Καλησπέρα σε όλους! Τις τελευταίες εβδομάδες νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό, έναν κόμπο, σαν να έχει πρηστεί ο λαιμός μου εξωτερικά . Αρχικά είπα ότι είναι από τον θυρεοειδή καθώς ψιλαφουσα το λαιμό μου και τον έβρισκα πρησμένο μπροστά. Έκανα υπέρηχο θυρεοειδή και είναι μια χαρά. Όλο το σκέφτομαι τι μπορεί να είναι και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Λέω να πάω και σε ΩΡΛ αλλά πιστεύω ότι είναι κάτι ψυχολογικο καθώς και πριν από 6 μήνες ένιωθα ότι έπαιζε το μάτι μου και μετά από κάνα μήνα μου πέρασε. Από μικρή θυμάμαι να ασχολούμαι με κάθε σύμπτωμα και να νομίζω ότι έχω την σοβαρότερη αρρώστια. Τον τελευταίο χρόνο αυτά ξεκίνησαν πιο έντονα καθώς διαγνώστηκα με μια αυτοανοση αρθρίτιδα η οποία μπήκε από την αρχή σε έλεγχο και πλέον δεν μου δημιουργεί κανένα πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι ενώ είμαι καλά εγώ από πέρυσι που το έμαθα δεν το έχω χωνέψει ακόμα. Όλο το σκέφτομαι κσι νιώθω ότι ήρθε το τέλος του κόσμου, ενώ όλοι οι γιατροί μου λένε ότι είμαο πολύ τυχερή που το βρήκα τόσο νωρίς και όντως από τον πρώτο μήνα με τη σωστή θεραπεία ειμαι πολύ καλά σαν να μην είχα ποτέ τίποτα.
Από το πρωί που ξυπνάω σκέφτομαι το λαιμό μου και αν με ενοχλεί. Με το να πίνω νερό ή να τρώω φαΐ ή όταν μάσαω κάτι π.χ τσίχλα δεν με ενοχλεί καθόλου. Εντωμεταξύ νιώθω ότι με ενοχλεί κατο δεξία μπροστά ψηλά στην κοιλιά μου. Το σκέφτομαι και αυτό.... Αυτά που νιώθω δεν είναι πόνοι, ούτε ενοχλήσεις θα τις έλεγα. Είναι σαν σφίξιμο, σαν βάρος...
Εχω ξεκινήσει να πηγαίνω σε ψυχολόγο να δω πως θα τα κουμαντάρω όλα αυτά.
Έκανα και εξετάσεις αίματος είναι όλες καλές.
Το χειρότερο είναι ότι είμαι και φαρμακοποιός και όλη μέρα ακούω δυσάρεστα πράγματα, άρρωστιες, θανάτους και μάλλον όλα τα κουβαλάω μέσα μου και τα υπερσκεφτομαι
