Είναι λες και έχω παγιδεύει σ ένα όνειρο!!
Όλες αυτές οι ανησυχίες που έχω για το αν μπορώ να κατςφερω το ένα το άλλο κτλ τελικά μπορώ να τα καταφέρω αλλά δεν πιστεύω ότι μπορώ. Και είναι λες και κοιμάμαι το μυαλό μου και δεν ξυπνάει να συνέλθει. Σήμερα έκανα ένα σωρό πράγματα μόνη μου με το αυτοκίνητο και αυριο πάλι θα αναρωτιέμαι αν μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω κάπου και θα νιώθω εγκλωβισμένη. Δεν αφήνεται ο εαυτός μου ελεύθερος δλδ να μην ασχολούμαι με τέτοιες λεπτομερειες,να παρατηρώ τους άλλους κ να λέω εγώ αν ημουν στη θέση του θα μπορούσα να το κάνω; και τέτοια.. Κάποτε είχα τη δύναμη να ξεκινώ απ την αρχή τους στόχους να λέω δνε πειράζει και από αύριο ξανά προσπαθώ όπως πχ στη δίαιτα δεν απογοητευομουν αυτός ήταν ο στόχος μου. Τώρα πλέον έχω χάσει τον ενθουσιασμό και την προσδοκία να πετύχω κάτι και δεν ξέρω πως θα βρω ξανά αυτόν τον ενθουσιασμό κάνω πράγματα που με κάναν να νιώθω καλύτερα και δεν παίρνω αυτήν την χαρά δεν νιώθω ότι είμαι εγώ ή Βίκυ που ήξερα πάντα είναι λες και χάθηκα μέσα μου δεν με αναγνωρίζω.. Είναι που μεγαλώνω δεν ξέρω..
