Αδιέξοδο

Πρώτη φορά γράφω στο φόρουμ, οπότε έχω αρκετά να πω. Είμαι 18 στα 19, κατάγομαι από την Αθήνα και εδώ και κάποιους μήνες σπουδάζω στην επαρχία, όπου έχω νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα. Το ένα μου πρόβλημα έχει να κάνει με τις σχέσεις μου με τους γονείς μου. Σε γενικές γραμμές τα πάμε καλά, δεν έχω παράπονο από εκείνους στο θέμα ότι μου παρέχουν ό,τι χρειάζομαι, με στηρίζουν οικονομικά, και ποτέ δεν υπήρξαν καταπιεστικοί...

Όταν όμως τσακωνόμαστε, τα πράγματα αγριεύουν πολύ. Θα μιλήσω κατά βάση για τη μητέρα μου. Εργάζεται, είναι μοντέρνα, αλλά έχει ορισμένα κολλήματα, τα οποία πολλές φορές προκαλούν καυγάδες. Είναι μανιακή με την καθαριότητα, και όσο είναι στο σπίτι κάνει μονίμως δουλειές. Σε τέτοιο βαθμό κιόλας, που της γίνεται εμμονή. Κάποια στιγμή, όπως είναι λογικό, κουράζεται, και αρχίζει μία μόνιμη γκρίνια, η οποία με στοιχειώνει από μικρό παιδί. Ίσως γι’ αυτό κι εγώ να έχω γίνει οξύθυμος, και συχνά έχω νεύρα. Πέραν αυτού, πολλές φορές απειλεί ότι θα φύγει και θα μας αφήσει, και πλέον αυτό της έχει γίνει καραμέλα (και στον παραμικρό τσακωμό, αυτή το λέει). Και, ακόμη, χειρότερα, αν πρόκειται για έντονο καυγά, υστερίζει και βγάζει ένα άσχημο πρόσωπο.

Εγώ, σαν άνθρωπος, είμαι πολύ ευαίσθητος. Όλα αυτά με επηρεάζουν πάντα, παρότι τα έχω ζήσει δεκάδες φορές. Και οι δικοί μου καυγάδες με τους γονείς μου, αλλά και οι μεταξύ τους. Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες παρέες, δύο φίλοι κολλητοί που είχα στο σχολείο, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου, με παράτησαν, αν και τους είχα σταθεί και προσπαθούσα πάντα να είμαι σωστός απέναντί τους. Έκτοτε, και για 1-2 χρόνια, δεν έχω βρει φίλους με τους οποίους να δεθώ. Μόνο με κάποια παιδιά για κάνα καφέ μια στο τόσο και για διακοπές, αλλά δεν είναι άτομα με τα οποία έχω νιώσει εντελώς ο εαυτός μου.

Είμαι αρκετά εσωστρεφής, και ειδικά με τις κοπέλες ντρέπομαι άπειρα, ενώ πρόσφατα χώρισα με τη μοναδική μου σχέση, καθώς η απόσταση που υπήρχε ήταν τεράστια. Τέλος, η σχολή στην οποία είμαι, δεν ήταν εξαρχής αυτό που ήθελα, και δε μου αρέσει ιδιαίτερα, παρότι έχω περάσει κάποια μαθήματα και κάνω εργασίες, κλπ. Και, στην πόλη που σπουδάζω, νιώθω πολύ μόνος. Έχω προσπαθήσει να κάνω φιλίες με διάφορους και διάφορες από τη σχολή, αλλά όσες ευκαιρίες και να έδωσα, δεν υπήρξε κάποιος που να μου εμπνέει απόλυτη εμπιστοσύνη.

Επίσης, έχω ορισμένα θέματα. Έχω πάει σε ψυχολόγο, με έχει βοηθήσει λίγο σε κάποιους τομείς, ωστόσο κάτι μου συμβαίνει και δεν είμαι πραγματικά χαρούμενος. Το πρόγραμμα ύπνου μου είναι κατεστραμμένο, κοιμάμαι το πρωί και ξυπνάω απόγευμα, δεν έχω όρεξη να κάνω πολλά πράγματα, και δε βρίσκω κάτι που να με γεμίζει. Παράλληλα, εδώ και κάποιους μήνες είμαι στο πατρικό μου, λόγω καραντίνας, και οι καυγάδες και οι φωνές είναι καθημερινή συνήθεια. Ειδικά με τη μητέρα μου. Είμαι χωρίς πραγματικούς φίλους, χωρίς κοπέλα, και δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να βρω.

Θα εκτιμήσω πραγματικά αν μου απαντήσει κάποιος και με συμβουλεύσει δυο πράγματα, γιατί πραγματικά βρίσκομαι σε αδιέξοδο.

Τώρα με την καραντίνα είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλιώς θα σου έλεγα να δοκιμάσεις διάφορες δραστηριότητες.

Δεν πρέπει να σκέφτεσαι αν και πως θα αποκτήσεις φίλους ή κοπέλα, αλλά πως θα νιώσεις εσύ καλύτερα και αυτά
έρχονται από μόνα τους μετά.

Σε μένα δεν ισχύει, αλλά μπορεί σε σένα ο κατεστραμένος κιρκαδιανός κύκλος σου να σου προκαλεί κατάθλιψη.
Δοκίμασε να φτιάξεις τον ύπνο σου για μια βδομάδα και παρατήρησε την επίδραση στη ψυχολογία σου.

Θεωρώ πως έχω μια ελαφρά μορφή κατάθλιψης, αλλά δεν είμαι και ειδικός για να κάνω διάγνωση. Όντως νιώθω λίγο καλύτερα φτιάχνοντας τον ύπνο μου, αλλά δε βλέπω κάποια ουσιαστική αλλαγή στα υπόλοιπα προβλήματά μου, και αδυνατώ να κρατήσω το πρόγραμμα για πάνω από μία εβδομάδα.

Quote:

---

Originally Posted by JoseManuel

Πρώτη φορά γράφω στο φόρουμ, οπότε έχω αρκετά να πω. Είμαι 18 στα 19, κατάγομαι από την Αθήνα και εδώ και κάποιους μήνες σπουδάζω στην επαρχία, όπου έχω νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα. Το ένα μου πρόβλημα έχει να κάνει με τις σχέσεις μου με τους γονείς μου. Σε γενικές γραμμές τα πάμε καλά, δεν έχω παράπονο από εκείνους στο θέμα ότι μου παρέχουν ό,τι χρειάζομαι, με στηρίζουν οικονομικά, και ποτέ δεν υπήρξαν καταπιεστικοί...

Όταν όμως τσακωνόμαστε, τα πράγματα αγριεύουν πολύ. Θα μιλήσω κατά βάση για τη μητέρα μου. Εργάζεται, είναι μοντέρνα, αλλά έχει ορισμένα κολλήματα, τα οποία πολλές φορές προκαλούν καυγάδες. Είναι μανιακή με την καθαριότητα, και όσο είναι στο σπίτι κάνει μονίμως δουλειές. Σε τέτοιο βαθμό κιόλας, που της γίνεται εμμονή. Κάποια στιγμή, όπως είναι λογικό, κουράζεται, και αρχίζει μία μόνιμη γκρίνια, η οποία με στοιχειώνει από μικρό παιδί. Ίσως γι’ αυτό κι εγώ να έχω γίνει οξύθυμος, και συχνά έχω νεύρα. Πέραν αυτού, πολλές φορές απειλεί ότι θα φύγει και θα μας αφήσει, και πλέον αυτό της έχει γίνει καραμέλα (και στον παραμικρό τσακωμό, αυτή το λέει). Και, ακόμη, χειρότερα, αν πρόκειται για έντονο καυγά, υστερίζει και βγάζει ένα άσχημο πρόσωπο.

Εγώ, σαν άνθρωπος, είμαι πολύ ευαίσθητος. Όλα αυτά με επηρεάζουν πάντα, παρότι τα έχω ζήσει δεκάδες φορές. Και οι δικοί μου καυγάδες με τους γονείς μου, αλλά και οι μεταξύ τους. Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες παρέες, δύο φίλοι κολλητοί που είχα στο σχολείο, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου, με παράτησαν, αν και τους είχα σταθεί και προσπαθούσα πάντα να είμαι σωστός απέναντί τους. Έκτοτε, και για 1-2 χρόνια, δεν έχω βρει φίλους με τους οποίους να δεθώ. Μόνο με κάποια παιδιά για κάνα καφέ μια στο τόσο και για διακοπές, αλλά δεν είναι άτομα με τα οποία έχω νιώσει εντελώς ο εαυτός μου.

Είμαι αρκετά εσωστρεφής, και ειδικά με τις κοπέλες ντρέπομαι άπειρα, ενώ πρόσφατα χώρισα με τη μοναδική μου σχέση, καθώς η απόσταση που υπήρχε ήταν τεράστια. Τέλος, η σχολή στην οποία είμαι, δεν ήταν εξαρχής αυτό που ήθελα, και δε μου αρέσει ιδιαίτερα, παρότι έχω περάσει κάποια μαθήματα και κάνω εργασίες, κλπ. Και, στην πόλη που σπουδάζω, νιώθω πολύ μόνος. Έχω προσπαθήσει να κάνω φιλίες με διάφορους και διάφορες από τη σχολή, αλλά όσες ευκαιρίες και να έδωσα, δεν υπήρξε κάποιος που να μου εμπνέει απόλυτη εμπιστοσύνη.

Επίσης, έχω ορισμένα θέματα. Έχω πάει σε ψυχολόγο, με έχει βοηθήσει λίγο σε κάποιους τομείς, ωστόσο κάτι μου συμβαίνει και δεν είμαι πραγματικά χαρούμενος. Το πρόγραμμα ύπνου μου είναι κατεστραμμένο, κοιμάμαι το πρωί και ξυπνάω απόγευμα, δεν έχω όρεξη να κάνω πολλά πράγματα, και δε βρίσκω κάτι που να με γεμίζει. Παράλληλα, εδώ και κάποιους μήνες είμαι στο πατρικό μου, λόγω καραντίνας, και οι καυγάδες και οι φωνές είναι καθημερινή συνήθεια. Ειδικά με τη μητέρα μου. Είμαι χωρίς πραγματικούς φίλους, χωρίς κοπέλα, και δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να βρω.

Θα εκτιμήσω πραγματικά αν μου απαντήσει κάποιος και με συμβουλεύσει δυο πράγματα, γιατί πραγματικά βρίσκομαι σε αδιέξοδο.

---

Έχει δίκιο ρε φίλε η μάνα σου. Δεν μπορεί να είναι δούλα σου δηλαδή βοήθησε την και εσύ την γυναίκα λίγο. Τόσο δύσκολο είναι να κοιμάσαι νορμάλ σαν άνθρωπος να σηκωθείς το πρωί και να τη ρωτήσεις τι δουλειά να της κάνεις; Εντάξει έχει κόλλημα με το καθάρισμα, αλλά αυτό δεν είναι κακό, θέλει να τα βλέπει όλα στην εντέλεια, τόσο κακό είναι αυτό; Εντάξει είσαι πιτσιρικάς, εσύ και δεν μπορείς να την καταλάβεις, αλλά τουλάχιστον δείξε λίγο ενδιαφέρον.

Οι φιλίες είναι κάτι σχετικό οι φίλοι έρχονται και παρέρχονται. Φίλος είναι αυτός που θα σου σταθεί σε μία δύσκολη στιγμή σου. Αυτό είναι λίγο σπάνιο να το βρεις σήμερα γιατί οι περισσότεροι είναι παρτάκηδες. Περισσότερο στο γνωστοί παίζουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Εντάξει το να βρεις στην επαρχία μία κοπέλα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, αλλά ίσως να βρεις μια όταν θα μπούνε οι πρωτοετείς, αρκεί να το κυνηγήσεις. Το κακό στην όλη ιστορία από όσα γράφεις ξέρεις ποιο είναι; Πως είσαι σε μία σχολή που δεν είναι επιλογή σου! Δηλαδή αν πάρεις το πτυχίο θα την έκανες την δουλειά της σχολής σου; Πως το έχεις σκεφτεί; Οι δικοί σου το ξέρουν πως δεν πολυγουστάρεις την σχολή; Τους το έχεις πει;

Μπορώ να καταλάβω κι εγώ τη μάνα μου, και στο θέμα με τις δουλειές της δίνω δίκιο, όχι όμως παντού. Πολλές φορές οι αντιδράσεις της είναι ακραίες, φωνάζει, σπάει πράγματα, και μπορεί να είναι και για άσχετο θέμα με την κούραση που έχει και τις υποχρεώσεις που τη βαραίνουν. Αλλά πάντα τα βγάζει στο προσκήνιο. Ο πατέρας μου της λέει τόσα χρόνια να βγουν, να κάνουν πράγματα μαζί, κλπ, και η μάνα μου τίποτα. Μετά όμως, γκρινιάζει ότι είναι κλεισμένη μέσα και ξανά τα ίδια.

Για το θέμα του ύπνου, είναι πιο πολύ ψυχολογικό. Όπως κάποιος που θέλει να χάσει κιλά πχ και δυσκολεύεται, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι πολύ δύσκολο, εκτός αν έχεις πρόβλημα άλλης φύσεως. Αλλά, όσο απλό και να φαίνεται, υπάρχουν πράγματα που σε κρατάνε πίσω σε περιπτώσεις όπως η δίκη μου.

Στο θέμα της σχολής, όχι, ακόμα και να την τελειώσω και να πάρω πτυχίο, δεν πρόκειται να κάνω αυτή τη δουλειά (εκπαιδευτικός). Το ξέρουν οι δικοί μου, τους έχω πει πως ψάχνομαι για εναλλακτική, και πως θα κάνω 10%, μήπως μπω σε κάποια άλλη σχολή προτίμησής μου.

Τέλος, όσον αφορά τους φίλους, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δε θα υπάρξει κάποιος που να είναι αληθινός. Στα δύσκολα πάντα μόνος μου ήμουν. Είναι και ότι είμαι κλειστός άνθρωπος, αλλά ελάχιστοι έχουν ενδιαφερθεί πραγματικά για εμένα. Επίσης, ακόμα και στα απλά πράγματα, καφέδες, συζητήσεις, βόλτα στον δρόμο, σε μια παρέα με πάνω από ένα άτομο, συνήθως μένω στο περιθώριο, οι υπόλοιποι φαίνεται να μη δίνουν σημασία σε όσα λέω, και αυτό με κάνει να νιώθω ακόμα πιο μόνος.

Κοιτα αντικειμενικά αυτό που θα πρέπει να κάνεις είναι τρία πράγματα

1) Αυτό που πραγματικά πιστεύεις πως σου αρέσει επάγγελμα
2)Να περάσεις στην σχολή που απαιτείται
3) Διάβασμα

Τώρα οκ πες ότι στην επαρχία που είσαι έβρισκες κάποια. Και; Αφού αν περάσεις στη σχολή που θες μάλλον θα φύγεις θα πας αλλου. Δηλαδή οκ θέλεις κοπέλα αλλά η κοπέλα δεν είναι βαλίτσα να την μεταφέρεις όπου θα πας εσύ. Οπότε φίλε τον καταλαβαίνω τον πόνο σου αλλά πρέπει να δώσεις προτεραιότητα να περάσεις εκεί που θες. Μετά θα σου αλλάξει και η ψυχολογία, θα δεις θα είσαι αλλιώς. Παρόλο που ακούγεται κάπως, θα νιώθεις αλλιώς. Πόσο χρονων είναι η μάνα σου; Ανεβασε την λίγο ψυχολογικά μην νομίζεις ακόμα γυναίκα είναι. Εσύ μπορεί να είσαι 18 εκείνη να είναι 45 αλλά δεν παύει να είναι γυναίκα. Θέλει λίγο το ανεβασματάκι της να χαρεί. Δεν είναι μουρλή και φωνάζει κάτι την ενοχλεί.... ενδιαφέρσου να μαθεις τι ειναι αυτό που την ενοχλεί. Μπορεί να είναι και λόγω ηλικίας ορμόνες κτλ.

" Έχω προσπαθήσει να κάνω φιλίες με διάφορους και διάφορες από τη σχολή, αλλά όσες ευκαιρίες και να έδωσα, δεν υπήρξε κάποιος που να μου εμπνέει απόλυτη εμπιστοσύνη."

Μόνος σου τους διώχνεις. Που κολλάει η ΑΠΟΛΥΤΗ εμπιστοσύνη σε φοιτητοπαρεες και πως μπορείς να την διακρίνεις με το καλημέρα χωρίς να ζήσεις τον άλλο αρκετά?
Γιατί έχεις εμμονή με την απόλυτη εμπιστοσύνη, δεν αρκει ας πούμε σε πρώτη φάση να κάνετε βόλτες, να διαβάσετε, να πάτε σε πάρτυ, να δείτε ταινίες, να πιείτε καφέδες και να διασκεδάσετε? Η εμπιστοσύνη θα έρθει αργότερα με κάποιους από αυτές τις γνωριμίες και θα κολλήσετε περισσότερο να πείτε κάποια πράγματα παραπάνω, αλλά πρώτα πρέπει να ζήσει ο ένας τον άλλο μέσα από τις παρέες.
Όπως και στος σχέσεις τίποτα δεν έρχεται στο πιάτο, πρώτα θα πληγωθείς, θα πληγώσεις, θα φας τα μούτρα σου, θα περάσεις και καλά, θα προσπαθήσεις, θα ξενερώσεις, θα απογοητευτείς, θα ξανασταθεις και θα βρεις αυτά που θες.

Αφού όπως λες με τους γονείς σου έχεις μια καλή σχέση πιστεύω πως μια ήρεμη συζήτηση με την μητέρα σου ίσως αλλάξει η κατάσταση στο σπίτι. Ίσως να μην είναι σε θέση να καταλάβει από μονη της τις επιπτώσεις που έχει η συμπεριφορά της.
Όσο αφορά τις φιλίες καλό είναι να δίνεις ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους και σιγά σιγά θα νιώσεις άνετα και να είσαι ο εαυτός σου.
Για τον ύπνο θεωρώ ότι είναι και το πιο απλό.. Ξύπνησε πρωί και βάλε στόχο να κοιμηθείς βράδυ.

Γενικά να ξέρεις πως είναι πολύ καλό που εντοπισες τα θέματα που επηρεάζουν την ζωή σου και είναι αρχή για κατι καλύτερο..

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Κοιτα αντικειμενικά αυτό που θα πρέπει να κάνεις είναι τρία πράγματα

1) Αυτό που πραγματικά πιστεύεις πως σου αρέσει επάγγελμα
2)Να περάσεις στην σχολή που απαιτείται
3) Διάβασμα

Τώρα οκ πες ότι στην επαρχία που είσαι έβρισκες κάποια. Και; Αφού αν περάσεις στη σχολή που θες μάλλον θα φύγεις θα πας αλλου. Δηλαδή οκ θέλεις κοπέλα αλλά η κοπέλα δεν είναι βαλίτσα να την μεταφέρεις όπου θα πας εσύ. Οπότε φίλε τον καταλαβαίνω τον πόνο σου αλλά πρέπει να δώσεις προτεραιότητα να περάσεις εκεί που θες. Μετά θα σου αλλάξει και η ψυχολογία, θα δεις θα είσαι αλλιώς. Παρόλο που ακούγεται κάπως, θα νιώθεις αλλιώς. Πόσο χρονων είναι η μάνα σου; Ανεβασε την λίγο ψυχολογικά μην νομίζεις ακόμα γυναίκα είναι. Εσύ μπορεί να είσαι 18 εκείνη να είναι 45 αλλά δεν παύει να είναι γυναίκα. Θέλει λίγο το ανεβασματάκι της να χαρεί. Δεν είναι μουρλή και φωνάζει κάτι την ενοχλεί.... ενδιαφέρσου να μαθεις τι ειναι αυτό που την ενοχλεί. Μπορεί να είναι και λόγω ηλικίας ορμόνες κτλ.

---

σορρυ αλλα λες σε ένα παιδι για την μαμα του σαν ν είναι καποια γκομενα του ισως..? όταν λες "γυναικα είναι κ θελει τ ανεβασματακι της" κτλπ, εκεινος όμως είναι ο γιος της και την βλεπει σαν μαμα και όχι σαν γυναικα. δεν θελω να σε σοκαρω αλλα ως μαμα του είναι πρωτα εκεινη υπευθυνη πως θα φερθει και να βρει τις ισορροπιες της για να είναι οκ στον γιο της και όχι να βασιζεται στο πως θα φερθει ο γιο της για να νιωσει καλυτερα

Γενικοτερα στα θεματα διαθεσης ειναι υψιστης σημασιας ο βαθμος θετικης ενισχυσης που παιρνει το ατομο απο το περιβαλλον. Θετικη ενισχυση ειναι κατα ποσο κάνεις πραγματα που σου προσφερουν αισθηματα χαρας, αισθημα πληροτητας και γενικα ομορφα συναισθηματα. Το πρωτο πραγμα που πρεπει να αποφυγεις ειναι η αδρανεια!!! Η αδρανεια προκαλει ενα φαυλο κυκλο καταθλιψης γτ το ατομο δεν εκτιθεται σε νεες ευκαιριες δεν παιρνει χαρα απο πουθενα και αυτο αυξανει την καταθλιψη του το οποιο αυξανει και την αδρανεια. Οποτε ειναι πολυ σημαντικο το ατομο να μην υπακουει την αναγκη του για αδρανεια λογω χαμηλης διαθεσης.
Ως προς το σχεσιακο κομματι, ειναι σημαντικο να μην αφηνεις προηγουμενες εμπειριες να σε καθιστουν απαισιοδοξο. Οσο εκτιθεσαι σε δραστηριοτητες με αλλα ατομα τοσο θα γνωριζεις νεα ατομα και θα εχεις τις ευκαιριες σου να γνωρισεις φιλους που σου ταιριαζουν και σου εμπνεουν εμπιστοσυνη. Ειναι ευνοητο πως αμα εχεις εναν πολυ κλειστο κυκλο και βασιζεται ολη η αναγκη σου για αλληλεπιδραση σε 2-3 ατομα να νιωθεις μοναξια αν αυτα τα ατομα δεν μπορουν να σε ικανοποιησουν. Δραστηριοτητες, αισιοδοξια και ορεξη για εξελιξη. Ειναι πολυ σημαντικα αυτα για αρχη!