Ζωή μακριά από γονείς

Τελείωνω τις σπουδές μου στο τόπο που μένω( με τους δικούς μου)...Στο πατρικό μου σπίτι....

Οι γονείς μου έφτιαξαν ένα σπίτι εδω που ειμαι.... με στόχο οποτε θελησω να κατοικησω ως μόνιμη κατοικία μαζί τους.....

Κάπως έτσι σκεφτόμουν να κάνω ......να μην φύγω από τη πόλη μου ....να μείνω στο πατρικό κοντά στους γονείς μου (εκτος και αν κάποια στιγμή στο μέλλον παντρευομουν και ο άντρας μου είχε σπιτι σε άλλη περιοχή και έφευγα ....)

Ωστόσο, ομως κάνω στο μυαλό μου σενάρια μόλις τελειώσω τη σχολή, να στείλω βιογραφικά για δουλειά στη πόλη όπου πηγαίνω τα καλοκαίρια διακοπές και έχουν καταγωγή οι δικοί μου....και να νοικιάσω εκεί σπίτι...

Με λίγα λόγια να πάω να μείνω μόνη μου....!
Ίσως όχι για μόνιμα .....αλλα τουλάχιστον για μια 5ετια (μέχρι τα 30 μου)

Αυτή η πόλη μου αρέσει πολύ και θα ήθελα να τη ζήσω......
Επιπλέον σκέφτομαι ότι η ζωή μακριά από την οικογένεια είναι μια εμπειρία που κάποιος πρέπει να ζήσει στη ζωή του..
Και αυτό γιατί στην ασφάλεια του σπιτιού σου και των δικών σου δεν κάνεις ανοίγματα φοβερά.....ζεις στο σπιτάκι σου ....Δεν είσαι μόνος.....Όλα είναι έτοιμα.

Πιστεύω ότι θα με ωρίμαζε να πάω να μείνω σε άλλη πόλη και οτι οι προοπτικές για μένα εκεί να ήταν καλύτερες σε επαγγελματικό και σε κοινωνικό επίπεδο........όμως με τρομάζει πολυ γιατί δεν έχω μείνει ΠΟΤΕ μόνη!

Πώς μπορεί κάποιος να ξεπεράσει τις φοβίες του να μένει εντελώς μακριά από την οικογένεια του ;;;;; σε άλλη πόλη από τους δικούς του;

Μέχρι πριν λίγα χρόνια να φανταστείτε φοβόμουν να κοιμηθώ μόνη και κοιμόμουν στο δωματιο με την αδερφή μου .....μιλάμε τετοιες φοβίες...

Τώρα το ξεπέρασα αλλα το να πας να μείνεις και μόνος....ειμαι τρομακτικό για μένα .....

Πριν κάμποσο διάστημα δεν το είχα σαν ενδεχόμενο εφόσον τα έχω όλα έτοιμα στη πόλη που ζω.......Δεν έβρισκα το λόγο να φύγω......ομως έχω αρχίσει να φλερτάρω με αυτή την ιδέα και να βγω από τη ζώνη ασφαλείας ...να πάρω τη ζωή στα χέρια μου

Απο την εμπειρία μου θα σου πρότεινα σε περίπτωση που φύγεις για την αλλη πόλη, να οργανωθείς πρώτα παρα πολυ καλά στο πρακτικό κομμάτι, για να χεις σίγουρη αυτη την πλευρά. Να στίψεις το μυαλό σου να σκεφτείς με περίσκεψη καθε λεπτομέρεια. Απο πλευράς ψυχολογίας οπωσδήποτε είναι εξίσου απαιτητικό και χρειάζεται αυτογνωσία και προετοιμασία, γιατι είναι ενα είδους πολιτισμικό σοκ μια τετοια αλλαγή. Ομως δεν θα θελα να χεις την άποψη οτι είναι κατι απαραίτητο για να ωριμάσεις ή να εξελιχτείς. Για μένα είναι θέμα χαρακτήρα, βαθιά μεσα σου τι γίνεται και εν δυνάμει τι μπορείς να κάνεις. Υπάρχουν άτομα που ζουν σ' αυτη την συνθήκη και είναι ανώριμοι και αντίστροφα. Μην το κάνεις δηλαδη γι αυτο το λόγο.

Quote:

---

Originally Posted by Miliva21

Τελείωνω τις σπουδές μου στο τόπο που μένω( με τους δικούς μου)...Στο πατρικό μου σπίτι....

Οι γονείς μου έφτιαξαν ένα σπίτι εδω που ειμαι.... με στόχο οποτε θελησω να κατοικησω ως μόνιμη κατοικία μαζί τους.....

Κάπως έτσι σκεφτόμουν να κάνω ......να μην φύγω από τη πόλη μου ....να μείνω στο πατρικό κοντά στους γονείς μου (εκτος και αν κάποια στιγμή στο μέλλον παντρευομουν και ο άντρας μου είχε σπιτι σε άλλη περιοχή και έφευγα ....)

Ωστόσο, ομως κάνω στο μυαλό μου σενάρια μόλις τελειώσω τη σχολή, να στείλω βιογραφικά για δουλειά στη πόλη όπου πηγαίνω τα καλοκαίρια διακοπές και έχουν καταγωγή οι δικοί μου....και να νοικιάσω εκεί σπίτι...

Με λίγα λόγια να πάω να μείνω μόνη μου....!
Ίσως όχι για μόνιμα .....αλλα τουλάχιστον για μια 5ετια (μέχρι τα 30 μου)

Αυτή η πόλη μου αρέσει πολύ και θα ήθελα να τη ζήσω......
Επιπλέον σκέφτομαι ότι η ζωή μακριά από την οικογένεια είναι μια εμπειρία που κάποιος πρέπει να ζήσει στη ζωή του..
Και αυτό γιατί στην ασφάλεια του σπιτιού σου και των δικών σου δεν κάνεις ανοίγματα φοβερά.....ζεις στο σπιτάκι σου ....Δεν είσαι μόνος.....Όλα είναι έτοιμα.

Πιστεύω ότι θα με ωρίμαζε να πάω να μείνω σε άλλη πόλη και οτι οι προοπτικές για μένα εκεί να ήταν καλύτερες σε επαγγελματικό και σε κοινωνικό επίπεδο........όμως με τρομάζει πολυ γιατί δεν έχω μείνει ΠΟΤΕ μόνη!

Πώς μπορεί κάποιος να ξεπεράσει τις φοβίες του να μένει εντελώς μακριά από την οικογένεια του ;;;;; σε άλλη πόλη από τους δικούς του;

Μέχρι πριν λίγα χρόνια να φανταστείτε φοβόμουν να κοιμηθώ μόνη και κοιμόμουν στο δωματιο με την αδερφή μου .....μιλάμε τετοιες φοβίες...

Τώρα το ξεπέρασα αλλα το να πας να μείνεις και μόνος....ειμαι τρομακτικό για μένα .....

Πριν κάμποσο διάστημα δεν το είχα σαν ενδεχόμενο εφόσον τα έχω όλα έτοιμα στη πόλη που ζω.......Δεν έβρισκα το λόγο να φύγω......ομως έχω αρχίσει να φλερτάρω με αυτή την ιδέα και να βγω από τη ζώνη ασφαλείας ...να πάρω τη ζωή στα χέρια μου

---

Εγώ θα σου έλεγα ΚΑΝ'ΤΟ!!!! Αν όντως βρεις δουλειά, ρίσκαρε το και δοκίμασε το!! Στην τελική, αν δεν σου βγει, επιλογή υπάρχει να γυρίσεις πίσω!!! Είχα και εγώ τη δυνατότητα στην ηλικία σου να φύγω και δεν το έκανα λόγω του άντρα μου (τότε φίλος απλός) και κυριως των γονιών μου και το μετάνιωσα μετά.... Βέβαια, πλέον έχω την κόρη μου, που δεν την αλλάζω για τίποτα στον κόσμο, αλλά έπρεπε να είχα επιμείνει να φύγουμε και να μην μείνω πίσω "για τους γονείς μου"... Άσε που μου έχει γυρίσει και μπούμερανγκ όλο αυτό (έχω γράψει θέμα σχετικά)...
Εγώ θα σε προτρέψω να πιστεύεις στον εαυτό σου και τα όνειρα σου και γενικά να τολμάς!!!! Μένοντας στα ίδια και στα ίδια κανένας δεν πρόκοψε... Αντίθετα, με το ρίσκο, πολύ πήγαν μπροστά!!! Απλά, μελέτησε προσεκτικά την κάθε σου κίνηση για να μην απογοητευτείς μετά!!!! :)

Quote:

---

Originally Posted by Miliva21

Τελείωνω τις σπουδές μου στο τόπο που μένω( με τους δικούς μου)...Στο πατρικό μου σπίτι....

Οι γονείς μου έφτιαξαν ένα σπίτι εδω που ειμαι.... με στόχο οποτε θελησω να κατοικησω ως μόνιμη κατοικία μαζί τους.....

Κάπως έτσι σκεφτόμουν να κάνω ......να μην φύγω από τη πόλη μου ....να μείνω στο πατρικό κοντά στους γονείς μου (εκτος και αν κάποια στιγμή στο μέλλον παντρευομουν και ο άντρας μου είχε σπιτι σε άλλη περιοχή και έφευγα ....)

Ωστόσο, ομως κάνω στο μυαλό μου σενάρια μόλις τελειώσω τη σχολή, να στείλω βιογραφικά για δουλειά στη πόλη όπου πηγαίνω τα καλοκαίρια διακοπές και έχουν καταγωγή οι δικοί μου....και να νοικιάσω εκεί σπίτι...

Με λίγα λόγια να πάω να μείνω μόνη μου....!
Ίσως όχι για μόνιμα .....αλλα τουλάχιστον για μια 5ετια (μέχρι τα 30 μου)

Αυτή η πόλη μου αρέσει πολύ και θα ήθελα να τη ζήσω......
Επιπλέον σκέφτομαι ότι η ζωή μακριά από την οικογένεια είναι μια εμπειρία που κάποιος πρέπει να ζήσει στη ζωή του..
Και αυτό γιατί στην ασφάλεια του σπιτιού σου και των δικών σου δεν κάνεις ανοίγματα φοβερά.....ζεις στο σπιτάκι σου ....Δεν είσαι μόνος.....Όλα είναι έτοιμα.

Πιστεύω ότι θα με ωρίμαζε να πάω να μείνω σε άλλη πόλη και οτι οι προοπτικές για μένα εκεί να ήταν καλύτερες σε επαγγελματικό και σε κοινωνικό επίπεδο........όμως με τρομάζει πολυ γιατί δεν έχω μείνει ΠΟΤΕ μόνη!

Πώς μπορεί κάποιος να ξεπεράσει τις φοβίες του να μένει εντελώς μακριά από την οικογένεια του ;;;;; σε άλλη πόλη από τους δικούς του;

Μέχρι πριν λίγα χρόνια να φανταστείτε φοβόμουν να κοιμηθώ μόνη και κοιμόμουν στο δωματιο με την αδερφή μου .....μιλάμε τετοιες φοβίες...

Τώρα το ξεπέρασα αλλα το να πας να μείνεις και μόνος....ειμαι τρομακτικό για μένα .....

Πριν κάμποσο διάστημα δεν το είχα σαν ενδεχόμενο εφόσον τα έχω όλα έτοιμα στη πόλη που ζω.......Δεν έβρισκα το λόγο να φύγω......ομως έχω αρχίσει να φλερτάρω με αυτή την ιδέα και να βγω από τη ζώνη ασφαλείας ...να πάρω τη ζωή στα χέρια μου

---

Κάνε το σταδιακά.. Μείνε ένα μικρό διάστημα στο σπίτι δίπλα από το πατρικό σου για να νιώθεις ασφάλεια και έτσι ταυτόχρονα κάνεις ένα βήμα χωρίς αυτούς (αφού θα μένεις μόνη).. Θα δεις μετά ότι τα πράγματα είναι πιο απλά από τα σενάρια που φτιάχνει το μυαλό και το άγχος που έχεις.

Quote:

---

Originally Posted by Anemoni1989

Εγώ θα σου έλεγα ΚΑΝ'ΤΟ!!!! Αν όντως βρεις δουλειά, ρίσκαρε το και δοκίμασε το!! Στην τελική, αν δεν σου βγει, επιλογή υπάρχει να γυρίσεις πίσω!!! Είχα και εγώ τη δυνατότητα στην ηλικία σου να φύγω και δεν το έκανα λόγω του άντρα μου (τότε φίλος απλός) και κυριως των γονιών μου και το μετάνιωσα μετά.... Βέβαια, πλέον έχω την κόρη μου, που δεν την αλλάζω για τίποτα στον κόσμο, αλλά έπρεπε να είχα επιμείνει να φύγουμε και να μην μείνω πίσω "για τους γονείς μου"... Άσε που μου έχει γυρίσει και μπούμερανγκ όλο αυτό (έχω γράψει θέμα σχετικά)...
Εγώ θα σε προτρέψω να πιστεύεις στον εαυτό σου και τα όνειρα σου και γενικά να τολμάς!!!! Μένοντας στα ίδια και στα ίδια κανένας δεν πρόκοψε... Αντίθετα, με το ρίσκο, πολύ πήγαν μπροστά!!! Απλά, μελέτησε προσεκτικά την κάθε σου κίνηση για να μην απογοητευτείς μετά!!!! :)

---

Αυτό.

Εγώ μέχρι τα 18 μου από φαγητά ήξερα να βράζω μόνο αυγά, μακαρόνια και να φτιάχνω σαλάτες. Οι γονείς μου με υποτιμούσαν συνεχώς. Είμαι από Κύπρο και δήλωσα να φύγω για Ελλάδα για σπουδές. Όταν είδα σε ποια πόλη είχα περάσει (που την λάτρευα) καταχάρηκα και απλά τους το ανακοίνωσα. Σαν άνθρωπος, και ειδικά τότε, ήμουν πολύ ανασφαλής (και είχα και από τότε αγχώδη διαταραχή). Δεν ξέρω όμως, κάτι μέσα μου μου έλεγε ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ. ΚΑΝΤΟ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ. Οι γονείς μου φυσικά μου έλεγαν πως δεν θα καταφέρω τίποτα μόνη μου, πως δεν θα αντέξω ούτε βδομάδα, πως θα πεθάνω από την πείνα, πως θα πάθω κατάθλιψη και άλλα πολλά ωραία. Ενώ πάντα με έριχναν τα λόγια τους, ήμουνα τόσο αποφασισμένη που δεν άκουγα τίποτα και για πρώτη φορά πίστεψα τόσο πολύ σε μένα και είχα πεισμώσει. Η θέληση βλέπεις...

Τις πρώτες μέρες εννοείται πως ένιωθα μοναξιά και μου περνούσαν σκέψεις τύπου "μήπως είχαν δίκαιο;"... αλλά αυτό είναι φυσιολογικό μέχρι να προσαρμοστείς σε νέο περιβάλλον και συνθήκες ζωής. Μετά δεν ήθελα να γυρνάω πίσω και αν και έμεινα εκεί μόνο για ένα χρόνο δυστυχώς -για κάποιους λόγους αναγκάστικα να γυρίσω- ήταν ο ομορφότερος χρόνος της ζωής μου. Και εγώ αυτό ονειρεύομαι τώρα και αυτό είναι που με κρατάει. Ότι θα ξαναβρω την ησυχία μου. Αν έχεις τις ίδιες σκέψεις και έχεις όρεξη να ζήσεις κάτι διαφορετικό και έξω από το comfort zone, φύγε χθες.

Να ακούσεις το ένστικτό σου. Μελέτα τις κινήσεις σου και βάλε τις έντονες ανησυχίες και σκέψεις σε διάλειμμα. Ό,τι έρχεται, το αντιμετωπίζουμε εκείνη την στιγμή. Πολλά πράγματα δεν μαθαίνονται αν δεν τα ζήσουμε.

Miliva μην φοβάσαι τίποτα!

Σκέφτεσαι πολύ σωστά. Ειναι η κατάλληλη στιγμή να πας να δεις αλλα πράγματα να μεινεις λίγο μόνη σου να μπεις στην ζωή. Θα μάθεις ενα σωρο πράγματα για τον εαυτο σου πέρα απο το μέρος που θα πας. Το προτεινω ανεπιφυλαχτα!

Το γεγονός οτι το σκέφτεσαι σημαίνει οτι το θέλεις. Απλα το φοβάσαι λίγο. Δεν ξέρω ποσο μακρυά σκέφτεσαι να πας, αν ξέρεις κάποιο άτομο ήδη εκει που θες να πάς για να έχεις κάποιον κοντα και να μην νιώσεις απότομα μόνη αλλα να ξέρεις ότι όλα αυτα περνάνε.

Η μοναξιά ειναι ενα θεμα οταν πας να ζήσεις αλλού για πρώτη φορα και θα το ζήσεις ίσως για λίγο αλλα αξίζει πολύ η εμπειρία. Ακόμα και αν μετά απο ένα διάστημα καταλάβεις οτι δεν σου ταιριάζει μπορείς να γυρίσεις πίσω και όλα καλα. Τουλάχιστον θα σου έχει λυθεί η απορία.

Θα ειναι λίγο πιο έυκολα τα πράγματα αν αρχίσεις να τα οργανώνεις απο πριν. Πχ να κοιτάξεις πιθανές δουλειες ή που θες να μείνεις, να δεις αν εχεις κάποιον γνωστό που μπορει να σε φέρει σε επαφή με φίλους εκει για να κανεις γρήγορα παρέες κλπ.

Εγώ ήθελα πολύ να φύγω να ζήσω μόνη μου και τα κατάφερα τελικά στα 27 μου. Μάλιστα πήγα πολύ μακρυά εκτός Ελλάδος και δεν το μετάνιωσα ποτε :).

Στο φουλ μπροστα με θάρρος! ;)

Να φυγεις....

Φύγε χθες.
Και μπορεί να δεις ότι δεν θα μείνεις εκεί που λες για 5 χρόνια, αλλά για 50 ή ότι μπορεί να μείνεις 5 μήνες και μετά να πας κάπου αλλού. Το ότι σου έφιαξαν ένα σπίτι οι γονείς κάπου, δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά πρέπει να βγάλεις ρίζες εκεί.

Αν σου δωθεί η οικονομική δυνατότητα να το κάνεις κάντο. Εγώ από τα 20 που απολυθηκα από στρατό, ζω μόνος μου και όταν λέω μόνος μου εννοω κυριολεκτικά, δεν έμενα για παράδειγμα μόνος μου και η μάνα μου μου έδινε ταπεράκια με φαί ή μου έπλενε και σιδέρωνε ρούχα, τα έκανα όλα μονος μου. Απλώς πρέπει να μπορείς να αντεπεξέλθεις οικονομικά.

Ντάξει αυτά τα λέμε τώρα θεωρητικά

Πρέπει να βρω δουλειά εκεί πρώτα και να βγάζω και τόσα ώστε να συτηρω και σπίτι εκεί....Γιατί αν είναι να πάω αλλά να λέω και στους γονείς μου να μου βάζουν λεφτά για να τη βγάζω σίγουρα δεν λέει

Απλά νιώθω ότι έδω ζω σαν έφηβη ότι τους έχω συνέχεια πάνω από το κεφάλι μου και ότι (παρόλο που έχω καλές σχέσεις με την οικογένεια μου)

Θα το ήθελα όμως αν το άντεχα και ψυχολογικά και οικονομικά για ένα διάστημα μόνο να πήγαινα αλλού

Δεν θα ήθελα να κατσω για πάντα εκεί.... θέλω να γυρίσω στη βάση μου ξανά

Ίσως να με βοηθουσε να γίνω πιο ανεξάρτητη στα καθημερινά πράγματα αλλα και από την άποψη ότι όταν ζεις μόνος σου κάπου αναγκάζεσαι να ανοιχτείς και να γνωρίσεις νέους ανθρώπους να κάνεις νέες παρέες...

Εδώ και τους ελάχιστους που έχω για να βγαίνω δεν τους βλέπω συχνά και νιώθω μόνη

Σε μια πολύ πιο μικρή πόλη θεωρώ ότι ακόμα και η κοινωνικοποίηση είναι πιο εύκολη όταν όλοι ζουν δίπλα......

Και φυσικά και οι ρυθμοί ζωής είναι πιο πεσμένοι και χαλαροί και αργοί

Βέβαια από άποψη επαγγελματικων επιλογών και οικονομικης άνεσης εννοείται ότι με συμφέρει να μείνω εδώ και όχι να φύγω....εξάλλου όλοι για εδώ την κάνουν

Όμως έχω ακούσει και τόσους φοιτητές που έφυγαν μακριά από τους δικούς τους για σπουδές και πέρασαν καλύτερα φοιτητικά χρόνια από κάθε άποψη και το ζηλεύω που είχαν το θάρρος να πάνε να ζήσουν μόνοι τους

Εφόσον βρεις μια σίγουρη δουλεια που θα σου καλύπτει ενοίκιο και λογαριασμούς θα είσαι οκ.Από εκεί και πέρα ως εμπειρία επειδη μένω εδω και ενα χρόνο μόνη μου θα σε ωριμάσει τέρμα στην αρχή έκλαιγα γιατί ένιωθα τόσο μόνη μου Αλλά αυτό διορθώνεται με το να βρεις καινούργιες παρέες να βγαινεις από το καβούκι σου δηλαδή και να μπορείς να είσαι ανεξάρτητη.Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα.

Quote:

---

Originally Posted by iwanna

Εφόσον βρεις μια σίγουρη δουλεια που θα σου καλύπτει ενοίκιο και λογαριασμούς θα είσαι οκ.Από εκεί και πέρα ως εμπειρία επειδη μένω εδω και ενα χρόνο μόνη μου θα σε ωριμάσει τέρμα στην αρχή έκλαιγα γιατί ένιωθα τόσο μόνη μου Αλλά αυτό διορθώνεται με το να βρεις καινούργιες παρέες να βγαινεις από το καβούκι σου δηλαδή και να μπορείς να είσαι ανεξάρτητη.Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα.

---

Ήθελα να σου στείλω ινμποξ να μου πεις περισσότερα για την εμπειρία σου αλλα είδα ότι ή το έχεις ρυθμίσει να μην λαμβάνεις μνμ είτε δεν μπορείς γιατί είσαι νέο μελος

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Κάνε το σταδιακά.. Μείνε ένα μικρό διάστημα στο σπίτι δίπλα από το πατρικό σου για να νιώθεις ασφάλεια και έτσι ταυτόχρονα κάνεις ένα βήμα χωρίς αυτούς (αφού θα μένεις μόνη).. Θα δεις μετά ότι τα πράγματα είναι πιο απλά από τα σενάρια που φτιάχνει το μυαλό και το άγχος που έχεις.

---

Ναι δεν το είχα σκεφτεί.....εσένα η απορία σου ποια ήταν σχετικά με την "φυγή από το σπίτι"; το προσωπικό παράδειγμα μπορεί να βοηθήσει

Quote:

---

Originally Posted by Miliva21

Ναι δεν το είχα σκεφτεί.....εσένα η απορία σου ποια ήταν σχετικά με την "φυγή από το σπίτι"; το προσωπικό παράδειγμα μπορεί να βοηθήσει

---

Δεν κατάλαβα την ερώτηση σου..

Θεώρησα σημαντικό να μην αγνοήσω το γεγονός ότι υπήρξε μια δυσκολία στο να κοιμάσαι μόνη σου σε ένα δωμάτιο άρα τα σταθερά βήματα θα σε κάνουν να νιώσεις περισσότερη ασφάλεια..
Εμένα θα με έβαζε σε σκέψεις το γεγονός ότι ακόμη κι αυτό το απλό βήμα(για εμάς), το να κοιμηθείς μόνη σου, σε δυσκόλεψε τόσο πολύ. Τι ακριβώς φοβοσουν? Τι σκέψεις έκανες τότε?
Τωρα τι ακριβώς φοβάσαι? Τι σκέφτεσαι?

Συγνώμη που θα επέμβω αλλά πιστεύω πως η λύση το να μείνεις δίπλα στους γονείς σου δεν σε κάνει ανεξάρτητη..με την έννοια φυσικά ότι οι δικοι σου θα είναι κάθε μέρα εκεί είτε για να σου φέρουν φαγητό είτε να σου καθαρίσουν.Καθαρά προσωπική μου γνώμη χωρίς να προσβάλλω κανέναν.

Φυσικά πάντα με εξαίρεση το πως περνάμε μια δυσκολία αν αγχώνεσαι και μόνο στην ιδεα τοτε ναι ενα βημα την φορα.