Originally Posted by
Redrose98
Καλημέρα σε όλους και χρόνια πολλά,
Είμαι 22 χρονών.Είχα πρόσφατα μια κουβέντα με την μητέρα μου στην οποία έκατσα και παρέθεσα όλους τους λόγους που ένιωθα για εκείνη ότι σαν μητέρα χειριζόταν και χειρίζεται εμένα και την αδερφή μου, που δεν μας σεβάστηκε σαν προσωπικότητες και μας έβλεπε σαν προεκτάσεις του εαυτού της και πολλές φορές γίναμε σάκοι του μποξ για τα θέματα της. Γενικώς, σαν μητέρα πολύ δύσκολα θα ρίξει εγωισμό, έχει πατροπαράδοτες απόψεις και θεωρεί ότι ακόμα και αν έχει λάθος οφείλει το παιδί να κυνηγήσει τον γονιό. Το συγνώμη το τσιγκουνεύεται πολλές φορές, ίσως τις περισσότερες θα έλεγα και συχνά τελευταία βρίσκεται σε άρνηση για κάποια πράγματα που κάνει. Από μικρές μας είχε κάνει ενοχικές με την συμπεριφορά της προς εμάς απλά για να ικανοποιήσεις κάποιες της συναισθηματικές ανάγκες, σίγουρα έπαιξε ρόλο και ο χωρισμός στην οικογένεια μας. Πριν λίγο καιρό ξεσπούσε πάνω μου λόγω κάποιων θεμάτων της στη ζωή της με μορφή προσβολών και ειρωνείας. Άρχισα να βάζω διαφορετικά όρια και να παύω να νιώθω ενοχές, άρχισα να υπερασπίζομαι
πλέον τον εαυτό μου με έναν πιο υγιή για μένα τρόπο θα έλεγα.Το θέμα είναι ότι ύστερα από όλα αυτά, ενώ την έχω συγχωρήσει για πολλά, αισθάνομαι ότι ακόμα είναι τοξική σε κάποια θέματα και δεν μου βγάζει κάποιο συναίσθημα. Όλες αυτές οι πρόσφατες κυρίως συμπεριφορές της με απομάκρυναν και γύρισε πάλι και κατηγόρησε εμένα χωρίς να δει την δική της πλευρά. Εκείνη το γεγονός ότι απομακρύνθηκα το εκλαμβάνει σαν απόρριψη και πετάει το μπαλάκι στον άλλον χωρίς να καταλάβει που μπορεί να έφταιξε και κείνη. Είχα κάνει προσπάθειες να με ακούσει με πολλούς τρόπους αλλά κάποια στιγμή το άφησα εντελώς το θέμα και περίμενα εκείνη να κάνει προσπάθεια. Ήθελα να καταλήξω ότι σαν μητέρα όσο διάστημα την ξέρω και επειδή μένουμε και μαζί είναι κυριαρχική και πολλές φορές ένιωθα ότι δεν μ'αφήνει να "ανασάνω", ότι με έπνιγε. Έχει δημιουργήσει πολλά θέματα σε μένα και την αδερφή μου και θεωρώ το ξέρει και η ίδια αλλά είναι σε άρνηση. Πλέον ύστερα από μια κουβέντα που έγινε πιο δεκτική και παραδέχτηκε κάποια θέματα δεν ξέρω τι αισθάνομαι πλέον απέναντι της. Δεν μου βγάζει ένα θετικό συναίσθημα και είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι εγώ πολλές φορές έκανα κινήσεις κάθε φορά οπισθοχώρησης σε κάθε σκηνικό και ας έφταιγε ξεκάθαρα εκείνη και πλέον που έβαλα καινούρια όρια πάλι κατηγόρησε εμένα. Είναι πολύ κουραστικό όλο αυτό και μέσα μου με τρώει ώρες ώρες το πόσο ενέργεια καταναλώνω απλά και μόνο να συμβιώνω και να τσακώνομαι ή να μιλάω ή ακόμα και να συνυπάρχω μαζί της.
