Κάπου να μιλήσω...

Καλησπέρα... Είμαι τόσο χαλια που απλά ήθελα να μιλήσω κάπου ανώνυμα και έψαξα στο ίντερνετ αυτό το σαιτ.... Είμαι κορίτσι 23 χρόνων και το πρόβλημα μου εδώ και χρόνια είναι με τους γονείς μου ... Δεν έχω άλλα αδέρφια και έτσι όλο το βάρος πέφτει σε εμένα... Επίσης δεν έχω ούτε παππού γιαγιά να με βοηθήσουν... Φιλίες έχω καλές, αλλά δεν έχω αναφέρει ποτέ τίποτα γιατί δεν θέλω να ρεξιλεψω τους γονείς μου...

Από μικρή θυμάμαι μαλωματα και καυγάδες... Θα μου πείτε πιο ζευγάρι δεν μαλώνει... Αλλά όχι έτσι... Σχεδόν κάθε βράδυ μάλωναν. Πολλές φορές έφτανα σε σημείο να χτυπήσω το κουδούνι της γειτονισσας να ζητήσω βοήθεια μπας και σταματήσουν.. (ήμουν περίπου σε ηλικία δημοτικό)... Μέχρι και να φύγω από το σπίτι για σπουδές είχαμε τα ίδια σκηνικά, πιο ήρεμα βέβαια μετά από κάποια χρόνια γιατί είχαν βρει μια μέση λύση. Ναι μεν μάλωναν αλλά μετά από λίγο ο ένας πήγαινε σε άλλο δωμάτιο και ο άλλος σε άλλο... Έφυγα για σπουδές σε πολυτεχνείο στα 18 μου..
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν χώρισαν... Αγαπάει ο ένας τον άλλον αλλά τα βράδυα κυρίως πλακώνονται.. Και εδώ να πω πως κάθε βράδυ με το φαγητό θα πιουν ένα ποτηράκι ούζο η τσίπουρο...ο μπαμπάς μου το ελέγχει τέρμα, η μάνα μου είναι αυτή που όταν πίνει την πιάνουν τα ψυχολογικά και κλαίγεται..
Από οικονομικά πηγαίναμε καλά μέχρι που έφυγα...
Ξαφνικά από όσο ξέρω μέχρι και τώρα, ο μπαμπάς μου αποφάσισε να σταματήσει την δουλειά στα χωράφια και να τα νοικιάσει... 4 χρόνια πριν βγει στην σύνταξη... Εγώ πηγαίνοντας για σπουδές είδα ότι δεν ειναι Εντάξει με τις υποχρεώσεις τους... Πχ με έπαιρνε η ιδιοκτήτρια τηλέφωνο ότι χρωστάμε 2 ενοίκια και εγώ δεν είχα ιδέα... Με αποτέλεσμα να μην τα πολυλογώ να με διώξουν από 3 σπίτια εξαιτίας αυτού...
Ο μπαμπάς μου πότε δεν ασχολιόταν με εμένα... Ξέρω πως με αγαπάει αλλά ακόμη και αυτά τα ενοίκια που δίναμε η μάνα μου τα έβαζε...πριν 3 χρόνια έπιασα δουλειά για βοήθεια σε ένα καφέ, αλλά με 25 ευρώ την ημέρα δεν γίνεται δουλειά... πέρυσι τέτοιον καιρό όταν έφυγα και από το 3ο σπίτι αποφάσισα να πάρω την ζωή στα χέρια μου... (να πω πως χωριό αποφεύγω να πηγαίνω γτ απλά ξέρω πως θα μαλώσω).. Αρχισα λοιπόν δουλειά και σε 2ο μαγαζί με αποτέλεσμα να δουλεύω 7στα 7... Από τότε τα πληρώνω όλα εγώ και συντηρώ μόνη μου τον εαυτό μου..
Όλο αυτό όμως με έκανε να μείνω πίσω στην σχολή..
Χρωστάω γύρω στα 10 μαθήματα και είναι αρκετά δύσκολα... Δεν λέω ότι δεν θα το πάρω το πτυχίο... Θα το πάρω... Αλλά 2 χέρια έχω και η μέρα 24 ώρες...

Ποτέ δεν κατάλαβα τι πήγε λάθος... Όλα αυτά τα χρόνια σας φοιτήτρια έπιανα τον εαυτό μου να ζηλεύω κάποιες φορές τις φίλες μου που τα έχουν όλα...

Εδώ και 1 χρόνο δεν πάω χωριό ούτε γιορτές... Θα πάω μια φορά στους 2 μήνες να τους δω και μέχρι εκεί... Όχι πως τους κατηγορώ... Φοβάμαι ότι θα πάω και θα χαλάστω...όπως έγινε και σήμερα... Θα φτάσω και εκεί..

Ο μπαμπας μου μπορεί να μην νοιάζεται και να είναι σε φάση μεγάλη κοπέλα είναι ας τα βρει μόνη της όλα, αλλά τουλάχιστον με αυτόν μπορώ να συνενοηθω..
Η μάνα μου μόλις κάθεται να φάει το βράδυ αρχίζει το παραλήρημα πως παλεύει μόνη της πως δεν είναι κοντά της κανένας κτλ κτλ για ώρες... Αυτό λοιπόν με κάνει να μην θέλω να πάω ούτε για ένα βράδυ..
Μετά από 4 μήνες που είχα να την δω.. Είπαμε σήμερα να έρθει.. Ήρθε το απόγευμα με είδε την είδα χάρηκα χάρηκε και φτάσαμε σε σημείο να μαλώνουμε 3 ώρες..
Μου χτυπούσε συνέχεια πως δεν έχω πάρει το πτυχίο..
Και δεν μπορεί να καταλάβει πως αυτή φταιει πιυ άφησα πίσω την σχολη... Ισχυρίζεται πως τα πλήρωνε τα ενοίκια και τυχαμε σε μαλακες ιδιοκτήτες αλλά εγώ ξέρω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο...
Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω.... Έναν αδερφό αδερφή αν είχα θα τους έβαζε στην θέση τους και τους 2....τωρα είμαι μόνη και έχω χάσει την μπάλα νομίζω...
Δεν θέλω να σταματήσω επαφές μαζί τους τους αγαπάω... Δεν παύει να είναι γονείς μου... Αλλά δεν μπορώ να μου τα χώνει ότι δεν πήρα πτυχίο στην ώρα μου... Και να μην σταματάει... 3 ώρες έλεγε και έλεγε και έλεγε....
Νιώθω πολύ καλύτερα που τα είπα όλα έστω και σε ξένους ανθρώπους.. Έφυγαν από μέσα μου τουλάχιστον... Συγνωμη για το κείμενο ξέρω είναι μεγάλο...

Γειά σου Lia, διάβασα το κείμενο σου. Αρχικά, δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα να ζηλέψεις από τις άλλες κοπέλες που τα έχουν όλα όπως λες. Πρωτον γιατί ο εαυτός μας είναι μοναδικός και δεύτερον γιατί εσύ μέσα από τον τρόπο ζωής σου, που μοχθεις μόνη σου, θα ωρημασεις και θα έρθεις σε επαφή με την πραγματική ζωή, έξω από το Πανεπιστήμιο και θα μάθεις να εκτιμάς πολλά. Γενικά θα μάθεις μέσα από όλο αυτό πολλά για τη ζωή και στο λέω γιατί το πέρασα και εγώ. Όσο αφορά στους γονείς σου, η στεναχώρια σου για καταστάσεις είναι φυσιολογική, αλλά πάντα να θυμάσαι ότι δε μπορούμε μια ζωή να έχουμε στην πλάτη μας σαν βάρος τα προβλήματα των άλλων και να προσπαθούμε να τα λύσουμε εμείς στο κεφάλι μας. Ναι, ακόμη κι αν είναι οι γονείς μας αυτοί οι άλλοι. Κοίτα πως έπιασες τη ζωή στα χέρια σου. Θα έπρεπε να είσαι πολύ υπερήφανη γι αυτό. Η μητέρα σου κου αλαει τα δικά της βάρη, και απλά ξεσπάει με λάθος τρόπο, σε λεθος άνθρωπο. Αυτό όμως δεν ειναι κάτι που μπορείς να λύσεις εσύ. Δε θα λυθεί ποτέ. Και πρέπει να το πιστέψεις.

Κοίτα το ότι σου χτυπάνε το ότι δεν έχεις πάρει πτυχίο είναι μεγάλο λάθος τους και σε πνίγει το δίκιο. Είναι πρόδηλο πως οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την κατάσταση σου. Κατά τα άλλα είσαι 23 ετών νομίζω πως αν κυνηγήσεις σοβαρά δύο μαθήματα την εξεταστική θα το πάρεις το πτυχίο στα 25 σου άνετα με αυτό το σύστημα. Τα τμήματα των πολυτεχνείων είναι δύσκολα και η άποψη μου επειδή έχω σπουδάσει σε αντικείμενο πολύ κοντινό των δικών σου σπουδών, πως δεν πρέπει να δίνεις πάνω από δύο μαθήματα το εξάμηνο τα οποία όμως θα τα περνάς. Δηλαδή θα πηγαίνεις έτοιμη στην εξεταστική. Θεωρώ πως έχεις πετύχει ένα πολύ σοβαρό άθλο μέχρι σήμερα και αποτελείς πραγματικό παράδειγμα προς μίμηση. Είμαι βέβαιος πως θα έχεις στην ζωή σου μία αξιόλογη καριέρα. Οσον αφορά τους γονείς σου δεν σου λέω να απομακρυνθείς εντελώς από αυτούς και να διακόψεις επικοινωνία, επειδή όμως είσαι μία γυναίκα με στόχους, πρέπει να τους έχεις σε απόσταση έτσι ώστε να μην μπορούν να σε αποτρέψουν από αυτούς.

Οι φίλες σου δεν τα έχουν όλα, μπορεί υλικά να τα έχουν, δεν έχουν όμως την πυγμή σου και την δυναμικότητα σου και είμαι σίγουρος πως μάλλον εκείνες θαυμάζουν εσένα.

Quote:

---

Originally Posted by Lia996

Καλησπέρα... Είμαι τόσο χαλια που απλά ήθελα να μιλήσω κάπου ανώνυμα και έψαξα στο ίντερνετ αυτό το σαιτ.... Είμαι κορίτσι 23 χρόνων και το πρόβλημα μου εδώ και χρόνια είναι με τους γονείς μου ... Δεν έχω άλλα αδέρφια και έτσι όλο το βάρος πέφτει σε εμένα... Επίσης δεν έχω ούτε παππού γιαγιά να με βοηθήσουν... Φιλίες έχω καλές, αλλά δεν έχω αναφέρει ποτέ τίποτα γιατί δεν θέλω να ρεξιλεψω τους γονείς μου...

Από μικρή θυμάμαι μαλωματα και καυγάδες... Θα μου πείτε πιο ζευγάρι δεν μαλώνει... Αλλά όχι έτσι... Σχεδόν κάθε βράδυ μάλωναν. Πολλές φορές έφτανα σε σημείο να χτυπήσω το κουδούνι της γειτονισσας να ζητήσω βοήθεια μπας και σταματήσουν.. (ήμουν περίπου σε ηλικία δημοτικό)... Μέχρι και να φύγω από το σπίτι για σπουδές είχαμε τα ίδια σκηνικά, πιο ήρεμα βέβαια μετά από κάποια χρόνια γιατί είχαν βρει μια μέση λύση. Ναι μεν μάλωναν αλλά μετά από λίγο ο ένας πήγαινε σε άλλο δωμάτιο και ο άλλος σε άλλο... Έφυγα για σπουδές σε πολυτεχνείο στα 18 μου..
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν χώρισαν... Αγαπάει ο ένας τον άλλον αλλά τα βράδυα κυρίως πλακώνονται.. Και εδώ να πω πως κάθε βράδυ με το φαγητό θα πιουν ένα ποτηράκι ούζο η τσίπουρο...ο μπαμπάς μου το ελέγχει τέρμα, η μάνα μου είναι αυτή που όταν πίνει την πιάνουν τα ψυχολογικά και κλαίγεται..
Από οικονομικά πηγαίναμε καλά μέχρι που έφυγα...
Ξαφνικά από όσο ξέρω μέχρι και τώρα, ο μπαμπάς μου αποφάσισε να σταματήσει την δουλειά στα χωράφια και να τα νοικιάσει... 4 χρόνια πριν βγει στην σύνταξη... Εγώ πηγαίνοντας για σπουδές είδα ότι δεν ειναι Εντάξει με τις υποχρεώσεις τους... Πχ με έπαιρνε η ιδιοκτήτρια τηλέφωνο ότι χρωστάμε 2 ενοίκια και εγώ δεν είχα ιδέα... Με αποτέλεσμα να μην τα πολυλογώ να με διώξουν από 3 σπίτια εξαιτίας αυτού...
Ο μπαμπάς μου πότε δεν ασχολιόταν με εμένα... Ξέρω πως με αγαπάει αλλά ακόμη και αυτά τα ενοίκια που δίναμε η μάνα μου τα έβαζε...πριν 3 χρόνια έπιασα δουλειά για βοήθεια σε ένα καφέ, αλλά με 25 ευρώ την ημέρα δεν γίνεται δουλειά... πέρυσι τέτοιον καιρό όταν έφυγα και από το 3ο σπίτι αποφάσισα να πάρω την ζωή στα χέρια μου... (να πω πως χωριό αποφεύγω να πηγαίνω γτ απλά ξέρω πως θα μαλώσω).. Αρχισα λοιπόν δουλειά και σε 2ο μαγαζί με αποτέλεσμα να δουλεύω 7στα 7... Από τότε τα πληρώνω όλα εγώ και συντηρώ μόνη μου τον εαυτό μου..
Όλο αυτό όμως με έκανε να μείνω πίσω στην σχολή..
Χρωστάω γύρω στα 10 μαθήματα και είναι αρκετά δύσκολα... Δεν λέω ότι δεν θα το πάρω το πτυχίο... Θα το πάρω... Αλλά 2 χέρια έχω και η μέρα 24 ώρες...

Ποτέ δεν κατάλαβα τι πήγε λάθος... Όλα αυτά τα χρόνια σας φοιτήτρια έπιανα τον εαυτό μου να ζηλεύω κάποιες φορές τις φίλες μου που τα έχουν όλα...

Εδώ και 1 χρόνο δεν πάω χωριό ούτε γιορτές... Θα πάω μια φορά στους 2 μήνες να τους δω και μέχρι εκεί... Όχι πως τους κατηγορώ... Φοβάμαι ότι θα πάω και θα χαλάστω...όπως έγινε και σήμερα... Θα φτάσω και εκεί..

Ο μπαμπας μου μπορεί να μην νοιάζεται και να είναι σε φάση μεγάλη κοπέλα είναι ας τα βρει μόνη της όλα, αλλά τουλάχιστον με αυτόν μπορώ να συνενοηθω..
Η μάνα μου μόλις κάθεται να φάει το βράδυ αρχίζει το παραλήρημα πως παλεύει μόνη της πως δεν είναι κοντά της κανένας κτλ κτλ για ώρες... Αυτό λοιπόν με κάνει να μην θέλω να πάω ούτε για ένα βράδυ..
Μετά από 4 μήνες που είχα να την δω.. Είπαμε σήμερα να έρθει.. Ήρθε το απόγευμα με είδε την είδα χάρηκα χάρηκε και φτάσαμε σε σημείο να μαλώνουμε 3 ώρες..
Μου χτυπούσε συνέχεια πως δεν έχω πάρει το πτυχίο..
Και δεν μπορεί να καταλάβει πως αυτή φταιει πιυ άφησα πίσω την σχολη... Ισχυρίζεται πως τα πλήρωνε τα ενοίκια και τυχαμε σε μαλακες ιδιοκτήτες αλλά εγώ ξέρω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο...
Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω.... Έναν αδερφό αδερφή αν είχα θα τους έβαζε στην θέση τους και τους 2....τωρα είμαι μόνη και έχω χάσει την μπάλα νομίζω...
Δεν θέλω να σταματήσω επαφές μαζί τους τους αγαπάω... Δεν παύει να είναι γονείς μου... Αλλά δεν μπορώ να μου τα χώνει ότι δεν πήρα πτυχίο στην ώρα μου... Και να μην σταματάει... 3 ώρες έλεγε και έλεγε και έλεγε....
Νιώθω πολύ καλύτερα που τα είπα όλα έστω και σε ξένους ανθρώπους.. Έφυγαν από μέσα μου τουλάχιστον... Συγνωμη για το κείμενο ξέρω είναι μεγάλο...

---

αρχικα να σου πω πως ημουν και εγω σε σπιτι με εντασεις και καταλαβαινω πως νιωθεις.
μην αγχωνεσαι για την σχολη εισαι στο τελος του δρομου και μπραβο σου που αντεχεις και εχεις δυο δουλειες...
οσο για τις φιλες σου μην ζηλευεις τπτ γτ δν ξερεις τι προβληματα εχει ο καθενας και ας εχει υλικα αγαθα ....και εχεις κατι που δν εχει ο υπολοιπος κοσμος στην πλειοψηφια...πολυ πεισμα.

Ξέρω πώς νιώθεις, λες γιατί να μην έχω κι εγώ ό,τι έχει όλος ο κόσμος; Έχεις δίκιο. Χμ, είναι δύσκολο αυτό που θα πω στη συνέχεια, αλλά... Η ζωή είναι μια πάλη. Ναι, ξέρω, δεν έχεις ανάγκη αυτή τη στιγμή να σου μιλάμε για δύναμη. Που την έχεις, έτσι κι αλλιώς. Αλλά ναι, ακόμη (είμαι 44) με ταλαιπωρεί κι εμένα αυτή η σκέψη: γιατί η ζωή να είναι μία διαρκής πάλη; Και δεν είναι για όλους έτσι, μη νομίζεις. Υπάρχουν άνθρωποι που τους έρχονται όλα εύκολα. Εντάξει, δεν μας απασχολεί αυτή η ανισότητα στην κατανομή της τύχης από την Κλωθώ. Εμείς να κάνουμε ό,τι καλύτερο με τη δική μας ζωή. Θα έχεις χαρές, να ξέρεις. Θα έχεις καλά στη ζωή σου. Αν συνειδητοποιήσεις ότι είναι ελάχιστοι αυτοί που τους έρχονται εύκολα και πολλοί αυτοί που είναι πολεμιστές. Και οι πολεμιστές κουράζονται, πέφτουν, λένε σε κάποια φάση ότι δεν θέλουν να πολεμάνε άλλο, αλλά ξανασηκώνονται και κάνουν τη διαφορά.
(Δεν ξέρω αν λέω βλακείες, δεν ξέρω αν σε βοήθησα καθόλου, όμως αυτή την πρόθεση έχω, επειδή σε νιώθω. )

Για ποιους λόγους μαλώνουν οι γονείς σου? επισης μηπως ο φάδερ εχει αλλη?
Θα σου πω στην πορεία και συγκεκριμένα, τι να κάνεις για την σχολή.

Έχει πέσει η ζωή σου, κυριολεκτικά, πάνω σου. Είναι δύσκολο, πολύ!

Ίσως θα πρέπει να κρατήσεις επαφές με τον πατέρα σου, που τουλάχιστον τα βρίσκετε. Μην αφήνεις την τοξικότητα της μητέρας σου να σε ρίχνει. Το ότι είναι μάνα, δεν σημαίνει πρέπει να έχει και στα πάντα ελαφρυντικά. Ας φρόντιζε να ήταν σωστή, όπως είσαι κι εσύ !