Μόλις διαγνώσθηκα με μεγάλης έντασης κοινωνικό άγχος - υπάρχει ελπίδα;

Γειά σας,

Πρόσφατα διαγνώσθηκα με μεγάλης έντασης κοινωνικό άγχος. Ενώ νιώθω μία ανακούφιση που επιτέλους βρήκα τι με ταλαιπωρεί όλη μου τη ζωή (καθώς πάντα νόμιζα οτι τα συμπτώματα είναι φυσιολογικά), απο την άλλη δυσκολεύομαι να το αποδεχτώ.

Είχα επισκεφτεί πολλούς ψυχολόγους κατά καιρούς αλλά ήταν αναλυτικοί και ποτέ δεν μου έκαναν μία κλινική μέτρηση. Δεν έπαιρναν όσο σοβαρά όσο θα έπρεπε τους προβληματισμούς μου με το κοινωνικό άγχος και τα αντιμετώπιζαν απο μία αναλυτική σκοπιά. Μάλιστα μια ψυχολόγος είχε γυρίσει και είχε πει 'ε, είναι φυσιολογικό'. Εκεί είχε επιβεβαιώσει τις σκέψεις μου οτι πρόκειται για φυσιολογική αντίδραση όλων μας στις κοινωνικές καταστάσεις. Έλα μου ντε που δεν είναι καθόλου φυσιολογικό, ιδιαίτερα όταν πρέπει να το αντιμετωπίσεις σε καθημερινη βάση και η ταμπέλα του 'φυσιολογικού' σε βαραίνει παρά σε ανακουφίζει. Δεν είναι φυσιολογικό! Και επιτέλους έχω κλινική διάγνωση. Στις αγχώδεις διαταραχές η ανάλυση νιώθω οτι πρέπει να συνδυάζεται με άμεση αντιμετώπιση της συμπεριφοράς με γνωστική συμπεριφορική θεραπεία, γιατί μόνη της η ανάλυση λειτουργεί αντι-θεραπευτικά.

Ένιωθα οτι η ανάλυση της αγχώδους διαταραχής χειροτέρευε την κατάσταση πάρα την αντιμετώπιζε. Πως εσείς αντιμετωπίζετε το κοινωνικό αγχος; Ακόμα είμαι σε πολύ αρχικό στάδιο, δυσκολέυομαι να δεχτώ τη διάγνωση μου. Υπάρχει ελπίδα θεραπείας;

Πρακτικά εσυ τι νιώθεις? πχ δεν θες να βγαίνεις? δεν θες να μιλάς σε ανθρώπους? τι βλέπεις στον εαυτο σου?

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Πρακτικά εσυ τι νιώθεις? πχ δεν θες να βγαίνεις? δεν θες να μιλάς σε ανθρώπους? τι βλέπεις στον εαυτο σου?

---

Νιώθω τρομερό πανικό σε ότι συνδέεται με την εργασία. Όταν εκτελώ εργασία μπροστά σε άλλους, μιλάω σε άτομα που έχουν εξουσία/προιστάμενοι ή πρέπει να επικοινωνήσω μαζί τους με λούζει ιδρώτας, κοκκινίζω, μουδιάζουν τα άκρα μου. Για παρουσιάσεις ή τηλεφωνήματα ούτε λόγος... Εκεί νιώθω οτι μπορεί και να λιποθυμήσω.

Εκτός της δουλειάς νιώθω πάλι πολύ άχος με παρέα κτλ αλλά σπάνια να με πιάσει οτι θα λιποθυμήσω, αν και έχει συμβεί. Με γονείς φίλων νιώθω να κοκκινίζω, τρέμουλο στο κεφάλι και τρέμουν τα χέρια μου.

Πρακτικά, χάλια δηλαδή...

Κι εγώ έχω κοινωνικό άγχος -ειδικά όταν έχω να κάνω παρουσίαση ή να μιλήσω μπροστά σε πολλούς-, αλλά το δικό σου όντως είναι πολύ βαρύ και ρίχνει την ποιότητα της ζωής σου. Μπορεί πάντως να βελτιωθεί με ψυχοθεραπεία πιστεύω

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Κι εγώ έχω κοινωνικό άγχος -ειδικά όταν έχω να κάνω παρουσίαση ή να μιλήσω μπροστά σε πολλούς-, αλλά το δικό σου όντως είναι πολύ βαρύ και ρίχνει την ποιότητα της ζωής σου. Μπορεί πάντως να βελτιωθεί με ψυχοθεραπεία πιστεύω

---

Ναι, ελπίζω να ξεφύγω απο αυτό. Το άγχος στις παρουσιάσεις ή ενα άγχος όταν πρέπει να μιλήσεις μπροστά σε πολλούς είναι νομίζω λογικό. Έχεις και σωματικά συμπτώματα (εφίδρωση, ταχυκαρδία κτλ);

Quote:

---

Originally Posted by psy

Νιώθω τρομερό πανικό σε ότι συνδέεται με την εργασία. Όταν εκτελώ εργασία μπροστά σε άλλους, μιλάω σε άτομα που έχουν εξουσία/προιστάμενοι ή πρέπει να επικοινωνήσω μαζί τους με λούζει ιδρώτας, κοκκινίζω, μουδιάζουν τα άκρα μου. Για παρουσιάσεις ή τηλεφωνήματα ούτε λόγος... Εκεί νιώθω οτι μπορεί και να λιποθυμήσω.

Εκτός της δουλειάς νιώθω πάλι πολύ άχος με παρέα κτλ αλλά σπάνια να με πιάσει οτι θα λιποθυμήσω, αν και έχει συμβεί. Με γονείς φίλων νιώθω να κοκκινίζω, τρέμουλο στο κεφάλι και τρέμουν τα χέρια μου.

Πρακτικά, χάλια δηλαδή...

---

Ετσι και εγω νιωθω, τρεμουν τα χερια, κοκκινιζω, κανω σαρδαμ, και οταν τυχαινε να μιλαω με τα αφεντικα μου και ειδικα οταν καθυστερουσε στις πληρωμες ή ζητουσες να πληρωθεις εκει ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει.Η ΚΦ χειροτερευει ή καλυτερευει αναλογα με το ποσο βαθια θα πας. Οσο μπαινεις στα βαθια ειναι δυσκολα στην αρχη, αλλα το συνηθιζεις και γινεται πιο διαχειρισιμη. Αν κλειστεις σπιτι, γινεται δυσκολο να ξαναεκτεθεις στον φοβο.

Χαρακτηριστικο παραδειγμα η καραντινα του κορωνοιου, 2 μηνες κλεισμενος μεσα μιας και μενω σε χωριο κοντα σε μια μικρη πολη, δεν ειδα ανθρωπο, μερικους μονο απο μακρια οταν ετρεχα στην θαλασσα. Πριν 2 μερες επισκεφθηκα το απογευμα την πολη μετα απο 2 μηνες για κατι αγγαρειες, φουλ κοσμος εξω και κοντευα να παθω κριση πανικου. Περπατουσα και ετρεμα, ενιωθα πως θα λιποθυμησω, δεν μπορουσα να κοιταξω ανθρωπο στα ματια νομιζα πως με κοιτουσαν ολοι και δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη εκει που επρεπε να μιλησω. Συν το οτι ενιωθα πως περπατουσα περιεργα, σαν ρομποτ που ηθελε λαδωμα. Μπορει οντως να περπατουσα ετσι ή απλα να ενιωθα πως περπατουσα. Εν παση περιπτωση, εχω αυτο το θεμα χρονια τωρα στο περπατημα, παντα επιλεγω δρομους με τον λιγοτερο κοσμο.

Για το τρεμουλο επαιρνα inderal παλιοτερα οταν ειχα ακομα επαφες με ανθρωπους σε ενα ιεκ που ειχα αρχισει και τελικα το παρατησα για λογους ανωτερας βιας, δουλευε πολυ καλα στο να καταπολεμα τα συμπτωματα αγχους στο σωμα αλλα νοητικα τα ιδια χαλια. Χρονια τωρα ψαχνω για κατι που να δουλευει, αλλα δυστυχως το αλκοολ μονο κανει δουλεια και αλκοολ δεν πινω γιατι νιωθω απαισια μετα σωματικα, σαν να ειμαι αρρωστος με πυρετο. Αλλωστε και να επινα ποιο το νοημα, δεν εχω πια καμια παρεα ουτε κανενα γνωστο να παω πουθενα να πω οτι θα το παρω να με χαλαρωσει. Ε δεν θα πινω και αλκοολ για να κανω βολτες μονος μου.

Η κοινωνικη φοβια ιδιαιτερα δε οταν δεν υπαρχουν κοινωνικες επαφες με καθε δυσκολια που φυσικα θα υπαρχει αλλα η εκθεση στον φοβο χρειαζεται, θα φερει μοναχικοτητα γιατι θα νιωθεις ηρεμος στη φωλια σου, η μοναχικοτητα θα φερει καταθλιψη και η ποιοτητα ζωης θα μειωθει δραματικα. Εγω εφτασα εκει, και δυστυχως κανω καταχρηση ουσιων τα τελευταια 2 χρονια. Μην φτασεις/ετε εκει, ψυχοθεραπεια για αρχη και βλεπετε πως θα παει. Η κοινωνικη φοβια μου κατεστρεψε τη ζωη, εφτασα 28 και ακομα δεν εχω ακουμπησει γυναικα. Μια φορα που ειχα βγει με μια που γνωρισα στο ιντερνετ σε σαιτ γνωριμιων, ειχα παρει ηρεμιστικο 1mg Clonotril ή ζαναξ (δεν θυμαμαι ακριβως) που ειναι μεγαλη δοση και για τα 2 φαρμακα για καποιον που δεν εχει ανοχη, και παλι ειχα αγχος! Ουτε να φανταστω πως θα ηταν χωρις ηρεμιστικα! Επαναλαμβανω, μην το αφησετε ετσι νομιζοντας πως θα βελτιωθει απο μονο του, δεν θα βελτιωθει. Πατε οπωσδηποτε σε ειδικο για ψυχοθεραπεια.

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Ετσι και εγω νιωθω, τρεμουν τα χερια, κοκκινιζω, κανω σαρδαμ, και οταν τυχαινε να μιλαω με τα αφεντικα μου και ειδικα οταν καθυστερουσε στις πληρωμες ή ζητουσες να πληρωθεις εκει ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει.Η ΚΦ χειροτερευει ή καλυτερευει αναλογα με το ποσο βαθια θα πας. Οσο μπαινεις στα βαθια ειναι δυσκολα στην αρχη, αλλα το συνηθιζεις και γινεται πιο διαχειρισιμη. Αν κλειστεις σπιτι, γινεται δυσκολο να ξαναεκτεθεις στον φοβο.

Χαρακτηριστικο παραδειγμα η καραντινα του κορωνοιου, 2 μηνες κλεισμενος μεσα μιας και μενω σε χωριο κοντα σε μια μικρη πολη, δεν ειδα ανθρωπο, μερικους μονο απο μακρια οταν ετρεχα στην θαλασσα. Πριν 2 μερες επισκεφθηκα το απογευμα την πολη μετα απο 2 μηνες για κατι αγγαρειες, φουλ κοσμος εξω και κοντευα να παθω κριση πανικου. Περπατουσα και ετρεμα, ενιωθα πως θα λιποθυμησω, δεν μπορουσα να κοιταξω ανθρωπο στα ματια νομιζα πως με κοιτουσαν ολοι και δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη εκει που επρεπε να μιλησω. Συν το οτι ενιωθα πως περπατουσα περιεργα, σαν ρομποτ που ηθελε λαδωμα. Μπορει οντως να περπατουσα ετσι ή απλα να ενιωθα πως περπατουσα. Εν παση περιπτωση, εχω αυτο το θεμα χρονια τωρα στο περπατημα, παντα επιλεγω δρομους με τον λιγοτερο κοσμο.

Για το τρεμουλο επαιρνα inderal παλιοτερα οταν ειχα ακομα επαφες με ανθρωπους σε ενα ιεκ που ειχα αρχισει και τελικα το παρατησα για λογους ανωτερας βιας, δουλευε πολυ καλα στο να καταπολεμα τα συμπτωματα αγχους στο σωμα αλλα νοητικα τα ιδια χαλια. Χρονια τωρα ψαχνω για κατι που να δουλευει, αλλα δυστυχως το αλκοολ μονο κανει δουλεια και αλκοολ δεν πινω γιατι νιωθω απαισια μετα σωματικα, σαν να ειμαι αρρωστος με πυρετο. Αλλωστε και να επινα ποιο το νοημα, δεν εχω πια καμια παρεα ουτε κανενα γνωστο να παω πουθενα να πω οτι θα το παρω να με χαλαρωσει. Ε δεν θα πινω και αλκοολ για να κανω βολτες μονος μου.

Η κοινωνικη φοβια ιδιαιτερα δε οταν δεν υπαρχουν κοινωνικες επαφες με καθε δυσκολια που φυσικα θα υπαρχει αλλα η εκθεση στον φοβο χρειαζεται, θα φερει μοναχικοτητα γιατι θα νιωθεις ηρεμος στη φωλια σου, η μοναχικοτητα θα φερει καταθλιψη και η ποιοτητα ζωης θα μειωθει δραματικα. Εγω εφτασα εκει, και δυστυχως κανω καταχρηση ουσιων τα τελευταια 2 χρονια. Μην φτασεις/ετε εκει, ψυχοθεραπεια για αρχη και βλεπετε πως θα παει. Η κοινωνικη φοβια μου κατεστρεψε τη ζωη, εφτασα 28 και ακομα δεν εχω ακουμπησει γυναικα. Μια φορα που ειχα βγει με μια που γνωρισα στο ιντερνετ σε σαιτ γνωριμιων, ειχα παρει ηρεμιστικο 1mg Clonotril ή ζαναξ (δεν θυμαμαι ακριβως) που ειναι μεγαλη δοση και για τα 2 φαρμακα για καποιον που δεν εχει ανοχη, και παλι ειχα αγχος! Ουτε να φανταστω πως θα ηταν χωρις ηρεμιστικα! Επαναλαμβανω, μην το αφησετε ετσι νομιζοντας πως θα βελτιωθει απο μονο του, δεν θα βελτιωθει. Πατε οπωσδηποτε σε ειδικο για ψυχοθεραπεια.

---

Εγω ειμαι 40 και δεν εχω κανει κατι με γυναικα αλλα γιατι με παρεμποδισε η οικογενεια μου

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Ετσι και εγω νιωθω, τρεμουν τα χερια, κοκκινιζω, κανω σαρδαμ, και οταν τυχαινε να μιλαω με τα αφεντικα μου και ειδικα οταν καθυστερουσε στις πληρωμες ή ζητουσες να πληρωθεις εκει ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει.Η ΚΦ χειροτερευει ή καλυτερευει αναλογα με το ποσο βαθια θα πας. Οσο μπαινεις στα βαθια ειναι δυσκολα στην αρχη, αλλα το συνηθιζεις και γινεται πιο διαχειρισιμη. Αν κλειστεις σπιτι, γινεται δυσκολο να ξαναεκτεθεις στον φοβο.

Χαρακτηριστικο παραδειγμα η καραντινα του κορωνοιου, 2 μηνες κλεισμενος μεσα μιας και μενω σε χωριο κοντα σε μια μικρη πολη, δεν ειδα ανθρωπο, μερικους μονο απο μακρια οταν ετρεχα στην θαλασσα. Πριν 2 μερες επισκεφθηκα το απογευμα την πολη μετα απο 2 μηνες για κατι αγγαρειες, φουλ κοσμος εξω και κοντευα να παθω κριση πανικου. Περπατουσα και ετρεμα, ενιωθα πως θα λιποθυμησω, δεν μπορουσα να κοιταξω ανθρωπο στα ματια νομιζα πως με κοιτουσαν ολοι και δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη εκει που επρεπε να μιλησω. Συν το οτι ενιωθα πως περπατουσα περιεργα, σαν ρομποτ που ηθελε λαδωμα. Μπορει οντως να περπατουσα ετσι ή απλα να ενιωθα πως περπατουσα. Εν παση περιπτωση, εχω αυτο το θεμα χρονια τωρα στο περπατημα, παντα επιλεγω δρομους με τον λιγοτερο κοσμο.

Για το τρεμουλο επαιρνα inderal παλιοτερα οταν ειχα ακομα επαφες με ανθρωπους σε ενα ιεκ που ειχα αρχισει και τελικα το παρατησα για λογους ανωτερας βιας, δουλευε πολυ καλα στο να καταπολεμα τα συμπτωματα αγχους στο σωμα αλλα νοητικα τα ιδια χαλια. Χρονια τωρα ψαχνω για κατι που να δουλευει, αλλα δυστυχως το αλκοολ μονο κανει δουλεια και αλκοολ δεν πινω γιατι νιωθω απαισια μετα σωματικα, σαν να ειμαι αρρωστος με πυρετο. Αλλωστε και να επινα ποιο το νοημα, δεν εχω πια καμια παρεα ουτε κανενα γνωστο να παω πουθενα να πω οτι θα το παρω να με χαλαρωσει. Ε δεν θα πινω και αλκοολ για να κανω βολτες μονος μου.

Η κοινωνικη φοβια ιδιαιτερα δε οταν δεν υπαρχουν κοινωνικες επαφες με καθε δυσκολια που φυσικα θα υπαρχει αλλα η εκθεση στον φοβο χρειαζεται, θα φερει μοναχικοτητα γιατι θα νιωθεις ηρεμος στη φωλια σου, η μοναχικοτητα θα φερει καταθλιψη και η ποιοτητα ζωης θα μειωθει δραματικα. Εγω εφτασα εκει, και δυστυχως κανω καταχρηση ουσιων τα τελευταια 2 χρονια. Μην φτασεις/ετε εκει, ψυχοθεραπεια για αρχη και βλεπετε πως θα παει. Η κοινωνικη φοβια μου κατεστρεψε τη ζωη, εφτασα 28 και ακομα δεν εχω ακουμπησει γυναικα. Μια φορα που ειχα βγει με μια που γνωρισα στο ιντερνετ σε σαιτ γνωριμιων, ειχα παρει ηρεμιστικο 1mg Clonotril ή ζαναξ (δεν θυμαμαι ακριβως) που ειναι μεγαλη δοση και για τα 2 φαρμακα για καποιον που δεν εχει ανοχη, και παλι ειχα αγχος! Ουτε να φανταστω πως θα ηταν χωρις ηρεμιστικα! Επαναλαμβανω, μην το αφησετε ετσι νομιζοντας πως θα βελτιωθει απο μονο του, δεν θα βελτιωθει. Πατε οπωσδηποτε σε ειδικο για ψυχοθεραπεια.

---

Φοβάμαι πολύ πως θα είναι η κατάσταση όταν ξαναγυρίσω στη δουλειά απο την καραντίνα. Δεν έχω έρθει ποτέ σε αντίστοιχη θέση και νομίζω οτι έχω ξεσυνηθίσει και έχω πάρει και επίσημη διάγνωση στο τι μου συμβαίνει τόσα χρόνια, τα πράγματα θα βγουν εκτός ελέγχου.

Το πιο περίεργο απ'όλα είναι οτι τα σωματικά συμπτώματα έρχονται αυτόματα. Δεν προηγούνται κάποιες σκέψεις πριν. Είναι όπως οι κρίσεις πανικού. Συμβαίνει ξαφνικά, και ξαφνικά (πάντα μπροστα σε κόσμο που δεν θα ήθελες να συμβεί) χάνεις τον έλεγχο του σώματος σου.

Άραγε φαίνεται και στους γύρω η διαταραχή; Το καταλαβαίνουν; Μία φορά μου είχε τύχει να μου κάνουν σχόλια που κοκκίνησε το πρόσωπο μου ξαφνικά σε ερεγασιακό περιβάλλον και ακόμα το θυμάμαι.

διαβαζω το θεμα και αυτο που περιγραδεται ειναι οτι ειστε ντροπαλοι και το μεγαλοποιησατε και το κανατε ασθενεια μια χαρα ειστε νορμαλ αν παρετε καποιες πρωτοβουλιες θα αλλαξετε ριζικα αρκει να το τολμησετε μια χαρα χαρουλα ειστε πρεπει να βγειτε λιγο απο τη ζωνη ανεσης σας αν φοβασαι για το οτι θα επιστρεψεις στη δουλεια μετα τη καραντινα θυμησου οτι καποτε επιασες δουλεια για πρωτη φορα και σου ηταν και παλι πολυδυσκολο τα καταφερες μια θα τα καταφερεις και παλι.

Quote:

---

Originally Posted by ironman

διαβαζω το θεμα και αυτο που περιγραδεται ειναι οτι ειστε ντροπαλοι και το μεγαλοποιησατε και το κανατε ασθενεια μια χαρα ειστε νορμαλ αν παρετε καποιες πρωτοβουλιες θα αλλαξετε ριζικα αρκει να το τολμησετε μια χαρα χαρουλα ειστε πρεπει να βγειτε λιγο απο τη ζωνη ανεσης σας αν φοβασαι για το οτι θα επιστρεψεις στη δουλεια μετα τη καραντινα θυμησου οτι καποτε επιασες δουλεια για πρωτη φορα και σου ηταν και παλι πολυδυσκολο τα καταφερες μια θα τα καταφερεις και παλι.

---

Δεν είναι ντροπαλότητα, είναι αγχώδης διαταραχή και βιώνεται πάρα πολύ δύσκολα.

Quote:

---

Originally Posted by psy

Φοβάμαι πολύ πως θα είναι η κατάσταση όταν ξαναγυρίσω στη δουλειά απο την καραντίνα. Δεν έχω έρθει ποτέ σε αντίστοιχη θέση και νομίζω οτι έχω ξεσυνηθίσει και έχω πάρει και επίσημη διάγνωση στο τι μου συμβαίνει τόσα χρόνια, τα πράγματα θα βγουν εκτός ελέγχου.

Το πιο περίεργο απ'όλα είναι οτι τα σωματικά συμπτώματα έρχονται αυτόματα. Δεν προηγούνται κάποιες σκέψεις πριν. Είναι όπως οι κρίσεις πανικού. Συμβαίνει ξαφνικά, και ξαφνικά (πάντα μπροστα σε κόσμο που δεν θα ήθελες να συμβεί) χάνεις τον έλεγχο του σώματος σου.

Άραγε φαίνεται και στους γύρω η διαταραχή; Το καταλαβαίνουν; Μία φορά μου είχε τύχει να μου κάνουν σχόλια που κοκκίνησε το πρόσωπο μου ξαφνικά σε ερεγασιακό περιβάλλον και ακόμα το θυμάμαι.

---

Ισως επειδη εχουμε συνδιασει τα μερη/ανθρωπους πους μας εχουν προκαλεσει αγχος ή πανικο στο παρελθον, αυτοματα ο οργανισμος αντιδραει χωρις να το σκεφτεις. Ενω οταν πηγαινω στην πολη με το αυτοκινητο ειμαι οκ οσο οδηγαω, με το που πατησω το ποδι στο δρομο ολα ξεκινουν. Νιωθω πως περπαταω σαν ρομποτ οπως ειπα παραπανω, και νιωθω πως θα στουκαρω σε κανα τοιχο ή κανα σωληνα απο πινακιδα κοκ, γιατι εχω τετοιο αγχος που ειναι λες και δουλευω στον αυτοματο πιλοτο, περπαταω τελειως μηχανικα.

Η κοινωνικη φοβια δεν ειναι απλα ντροπαλοτητα, ντροπαλοτητα ειναι να εισαι ντροπαλος χωρις να εκδηλωνεις κανενα σωματικο συμπτωμα, παρα μονο νοητικα. Η κοινωνικη φοβια θα μπορουσε να ειναι μια ντροπαλοτητα που εμεινε αθεραπευτη.

Quote:

---

Originally Posted by Ορέστης

Εγω ειμαι 40 και δεν εχω κανει κατι με γυναικα αλλα γιατι με παρεμποδισε η οικογενεια μου

---

Εγω οταν λεω τιποτα, εννοω ουτε φιλι! Μονο μεθυσμενος ή εστω ζαλισμενος καλα απο το αλκοολ θα μπορουσα να κανω κατι με γυναικα, αλλα στην πραξη φυσικα δεν γινεται για πολλους και ευνοητους λογους.

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Ισως επειδη εχουμε συνδιασει τα μερη/ανθρωπους πους μας εχουν προκαλεσει αγχος ή πανικο στο παρελθον, αυτοματα ο οργανισμος αντιδραει χωρις να το σκεφτεις. Ενω οταν πηγαινω στην πολη με το αυτοκινητο ειμαι οκ οσο οδηγαω, με το που πατησω το ποδι στο δρομο ολα ξεκινουν. Νιωθω πως περπαταω σαν ρομποτ οπως ειπα παραπανω, και νιωθω πως θα στουκαρω σε κανα τοιχο ή κανα σωληνα απο πινακιδα κοκ, γιατι εχω τετοιο αγχος που ειναι λες και δουλευω στον αυτοματο πιλοτο, περπαταω τελειως μηχανικα.

Η κοινωνικη φοβια δεν ειναι απλα ντροπαλοτητα, ντροπαλοτητα ειναι να εισαι ντροπαλος χωρις να εκδηλωνεις κανενα σωματικο συμπτωμα, παρα μονο νοητικα. Η κοινωνικη φοβια θα μπορουσε να ειναι μια ντροπαλοτητα που εμεινε αθεραπευτη.

---

Εγώ δεν μπορώ να οδηγήσω, νιώθω οτι με παρατηρούν οι άλλοι απο τα τζαμια. Κάνεις καποια θεραπεία;

Μπράβο πραγματικά που το έψαξες και προσπαθείς να το θεραπεύσεις.Εχω και εγώ κοινωνική φοβία εδώ και χρόνια και έχω κάνει χρόνια ψυχοθεραπείας με διαφορετικούς θεραπευτές.Δυστυχως πολλοί συγχέουν την ντροπαλότητα με την κοινωνική φοβία κάτι που δεν είναι καθόλου έτσι.Η κοινωνική φοβία επηρεάζει καταλυτικά όλες τις πτυχές της ζωής,εγώ για παράδειγμα εχω τόσο διευρυμένη κοινωνική φοβία που πέρα από δουλειές,φιλιες ,παρουσιάσεις στα οποία φυσικά έχω πολύ άγχος,δεν μπορώ καν να παραγγείλω καφέ,πάω σούπερ μάρκετ μιλάμε για βασικά πράγματα ,αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση ντροπαλότητα και μου κάνει εντύπωση που ειδικοί ψυχικής υγείας δεν το διέκριναν.Ευτυχως στην περίπτωση μου διαγνωστηκα εύκολα,είναι καλο που πήρες διάγνωση για να ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις,μην το βλέπεις σαν βάρος που έχεις μια διάγνωση.Οσον αφορά το θεραπευτικό κομμάτι εγώ κάνω γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία και με έχει βοηθήσει πολύ.Ειναι πάρα πολύ καλή θεραπεία για το κοινωνικό άγχος και γενικά για τις αγχώδεις διαταραχές απλά θέλει αφοσίωση,εμείς πχ με τον ψυχολόγο μου γράφουμε πάρα πολλά πίνακακια αρνητικών σκέψεων,τις αμφισβητίσεις,κάνουμε εκθέσεις σε ότι με φοβίζει,μου έχει μάθει αναπνοές χαλαρωσης.Μπορεις να βρεις κάποιον ειδικό γσθ για να αρχίσετε ψυχοθεραπεία,εμένα με βοήθησε πάρα πολύ,κάνω πράγματα που παλιά τα απέφευγα,αν θες μπορώ να σου συστήσω και τον ψυχολογο μου