφος δίχως πνοή, που θα γυρίζει γύρω από τον εαυτό του σαν φυλακισμένο θηρίο. Πολλές φορές δεν κατανοούμε πως από μία κρίση όλων όσων θεωρούσαμε κραταιά και θεμελιωμένα, οδηγείσαι σε κάτι. Το κάτι θα το γεμίσεις με ό,τι σε βγάλει ο δρόμος και οι επιλογές του. Το έχω βιώσει όπως το περιέγραψες. Ξέρω επίσης γιατί το βίωσα, πως η ελπίδα δε με βοήθησε, αυτό που με βοήθησε ήταν η απελπισία.

Θέλω απλώς κάτι να κάνω. Θέλω να πετύχω κάτι, να ολοκληρώσω κάτι, κάτι να κάνω. Δεν είναι πεσιμισμός. Θέλω ΚΑΤΙ, οτιδήποτε. Δεν έχω τίποτα να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου. Όταν δεν το χρησιμοποιείς, το χάνεις. Πώς αγκαλιάζεις το τίποτα; Πού σε πάει το τίποτα;
Αυτή τη στιγμή, αδυνατώ να βρω έστω και ένα σημάδι που να αποδεικνύει πως υπάρχω.