Δυστυχισμένοι γονείς

Ερώτηση κρίσεως...

Πώς μπορει ποτέ ένας άνθρωπος να αισθανθεί ευτυχία στην ζωή του όταν τα πιο κοντινα του πρόσωπα ήταν και θα είναι πάντα δυστυχισμένα.

Είμαι πλέον 40 χρονων. Οι γονείς μου 70 άνω. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ο πατέρας μου κλαιγόταν γιατι δεν έγινε αυτό που ήθελε στην ζωή του, γιατι δεν είχε αρκετα λεφτα και γιατι η οικογενειά του δεν τον βοήθησε. Η μητέρα μου ήταν πάντα πολύ πιο θετικός άνθρωπος αλλα η μιζέρια του πατέρα μου και η κακή του συμπεριφορα την λύγισαν. Πολλές φορές την ενθαρρυνα να φύγει αλλα δεν είναι άνθρωπος που πάιρνει εύκολα αποφάσεις. Φοβάται τα πάντα.

Κάποια στιγμή έφυγα στο εξωτερικό λόγω δουλειάς. Είχα τα δικά μου θέματα να αντιμετωπίσω, ανασφάλεια, ενοχικό σύνδρομο, έλλειψη αυτοπεποίθησης κλπ. Ηθελα πολυ να ζω στο εξωτερικο αλλα τελικα αυτο στοιχισε πολύ στην μητέρα μου. Παντα φρόντιζα όταν ερχομουν πίσω να πηγαινουμε κάπου οι δυό μας διακοπες και παντα μου παραπονιόταν για τον πατέρα μου. Ξέρω πλέον οτι ηταν μεγάλο λάθος που τον παντρευτηκε. Εγω από την άλλη τα πηγαινα παντα καλα μαζι του. Σε μενα ειχε αδυναμια αλλα στην μανα μου παντα εβγαζε εχθρικοτητα. Πως να ειναι λοιπόν να αγαπάς έναν άνθρωπο γιατι ειναι πατέρας σου αλλα απο την αλλη να τον μισεις για το πώς φερεται στην μανα σου...

Με τα πολλα μπορεσα κι εγω να βάλω μια ταξη στην προσωπική μου ζωή, μετα απο πολλά σκαμπανεβάσματα, και έχω πλέον τον συντροφό μου με τον οποίο είμαστε πολύ καλα και θελουμε να κάνουμε οικογένεια αλλα αυτο παρατείνει την παραμονή μου στο εξωτερικό γιατι και εκεινος ζει εξω.

Κουράστικα πολύ να βρω μια ισορροπία μεσα σε όλο αυτο και τωρα δεν μπορω να χαρώ τίποτα γιατι στο μεταξυ αρρώστησε η μητερα μου με παρκινσον. Δυστυχως γι αυτην ζει με τον πατέρα μου που τωρα τον εκνευρίζει ακομα πιο πολυ γιατι ειναι αδυναμη, δυσκολευεται στην κινηση, δεν μπορει να κάνει πολλα και εκεινος αισθανεται ότι εγκλωβιστηκε μαζί της. Δεν αισθανεται κανενα πονο γι αυτην. Το τι λεει ο κοσμος που την βλεπει ταλαιπωρημενη τον απασχολει μονο.

Εχω εναν αδελφο μεγαλυτερο που μένει μακρυα αλλα ειναι μονο για τον εαυτο του. Ο πατερας μου εχει κάνει πολλα για μας. Φρόντισε να πάρουμε εναν δρόμο στην ζωή μας και αυτο ειναι σημαντικο αλλα αισθανομαι οτι όλα αυτα θελει να τα πληρωθει. Παντα ζητάει απο όλους μας λεφτα. Απο την μανα μου τα παιρνει με το ετσι θελω. Δεν εχω πάρει έναν μισθό στην ζωη μου (ακομα και οταν ήταν λίγα) χωρίς να του δώσω. Χωρις ποτε να ξέρει η μανα μου τι λεφτα του εχω δώσει γιατι δεν θέλει να μας πάιρνει λεφτά και προσφατα διαπίστωσα οτι παίρνει και απο τον αδελφο μου χωρις να μου το πει.

Δεν με ενοχλέι να βοηθάω την οικογενειά μου. Το αντιθετο. Παντα τρεχω. Αλλα αυτο ειναι εκμμεταλευση. "Πουλάει" την μονιμη δυστυχία του για να μας αποσπάει λεφτά. Εκανε την μανα μου οσο πιο δυστυχισμένη μπορούσε κι εγω νιώθω τύψεις για ότι καλό έχω στην ζωή μου γιατι στερω απο την μανα μου τον μόνο άνθρωπο που εχει να της δειξει λίγο αγαπη.

Νιώθω τόσο πολύ θυμο και ενοχή και θλίψη που δεν μπορώ να το διαχειριστώ πια. Όλα αυτα τα αφήνω εντελώς έξω απο την σχέση μου. Σαν να είναι μια παράλληλη ζωή.

Δεν ξέρω όμως τι να κάνω.

Gala, έχεις την μεγάλη τύχη να μην είσαι οικονομικά εξαρτημένη από τους γονείς, οπότε δεν επηρεάζεσαι σε πρακτικά ζητήματα από αυτούς, αλλά σε συναισθηματικό επίπεδο και όσο δεν καταφέρνεις να θέσεις όρια. Νομίζω ότι πρέπει πλέον να πάρεις κάποιες "σκληρές" αποφάσεις και να τραβήξεις κάποιες διαχωριστικές γραμμές. Επίσης πρέπει λίγο να διαχωρίσεις τους ρόλους.Δεν είναι δική σου δουλειά τα μεταξύ των γονιών σου. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και το λέω διότι φαίνεται να βγάζεις τη μητέρα σου κατά κάποιο τρόπο θύμα και τον πατέρα σου θύτη στη μεταξύ τους σχέση. Πρώτον δεν είναι καμια δουλειά δική σου, δεύτερον επιλογή της μητέρας σου ήταν να μείνει εκεί. Στα μεταξύ σας, σαν σχέση παιδιού-γονιός, επίσης έχεις μπερδέψει τα όρια. Άλλο μια πρακτική και συναισθηματική στήριξη και βοήθεια κι άλλο να κάνεις εσύ τον γονιό στους δικούς σου εις βάρος της δικής σου ζωής. Γιατί να μην κοροϊδευόμαστε, εις βάρος της ζωής σου είναι να βάζεις σε προτεραιότητα να δίνεις λεφτά στον πατέρα σου ή να γυρνάς πίσω για να μην αισθάνεται μοναξιά η μητέρα σου.
Με αυτό το σκεπτικό, δεν στήνεις γερά θεμέλια για να ξεκινήσεις δική σου οικογένεια. Ο σύντροφός σου ας πούμε το ξέρει ότι ένα μέρος του μισθού σου πάει στον πατέρα σου; Αν μεθαύριο πρέπει να διαλέξεις από το να μείνεις με τον άντρα σου και να είσαι κοντά του - που είναι το λογικό- αλλά για τον α ή β λόγο νοιώσεις ότι η μητέρα σου σε χρειάζεται, θα τον παρατήσεις να πας κοντά της για μεγάλο χρονικό διάστημα; Αν κάνει κάποια σχέδια ο σύντροφος και χρειάζονται αρκετά λεφτά, θα τα κόψεις από τον πατέρα σου ή θα του λες δικαιολογίες και θα προσπαθείς να κρατήσεις μία ισορροπία που πρακτικά δεν γίνεται; Θα μπεις στη μέση μη γίνει χαμός και θα διαλυθείς εσύ;

Sonia μου σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Έχεις δίκιο σε όλα. Αυτα λέω κι εγώ στον εαυτό μου. Προσπαθω να στηρίξω πρώτα εμένα για να μπορώ να ειμαι σε θέση να προσφέρω ότιδήποτε μετά στους δικούς μου. Ξέρω ότι αν τα παρατούσα όλα και γυρνούσα πίσω θα έπεφτα σε κατάθλιψη και θα ήταν χειρότερο για όλους. Πηγαίνω μπροστα έχοντας μακρυές αλυσίδες να με τραβούν πίσω. Πλέον για τον πατέρα μου αν και στεναχωριέμαι που επέλεξε να φορέσει την δυστυχία του και να ζει με αυτη, εχω δεχθεί οτι δεν μπορω να κάνω κάτι άλλο. Μακάρι να μπορούσα να τον πείσω να δει ψυχολόγο. Αλλα για την μητέρα μου απο την στιγμή κυρίως που αρρώστησε και έχει τόσο ανάγκη απο προστασία συνεχίζει να ζει σε αυτο το απαξιωτικό περιβάλλον. Δεν ερχεται να με επισκεφθει γιατι φοβάτα να πετάξει πολλές ώρες (αυτο θα βοηθουσε γιατι θα μπορουσε να ξεσκαει μαζι μου), της ειπα να της βρω ενα σπιτι μια μια γυναικα να την προσεχει αλλα νομίζω φοβάται την αντιδραση του πατέρα μου και το τι θα πει ο κοσμος. Βάζει κι αυτη ενα σωρο εμπόδια. Δεν αντεχω να την βλέπω αλλο έτσι. Μεσα σε όλα αυτα κοιτάζω πίσω όλες μου τις επιλογές και παρόλο που όσα έκανα τα ήθελα αν ειχα προσανατολίσει την ζωή μου πιο πολύ στην Ελλάδα θα μπορούσα να της προσφέρω όλα αυτα τα χρόνια μια παρήγορια παραπάνω. Αισθανομαι οτι την παράτησα.

Καλησπέρα.

Αν έμενες στην Ελλάδα, πιθανόν να πρόσφερες για κάποιο καιρό μία παρηγοριά στην μητέρα σου, αλλά δεν θα κατάφερνες να ξεκολλήσεις από τα θέματα των γονιών σου έστω όσο έχεις ξεκολλήσει και θα σε τραβούσε ακόμα πιο πίσω όλο αυτό.
Εδώ "παιδιά" που το ζευγάρι είναι αγαπημένο και δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα μεταξύ του ή γενικότερα και πάλι είναι δύσκολο να τεθούν όρια γονιών-"παιδιών". Πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι ενοχικά.

Επιστρέφω πάλι στο θέμα γιατι γίνεται αφόρητο.

Είχα αναφέρει ότι η μητέρα μου δυστυχώς διαγνώστηκε με Πάρκινσον. Απο καιρο παρατηρούσα αλλαγες πάνω της καταφερα με πολλες δυσκολιες να την παω σε γιατρο και τελικα εχουμε αυτο. Αυτο εχει φερει πολλα προβλήματα. Δεν μπορει να κάνει πολλά πράγματα, η μνημη της εχει επηρεαστει πολύ και πολλές φορες μπερδεύεται πολυ. Αυτο εχει χειροτερεψει την κατασταση με τον πατέρα μου γιατι αντι να δειξει λίγο κατανόηση της συμπεριφέρεται χειρότερα. Γκρινιάζει που τα κάνει όλα μονος του την σπρώχνει οταν θελει να περάσει, γιατι κινειται αργα και της βάζει τις φωνές οταν δεν θυμάται κάτι ή δε εχει καταλάβει.

Εμενα βέβαια στο τηλεφωνο μου λεει ποσο την φροντιζει γιατι να με καλοπιάνει αλλα ξερω πως της φέρεται. Το βλέπω και μόνη μου οταν ειμαι εκει. Δεν λεω οτι ειναι ευκολο γι αυτον να εχει συνεχως την εννοια της αλλα αντι να κατσει με μενα και τον αδελφο μου να βρουμε λυσεις απλα φερεται άσχημα. Το εχει και βάρος τωρα.

Τις προάλλες πηρα τηλεφωνο και ενω μιλουσα μαζι της κοπηκε η γραμμη και ξαναπηρα αμεσως πισω. Το σηκωσε ο πατερας μου και την ζητησα. Η μητερα μου μπερδευτηκε εκεινη την ωρα δεν καταβαε αν επρεπε να σηκώσει το τηλέφωνο ή να με πάρει πίσω εκεινη και εκεινος αρχισε να της φωνάζει σαν τρελος να σηκώσει το τηλέφωνο. Αρχισα να του φωνάζω απο τα νευρα μου.

Η καημένη η μαμα μου μου ελεγε οτι ολο ετσι της φερεται. Το πιστευω. Δεν το αντεχω ολο αυτο και δεν ξερω τι να κανω. Θελω να την παρω απο εκει μεσα αλλα μαζι μου δεν ερχεται γιατι φοβάται να μπει σε αεροπλάνο και να την πάω καπου να μενει μονη της δεν γινεται. Ο πατερας μου μου πεταξε οτι θα πρεπει να την βαλουμε σε ιδρυμα. Νομιζω αυτο περιμενει για να ξεμπερδευει. Φυσικα δεν θα πληρώνει εκεινος τιποτα.

Αν την παω σε άλλο σπιτι με μια γυναικα να την φροντιζει δεν θα θελει για το τι θα πει ο κοσμος. Εφερα κοπελα να τους καθαρίζει αλλα βρηκε καλυτερη δουλεια και εφυγε. Τωρα με την ιο φοβαμαι να τους παω άλλη. Τουλάχιστον να γινονται οι δουλειες.

Περιμενω να περασει το θεμα με τον ιο και να βρω μια κοπελα που να πηγαινει να κανει τις δουλειες και να την προσεχει εστω λιγο. Ειμαι τοσο θυμωμενη με τον πατέρα μου ομως. Την βασάνισε όλη της την ζωή με την συμπεριφορά του και τώρα ουτε καν την λυπάται.

Στο εξωτερικο που εισαι; Μονη της μπορει να φοβαται μπορει και να χαθεί αν δεν εχει direct flight αλλα αν πεταγατε παρέα μπορει και να το δεχοταν. Βεβαια δεν ξερω αν θα μπορουσες να σηκωσεις τετοιο οικονομικό βαρος γιατι θα ηταν σε μια ξενη χωρα χωρις ασφαλεια και θα τα πληρωνεις ολα απο τη τσεπη σου απο γιατρους μεχρι φαρμακα και ουτε η bupa που ειναι η καλυτερη ασφαλιστική δεν δεχεται ηλικιωμενους για ασφαλιση

Ζω στην Αμερική. Το βρίσω πολύ δυσκολο να έρθει. Εδω πηγαμε περσυ το καλοκαιρι δυο ωρες με το αυτοκινητο απο εκει που μενουμε εκδρομη και αποσυντονίστηκε πληρως. Διάβασα κάπου ότι ατομα με αυτην την ασθενεια θέλουν να μενουν σε περιβάλλον οικειο να μην αλλαζουν πολλες παραστάσεις.

Πριν λίγο καιρο βρήκα και ενα κεντρο αποκατάστασης που στελνει μάλιστα μεταφορικο μεσο. Το βγηκα καλη λυση να πηγαινει εκει καποιες ωρες να της κανουν φυσιοθεραπεια ή ότι άλλο κανουν για τετοιτες περιπτώσεις. Δεν θελησε να παει για να μην βλεπει η γειτονια το βανακι με την επωνυμια του κεντρου που θα ερχοταν να την παρει...

Αν το μοναδικό θέμα για να έρθει εκεί είναι το αεροπλάνο,λύσεις υπάρχουν. Αλλά δεν νομίζω ότι πραγματικά είναι σωστή λύση αυτή για την ίδια και κυρίως για εσένα. Άλλο περιβάλλον, άλλες διαδικασίες, άλλη γλώσσα, δύσκολο για εκείνη, αλλά και πάρα πολύ τρέξιμο για εσένα που θα έχεις την ευθύνη της 24 ώρες το 24ωρο. Έχουμε συζητήσει πιο πάνω γιατί είναι λάθος αυτό. Αν ο πατέρας σου έχει τον χαρακτήρα που έχει, μπορεί να φεύγουν εύκολα οι γυναίκες από εκεί και για αυτό. Και για πόσο μία γυναίκα θα είναι αρκετή στην συγκεκριμένη περίπτωση; Αν δεν υπάρχει κοντά κάποιος να επιτηρεί την κατάσταση, όσο άσχημο κι αν ακούγεται, αργά ή γρήγορα αυτό που λέει ο πατέρας σου θα γίνει, σε κάποια κλινική/γηροκομείο θα μπει η μητέρα σου. Η λύση που λες για κάποιο σπίτι ξεχωριστό θα ήταν ιδανική για κάποιον καιρό, όσο η ιατρική κατάστασή της το επιτρέπει, με την προϋπόθεση ότι μένει με κάποιο άτομο εμπιστοσύνης που έχει τη θέληση και τις γνώσεις να την φροντίζει και να τρέχει συνεχώς τα διαδικαστικά με γιατρούς, θεραπείες κτλ. Δεν είναι απλά ότι βρήκες μία γυναίκα να καθαρίζει, να μαγειρεύει και να την έχει στο νου της. Πρέπει να ξέρει πως να της μιλάει, να μπορεί να διακρίνει αλλαγές και να επικοινωνεί με γιατρούς, να κλείνει ραντεβού και να τη συνοδεύει σε εξετάσεις και πάει λέγοντας. Που θα βρεθεί αυτό το άτομο και πως θα ξέρεις αν είναι το κατάλληλο; Ξέρω ότι θα ακουστεί κάπως, αλλά τελικά κάποιο καλό γηροκομείο ίσως είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση αφού ούτε ο αδερφός σου ενδιαφέρεται ιδιαίτερα και δεν υπάρχει κάποιος στενός συγγενής ή φίλος να αναλάβει ευθύνες εκεί που μένουν οι γονείς σου. Η φίλη μου όταν έφτασε η κατάσταση στο απροχώρητο με τις δύο γιαγιάδες της, κάθισε και μίλησε με τους γονείς της και αποφάσισαν και τις βάλαν και τις δύο σε γηροκομείο, πρώτα και κύρια για να είναι οι ίδιες ασφαλείς και να έχουν την φροντίδα που πρέπει. Τους είπαν να πάνε να μείνουν λίγο καιρό να δουν αν τους αρέσει και αν δεν θέλουν να μείνουν θα τις πάρουν πίσω. Ε, γκρινιάξανε λίγο μέχρι να προσαρμοστούνε τον πρώτο καιρό, αλλά όταν τους είπαν να έρθουν πίσω στο σπίτι αρνηθήκανε κι οι δύο και κλείνουν πλέον αρκετά χρόνια εκεί. Η μία έχει πλέον πολύ προχωρημένο αλτσχάιμερ και η άλλη εκτός από τα άλλα προβλήματα είναι εδώ και κάποιους μήνες με αναπνευστήρα, τι να τους προσφέρεις στο σπίτι σε τέτοια κατάσταση; Οι ίδιες έχουν άμεση ιατρική φροντίδα και είναι ασφαλείς και οι συγγενείς κοιμούνται πιο ήσυχοι.

Quote:

---

Originally Posted by Gala

Ζω στην Αμερική. Το βρίσω πολύ δυσκολο να έρθει. Εδω πηγαμε περσυ το καλοκαιρι δυο ωρες με το αυτοκινητο απο εκει που μενουμε εκδρομη και αποσυντονίστηκε πληρως. Διάβασα κάπου ότι ατομα με αυτην την ασθενεια θέλουν να μενουν σε περιβάλλον οικειο να μην αλλαζουν πολλες παραστάσεις.

Πριν λίγο καιρο βρήκα και ενα κεντρο αποκατάστασης που στελνει μάλιστα μεταφορικο μεσο. Το βγηκα καλη λυση να πηγαινει εκει καποιες ωρες να της κανουν φυσιοθεραπεια ή ότι άλλο κανουν για τετοιτες περιπτώσεις. Δεν θελησε να παει για να μην βλεπει η γειτονια το βανακι με την επωνυμια του κεντρου που θα ερχοταν να την παρει...

---

Εγώ αν είχα γονέα με Παρκινσον, ημουν Αμερική και μπορουσα να αντεξω οικονομικά την έκδοση πράσινης κάρτας (είναι νομίζω κανα τριάρι χιλιαρικά μόνο ο δικηγόρος-κάπου τόσα είχε πληρώσει ο αδερφός μου-για το δικαστήριο και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν θα τον άφηνα στην Ελλάδα με τίποτα. Θα είχε καλύτερες παροχές με το αζημίωτο και θα έκανε καλύτερη ζωή γιατί είναι μονιασμένοι οι Ελληνες στην Αμερική δημιουργούν παρέες που περνάνε την καθημερινότητα μαζί και οκ δεν θα ήταν κλεισμένη σε ένα σπιτι. Αλλά είναι και πάρα πολλά τα έξοδα

Ευχαριστω Σόνια για την απάντηση σου. Η αλήθεια ειναι οτι δεν θελω να την βάλω καπου. Βεβαια απο την ένταση που της δημιουργει ο πατέρας μου καλυτερα θα ήταν οπουδήποτε αλλού και να ήταν. Το λεει αυτο απο χρόνια και το φοβάται (οτι μπορει να την παμε κάπου όταν γεράσει). Θα το έκανα αν ηταν πολύ χαλια η υγεία και της και δεν πολυκαταλάβαινε αλλα ραγίζει η καρδιά μου να σκέφτομαι οτι μπορει να καταλήξει έτσι. Όσο για την γυναικα δεν θα την διώξει ο πατέρας μου. Οποτε προς το παρόν προσανατολίζομαι σε αυτο.

Mindcrime μακάρι να μπορουσα να την φερω εδω εστω για διακοπες. Να μεινει σε ενα ηρεμο περιβάλλον για λιγο. Φοβάται τοσο πολύ το αεροπλάνο που ειτε μεσα στην Ελλαδα πτησεις δεν μπαινει. Πλεον φοβάται τα πάντα όσο μεγαλώνει τοσο πιο δύσκολα γίνονται όλα.

Το θέμα μου εδω ειναι διπλό. Μια το πρακτικο θέμα και μια το συναισθηματικο.

Ισως ξαναγράφω τα ιδια και τα ιδια ετσι λιγο για να ξεσπάω γιατι είδικα απο τον καιρο που αρρώστησε η μαμα μου δεν μπορω να ηρεμήσω. Νιώθω τόσες τύψεις που την άφησα μόνη της τοσα χρόνια. Δεν την προστατεψα και τωρα αρρώστησε κι εγω ειμαι μακρυα και δεν ξέρω τι να κάνω. Εκεινη υπόμενει τοσα χρόνια τον πατέρα μου κι εμεις την αφήσαμε μόνη...

Με τον συντροφό μου έχουμε πολυ καλη σχέση. Ερχεται και με αγκαλιάζει και με φροντιζει και σκέφτομαι οτι η μαμα μου ποτε δεν το είχε αυτό. Ο πατέρας μου εδειξε πολυ τρυφεροτητα σε μένα αλλα στην μαμα μου ποτε. Μες στην τσαντίλα λες και ηταν σκουπίδι.

Εντάξει, σε κάποια πράγματα θα πρέπει θέλει δε θέλει να πιεστεί κι αυτή. Π.χ. να κάνει θεραπείες και να αφήσει το τι θα πει ο κόσμος. Ή να πάρει κάποιο ηρεμιστικό και να μπει στο αεροπλάνο. Όλοι κάνουμε υποχωρήσεις στη ζωή μας, έτσι και η μητέρα σου θα χρειαστεί να τις κάνει κάποια στιγμή. Ωστόσο ξαναλέω ότι σε πιάνει πολύ το ενοχικό σου. Δεν είσαι η μαμά της μαμάς σου! Δεν είναι δική σου δουλειά να την προστατέψεις, άλλωστε επιλογή της ήταν να μείνει δίπλα στον πατέρα σου!

Καταλαβαίνω ότι το θέμα των γονιών μας είναι πάντοτε ευαίσθητο, αλλά κάποιες φορές πρέπει και εμείς να τα σκεφτόμαστε πιο ψύχραιμα τα πράγματα και να μην οδηγούμαστε μόνο από το συναίσθημα.

Το ενοχικό μου δεν έχει όρια. Αλήθεια ειναι αυτό. Και απο πριν γίνουν τα πράγματα όπως ειναι τώρα πάντα ρουφούσα τις απελπισίες των γονιών μου τόσο βαθιά σαν να ήταν δικές μου. Τώρα που μεγάλωσαν σκέφτομαι πως θα ήταν να ειμαι στην θέση τους και να νιώθω τον φόβο των γερατιών.

Προφανώς δεν ειναι υγιές αυτό αλλα δεν ξέρω γιατι συμβαίνει τόσο πολύ και ειδικά με τους δικούς μου. Ειναι λες και ήμουν πάντα εγώ η μαμα τους. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με το κλασικο που γίνεται πολλές φορές με του γονείς που προσπαθούν να καλύψουν τα συναισθηματικά τους κενά με τα παιδιά τους, χωρις να σημαίνει οτι το συνειδητοποιούν, και αυτό ποτίζει.

Δεν τους κατηγορώ γι αυτό γιατι καταλαβαίνω απο που προέρχονται και οι δύο και καταλαβαίνω τα κενα τους. Αλλα αυτό σημαίνει ότι κάνω πολύ προσπάθεια για να μην βυθιζομαι σε όλο αυτο και όχι πάντα με επιτυχια.

Καταλαβαινω ακριβως πως νιώθεις για τον μπαμπά σου. Κι εμένα ο μπαμπάς μου αν και αγαπάει πάρα πολύ τη μαμά μου δεν της φέρεται με τον καλύτερο τρόπο. Την κατηγορεί και ξεσπάει πάνω της με μούτρα και γκρίνια.
Η μαμά μου τα ρίχνει όλα πάνω της και τρέχει σαν τον Βέγγο που λέμε. Η δική μου οικογένεια είναι στα όρια του Νοσηρου.
Γι αυτό κι εγώ τώρα βρίσκομαι στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Γερμανία.
Εγώ λέω να προσπαθήσεις να πείσεις τη μαμά σου να έρθει σε σένα σε ένα άλλο σπιτι εάν το αντέχει η τσέπη σου φυσικα. Να πάρει κανένα δυνατό χάπι για να κοιμηθεί στο αεροπλάνο Γιατί το ταξίδι για Αμερική είναι πολύ μακρινό και καλο είναι να κοιμάται. Μην την αφήσεις με τον μπαμπά σου δεν θα θελήσει να τη φροντίσει κι είναι κρίμα. Πολύ καλύτερα μπορεί να περάσει μαζί σου ιδιαιτερα αν έχεις ένα σύντροφο που σε αγαπάει και σε νοιάζεται.
Ο αδερφός σου κρίμα πάντως που έχει αποστασιοποιηθεί και ο δικός μου παρόμοια περίπτωση. Αν και έχει κι ο ίδιος θέμα με καταθλιψη. Σου εύχομαι κάθε καλο γιατί δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαινω. Κι εγω σκεφτομαι ποσο πιο ευτυχισμενοι θα ηταν οι γονεις μου αν ειχαν καταληξει με αλλον ανθρωπο και οχι μεταξυ τους. Αλλα βλεπεις ειναι κι ο ρημαδης ο ερωτας στη μεση και ηταν και 20 χρονων οταν τα φτιαξανε.

Καλησπέρα και από μένα,,,

Σε νιώθω απίστευτα και σε αρκετά σημεία είναι λες και έχω γράψει εγώ.. Να σου πω όμως το εξής. Οι γονείς μας έκαναν τις επιλογές τους και με αυτές έζησαν τη ζωή τους. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι με αυτό ούτε μπορείς να το αλλάξεις και γιαυτό δε χρειάζεται να έχεις τύψεις για τη συμπεριφορά του πατέρα σου προς τη μητέρα σου. Εκτός αυτού ο ένας ότι και να λένε έχει συνηθίσει τον άλλο και για να είναι μαζί τόσα χρόνια κάτι μοιράζονται, κάπου τα έχουν βρει. Οπότε ίσως και γι αυτό να βρίσκει δικαιολογίες η μητέρα σου στο να φύγει και να έρθει σε σένα η να πάει αλλού. και ο πατέρας σου δεν νομίζω να θέλει να την αποχωριστεί απλώς έχει κουραστεί με την όλη κατάσταση, μη ξεχνάς ότι είναι και κάποιας ηλικίας.

Το καλό είναι ότι έχεις προχωρήσει στη ζωή σου, αν και το μυαλό σου παρόλο που είσαι χιλιόμετρα μακριά είναι εδώ στους δικούς σου. Όμως προσπάθησε να διώξεις τις τύψεις και τις ενοχές. Το φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων είναι τα παιδιά να προχωράνε στη ζωή τους, να δημιουργούν δική τους οικογένεια και όχι να γίνονται οι γονείς των γονιών τους. Δε σου λέω να μη νοιάζεσαι και να μην ασχολείσαι αλλά βάλε τα όρια σου στο συναίσθημά σου κυρίως γιατί αυτό σε κρατάει πίσω.

Laila "νοσηρή" ακριβώς αυτή είναι η λέξη που περιγράφει αυτην την κατάσταση. Λυπάμαι που το ζείς κι εσυ και η fanh. Αλλά καταλαβαίνετε ακριβώς πως νιώθω.

Προσπαθω να την προετοιμάσω αν μπορέσω να την πέισω να ερθει εστω για διακοπές εδω που ειμαι εγω για να ηρεμήσει κάπως και θελω να την πάω και σε κανα άλλο γιατρό γιατι χειρότερα γινεται συνεχώς αν και σε αυτό πιστευω οτι συμβάλει και ο πατέρας μου. Επίσης θα βρω πάλι κοπέλα να καθαρίζει και θα την επιβάλλω να πηγαίνει να καθαρίζει. Με αγχωνει μόνο το θέμα με το ιο. Ισως περιμένω λίγο. Επίσης επειδη πάει συνεχώς και της ζητάει λεφτά και την ταράζει έχω σκεφτεί να της πάρω την κάρτα της τράπεζας και να χειρίζομαι εγω τα λεφτά της. Αν θέλει απο αυτα τα λεφτα για λογαριασμούς του σπιτιού να μου λέει εμενα. Δεν θελει να του δίνει λεφτά και ο πατέρας μου εχει μια μανία να ζηταει συνεχως από τους τρείς μας και κρυφα ο ενας απο τον άλλο. Δεν θέλω να την ταράζει.

Όλα αυτα μέχρι να βρω κάτι άλλο να κάνουμε.

Και απο την άλλη προσπαθώ να διαχειριστώ το συναισθηματικο. Εχω αρχίσω να νιώθω μίσος για τον πατέρα μου...