Originally Posted by
Erudinam
Είχα ενοχλητικές σκέψεις που ζητούσαν τιμωρία από τον Θεό. Άρχισα να προσεύχομαι με το μυαλό μου, χρησιμοποιόντας συγκεκριμένες φράσεις. Λόγω άγχους, οι προσευχές αυτές μπήκαν σε μία υποσυνείδητη, αυτόματη, επανάληψη χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα τι σκέφτομαι. Σαν ενοχλητικές προσευχές. Κάποια στιγμή, βρισκόμουν σε ψυχαναγκαστικο δίλημμα. Έκανα την επιλόγη μου, ενώ ανησυχούσα οτι με αυτή την επιλογή μπορεί να έσπαγα μια παλιά υπόσχεση στον Θεό που δεν θυμόμουν. Δεν ίσχυε αυτό αλλά ο ψυχαναγκασμός μου, αυτό μου έλεγε. Ήμουν κουρασμένος και άρχισα να έχω σκέψεις σχετικά με το αν έκανα τέτοια υπόσχεση ή οχι. Άπλα ήθελα να φάω στο τραπέζι της κουζίνας, και λόγω ενος ψυχαναγκασμού, έφαγα στο σαλόνι. Άρχισα να ανησυχώ μήπως είχα κάνει μια παλιά υπόσχεση που δεν θυμάμαι, να μην λειτουργώ ψυχαναγκαστικά στο που κάθομαι όταν τρωω, δηλαδή να κάθομαι όπου θέλω. Και εγώ, λόγω ενος άλλου ψυχαναγκασμού, λειτούργησα ψυχαναγκαστικά ενώ αυτή η 30% πιθανή υπόσχεση έλεγε να μην λειτουργώ ψυχαναγκαστικά και εγώ λειτούργησα.
Εννοείται δεν είχα κάνει ποτέ τέτοια υπόσχεση, καθώς, δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο, για αυτό και ηταν 30% πιθανή. Εκει που έτρωγα στο σαλόνι και ημουν σχετικα χαλαρός, άρχισε το μυαλό μου να εξετάζει αν εκανα ποτε, τελικα, υποσχεση. Άρχισα να εχω ενοχλητικες σκεψεις περι τιμωριών από τον Θεό. Άρχισα να προσεύχομαι πάλι, για αυτές τις σκέψεις, και μπήκαν και αυτές οι προσευχές στο αυτόματο. Δηλαδή, ενω σκεφτόμουν άλλα πράματα, υποσυνειδητα, προσευχομουν σε επανάληψη. Έφτασαν σε σημείο οι ψυχαναγκαστικές, υποσυνείδητες προσευχές να μπερδευτούν με τις ενοχλητικές σκέψεις. Όλα αυτα στο υποσυνείδητο δηλαδη, δεν ήταν έντονες καθώς σκεφτόμουν νορμαλ, άλλα θέματα πιο έντονα. Κάποια στιγμή, λόγω κούρασης, έπιασα το υποσυνείδητο μου να μιλάει στον Θεό και να του λέει, σε πρώτο πρόσωπο, δηλαδη σαν να προσεύχομαι, η τίμωρια επειδή μπορεί να έσπασα μια 30% πιθανή υπόσχεση, να μην είναι σκληρή. Έπιασα τις σκέψεις να λενε παρόμοια πραματα, 2-3 φορες, νομίζω.
Δεν αντέδρασα, αμέσως, σαν να μην είχα συνειδοτοποιήσει τι έλεγαν αυτές οι σκέψεις. Αλλά είχα αγχωθεί χωρίς να μπορώ να προσευχηθώ για αυτές. Αντι να πω ένα μεγάλο "ΟΧΙ! ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΜΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ" απλά, άφηνα αυτές τις αυτόματες, άκυρες, προσευχες να υπάρχουν. Καποια στιγμη, πέρασαν λίγα λεπτά, νομίζω, και φρίκαρα και κάπως πάτησα στοπ σε όλο αυτό το αυτόματο, υποσυνειδητο πραμα, και αρχισα να προσευχομαι κανονικά, βεβαια παλι με τιε σκεψεις αλλα ελεγχόμενα και να λεω οτι ολα αυτα περι τιμωριων ηταν σκεψεις χωρίς την θέληση μου. Ανησυχω, μήπως έπρεπε να το πω την ωρα που κατάλαβα λίγο, αυτες τις σκέψεις, τα τρομερά πραματα που ζητανε, δηλαδη ελεγαν στον Θεό να μην τιμωρηθώ σκληρά. Δεν θα το έλεγα ποτέ στον Θεό. Πάντα προσευχομαι τόσο που λέω συνεχεια "'ΚΑΜΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ" και τώρα κατέληξα να ζητάω μια που να μην είναι σκληρη; ηταν απλα φευγαλέες σκέψεις σε μορφή προσευχής αλλά κάποιες έμοιαζαν σαν όντως να μίλαγα εγώ στον Θεό. Αυτό, μπορεί να έγινε 2-3 φορές. Και ανησυχώ. Μήπως εκανα κάποιο λάθος και το εννοούσα; Μήπως για κάποιο λεπτό λογω φόβου, αρχισα όντως να το ζηταω αυτό απο τον Θεό; Ενώ ξέρω οτι ήταν το υποσυνειδητο μου, έμοιαζε πολύ σαν προσευχή. Δεν ξέρω. Για ποιο λόγο όταν άκουσα αυτες τις σκέψεις περι τιμωριών, δεν αντέδρασα αμέσως αλλά μου πήρε 2-3 λεπτα; Ανησυχώ.
