Παθολογική αναβλητικότητα

Καλησπέρα σας. Θα ήθελα να μιλήσω για ένα θέμα που με ταλαιπωρεί χρόνια τώρα.

Είμαι 22 χρονών και είμαι σχεδόν σίγουρη (αν όχι εντελώς) ότι είμαι παθολογικά εξαρτημένη από την αναβολή πραγμάτων που είτε δεν θέλω να κάνω ή με αγχώνουν σε σημείο που χάνω την υγεία μου. (Στρες, ναυτίες, αϋπνίες και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές). Αναβάλλω τα πάντα. Από την επικοινωνία με άλλους μέχρι και σημαντικές δουλειές που πρέπει να γίνουν άμεσα και υπάγονται σε πίεση χρόνου. Νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα από όλα αυτά ή ότι δεν χρειάζεται ακόμα και αν επείγει. Έχω χάσει επαφή με πολλά φιλικά πρόσωπα στα οποία απλά άργησα να απαντήσω όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί ένιωθα ότι δεν μπορούσα. Σαν κάποιου είδους κουρασμένη. Δεν ξέρω κατά πόσο βγάζει νόημα αυτό.

Επίσης τρέμω τις τηλεφωνικές κλήσεις, θα κάνω τα πάντα για να τις αποφύγω όταν δεν είναι μέλος της οικογένειας ή κάποιο πρόσωπο στο οποίο θέλω να μιλήσω. Αποφεύγω δηλαδή ακόμα και τα τηλέφωνα του αφεντικού μου και αυτή την στιγμή έχω 7 αναπάντητες. Έχω τρομερές ταχυπαλμίες σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι όταν περάσει αρκετή ώρα φοβάμαι να πάρω τηλέφωνο ή να στείλω μήνυμα εγώ από τρελό φόβο μήπως μου φωνάξουν ή με ταπεινώσουν. Και αυτός ο φόβος νιώθω ότι μου προκαλεί όλα αυτά τα άσχημα συναισθήματα και εντείνει αυτή τη συμπεριφορά μου, οδηγώντας με σε ένα φαύλο κύκλο. Αλλά σας ορκίζομαι ότι δεν ξέρω πως να το σταματήσω. Έχω την ταμπέλα της ανεύθυνης και της σνομπ με το δίκιο μου. Τους φίλους μου τους αγαπάω πολύ αλλά νιώθω τόσο περίεργα, είναι σαν να μπαίνω σε αυτόματο πιλότο και να μην μπορώ να κάνω κατι. Δεν υπάρχει ψέμα αρκετά πιστευτό για να δικαιολογήσω αυτή την απουσία μου και τρελαίνομαι γιατί δεν θέλω να μου συμβαίνει πια αυτό...

Σκέφτομαι πάρα πολύ αυτές τις μέρες και έχω καταλήξει ότι αυτό το πράγμα μου έχει καταστρέψει τόσους πολλούς τομείς στην ζωή μου. Δεν ξέρω που οφείλεται, δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο χάλια, με σκοτώνει αυτό εσωτερικά. Έχω προσπαθήσει να το πολεμήσω με κάποιο τρόπο αλλά έχω τόσο τόσο ΤΟΣΟ πολύ φόβο μέσα μου και δεν ξέρω γιατί...

Θα εκτιμούσα ιδιαιτέρως συμβουλές και συμπαράσταση από πάσχοντες της ίδιας διαταραχής. Θέλω πολύ να μιλήσω σε κάποιον, η οικογένεια μου δεν νομίζω ότι με καταλαβαίνει, καθώς μου λέει ότι "πρέπει απλά να κάνω κάτι".

ΥΓ. Ελπίζω να είστε όλοι υγιείς αυτή τη περίοδο.

Έχω αντιμετωπίσει κι εγώ την ίδια κατάσταση για πολύ καιρό. Ίσως και χρόνια αλλά επειδή γινόταν σιγά σιγά, δεν το είχα νιώσει τόσο έντονο. Ώσπου κάποια στιγμή το κατάλαβα ότι πια είναι αφόρητο. Αφού το πάλεψα μόνη, πήγα σε ειδικό, και εκεί κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτό καθαυτό το πρόβλημα μου, αλλά ένα σύμπτωμα - παρακλάδι του προβλήματος. Το ίδιο ίσως να συμβαίνει και στη δική σου περίπτωση. Ξέρω ότι όσο και να το παλεύεις, σου φαίνεται ακατόρθωτο και είναι λογικό.

Εχω κι εγω τετοια προβληματα, πιο ηπια.

Quote:

---

Originally Posted by its_me

Έχω αντιμετωπίσει κι εγώ την ίδια κατάσταση για πολύ καιρό. Ίσως και χρόνια αλλά επειδή γινόταν σιγά σιγά, δεν το είχα νιώσει τόσο έντονο. Ώσπου κάποια στιγμή το κατάλαβα ότι πια είναι αφόρητο. Αφού το πάλεψα μόνη, πήγα σε ειδικό, και εκεί κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτό καθαυτό το πρόβλημα μου, αλλά ένα σύμπτωμα - παρακλάδι του προβλήματος. Το ίδιο ίσως να συμβαίνει και στη δική σου περίπτωση. Ξέρω ότι όσο και να το παλεύεις, σου φαίνεται ακατόρθωτο και είναι λογικό.

---

Λυπάμαι για αυτο.. το έχεις ξεπεράσει εντελώς;
Θέλω να πάω σε ειδικό απλά από όσο είχα ρωτήσει γενικά δεν με σηκώνει οικονομικά :( 50+€ η συνεδρία μια φορά την εβδομαδα είναι δύσκολο

Quote:

---

Originally Posted by Ορέστης

Εχω κι εγω τετοια προβληματα, πιο ηπια.

---

Μακάρι να παραμείνουν έτσι ή και να καταφέρεις να τα εξαλείψεις εντελως. Είναι πολύ δύσκολη κατάσταση

Το πρόβλημά σου δεν είναι η αναβλητικότητα. Είναι ότι δεν αισθάνεσαι άνετα με τους ανθρώπους και ότι έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση και κάνεις κατά κάποιο τρόπο άσχημες κι ενοχικές σκέψεις για τον εαυτό σου. Γιατί να φοβάσαι ότι κάποιος θα σε ταπεινώσει ή γιατί να φοβάσαι να μιλήσεις με κάποιον πέρα από την άμεση οικογένεια; Από κάπου ξεκινάει όλο αυτό. Πιθανότατα αισθάνεσαι άβολα να πάρεις η ίδια τηλέφωνο να ζητήσεις μία πληροφορία ή να παραγγείλεις σουβλάκια ή αν πας μόνη σου σε ένα άγνωστο μαγαζί να ψωνίσεις ρούχα, σωστά; Τέτοια στοιχεία έχουν οι πάσχοντες από κοινωνική φοβία/άγχος, αλλά διάγνωση μόνο κάποιος ειδικός μπορεί να κάνει.

Εγώ στο μεταξύ να σε ρωτήσω, στη δουλειά σου οι γύρω σου και το αφεντικό σου φέρονται καλά; Οι φίλοι σου είναι σωστοί απέναντί σου;

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Εγώ στο μεταξύ να σε ρωτήσω, στη δουλειά σου οι γύρω σου και το αφεντικό σου φέρονται καλά; Οι φίλοι σου είναι σωστοί απέναντί σου;

---

Το αφεντικό μου είναι πολύ καλό μαζί μου και γενικά μου έχει φερθεί άψογα. Δουλεύω μόνη μου σε γραφείο, οπότε δεν έχω άλλους συνεργάτες. Απλά αυτό το καιρό παίζει μια πιεστική δουλειά που πρέπει να κάνω και έτσι όταν βλέπω ότι παίρνει τηλέφωνο, με πιάνουν ταχυπαλμίες και φόβος να το σηκώσω.

Η ερώτηση με τους φίλους μου είναι πολύ καλή βασικά. Δεν έχω σκεφτεί. Δεν μπορώ να πω ότι μου έχουν φερθεί άσχημα ή αν είμαι απογοητευμένη με κάποιο τρόπο.
Απλά δεν ξέρω γιατί νιώθω τόσο φόβο να στείλω κάτι μετά από τόση ώρα. Σκέφτομαι κάπως έτσι: "Δεν πειράζει, θα στείλω μετά, ας καθαρίσω πρώτα το σπίτι". ή "Ας δω ένα επεισόδιο και θα απαντήσω μετά". Και μπορεί να περάσουν μέρες ενώ σκέφτομαι να μιλήσω μαζί τους αλλά τελικά καταλήγω να το αναβάλλω για χαζούς λόγους. Και ο φόβος εντείνεται. Το θέμα είναι δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί με τους φίλους μου νιώθω πολύ πιο άνετα από ότι με το αφεντικό μου, ας πούμε.

Σε αυτό που έλεγες πιο πάνω για την χαμηλή αυτοεκτίμηση έχεις απόλυτο δίκιο. :/ Και ναι, αν μπορώ, αποφεύγω να παραγγείλω τηλεφωνικά, από φόβο πάλι μην κάνω λάθος.

Γειά σας συμπασχοντες. Αντιμετωπίζω κι εγώ το ίδιο σοβαρό πρόβλημα. Αποφεύγω μέχρι τελευταία στιγμή τα πάντα, στη δουλειά, στις σπουδές, στις ιατρικές εξετάσεις, στα μνμ,στα τηλέφωνα στα ραντεβού, σε όλα μα σε όλα.Τα αφήνω μισά η δεν τα κάνω καθόλου και ψάχνεται ο κόσμος...Ακόμη ψάχνω τη λύση, με όλους τους τρόπους. Δε βοηθά το time management, είναι το ίδιο σαν να λες στον αγχωμένο "μην αγχώνεσαι".. Έχω διαγνωστεί με αγχωδη διαταραχή και ήπια κατάθλιψη, παίρνω αγωγή , αλλά η αναβλητικοτητα επιμένει βαρέως.Τελευταία, στην καραντίνα, σκέφτηκα ως πιθανή λύση, να δοκιμασω συμπληρωματα για νοητική ενδυνάμωση, gingo, rhodiola και αλλα..παραλληλα με την αγωγή μου. Θα δω πως θα παει.Ειναι νωρίς ακόμα...

Ίσως αν διαβάσεις κάποια θέματα εδώ να σε βοηθήσει. Ίσως πάλι και όχι.

https://www.psychology.gr/forum/foru...B2%CE%AF%CE%B1

Ρώτησα για την δουλειά και για τους φίλους, διότι το ένα χέρι νίβει το άλλο όσο να 'ναι. Δηλαδή ακόμα και να έχεις δικά σου θέματα, αν δεν είναι σοβαρά, με την τριβή μέσα στη δουλειά ή στις παρέες, όσο να 'ναι μπορεί να ξεμπλοκαριστείς με τον καιρό. Εγώ δεν ήξερα τον όρο κοινωνικό άγχος ή φοβία, αλλά διαβάζοντας εδώ συνειδητοποίησα ότι είχα κάποια τέτοια στοιχεία στην εφηβεία και λίγο μετά. Όσο όμως άλλαζα περιβάλλοντα και δουλειές, βλέποντας ότι ο κόσμος εκτιμάει πράγματα πάνω μου και κάνοντας υπερβάσεις αναγκαστικά π.χ. μέσα στη δουλειά, εκ των πραγμάτων μειώθηκε το άγχος για απλά πράγματα, αυξήθηκαν οι κοινωνικές μου ικανότητες, η αυτοπεποίθησή μου, η υπευθυνότητά μου ακόμα αν θες να το πω έτσι... Αν δεις ότι μένεις στάσιμη και συνεχίζεται για καιρό αυτή η κατάσταση, δεν είναι κακό να δεις κάποιον ειδικό να σε συμβουλεύσει και να καταλάβεις καλύτερα γιατί φέρεσαι και νοιώθεις έτσι.

Έχω πισωγυρίσματα αλλά πολύ σπάνια σε περιόδους που δεν είμαι καλά. Αλλά δεν είναι πια παθολογική και μόνιμη η κατάσταση. Έχεις δίκιο για την οικονομική δυσκολία, εγώ ευτυχώς βρήκα μια ειδικό που είχε μειωμένη τιμή για ανέργους όπως ήμουν τότε. 25 ευρώ. Πραγματικά προσπάθησε να στερηθείς από κάπου αλλού και να το ξεκινήσεις γιατί αξίζει τον κόπο. Διάβασα και τις απαντήσεις της Sonia και έχει δίκιο.

Καλησπέρα στην παρέα!
Συγχαρητήρια για το όμορφο και ωφέλιμο φόρουμ ψυχολογίας!
Διάβασα πριν λίγες μέρες το συγκεκριμένο θέμα και θέλησα να γράψω κι εγώ αυτό που βιώνω. Η αναβλητικότητα είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου. Αυτά που αναφέρει το μέλος Sasa παραπάνω είναι καταστάσεις που ταλαιπωρούν κι εμένα για χρόνια. Αναβάλλω σχεδόν τα πάντα π.χ. σημαντικά ραντεβού, αναγκαία τηλεφωνήματα, διάβασμα, ραντεβού για καφέ με φίλους, προγραμματισμένες εργασίες κ.α. Αυτή η συμπεριφορά μου είναι η αιτία που έχασα φίλους, ευκαιρίες, δουλειές, κοινωνικές συναναστροφές. Και το χειρότερο είναι ότι η αναβλητικότητά μου εκλαμβάνεται ως αδιαφορία ή ως τεμπελιά. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι εδώ και μερικά χρόνια αντιμετωπίζω διάφορα ψυχολογικά προβλήματα. Η κοινωνική φοβία είναι ένα από αυτά. Άλλες φορές την αντιμετωπίζω και άλλες όχι. Όμως μου αρέσει πολύ και η μοναχικότητα. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, όταν ήμουν μικρότερος, οι φίλοι μου με παρακαλούσαν να πάμε βόλτα κι εγώ προτιμούσα να μείνω στο σπίτι. Μάλιστα, υπήρχαν φορές που ακόμη και η μητέρα μου με πίεζε να βγω. Δεν ξέρω αν είναι παθολογική ή όχι αυτή η αναβλητικότητα. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι, αφενός μου δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και παρεξηγήσεις, αφετέρου με γεμίζει με ενοχές...