Νεος στην παρεα

με το παρακάτω μου ποστ θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ την ιστορία μου με τα υπόλοιπα μέλη του φόρουμ,,
το πρόβλημα μου ξεκίνησε πριν από 4 χρόνια όταν κάτω από συνθήκες έντονης πίεσης μου πυροδοτήθηκε σχιζοσυναισθηματικη διαταραχή,
η συνέπειες αυτής της πάθησης ήταν πολλές με πιο σημαντικές τις παρακάτω,με χώρισε η γυναίκα μου,έχασα την δουλειά μου καταστράφηκα οικονομικά,με έδειχναν με το δάχτυλο και πολλά άλλα που δεν έχει νόημα να αναφέρω,σήμερα και μετά από τις 3 νοσηλείες μου οι οποίες έγιναν με συνδρομή της αστυνομίας μπορώ να πω πως είμαι σε θέση να πατάω στα πόδια μου πιο γερά από ότι πατούσα ποτέ στη ζωή μου,
άλλαξα τόπο διαμονής γιατί στο χωριό της επαρχίας όπου διέμενα είχε γίνει γνωστό το πρόβλημα μου και ήμουν ο τρελός του χωριού,βρήκα καλή δουλειά και ,πλέον δεν πάω να περάσω επιτροπή για να πάρω το ποσοστό αναπηρίας για τον λόγο ότι δεν θέλω να με θεωρεί κανένας ανάπηρο,πως έγιναν όλα τα παραπάνω?με πείσμα και τύχη,,κατά την την τρίτη και τελευταία νοσηλεία μου γνώρισα έναν εξαιρετικό νοσοκομειακό γιατρό που πίστεψε σε μένα και χωρίς να με φορτώσει με ένα κάρο χάπια δίνοντας μου πάντα τις ελάχιστες δυνατές δόσεις φάρμακου μου έδωσε να καταλάβω ότι αν δεν βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου δεν θα το κάνει κανείς,πλέον εκεί που δουλεύω δεν περνάει από κανενός το μυαλό ότι είμαι σε φαρμακευτική αγωγή και ότι έχω ψυχική πάθηση,έχω κάνει νέες παρέες και έχω αφήσει πίσω μου ότι μου θυμίζει ασθένεια,τα προβλήματα βεβαία υπάρχουν άλλα τα πολεμάω κάθε μέρα,έχω πάρει 30 κιλά,έχω γίνει ποιο αργός στις σκέψεις μου,άλλα είμαι τυχερός γιατί μπορώ και είμαι λειτουργικός....αυτό που έμαθα ζώντας με αυτή την ασθένεια είναι πως δεν είναι ανίκητη ,το στίγμα όμως δυστυχώς είναι.......