Originally Posted by
Antonis8
Διάβαζα ένα άρθρο ενός νευρολόγου, και ξεκινά το άρθρο "οι ασθενείς με δυσαυτονομια κινδυνεύουν από ανακοπή και σοκ, κατάρρευση συστημάτων" κλπ. Αν οι ίδιοι οι γιατροί δεν σέβονται τους ασθενείς και γράφουν τέτοια πράγματα, τότε εγώ πώς να το πάρω πιο ψύχραιμα; Ναι, είναι μια πιθανότητα,αλλά σε σχέση με έναν που δεν έχει δυσαυτονομια,έχω μεγαλύτερες πιθανότητες. Και ήταν και από πριν μεγάλος φόβος μου. Ίσως τελικά το μόνο που θα με κάνει να νιώθω ασφαλής να είναι να εμφυτευτει βηματοδότης στην καρδιά μου. Και δεν θα ήταν και παραλογο, εναλλαγές βραδυκαρδιας/ταχυκαρδίας δεν είναι καλές.
Θα δω τι θα μου πει και ο νευρολόγος, με όλα αυτά με τον ιό είχα ματαιώσει το ραντεβού για να δει την μαγνητική. Θα κλείσω και θα δω τι θα μου πει και αυτός. Αν και πλεον δεν υπάρχουν και πολλά που μπορώ να κάνω. Ξεκινάω τους αναστολείς, παίρνω περιστασιακά ομεπραζολη και βλέπω τι άλλο θα προκύψει. Αλλά στη ζωή προ της ορθοστατικής δεν θα γυρίσω ποτέ. Αναρωτιέμαι βέβαια μήπως εκείνη η ζωή με έφερε εδώ. Ήμουν ακούραστος, δεν πρόσεχα πολύ τον εαυτό μου, έκανα χιλιόμετρα με τα πόδια, δεν έτρωγα για ώρες. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι πριν δύο χρόνια μες στο καλοκαίρι ξεκινούσα φορτωμένος με πράγματα και περπατούσα μες στη ζέστη χωρίς να έχω πιει ούτε νερό από το πρωί. Τι να πω, δεν ξέρω. Μου έχει λήψει η σωματική δραστηριότητα. Να κανω γυμναστική, κάμψεις,να τρέξω. Πώς να τρέξω όμως με αυτή την κατάσταση.