αχ ρε εαυτε....

Πόσο όμορφη θα ητανε η ζωή μου αν ήμουν (αναισθητη) με οληη την σημασία της λεξης, χωρίς υπερβολές. Να μην ενιώθα ΤΊΠΟΤΑ να μην ενιωθα ούτε αγάπη, ούτε τύψεις και οτιδήποτε συνδέεται με συναίσθημα. Σιχαθηκα να έχω συναισθήματα και στο τέλος να μένω μόνη μου, να νοιάζομαι για τον κάθε έναν, ακόμα και αν είναι άγνωστος, να παλεύω καθημερινα με τα συναισθήματα μου τις σκέψεις, να τους βάζω όλους πάνω από τον εαυτό μου, να σκέφτομαι πρώτα αυτούς, πως θα τους βοηθήσω πως θα τους κάνω χαρούμενους, να προσέχω την κάθε κίνηση η λέξη μου μήπως πληγώσω κάποιον άθελά μου. Να έχω κάνει τον εαυτό μου ένα πολυμηχανημα για τους άλλους. Όμως ποτέ κανείς ρε γ*μ*το δεν έχει έρθει ποτέ να με ρωτήσει αν είμαι καλά, αν έχω ανάγκη και εγώ από κάτι, από ένα χάδι μια αγκαλιά. Μόνο στις χαρές με αγαπάνε. Κανενας δεν ξέρει τι κρύβω μέσα μου..τι αγώνα κάνω για τον εαυτό μου μην μπορωντας να σταματήσω αυτό το συνήθειο και να σκεφτώ έστω και για 2 λεπτά εμένα, το πως να είμαι εγώ καλά, αφού κανένας δεν νοιάζεται. Αμαρτία μου φυσικά που θεωρώ το να ημουν "αναισθητη" θα μου πρόσφερε ευτυχία όμως έτσι ειναι, και το εννοώ με όλη μου την ψυχή! Βαρέθηκα αυτόν τον κόσμο τα βαρέθηκα όλα... είμαι τόσο μικρή και νιώθω ότι έχω γερασει πλέον....

Quote:

---

Originally Posted by deneimaikala

Πόσο όμορφη θα ητανε η ζωή μου αν ήμουν (αναισθητη) με οληη την σημασία της λεξης, χωρίς υπερβολές. Να μην ενιώθα ΤΊΠΟΤΑ να μην ενιωθα ούτε αγάπη, ούτε τύψεις και οτιδήποτε συνδέεται με συναίσθημα. Σιχαθηκα να έχω συναισθήματα και στο τέλος να μένω μόνη μου, να νοιάζομαι για τον κάθε έναν, ακόμα και αν είναι άγνωστος, να παλεύω καθημερινα με τα συναισθήματα μου τις σκέψεις, να τους βάζω όλους πάνω από τον εαυτό μου, να σκέφτομαι πρώτα αυτούς, πως θα τους βοηθήσω πως θα τους κάνω χαρούμενους, να προσέχω την κάθε κίνηση η λέξη μου μήπως πληγώσω κάποιον άθελά μου. Να έχω κάνει τον εαυτό μου ένα πολυμηχανημα για τους άλλους. Όμως ποτέ κανείς ρε γ*μ*το δεν έχει έρθει ποτέ να με ρωτήσει αν είμαι καλά, αν έχω ανάγκη και εγώ από κάτι, από ένα χάδι μια αγκαλιά. Μόνο στις χαρές με αγαπάνε. Κανενας δεν ξέρει τι κρύβω μέσα μου..τι αγώνα κάνω για τον εαυτό μου μην μπορωντας να σταματήσω αυτό το συνήθειο και να σκεφτώ έστω και για 2 λεπτά εμένα, το πως να είμαι εγώ καλά, αφού κανένας δεν νοιάζεται. Αμαρτία μου φυσικά που θεωρώ το να ημουν "αναισθητη" θα μου πρόσφερε ευτυχία όμως έτσι ειναι, και το εννοώ με όλη μου την ψυχή! Βαρέθηκα αυτόν τον κόσμο τα βαρέθηκα όλα... είμαι τόσο μικρή και νιώθω ότι έχω γερασει πλέον....

---

Μου επιτρεπειςνα σου δώσω μια συμβουλή επειδή εισαι μικρη ακομα; Αυτό το καιρό θα έπρεπε να τον αφιερώσεις σε διάβασμα να περάσεις σε καποιο πανεπιστημιο για να γινεις οικονομικά ανεξαρτητη στη ζωή σου. Θα είναι το μεγαλύτερο και καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να του κάνεις. Είναι μεγάλο πράγμα να είσαι σαν γυναίκα ανεξάρτητη και να μην έχεις ανάγκη κανεναν.

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Μου επιτρεπειςνα σου δώσω μια συμβουλή επειδή εισαι μικρη ακομα; Αυτό το καιρό θα έπρεπε να τον αφιερώσεις σε διάβασμα να περάσεις σε καποιο πανεπιστημιο για να γινεις οικονομικά ανεξαρτητη στη ζωή σου. Θα είναι το μεγαλύτερο και καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να του κάνεις. Είναι μεγάλο πράγμα να είσαι σαν γυναίκα ανεξάρτητη και να μην έχεις ανάγκη κανεναν.

---

Σκοπό έχω βάλει να μπω σε μια σχολή και να σπούδασω αισθητικη οπότε αυτό το θέμα δεν με απασχολεί κιόλας τόσο, αν δεν είμαι εγώ πρώτα μέσα μου "καλα" τίποτα άλλο δεν θα με κάνει χαρουμενη.

κάτι που ζηλεύω από τα ρομπότ είναι αυτό ότι δεν έχουν συναισθήματα το δεν νιώθουν πόνο, θλίψη, αγάπη, μίσος, απελπισία, άγχος, τύψης, πείνα,
Θα μου πει τώρα κάποιος "κ μετά τι σημασία έχει να ζεις άμα δεν έχεις συναισθήματα" εγώ αυτό που τραβάω με το άγχος μου που αγχώνομαι κ πανικοβάλλωμε με το παραμικρό το απεχθάνομαι προτιμούσα να μην είχα καθόλου συναισθήματα πάρα αυτό το πράγμα...

Quote:

---

Originally Posted by Thanasis25

κάτι που ζηλεύω από τα ρομπότ είναι αυτό ότι δεν έχουν συναισθήματα το δεν νιώθουν πόνο, θλίψη, αγάπη, μίσος, απελπισία, άγχος, τύψης, πείνα,
Θα μου πει τώρα κάποιος "κ μετά τι σημασία έχει να ζεις άμα δεν έχεις συναισθήματα" εγώ αυτό που τραβάω με το άγχος μου που αγχώνομαι κ πανικοβάλλωμε με το παραμικρό το απεχθάνομαι προτιμούσα να μην είχα καθόλου συναισθήματα πάρα αυτό το πράγμα...

---

Ακριβώς αυτό που λες. Σε καταλαβαινω απόλυτα!

Καλημέρα.
Νομίζω ότι οι άνθρωποι που περνάνε κάποια αγχώδη διαταραχή ή μετατραυματικό σοκ/στρες ή γενικά δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και τον κόσμο, τα βλέπουν υπερβολικά ασπρόμαυρα τα πράγματα κι αν δεν κάνουν μία προσπάθεια να το αλλάξουν αυτό, μένουν στάσιμοι. Τελικά απευθύνθηκες σε κάποιο ψυχολόγο όπως σκόπευες να κάνεις σε προηγούμενα μηνύματα;

Να ξέρεις ότι αλλαγές δεν μπορείς να δεις από τη μία μέρα στην άλλη, είναι μία μακροχρόνια διαδικασία, ωστόσο ο κόσμος είναι πολύπλοκος και οι άνθρωποι δεν χωρίζονται απλά σε υπερβολικά αναίσθητους ή υπερβολικά ευαίσθητους, ούτε αν προσπαθήσεις να δουλέψεις κάποια στοιχεία του εαυτού σου θα γίνεις αναίσθητο ρομπότ. Απλά θα μάθεις να αξιολογείς αλλιώς τον εαυτό σου και τους άλλους.

Τέλος, πολύ καλά σου έγραψε κάποιος να εστιάσεις στα μαθήματά σου. Πάντα στο μέλλον θα υπάρχουν ευκαιρίες και για σπουδές και για επαγγελματική αποκατάσταση και για να ανοίξεις τον ορίζοντά σου, αλλά 17 και 18 δεν γίνεσαι πάλι. Αντίθετα, πιο λογικό είναι να έχεις αρραβωνιάσματα και να πίνεις καφέδες με τα σόγια γύρω γύρω σε μεγαλύτερη ηλικία αντί στην ηλικία που είσαι τώρα. Τώρα είναι εποχή να βρεις τον εαυτό σου και να κοινωνικοποιηθείς και να ανοίξεις τα φτερά σου.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Καλημέρα.
Νομίζω ότι οι άνθρωποι που περνάνε κάποια αγχώδη διαταραχή ή μετατραυματικό σοκ/στρες ή γενικά δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και τον κόσμο, τα βλέπουν υπερβολικά ασπρόμαυρα τα πράγματα κι αν δεν κάνουν μία προσπάθεια να το αλλάξουν αυτό, μένουν στάσιμοι. Τελικά απευθύνθηκες σε κάποιο ψυχολόγο όπως σκόπευες να κάνεις σε προηγούμενα μηνύματα;

Να ξέρεις ότι αλλαγές δεν μπορείς να δεις από τη μία μέρα στην άλλη, είναι μία μακροχρόνια διαδικασία, ωστόσο ο κόσμος είναι πολύπλοκος και οι άνθρωποι δεν χωρίζονται απλά σε υπερβολικά αναίσθητους ή υπερβολικά ευαίσθητους, ούτε αν προσπαθήσεις να δουλέψεις κάποια στοιχεία του εαυτού σου θα γίνεις αναίσθητο ρομπότ. Απλά θα μάθεις να αξιολογείς αλλιώς τον εαυτό σου και τους άλλους.

Τέλος, πολύ καλά σου έγραψε κάποιος να εστιάσεις στα μαθήματά σου. Πάντα στο μέλλον θα υπάρχουν ευκαιρίες και για σπουδές και για επαγγελματική αποκατάσταση και για να ανοίξεις τον ορίζοντά σου, αλλά 17 και 18 δεν γίνεσαι πάλι. Αντίθετα, πιο λογικό είναι να έχεις αρραβωνιάσματα και να πίνεις καφέδες με τα σόγια γύρω γύρω σε μεγαλύτερη ηλικία αντί στην ηλικία που είσαι τώρα. Τώρα είναι εποχή να βρεις τον εαυτό σου και να κοινωνικοποιηθείς και να ανοίξεις τα φτερά σου.

---

Καταλαβαίνω αυτό που λες, δεν είναι ότι δεν προσπαθώ και αφήνω το πρόβλημα μου να με κυριευσει, κάνω προσπάθειες καθημερινά με τον εαυτό μου όμως καταλαβαίνω ότι αυτό δεν αρκεί, σε ψυχολόγο είχα πει θα πάω όταν γυρίσουμε στην κανονικοτητα και τελειώσει αυτό που περνάμε με τον ιό διότι δεν γίνεται τωρα, και με κλησεις δεν αισθάνομαι εγώ άνετα να μιλήσω. Μερικές μέρες είναι ανυποφορες για εμένα και με κάνουν κομμάτια μέσα μου. Όσο για το ότι έχω προχωρήσει τόσο πολύ την ζωή μου από αυτήν την ηλικία δεν το κάνω χωρίς την θέληση μου ή οποιοδήποτε άλλον λόγο. Για την ηλικία που είμαι όσο και αν φαίνεται περίεργο έχω ζήσει πολλά πράγματα, έχω ενταχθεί σε πολλές παρέες, έχω κάνει πολλά πράγματα και έχω γνωρίσει ανθρώπους και ανθρώπους και έχω ωριμάσει αρκετά πολύ για την ηλικία μου. Δεν μου λείπουν ούτε παρέες ούτε τίποτα. Πρόλαβα και τα έζησα κατά πολύ όλα αυτα έζησα και τα ξενύχτια μου και τα ποτά μου και τα έξω μου και όλα μου. Πέρασα πολύ ωραία μπορώ να το πω ακόμα και αν υπήρξαν ασχημες καταστασεις. Το ότι είμαι αυτή τη στιγμή αρραβωνιασμενη είμαι πολύ καλα γιατί αν δεν ήμουν δεν θα έκανα. Δεν μου λείπει τίποτα , και τις σπουδές θα κάνω και θα δουλέψω και όλα όσα χρειαζεται δεν με εμποδίζει κανείς

Μακάρι να πάνε όπως τα λες τα πράγματα. Εγώ βλέπω ένα περιβάλλον που σε υποστηρίζει, αλλά σε πνίγει χωρίς να το καταλαβαίνεις ταυτόχρονα και δεν σε αφήνει να προχωρήσεις και πολύ. Μπορεί να κάνω λάθος.