Μαμά ενός αγγέλου..

Καλημέρα σας.

Είμαι νέο μέλος εδώ και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την περιπέτειά μου.

Πριν από μία εβδομάδα περίπου πήγα για να κάνω β επιπέδου εξέταση. Τα αποτελέσματα κάθε άλλο παρά καλά ήταν. Η κορούλα μας μάθαμε ότι πάσχει από μία σπάνια πάθηση στον πνεύμονα. Το ένα του πνευμονάκι είχε μεγαλώσει τόσο πολύ, που η καρδούλα της είχε εκτοπιστεί τελείως προς τα δεξιά. Εν ολίγης οι γιατροί ( πήραμε την ίδια μέρα και δεύτερη γνώμη) μας είπαν ότι το μωράκι μας δεν έχει ελπίδες. Θα πέθαινε μέσα μου κάποια στιγμή. Μας παρέπεμψαν σε διακοπή κύησης, όπως και έκανα πριν μερικές μέρες.

Είμαι καταρακωμένη. Έχω συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει, ξέρω ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Μου λείπει το πλασματάκι που είχα μέσα μου. Γέννησα κανονικά με φυσιολογικό τοκετό και χωρίς επισκληριδιο.

Μου λείπει ακόμα και ο πόνος του τοκετού που ένιωθα για αρκετές ώρες.

Το κοριτσάκι μου, δεν μπορούσα να το αντικρίσω. Δεν θα το άντεχα. Δεν την είδα ποτέ.

Άραγε..το ξέρει ότι αγαπήθηκε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο;

Άραγε...το ξέρει ότι μας λείπει αφάνταστα..;

Κοριτσι μου οι απαντησεις που ψαχνεις να βρεις δεν νομιζω να απαλυνουν τον πονο σου....

Το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να το αφεισεις να βγει ολο αυτο απο μεσα σου για να μπορεσει καποια στιγμη να καταλαγιασει καπως......

Το μικρο σου αγγελακι ειναι εκει ψηλα και σιγουρα ξερει πολλα!

Κουραγιο και δυναμη για να μπορεσεις να πας παρακατω,τιποτα λιγοτερο τιποτα περισσοτερο...

Γοργόνα Αιγαίου, εγώ δεν έχω παιδιά αλλά μια ξαδέλφη μου είχε παρόμοιο πρόβλημα με το δικό σου και σκέφτομαι ότι ίσως αν σου διηγηθώ την εμπειρία της να βοηθηθείς... Η ξαδέλφη μου βρίσκονταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη (έκτο με έβδομο μήνα αν θυμάμαι καλά) όταν της ήρθε μεγάλη αιμορραγία, τόσο που κινδύνεψε κι η ίδια και το μωράκι της είχε πεθάνει μέσα στην κοιλιά της κι αναγκάστηκε να γεννήσει ένα νεκρό μωρό...
Αυτό της κόστισε πολύ και ξεκίνησε να βλέπει ψυχολόγο που απ' ότι ξέρω την βοήθησε και τώρα έχει ένα μωράκι στην αγκαλιά της, τα κατάφερε στη δεύτερη εγκυμοσύνη της...
Δεν θέλω να υποτιμήσω την απώλεια σου αλλά προσπαθώ να σου δώσω κουράγιο... Μπορώ να καταλάβω πως νιώθεις γιατί όταν το έμαθα είχα αναστατωθεί πολύ γιατί αν και άτεκνη, σαν γυναίκα μπορώ να φανταστώ ως ένα βαθμό πως είναι...
Πιστεύω ότι το μωράκι σου ξέρει πόσο το αγάπησες... Αν και τα λόγια είναι φτωχά μπροστά σε μια τέτοια εμπειρία, κάνε κουράγιο κι αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να το διαχειριστείς μπορείς να ζητήσεις βοήθεια όπως εκείνη...

Το αγγελάκι σου είναι το σπλάχνο σου! Ζούσε ό,τι έζησες, ένιωθε ό,τι ένιωθες!

Ξέρει λοιπόν πόσο αγαπήθηκε και πόσο το θέλατε!

Για μας τους Έλληνες δεν έχει πεθάνει, ζει στην αγκαλιά του Θεού, του Ιησού Χριστού και εκεί παρηγορείται!

Λυπάμαι.. Πραγματικά λυπάμαι!!!!!!!!

Κουραγιο κοπελα μου...τα λογια ειναι φτωχα σε αυτες τις περιπτωσεις...το μωρακι σου σιγουρα ξερει οτι αγαπηθηκε και θα αγαπιεται για παντα!Ευχομαι να το ξεπερασεις και να γινεις γρηγορα μανουλα...στο ευχομαι ολοψυχα!