Χωρισμος μετα απο 5 χρονια
Καλώς σας βρήκα παιδιά.
Ψάχνοντας στο net βρήκα την σελίδα σας και θέλω να πω την ιστορία μου, μήπως μπορέσω να καταλάβω καλύτερα κάποια πράγματα. Έκανα μια σχέση πριν 5 χρόνια με ένα παιδί της ίδιας ηλικίας με εμένα. Στην αρχή βγαίναμε, περνούσαμε καλά, δεν νομίζω ότι υπήρξαμε τρελά ερωτευμένοι, όμως με τον χρόνο διαπιστώναμε κοινά μεταξύ μας και δενόμασταν. Ωστόσο εκείνος από επιλογή του, ήταν πάντα φειδωλός σε συναισθήματα και επικοινωνία. Είχα μια σοβαρή σχέση πριν από εκείνον, ενώ αυτός όπως έλεγε τπτ το σημαντικό εδώ και εκεί. Απόφευγε να γνωρίσει τον περίγυρο μου όλο αυτό το διάστημα εκτός από μεμονομένες φορές. Πράγμα που με πείραζε και μου έλεγε πως δεν αισθανόταν καλά ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους.
Σε όλο αυτό το χρόνια να σημειώσω ότι εγώ πήρα το πτυχίο μου, εργάστηκα, άλλαξα αρκετές εργοδοσίες, μετακόμισα και ζούσα μόνη μου και εκείνος μόλις τους τελευταίους μήνες βρήκε μια δουλειά, χρωστάει ακόμα μαθήματα για το πτυχίο του, ενώ ζει με τους δικούς του. Τον στήριξα σε αυτό, το πάλευα μαζί του και του δικαιολογούσα πολλά εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Σκεφτόμουν ότι ήταν κυρίως ψυχολογικό μπλοκάρισμα και μόλις έβρισκε μια εργασία θα του έφευγαν τα ψιλοκόμπλεξ που είχε και θα ρόλλαρε στην ζωή του. Τεσπά, για να μην τα πολυλέω, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Αρχίσαν τα νεύρα, του στυλ μην τραγουδάς μέσα στο αυτοκίνητο (και έχω και συμπαθητική φωνή ;)) με μείωνε πότε για τα 2-3 κιλάκια που πήρα, γενικά φαινόταν ότι δεν πάει καλά. Όταν λοιπόν συνέβαιναν αυτά, ήρεμα και ωραία του έλεγα αυτή είμαι, προσπαθώ για το καλύτερο, αλλά αν δεν με σέβεσαι ως επιλογή σου, τότε προχώρα παρακάτω...Όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν 2-3 άντρες που με διεκδίκησαν και το ήξερε, αλλά ποτέ δεν προχώρησα.
Του έλεγα τα παράπονα μου συμφωνούσε ότι έχω δίκιο και δεν θα τα ξανακάνει, αλλά ουσιαστικά δεν άλλαζε κάτι. Η πτώση είχε αρχίσει να φαίνεται και στο ερωτικό μας. Δεν μπορούσα να βρεθώ μαζί του. Μηχανικά τελείως, ντρέπομαι που το λέω. Έτσι, αφού ξεκίνησε να εργάζεται και το θαύμα δεν συνέβη, αποφάσισα να χωρίσουμε, μετά από έναν χαζοτσακωμό. Το πάλεψε να με κρατήσει δίπλα του λέγοντας τα γνωστά να μείνουμε φίλοι κλπ, όμως εγώ είμαι κάθετη πλέον ως προς αυτό πως δεν γίνεται. Στην αρχή μετά τον χωρισμό κανονίζαμε και εγώ από τύψεις δεχόμουν να βγούμε, μόλις λοιπόν είχε την κατάφαση μου, το ακύρωνε. Τόση ανάγκη για επιβεβαίωση; Η πλάκα είναι ότι αντί να κάτσει να συζητήσει μαζί μου για το αν μπορούμε να σώσουμε κάτι, αυτός ζητά την φιλία μου, να τον βοηθάω και να με βοηθάει όπως λέει. Και όταν του λεω πως δεν θέλω (γιατί με νευρίασε το στυλάκι του κανονίζω-ξεκανονίζω) μου απαντάει πως ειμαι κολλημένη για αυτό δεν μπορώ . Μπορούμε να είμαστε "φίλοι" και να βρούμε άλλους. Τόση άνεση βρε παιδιά ο κύριος; Έλεος. Βγάζετε άκρη;
Ξέρω ότι πήρα την σωστή απόφαση αλλά με πονάει, δεν είμαι και στα καλύτερα μου, όμως δεν μπορώ να τον καταλάβω.
Κουράγιο σε όσους το διάβασαν...:)
