Το άγχος είναι ύπουλο

Καλησπέρα. Λέγομαι Αντωνία, κι είμαι 17 χρονών. Πάσχω από χρόνια διαταραχή άγχους, αν και δεν έχω διαγνωστεί επίσημα, απλώς το υποθέτω από τα συμπτώματα.

Μικρή που ήμουν, δηλαδή γύρω στα 6 με 7 δεν ήξερα τι είναι άγχος, αν και παρουσίαζα τα συμπτώματα που εμφανίζονται στα παιδιά. Ηθελα κάθε τόσο να βάλω τα κλάματα, με πονούσε η κοιλιά, τρόμαζα με το τίποτα ή δεν ήθελα να μείνω μόνη μέσα σε κάποιον χώρο γιατί φοβόμουν πως θα πάθω κάτι. Αλλά επειδή δεν ήξερα τι είναι το άγχος, νόμιζα πως ήμουν αδιάθετη. Μάλιστα μια φορά μέσα στην τάξη με είχε πιάσει μια μικρή κρίση πανικού. Ντράπηκα που έκλαιγα μπροστά στους συμμαθητές μου. Ούτε κι εγώ θυμάμαι πόση ώρα μου πήρε για να συνέλθω.

Τελικά άρχισα να πηγαίνω σε ψυχολόγο, αν και δε βοήθησε ιδιαίτερα καθώς δεν ήξερα τι ένιωθα, λόγω της πολύ νεαρής μου ηλικίας, οπότε δεν ήξερα και τι να της πω.

Υστερα από κανά τριάρι χρόνια μετακομίσαμε μόνιμα με την οικογένειά μου στο πατρικό μου που βρίσκεται στην επαρχία. Μπορώ να πω πως τα συμπτώματα εξαλείφθηκαν για λίγο και δεν ένιωθα τόσο πολύ έντονο τρόμο όταν έπρεπε να μείνω μόνη μου σε κάποιον χώρο, ή δεν έβαζα κάθε τόσο τα κλάματα όπως παλαιότερα. Οπότε υπέθεσα πως είναι το μέρος που με κάνει και ηρεμώ. Οτι δηλαδή είναι χωριό κι όχι θορυβώδης πόλη όπως η Αθήνα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι το άγχος μου αρχίζει σιγά σιγά και φεύγει. Τα συμπτώματα τα είχα πάντως.

Πρόσφατα όμως, τον φετινό Ιανουάριο όταν πήγα εκδρομή με τα ξαδέλφια μου και τους θείους μου στα Καλάβρυτα, έκανε την επίσημη εμφάνισή του. (το άγχος)

Εγώ ήμουν σε μια χιονισμένη πλαγιά με την μικρή ξαδελφούλα μου. Ο αδελφός της μαζί με την μητέρα του είχαν πάει να αλλάξουν ρούχα γιατί κάπου είχε λερωθεί. Η άλλη θεία μου βρίσκονταν εκεί και μας έβλεπε που κάναμε έλκηθρο. Κάποια στιγμή, ζήτησε η ξαδέρφη μου να πάει τουαλέτα οπότε την πήγε η θεία μου. Εγώ έκατσα μόνη μου με το έλκηθρο αγκαλιά και τους περίμενα. Αλλά κάποια στιγμή άρχισα να τρέμω και να έχω γρήγορες ανάσες με ταχυκαρδία. Ενιωσα πως θα φύγουν χωρίς να μου το πουν για κάποιο λόγο. Κι έτσι είπα να κάνω έλκηθρο να ξεχαστώ, όμως όσο πήγαινε χειροτέρευε και μάλιστα ένιωσα την ανάγκη να τους πάρω τηλέφωνο να έρθουν γρήγορα. Ούτε δέκα λεπτά δεν πέρασαν, κι όμως το άγχος επέστρεψε από τις "διακοπές του"


Από τότε, με ξαναπιάνει σε ανεπιθύμητες στιγμές. Αλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο. Δεν τολμάω να μείνω μόνη μου κάπου, σε άγνωστο μέρος, εκτός κι αν είμαι σπίτι, ή στην γειτονιά του χωριού. Μέχρι και οι γονείς μου έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν για μένα. Οταν τους λέω "θέλω να σπουδάσω" ή "θέλω να ταξιδέψω" εκείνοι μου απαντάνε υποτιμητικά, τύπου "σιγά που θα τα κάνεις. Εσύ φοβάσαι μέχρι και την σκιά σου"


Και έχω αρχίσει να ανησυχώ, γιατί όπου να'ναι τελειώνω το Λύκειο, και δεν έχει κοντά στον νομό την σχολή που θέλω, και πρέπει να πάω στην Αθήνα. Και δεν θέλω να πάω στην Αθήνα γιατί φοβάμαι πως θα ξαναπεράσω τα ίδια που πέρασα και μικρή. Κι επιπλέον μόλις τελειώσει η ανάπτυξή μου, δεν θα μπορέσω να αντιμετωπίσω το άγχος τόσο εύκολα όσο κάποτε, γιατί θα έχει γίνει μέρος του χαρακτήρα μου. Δεν νομίζω να βρω πουθενά διέξοδο. Οπου και να πάω το άγχος θα με ακολουθεί...


Ευχαριστώ για τον χρόνο σας,

Αντωνία

Aχ κοριτσι μ, ποσο. Στενοχωριέμαι οταν διαβαζω τετοιες ιστοριες σε τετοιες ηλικίες, εγω στην ηλικια σ επαθα τη πρωτη κρίση πανικου δεν ηθελα να ξαναπαω σχολειο με τπτ εγω π ήμουν απο τα παιδια π το λατρευαν το σχολειο, τοτε το αγχος με ειχε χτυπησε ι στο στομαχι ταλαιπωρία πολυ κ ομως περασα σε πολυ μακρυα απο το σπίτι μ κ μαλιστα χωρις προσβαση ευκολη το χειμωνα δν υπηρχε εγνατια τοτε κ τον χειμωνα δε περνουσες τη καταρα με τπτ οποτε οτι κ αν χρειαζόμουν οι γονεις μ δν μπορουσαν να έρθουν κ ομως περασα τα καλυτερα κ πιο Ξέγνοιαστα! Χρονια κ ακομα. Εδω ειμαι παντρεμενη στα λεω αυτα για να μη σ φαίνονται βουνό κ αν χρειαστεις βοήθεια να τη ζητησεις κ απο τους γονεις σ κ απο ειδικο,..

Πιστεύω ότι έχει έρθει η ώρα να μας αρχίσεις να βλέπεις κάποιον ειδικό,θα σε βοηθήσει...Είναι κρίμα και άδικο να το περνάς αυτό και πόσο μάλλον να σε κρατήσει πίσω στις σπουδές σου..Είναι κρίμα να περάσεις τα φοιτητικά σου χρόνια έτσι που ειναι και τα καλύτερα!Φίλες εχεις;Κάπου να μιλήσεις τέλος πάντων;

Μπα. Θα'λεγα πως είμαι μοναχικός τύπος. Δεν έχω καμία επαφή με συνομήλικους. Ναι, πηγαίνω σε ψυχολόγο, αλλά τα ραντεβού μας είναι κάθε δύο εβδομάδες, επειδή έχει πολλά ραντεβού και δεν μπορεί να τα βολέψει.

Ευχαριστώ πολύ, Ελπίδα. Πιστεύω πως σε όλους μας μπορεί να χτυπήσει το άγχος σε οποιαδήποτε ηλικία. Αυτό που λένε κάποιοι πως τα παιδιά δεν γίνεται να έχουν άγχος επειδή δεν έχουν ευθύνες και υποχρεώσεις, είναι πολύ λάθος. Κι αυτό γιατί δεν ξέρεις τι γίνεται στο μυαλό ενός παιδιού. Το τι παρελθόν έχει και το τι γίνεται σπίτι του.

Καλημέρα. Με τον παιδοψυχολόγο επικεντρωθήκατε τότε να αντιμετωπίσετε τα συμπτώματα, ή να καταλάβει από που προέρχεται όλο αυτό; Φόβος αποχωρισμού ή εγκατάλειψης ή τι ακριβώς; Θέλω να πω, δεν είναι η πρώτη σκέψη που κάνει κάποιος ότι η οικογένειά του θα τον εγκαταλείψει στα καλά καθούμενα κάπου πάνω στα βουνά. Αλλά ακόμα κι αν μου περνούσε στο μυαλό στα 17 ότι τα σόγια θα φεύγαν και θα με αφήναν κάπου μόνη, θα το εκλογίκευα ως προς το τι θα έκανα, δεν θα με έπιανε πανικός. Έχεις προσπαθήσει να αναλύσεις γιατί έχεις τέτοιο σκεπτικό/αντιδράσεις; Έχεις κάποιες υποψίες που οφείλονται όλα αυτά; Συμφωνώ ότι θα σε βοηθούσε να δεις κάποιον ειδικό για να βάλετε τα πράγματα σε μία σειρά. Τέλος, ωραία υποστήριξη σου δίνουν αυτοί οι γονείς με αυτά που σου λένε, τι να σου πω! Μάλλον κάπου από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα, κάτι κάνουν οι γονείς σου λάθος εδώ και χρόνια... Για ψάξτο!

Λοιπόν... Ας πουμε πως το έχω σκεφτεί. Κατέληξα σε κάποιο συμπέρασμα, αν και είναι ελλιπές. Δηλαδή η αιτία δεν είναι ξεκάθαρη.

Ο μικρός μου αδελφός πάσχει απο Αυτισμό. Όχι Άσπεργκερ και τέτοια. Κανονικός Αυτισμός, με απουσία της επικοινωνίας, ενσυναίσθησης, με ξεσπάσματα κτλ. Όσο ζούσαμε στην Αθήνα, η μητέρα μου προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα μόνη της με δυό μικρά παιδιά. Εγώ ήμουν 8 χρονών κι ο αδελφός μου 6. (Ο πατέρας μας ήταν στο πατρικό του για δουλειές)

Ας πουμε πως ένιωθα άσχημα που ο αδελφός μου ήταν ''διαφορετικός'', και μάλιστα ήμουν απομονωμένη από τα άλλα τα παιδιά στο σχολείο. Μάλλον σκεφτόμουν πως με κατακρίνουν και με υποτιμούν για τον αδελφό μου. Γι' αυτό δεν είχα το θάρρος να πλησιάσω κανέναν.

Η μητέρα μου από την άλλη περίμενε να είμαι υπομονετική μαζί του, κι όσο προσπαθούσα να είμαι δεν τα κατάφερνα πάντα. Γι'αυτό και ξεσπούσε πάνω μου και με μάλωνε. Κι έτσι μεγάλωσα με αυτό το σκεπτικό. Πως ''είμαι άχρηστη να κάνω οτιδήποτε για τον αδελφό μου''


Τώρα όσον αφορά το άγχος... Μάλλον το θέμα είναι πιο περίπλοκο. Γιατί δεν νομίζω να είναι μόνο αυτή η αιτία.