Οι περιβάλοντες ενός προβλήματος

Καλησπέρα!
Πολλά θέματα ανοίγονται εδώ στο forum από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν είτε οι ίδιοι είτε κάποιο κοντινό τους πρόσωπο κάποια ψυχική διαταραχή. Ήθελα όμως να ανοίξω ένα θέμα να συζητήσουμε τι γίνεται με τη δεύτερη κατηγορία ανθρώπων. Τι γίνεται με αυτά τα άτομα; Με ποιο τρόπο αντιμετωπίζουν την κατάσταση; Πόσο πολύ επηρεάζονται και πόσο αφιερώνονται αν θέλετε ώστε να γίνουν οι δικοί τους άνθρωποι καλά. Ποια είναι τα όριά τους και μέχρι πόσο αξίζει να φτάσει κάποιος για να βοηθήσει την αδερφή του, τον αδερφό του, τη μητέρα του, τον πατέρα του ή το σύντροφό του; Μπορούν να έχουν μια φυσιολογική ζωή;
Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που θέτω και όποιος έχει όρεξη για συζήτηση, καλοδεχούμενες όλες οι απόψεις..

Quote:

---

Originally Posted by fanh

Καλησπέρα!
Πολλά θέματα ανοίγονται εδώ στο forum από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν είτε οι ίδιοι είτε κάποιο κοντινό τους πρόσωπο κάποια ψυχική διαταραχή. Ήθελα όμως να ανοίξω ένα θέμα να συζητήσουμε τι γίνεται με τη δεύτερη κατηγορία ανθρώπων. Τι γίνεται με αυτά τα άτομα; Με ποιο τρόπο αντιμετωπίζουν την κατάσταση; Πόσο πολύ επηρεάζονται και πόσο αφιερώνονται αν θέλετε ώστε να γίνουν οι δικοί τους άνθρωποι καλά. Ποια είναι τα όριά τους και μέχρι πόσο αξίζει να φτάσει κάποιος για να βοηθήσει την αδερφή του, τον αδερφό του, τη μητέρα του, τον πατέρα του ή το σύντροφό του; Μπορούν να έχουν μια φυσιολογική ζωή;
Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που θέτω και όποιος έχει όρεξη για συζήτηση, καλοδεχούμενες όλες οι απόψεις..

---

Είναι αναλόγως το άτομο, εσένα η μαμα σου θέλει νταντα αν θυμαμαι καλά για να κάνει το αυτονόητο, εγώ δεν θέλω νταντα αλλά από την άλλη δεν έχω λίμπιντο και η γυναίκα μου παρόλο που είναι διπολική και θα έπρεπε να δειχνει κατανόηση ώρες ώρες το θεωρεί πρόβλημα, της λέω χώρισε με ρε παιδί μου δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό, α θέλεις να χωρισουμε μου λέει, ή γιατι δεν κόβεις τα φαρμακα να σου έρθει να το κάνουμε, δηλαδή ώρες ώρες μου ρχεται να πάρω το κεφάλι μου να εξαφανιστώ να πηγαίνω στη δουλειά μου και να γυρνάω στο σπίτι μου μόνος μου για πάρτι μου. Και όλα αυτά απο διπολική δηλαδή τα σκέφτομαι ώρες ώρες και μου έρχεται να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο.

Α και το χειρότερο να έρχεται ο κολλητος μου που ειναι και γιατρός μας και να της εξηγεί ότι έτσι θα είναι καο δεν φταίει αυτός να το αππδεχεται για καποιο διαστημα και μετά ξανά μανα τα ίδια. Ειλικρινά ώρες ώρες λέω μέσα μου γυναικάρα με σωματάρα και ομορφια αλλά 100 φορες σολπ

Η αλήθεια είναι αυτή,,,ότι ένα μεγάλο και βασικό κομμάτι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το να αποδεχτείς την κατάσταση. μετά προχωράς πιο εύκολα..

Quote:

---

Originally Posted by fanh

Η αλήθεια είναι αυτή,,,ότι ένα μεγάλο και βασικό κομμάτι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το να αποδεχτείς την κατάσταση. μετά προχωράς πιο εύκολα..

---

H αποδοχη και για τις γυναικες αλλα 100 φορες περισσοτερο για τους άνδρες εχει βαρύ τίμημα καπως ετσι μπαινει ο εγκεφαλος στη διαδικασία του ειμαι αχρηστος σεξουαλικά και να η καταθλιψη να οι αυτοκτονικές σκεψεις να και το να κοψουμε τα φαρμακα να ανεβει η λιμπιντο να και το ρισκο να βρεθεις εγκλειστος σε ψυχιατρειο. Στα λογια ολα ειναι ευκολα στη πραξη κολλαει το πραγμα.Για αυτο και σημερα ή ολη την επομενη εβδομαδα τα παιρνεις και τη μεθεπομενη φρικαρεις και τα κοβεις.

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

H αποδοχη και για τις γυναικες αλλα 100 φορες περισσοτερο για τους άνδρες εχει βαρύ τίμημα καπως ετσι μπαινει ο εγκεφαλος στη διαδικασία του ειμαι αχρηστος σεξουαλικά και να η καταθλιψη να οι αυτοκτονικές σκεψεις να και το να κοψουμε τα φαρμακα να ανεβει η λιμπιντο να και το ρισκο να βρεθεις εγκλειστος σε ψυχιατρειο. Στα λογια ολα ειναι ευκολα στη πραξη κολλαει το πραγμα.Για αυτο και σημερα ή ολη την επομενη εβδομαδα τα παιρνεις και τη μεθεπομενη φρικαρεις και τα κοβεις.

---

Όπως είπε και ο mindcrimw είναι στον άνθρωπο. Κατά πόσο έχει ενσυναισθηση και έχει απενεργοποιήσει τις ψυχιατρικές νόσους. Όταν διαγνώστηκε ο αδερφός μου με κατάθλιψη και αυτοκτονίκες τάσης οι γονείς μου το αντιμετώπιζαν λες και αυτός έφταιγε, λες και αν πήγαινε βολτα θα γινόταν και πάλι χαρούμενος. Αλλά εγώ επειδή την "πάτησα" πολύ άσχημα αρκετά χρόνια πριν που διαγνώστηκα με ΙΨΔ ήξερα ότι δεν έχει μόνος αυτός μερίδιο ευθύνης. Καταθλιψη έχει και ο πατέρας μου αλλά είχε και η δική του μητέρα, άρα καταλάβαινα ότι ο αδερφός μου τα βλέπει όλα μαύρα μάλλον λίγο γονιδίου όπως κι εγώ με την ΙΨΔ.
Το πρώτο που εκανα είναι να τον πάρω ασήκωτο μετά από πολλή επιχειρηματολογία και να πάμε στον ψυχίατρο μου.
Όποιος έχει ταμπού σε αυτά τα θέματα είναι είτε από αγνοια είτε από το ταμπού και την χωριατια που βασιλεύει στο Ελλαδιστάν.
Όσον αφορά στα όρια αν πρόκειται για οικογένεια κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν. Γιατί ο αδερφός μου με συντροφεύει από παιδί και τον αγαπω άνευ όρων κι όταν αγαπας τόσο πολύ δεν υπάρχει σταματημό στην προσφορά. Αλλά τώρα σου μιλάει ατομο που κοιμόταν για χρόνια στο ίδιο κρεβάτι με τη γιαγιά του γιατι η οικογένεια δεν ήθελε να βάλει τον άνθρωπο της σε γηροκομείο να μην κακοπεσει. Οπότε καταλαβαίνεις. Είναι όσο αντέχει ο καθένας.

εγω τα παιρνω τα φαρμακα μου δεν εχω προβληματα... αλλα θα ηθελα να φανταστω τον ευατο μου και χωρις αυτα.. και ποιος δεν θα ηθελε απο εδω μεσα θα μου πεις... ελπιζω στο μελλον να ζησω και χωρις αυτα. τωρα η μανα μου νιωθω οτι ειναι στον κοσμο της. ειναι ολη την ωρα facebook. αλλα και τι να κανει και αυτη? προσπαθησα να το συζητησουμε να λυσουμε το προβλημα.. αλλα δεν γινετε.. και τι να κανει? εχει το μαγικο ραβδι να αλλαξει τα πραγματα? οχι. οποτε την αφηνω να ειναι ευτυχισμενη και εγω την ζωη μου. προτιμω να παιρνω φαρμακα και να την βλεπω ευτυχισμενη παρα το αντιθετο...

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

H αποδοχη και για τις γυναικες αλλα 100 φορες περισσοτερο για τους άνδρες εχει βαρύ τίμημα καπως ετσι μπαινει ο εγκεφαλος στη διαδικασία του ειμαι αχρηστος σεξουαλικά και να η καταθλιψη να οι αυτοκτονικές σκεψεις να και το να κοψουμε τα φαρμακα να ανεβει η λιμπιντο να και το ρισκο να βρεθεις εγκλειστος σε ψυχιατρειο. Στα λογια ολα ειναι ευκολα στη πραξη κολλαει το πραγμα.Για αυτο και σημερα ή ολη την επομενη εβδομαδα τα παιρνεις και τη μεθεπομενη φρικαρεις και τα κοβεις.

---

τα εχεις κοψει ποτε μονος σου τα φαρμακα?
επισης μολις με ποιανουν αυτοκτονικες τασεις κανω βολτα με το μηχανακι μου και ξεχνιεμαι. εσυ τι κανεις?

Μόνος μου ψυχοφάρμακα δεν έχω κόψει, με γιατρό τα έκοψα. Ναρκωτικά έχω κόψει μόνος μου και τσιγάρο. Δύσκολο να παθω τέτοιες τάσεις πρέπει να μου γίνει πολύ ισχυρή πυροδότηση από κάτι και για να φτάσω εκεί θα μου πάρει χρονο οποτε ξεκινάω να παίρνω μοδαφινιλη παράλληλα με έφφεξορ για να μην πέσω και να μην φτασω εκεί. Μετά από 10-15 μέρες κοβω μοδαφινιλη και μενω μονο με έφεξορ λαμικτάλ και σιροκουελ

δεν παιρνεις πλεον ψυχοφαρμακα? και εαν ναι τι παιρνεις?

και τα φαρμακα θα τα παιρνεις μια ζωη?

εγω παιρνω μονο ολανζαπινη 15mg και ζαναξ.

Quote:

---

Originally Posted by hlias1988

δεν παιρνεις πλεον ψυχοφαρμακα? και εαν ναι τι παιρνεις?

---

Δεν παίρνω συνέχεια. Παίρνω όταν νιώσω πως κάτι δεν πάει καλά δηλαδή είτε ανεβαίνω είτε πέφτω. Εχω πολύ καλή επίγνωση του εαυτού μου και παίρνω όταν χρειάζομαι και για μια διάρκεια περίπου 4-6 μήνες. Οπότε νιωθω πως πάει να μου σκάσει επεισοδιακι ξεκινάω να παίρνω...

εγω που μαλλον θα μου πει ο γιατρος να τα παιρνω για μια ζωη τι να κανω?
μπορω να του πω να μου δωσει ενα φαρμακο σταθεροποιητη για την διαθεση για να μην εχω αυτοκτονικες σκεψεις.. να το παρω? αλλα φοβαμε μην παχυνω κιαλλο.

εγω δεν δουλευω πουθενα δεν εχω χομπι. δεν κανω τιποτα μεσα στην μερα. δεν εχω φιλους.
θα κλεισω ραντεβου σε κεντρο ψυχικης υγειας και θα τους πω ολα τα εσωψυχα μου για να μου φυγουν οι αυτοκτονικες τασεις. ελπιζω να γινω καλυτερα μετα...

Δεν θα σου πω τι να κάνεις γιατι θα θεωρηθει προτροπή. Το πως θα το αντιμετωπίσεις είναι δικό σου θέμα!

οκ σε ευχαριστω.