Καλησπέρα σας,
Με τον φίλο μου ήμαστε μαζί σχεδόν 4 χρόνια εγώ 26 αυτός 31.Κατα τη διάρκεια της σχέσης μας είχαμε κάποια σκαμπανεβάσματα ( έχω γράψει και παλιότερα ) αλλά σε γενικές γραμμές τα πάμε καλά και αγαπιόμαστε . Δεν μένουμε μαζί ο καθένας μας έχει κρατήσει το διαμέρισμα του και τις μισές μέρες έρχεται σε μένα τις άλλες πάω σε αυτόν.Στην καραντίνα μου ζήτησε να πάμε σε αυτόν όποτε μαζέψαμε τα πράγματα μου και έμεινα 2,5 μήνες σπίτι του. Μέσα στην καραντίνα τον Μάιο έτυχε ένας φίλος του να παντρευτεί και τον πήρε τηλέφωνο να του δώσει συγχαρητήρια εκείνος του λέει άντε και στα δικά σου και εκείνος άρχισε να λέει τις βλακείες τύπου « εγώ δεν παντρεύομαι « σιγά μην παντρευτώ ποτέ κτλ.
Τον ρώτησα γιατί τα είπε όλα αυτά και αν έκανε χιούμορ μου λέει όχι ότι τα εννοεί ,ότι δεν πιστεύει στον γάμο. Εγώ έπεσα από τα σύννεφα και δεν μου άρεσε καθόλου αντέδρασα αρκετά άσχημα γιατί ένιωσα ότι όλος μου ο κόσμος γκρεμίζεται .Του είπα ότι θέλω να παντρευτώ στο μέλλον και αν δεν θέλει να μου το πει να χωρίσουμε.Του είπα κιόλας πάνω στην φρίκη μου ότι του δίνω 2 βδομάδες διορία τι θέλει αν θέλει να συνεχίσουμε μαζί με σκοπό να καταλήξουμε κάποια στιγμή στον γάμο και στην οικογένεια η να χωρίσουμε.Βεβαια κατάλαβα ότι δεν ήταν σωστό να βάλω διόρια και να του το κάνω αυτό και μετά από 2 μέρες το πήρα πίσω και άφησα τα πράγματα να χαλαρώσουν. Εκείνος μου είπε ότι έχει θέματα δέσμευσης και δεν θέλει να παντρευτεί γιατί έχει ψυχολογικά από την μάνα του που τον παράτησε στην γιαγιά και εφυγε και ότι θέλει να πάει σε έναν ψυχολόγο να τα λύσει. Του είπα οκ και ότι δεν θα περιμένω μια ζωή. Εγώ ξενέρωσα γενικά και σοκαρίστηκα με την στάση του απέναντι στον γάμο.
Το κερασάκι ξεχείλισε όταν πριν καμία βδομάδα πήγε εκδρομή με τους φίλους του και εγώ ήθελα να γυρίσω το μεσημέρι σε αυτόν όταν σχολουσα μιας και είχα όλα μου τα πράγματα εκεί και δεν μπορούσα να πάω να τα πάρω γιατί δεν μου έχει βγάλει αντικλείδι από το σπίτι του ουτε και μου είπε να μου βγάλει ποτε. Έγινε ένας καβγάς πάνω σε αυτό και μου λέει έπρεπε να χτυπήσεις την θεία μου που μένει δίπλα να σου ανοίξει. Του λέω είμαι η σχέση σου εδώ και 4 χρόνια θα μπορούσα να έχω ένα κλειδί από το σπίτι σου για ώρες ανάγκης και να μην μου ανοίγουν άλλοι. Μου λέει δεν θέλω να σου βγάλω αντικλείδι ,νιώθω ότι πιέζομαι ,δεν θέλω να αισθάνομαι ότι συγκατοικουμε, θέλω να νιώθω ότι το σπίτι είναι δικό μου κτλ. Του λέω με δουλεύεις κάθε βράδυ μαζί κοιμομαστε; Μου λέει να αλλά δεν θέλω να το πούμε επίσημα. Μετά άρχισε να κλαίει να μου λέει ότι με αγαπάει και δεν θέλει να με χάσει και να πάμε μαζί σε ψυχολόγο ζευγαριών. Του είπα θα το σκεφτώ και να σκεφτεί αυτός τι θέλει και να μιλήσουμε. Έχουμε να μιλήσουμε 5 μέρες και πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω έχω χάσει τον ύπνο μου και είμαι κομμάτια .Πιστευω ότι αυτός που αγαπάει και είναι ερωτευμένος όσο και να φοβάται δεν βάζει τέτοιους τοίχους. Τι με συμβουλεύετε ;