Κουράστηκα....

Αυτες τις μέρες σκέφτομαι να χωρίσω γιατί έχουμε πολλά προβλήματα κ δεν είμαστε πολύ καλά. Το συζήτησα με τη μαμά μου κ με φίλες όλοι μ έχουν πρήξει να χώρισω. Έλεγα κι εγώ ότι δεν περνάω καλά κ παραπονιομουν. Σήμερα ήρθε κάτω απ το σπίτι να με πάρει ο φίλος μου κ εγώ δν ήμουν έτοιμη ακομα. Η μαμά μου έκανε σαν υστερικη φώναζε ότι δεν έχω μυαλό κ ότι θα της φέρω πολλά στο κεφάλι κ ότι ο μπαμπάς μου είναι στην αυλή κ ο φίλος μου είναι κάτω με το αμάξι κ θα τον δει. Και άρχισε να λέει ότι εφόσον ήταν να ξαναβρεθούμε να μην ερχόμουν καν σπίτι κ άλλα πολλά άρχισα κ εγώ να φωνάζω κ να βρίζω. Τελικά έφυγα. Δεν αντέχω άλλο τους καυγάδες για κάθε μου σχέση τα ίδια. Δεν αντεχω αλλο. Αυτή λέει ότι εγώ φταίω γιατί κάνω λάθος επιλογές. Έχω χαζέψει πραγματικά.

Προσπάθησε βα χαλαρώσεις.. όσο μπορείς...μπορώ να μάθω την ηλικία σου βασικά..;;;;
Θέλεις όντως να χωρίσεις η λόγο της πίεσης που δέχεσαι έχεις μπερδευτεί..;;;
Προσπάθησε να βάλεις σε μια τάξη το μυαλό σου τις σκέψεις σου και τα θέλω σου..
Στην τελική γράψε σε ένα χαρτί τα υπέρ και τα κατά της σχέσης σου και σύγκρινε...
Οι γονεις είναι γονεις...Δεν μπορείς να του αλλάξεις...
Προσπάθησε να δεις τα πράγματα με άλλο μάτι..
Τα θέλω σου και οι ανάγκες σου πρώτα και μετά όλα τα αλλά :)

Αν θυμάμαι καλά τα όσα έχεις γράψει και οι γονείς σου είναι απαράδεκτοι και ο φίλος σου δεν σου φέρεται καθόλου καλά.
Σούταρε τον φίλο σου και κάτσε να τα βρεις λίγο με τον εαυτό σου και να δεις πως θα οριοθετήσεις τους γονείς.

Πρέπει με κάποιο τρόπο να πάρω τη ζωή στα χέρια μου δηλαδή να αγαπήσω τον εαυτό μου και να μπορώ να κάνω πράγματα μόνη μου χωρίς φόβο όπως παλιά. Να βγαίνω έξω μόνη μου βολτα να κάνω τις δουλειές μου, πάντα θέλω κάποιον μαζί μου, έχω εξάρτηση από τους γονείς μου, απ τη σχέση μου, γι αυτό κ δεν μπορώ να φύγω ούτε απ το σπίτι ούτε απ τη σχεση. Φοβάμαι να μένω μόνη μου με τον εαυτό μου δεν με εμπιστεύομαι, με τόσα που έχω διαβάσει και τόσα που νόμιζα ότι έχω η θα μου συμβούν, όπως να τρελαθώ και να κάνω κακό στον εαυτό μου η στους άλλους, δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και θέλω παντα κάποιον δίπλα μου. Θυμάμαι παλιά τι όμορφα ένιωθα όταν εμένα μόνη και απολάμβανα την κάθε στιγμή, ένιωθα σιγουριά και ασφάλεια με τον εαυτό μου. Τα έχω χάσει αυτά, πως θα τα ανακτήσω; Γιατί αλλιώς νιώθω εξαρτημένη κ η ζωή μου εξαρτάται από τη γνώμη και τα κέφια των άλλων. Πχ βγαίνω βόλτα με το αμάξι κ αν πάθω κρίση πανικού; γρήγορα να πάρω τηλ τη μαμά μου να έρθει η τον φίλο μου. Ενώ όταν σπούδαζα κ ήμουν έξω πχ κ πάθαινα κρίσεις πανικού το αντιμετώπιζα πιο ψυχραιμα. Καταρχήν ήξερα ότι είναι κρίση πανικού κ θα περάσει δεν φοβόμουν ότι θα πάθω ανακοπή κ θα πεθάνω, ότι θα λιποθυμησω κ θα γίνω ρεζίλι φοβόμουν τίποτα αλλο. Έμπαινα σε εσένα μαγαζί, η σ ένα ταξί ή στο αυτοκίνητο κ αμέσως περνούσε ο πανικός, ακόμα και στο ασανσέρ να έμπαινα περνούσε. Γενικά ένιωθα καλύτερα και ασφάλεια όταν ήμουν μόνη. Τώρα έχω πάθει το αντίθετο φοβάμαι μόνη και θέλω να είμαι συνεχώς με κάποιον. Κι αυτό το έπαθα από τότε που έπαθα την αρρωστοφοβια και ένιωθα ότι είμαι άρρωστη και δεν μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου. Πως ξεπερνιέται αυτό; με την ψυχολόγο έχω καιρό να μιλήσω λόγω εξετάστικης περιόδου που είχα για τη σχολή. Τώρα που θα μιλήσουμε θέλω να το δουλέψουμε αυτό το κομμάτι.

Τις φοβίες τις αντιμετωπίζεις όσο πιο πολύ εκτίθεσαι σε αυτές. Γράφεις πολύ συνειδητά ότι έχεις πάθεις εξάρτηση με τον φίλο και τους γονείς σου κι ότι πρέπει να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Αυτό δεν θα συμβεί με επιφοίτηση. Με το να κάνεις αλλαγές όσο δύσκολες κι αν σου φαίνονται θα συμβεί. Ο ψυχολόγος θα βοηθήσει. Θέσε κάποιους στόχους, μικρούς για αρχή, μεγαλύτερους στη συνέχεια.