Καλημέρα σε όλους.
Να σας πω κ τη δική μου ιστορία...
Ήμουν 9 χρόνια με κάποιον και είχαμε μία πολύ καλή σχέση. Με λάτρευε και τον λάτρευα.
Προκλήσεις είχαμε πάντα κ οι δυο όλα αυτά τα χρόνια αλλά ποτέ κανένας από τους δυο μας δεν ενέδωσε γιατί αλληλοκαλυπτόμασταν φουλ.
Δυστυχώς κ λυπάμαι πολύ που το λέω, σε μία λίγο καμπή στη σχέση μας (ίσως λίγο ότι διαρκώς είχε προβλήματα με τη δουλειά του κ ασχολιόταν με αυτό, είτε γιατί είχε γίνει αρκετά νευρικός πάλι ίσως λόγω του θέματος αυτού κτλ.) μπήκε κάποιος άλλος στη ζωή μου από το επαγγελματικό μου περιβάλλον. Τον γνώριζα λίγους μήνες αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ κάτι πονηρό κτλ. Με τον τρόπο του όμως όπως με πλησίασε κατάφερε να μου αποσπάσει τη προσοχή και για ένα μήνα σχεδόν μιλούσαμε αρκετά με μηνύματα κτλ. χωρίς όμως να έχουμε βγει. Εμένα ωστόσο το μυαλό μου πλέον ήταν σε αυτόν και εφόσον μπήκε έτσι στη ζωή μου, ΕΠΙΠΟΛΑΙΑ αποφάσισα να χωρίσω. Βγήκα λοιπόν με το παιδί που είμασταν μαζί κ του είπα την αλήθεια, λέγοντάς του να χωρίσουμε. Είμαι τραγική... το ξέρω. Δυστυχώς. Τον πλήγωσα όσο δεν πάει άλλο...
Δεν το πίστευε όμως ότι διέλυα μία σχέση έτσι χωρίς να έχω δοκιμάσει το κάτι άλλο... θεώρησε ότι υπήρχε μήνες πριν κ τον κορόιδευα, πράγμα που δεν ήταν έτσι όπως σας είπα. Βέβαια τώρα που είμαι ήρεμη κ τα σκέφτομαι κ γω το ίδιο θα σκεφτόμουν... είναι δυνατόν να πετάξεις έτσι μία σχέση τόσων ετών μέσα σε ένα μήνα...? Κ όμως....
Μετά τον 1.5 μήνα το είχα ήδη μετανιώσει... σκεφτόμουν έντονα τον άνθρωπο που έχασα κ πόσο ηλίθια φέρθηκα...
Μετά από αυτό άφησα τον άλλο κ έπιασα κ του μίλησα του παλιού κ βρεθήκαμε... αλλά μου μίλησε με πάρα πολύ σκληρά λόγια, τα χειρότερα που θα μπορούσα να ακούσω... Βέβαια τον δικαιολόγησα απόλυτα...
Εκεί όμως ήμουν ένα ράκος κ εκεί ήταν που έκανα κ το μεγαλύτερο μου ακόμη λάθος... ξαναέμπλεξα με τον καινούργιο αντί να καθήσω μόνη μου, να τα βρω με τον εαυτό μου κ εφόσον τον ήθελα τόσο πολύ τον παλιό να προσπαθούσα..... Αυτό το έμαθε ο παλιός κ φαντάζομαι ότι πληγώθηκε ακόμη περισσότερο....
Τέλοσπάντων... κ που ήμουν με τον νέο το μυαλό μου πάντα ήταν πίσω... οπότε μετά από 4 μήνες (κ πολύ κράτησε) αποφάσισα να δώσω ένα οριστικό τέλος, να σταματήσω τα λάθη μου και επιτέλους να τα βρω με τον εαυτό μου.
Είμαι τώρα 1 μήνα μόνη μου, αλλά η μόνη μου σκέψη είναι το πόσο λάθος έκανα. Ήταν τα πάντα για μένα και τα κατέστρεψα όλα.
Πριν λίγες μέρες τον είδα σε κάποια συνάντηση επαγγελματική που έγινε. Μιλήσαμε πάνω σε πλαίσια της φύσης της δουλειάς μας... αλλά ωστόσο υπήρχε τεράστια αμηχανία κ από τους 2. Εμένα χτύπαγε η καρδιά μου... αλλά κ αυτός ήταν αναστατωμένος, όσο κ να προσπαθούσε να το κρύψει... είχε να με δει βέβαια κ τόσους μήνες....
Του έστειλα μήνυμα κατόπιν λέγοντάς του πως ένιωσα αλλά μου απάντησε επιθετικά..... λέγοντάς μου ότι ουσιαστικά δεν τα έχω βρει με τον εαυτό μου κ δεν έχω καταλάβει τι έχω κάνει...
Θέλω πάρα πολύ να τον διεκδικήσω. Αλλά υπάρχει ελπίδα?
Τον λατρεύω, παρότι γνωρίζω ότι αυτό που του έκανα είναι ότι χειρότερο θα μπορούσα να κάνω. Τον πλήγωσα, τον απέρριψα, έχασε την εμπιστοσύνη του... τα πάντα!!!
Είμαι πάρα πολύ χάλια.... θα ήθελα τη γνώμη σας.
