Καλησπέρα.
Νιώθω χρόνια την ανάγκη να μιλήσω κάπου αλλά δεν το έκανα ποτέ. Ζω σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας διατάζει και οι υπολοιποι εκτελουμε. Μεγάλωσα καταπιεσμένη και υπαρχαν πολλές σοβαρές καταστάσεις..... Όλη αυτή η κατάσταση με απομάκρυνε από τις κοινωνικές συναστρωφές και μίσησα όλους τους άντρες. Ώσπου έφυγα απο το σπίτι για σπουδές. Στα 19 λοιπόν γνωρίζω ενα αγόρι που κατά την τότε γνώμη μου τον θεωρουσα ευγενικο, συνεσταλμενο και καλοψυχο. Μεχρι τοτε εγω ούτε από το χέρι δεν είχα πιασει αντρα. Από φόβο μην το μάθει ο πατέρας μου. Τα χρόνια πέρασαν μάζι του νιώθοντας τυχερή και ευλογημένη που ήμουν μαζί του. Στα 25 μου έκανε πρόταση γάμου και έκει αρχησαν τα όργανα. Ολα αυτά τα χρόνια μονο η μητερα μου γνωριζε για την υπαρξή του. Φάνταστείτε στον πατέρα μου δεν είχα το θάρρος να πω για την προταση γαμου. Η μητερα μου το είπε. Ωστόσο, λιγο πριν την προταση, μου παρουσιάζεται μια πάθηση στα γεννετικα όργανα η οποια ηθελε χειρουργειο και θεραπείες με αποτέλεσμα να υπαρχει πιθανοτητα να μείνω δυσκολα εγκυος. Ενημέρωσα τον φίλο μου για τα θέματα υγειας αλλά παρολα αυτα μου έκανε προταση γαμου. Ο πατέρα μου θεώρησε σωστο να μου δώσει καποιες συμβουλες, λεγοντας μου οτι πρέπει να σεβομαι τα πεθερικα μου, να μην τα στεναχωρω και γενικότερα να τα σεβομαι. Το έκανε όμως με τέτοιο τρόπο ώστε μου άσκησε ψυχολογικη βια. Παντά αυτό έκανε. Εγώ από την άλλη δεν ειχα γνωρίσει πότε τους γονεις του φίλου μου. Όπως είναι συνηθισμένος ήρθαν οικογενειακως στο σπίτι μας. Λιγες μερες πριν έρθουν αρχισα να δεχομαι πίεση απο το αγορι μου ώστε να κανουμε αρραβωνα. Εγω απο τα 19 μου του είχα πει οτι τα εθιμα δεν μου αρεσουν. Η πίεση γινόταν όλο και πιο μεγάλη, καθως ήθελε να ακολουθήσουμε πιστά τα θέλω της μητέρας του. Με τα πολλά μου είπε ενταξει δεν κάνουμε. Ερχονται λοιπον σπιτι, κι ενω ειχα συννενοηθει οτι δεν θα συζητηθεί αυτό το θεμα, η μητέρα οχι απλά το εθιξε αλλα πηγέ να το επιβαλλει. Οι γονεις μου είπαν απλα ας κανουν οτι θέλουν τα παιδια(δεν το περιμενα απο τον πατέρα μου αυτο). Αυτη η απαιτηση ηταν η αρχη του κακου. Στη συνεχεια υπηρξαν και άλλες. Μου έλεγε οτι οι γονεις του θέλουν να συμπεριφερομαι πιο θερμα στους συγγενεις του, στις γιορτες που παμε να τρωω πιο πολυ και γενικα ολη μου η υπαρξη περνουσε απο ρανταρ της μητέρα του. Ολα αυτα συνεβαιναν παραλληλα με τον προγραμματισμο του χειρουργειου μου. Ημουν πολυ ευάλωτη τότε καθώς δεν μπορουσα να καταλάβω την παθηση που έχω και κανοντας αμετρητες εξετασεις και ταξιδια στην Αθήνα για γιατρους. Μετά απο 20 μερες που εκανα το χειρουργειο μας καλεσε η μητερα του σπίτι της για φαγητο. Δυο μέρες πριν πάμε μου ανακοινωνει οτι η μητέρα του εχει κανονισει αρραβωνα. Τσακωθηκα μαζι του ειπα οτι εαν μου περασουν χρυσαφικα θα τους βρίσω. Παμε σπίτι του και είχε καλεσει 40 ατομα. Εγω εκεινη την μέρα αρχισα την θεραπεια με τα χαπια. Καθομαστε, τρωμε, συζηταμε. Καποια στιγμη μου ζητησε ο φίλος μου να παμε στο δωματιο του να μου μιλήσει. Μου είπε πολλα, μεσα σε αυτα με πειραξε η φραση οτι ηθελε να κανει το χατιρι της μανας του. Εγω του απαντησα οτι θελω να κανω πραγματα στη ζωη μου, που θελω εγω και οχι να τα επιβαλλουν. Τοτε ανοιγει η πορτα και μπανει η μητερα του μεσα και μου εψαλλε οτι μπορει κανεις να φανταστει. Εσκυψα το κεφαλι και δεν της απαντησα. Μετα απομονωσε σε ενα αλλον δωματιο την μητερα μου και τα εψαλλε και σε εκεινη. Απο εκεινη την μερα ακολουθησαν πολλες μερες με καταπίεση. Ο φιλος μου ελεγε να παρατήσω την δουλεια μου, στην οποια επερνα καλα λεφτα για να παμε να μεινουμε στο χωριο του. Αυτός δεν δουλευε καν. Μου ελεγε οτι του ελεγε η μητερα του οτι η γυναικα ακολουθει τον αντρα οπου παει. Η μητέρα του μας καθοριζε μεχρι τι ώρα θα φύγουμε απο τα γλέντια του σογιου της. Με ρωταγε με ασχημο τρόπο εαν μπορώ να κανω παιδια και οσο περνουσαν οι μερες βυθιζομουν στην καταθλιψη. Ολο αυτό κράτησε ενα χρονο όπου πηρα την αποφαση και του είπα να χωρίσουμε... το μονο που μου ελεγε ηταν οτι αυτος ηταν ο χαρακτηρας της μανας του και πρεπει να τον αποδεκτω. Οταν εβλεπα την μητερα του μας επιβάλεται έχανα ακόμα και το ερωτικό ενδιαφερον για αυτον. Προς εκπληξη μου, ο αυταρχικος πατερας μου δεν παρενέβει καθολου στη ζωή μας
Νιώθω πληγωμενη, προδομενη, σιχαινομαι το σωμα μου. Προσπαθώ να βγω από ολή αυτη την μιζερια. Μερικες φορες λεω οτι τον αδικησα αλλες παλι λεω οτι δεν μπορω να ανεχτω την καταπιεση της μανας του. Εχω δεχτει αρκετη απο τον πατερα μου
