Originally Posted by
Erudinam
Ο ψυχαναγκασμος μου ελεγε να κανω μια τελετουργια για να γλυτωσω τιμωρια απο τους Θεούς. προσευχομαι σε μη συγκεκριμένου Θεούς, για να ειμαι σίγουρος. Η τελετουργια ήταν να αλλάξω θέση του ζαμπον και του κασεριου απο το ψυγειο γιατι μπορει να εκανα καταλαθος υποσχεση λογω των ακυρων σκεψεων που ειχα. δεν ειναι τρολ!
Δεν ηθελα να το κάνω, γιατι θυμηθηκα μια παλια, πιθανη υποσχεση οτι δεν θα λειτουργω ψυχαναγκαστικα με τις θεσεις των πραγματων στο ψυγειο.
εφοσον, ηταν κατι παλιο και δεν το πολυθυμομουν αποφασισα οτι καλυτερα να μην αλλαξω καμια θεση γιατι μετα θα ανησυχω περισσοτερο, καθως αυτη η παλια, πιθανη υποσχεση να ηταν πιο εντονη απο την τωρινη, η οποια ξερω οτι ηταν απλα ενοχλητικες, ανεξελγκτες σκεψεις.
Εκατσα στον καναπε και προσπαθουσα να ηρεμησω. ο ψυχαναγκασμος μου ελεγε
ψυχαναγκασμος: σηκω και πανε αλλαξε την θεση του τυριου και του ζαμπον γιατι ισως τιμωρηθεις.
δεν μπορουσα να ηρεμησω. με βασανιζε αυτη η σκεψη. σκεφτομουν μηπως την κανω την τελετουργια ωστε να ηρεμησω. αλλα αμεσως σκεφτηκα
εγω: μην τυχον το κανω! μετα θα αγχωνομαι για την παλια υποσχεση που δεν θυμαμαι. ισως τοτε υπαρξει καποια τιμωρια. καλυτερα να μην κανω τιποτα
γενικα, το θεμα της τιμωριας υπηρχε συνεχεια στο μυαλο μου. οτι δηλαδη, θα ειναι χειροτερα αν ενδωσω στην τελετουργια γιατι ετσι μπορει να σπασω μια παλια υποσχεση που δεν θυμαμαι.
αρκετες φορες, επιασα το υποσυνειδητο μου να προσπαθει επιτηδες, να σκεφτεται το θεμα τιιμωριας, τοσο που δεν χρειαζονταν, ωστε να εξαναγκαστει ο εαυτος μου να μην ενδωσει στην τελετουργια. σαν δηλαδη να απειλω τον εαυτο μου για να μην κανει τιποτα. σαν να προσπαθουσα να εξανγκασω τον εαυτο μου να βγει απο αυτο το διλημμα με την απειλη.
πολλες φορες, στο παρελθον, οταν ημουν σε μια παρομοια κατασταση, παντα, μου ξεφευγαν ανεξελεγκτες σκεψεις, σε μορφη προσευχης, η οποιες και καλα εκαναν νεα υποσχεση στους Θεούς ωστε να βγω απο το διλημμα. συνηθως, οταν εβγαιναν καταφερνα και ελεγα παντα μεσα μου, γρηγορες προσευχες τυπου "ηταν σκεψεις χωρις την θεληση μου. δεν κανω νεα υποσχεση. δεν υπαρχει υποσχεση" καπως ετσι.
εκει, λοιπον, που καθομουν στον καναπε και σκεφτομουν πραγματα τυπου:
εγω: να κανω την τελετουργια? ή οχι? ας την κανω μπας και ηρεμησω. οχι δεν πρεπει να την κανω! μετα θα αγχωθω παραπανω. ισως υπαρχει καποια τιμωρια αν ενδωσω στην τελετουργια. καλυτερα να μην κανω τιποτα! θα ηρεμησω αργα ή γρηγορα. αλλα δεν ηρεμω! μπορει να μην κοιμαμαι, το βραδυ! οχι! θα την κανω για να ησυχασω! συγκρατησου! δεν πρεπει να την κανω! Θεοί, δεν εκανα υποσχεση! δεν υπαρχει τιμωρια! απλα ειναι σκεψεις χωρις την θεληση μου. δεν υπαρχει τιμωρια. να το κανω? να μην το κανω? μηπως πρεπει να το κανω? οχι! μπορω να κανω οτι θελω! καμια τιμωρια ετσι και αλλιως! δεν ξερω! Θεοί να με τιμωρησετε αν το κανω.
ξαφνικα, φρικαρα λιγο αλλα ημουν τοσο κουρασμενος που απλα αγνοησα αυτες τις σκεψεις. ειπα απλα κατι τυπου "σκεψεις χωρις την θεληση μου ΚΑΙ αυτο" αλλα μετα απο λιγο, αρχισα να αγχωνομαι. ανησυχω για αυτο το τελευταιο, που εμφανιστηκε σε μορφη προσευχής. δεν μπορω να θυμηθω, γιατι εμφανιστηκε σαν προσευχη. μηπως ηταν οντως προσευχη? μηπως για καποιο δευτρολεπτο, εκανα μια νεα υποσχεση για να βγω απο αυτο το διλημμα? δεν μπορω να θυμηθω. ειμαι σχεδον σιγουρος οτι ηταν ανεξελεγκτες σκεψεις σε μορφη προσευχης αλλα δεν ξερω γιατι ανησυχω τοσο. ανησυχω μηπως φευγαλεα, για καποιο δευτερολεπτο, απλα πηρα το ρισκο και εκανα μια βιαστικη υποσχεση. αλλα δεν νομιζω. μαλλον, ειχε κουραστει τοσο ο εγκεφαλος μου, που απλα αυτα που προσπαθω να μην σκεφτομαι αρχισε να τα σκεφτεται. δεν ξερω. το θεμα της τιμωριας τριγυρνουσε συνεχεια στο μυαλο μου. οποτε, εκει που χαλαρωσα απο την κουραση, ξαφνικα, πεταχτηκε αυτη η σκεψη. αλλα ανησυχω επειδη εμοιαζε σαν προσευχη. μαλλον, καταλαβα, οτι το υποσυνειδητο μου ηθελε να κανει "νεα υποσχεση" για να βγει απο το διλημμα, οπως παντα, και οσο προσπαθουσα να το αγνοησω αυτο τοσο επεμενε, οποτε λιγο η κουραση, λιγο η χαλαρωση, λιγο το αγχος. εμφανιστηκε αυτη η σκεψη σε μορφη προσευχης. απλα αγχωνομαι γιατι καποιες λεξεις σχηματιστηκαν εντονα στο μυαλο μου.
