ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ...ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?

Γεια σας!
Ειμαι 22 ετών και θα ήθελα να σας μεταφέρω την επίπονη εμπειρία μου, η οποία συνέβει πριν μια βδομαδα. Ήμουν σ\'ένα σπίτι και έκανα μαθημα, όταν ξαφνικά άρχισα να ζαλίζομαι, να ιδρώνουν τα άκρα μου, να μην μπορώ να πάρω ανάσα και γενικά να νιώθω ότι είναι θέμα χρόνου να λιποθυμήσω! Ταράχτηκα πάρα πολύ και σταμάτησα αμέσως το μάθημα. Αφού ηρέμησα, μετά από κανα μισάωρο, έφυγα από το σπίτι ,έχοντας πραγματικά πολύ άσχημη διάθεση. Έκτοτε, κάθε φορά που βρίσκομαι σ\'αυτό το χώρο,νιώθω τρομερά άσχημα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο μάθημα και αισθάνομαι ότι ανα πάσα στιγμή θα με πιάσει το ίδιο. Νιώθω χάλια...απελπισμένη...
Προσπαθώ να το αντιμετωπίσω, όμως μου είναι πολύ δύσκολο. Αγοραφοβία δεν έχω. Το πρόβλημα είναι ο συγκεκριμένος χώρος και δυστυχώς δεν μπορώ να τον αλλάξω. Τι μπορώ να κάνω, ώστε να μην το σκέφτομαι? Σκέφτομαι ακόμα και να παραιτηθώ,αλλά σίγουρα αυτό δεν είναι λύση.
Για φάρμακα ούτε συζήτηση.Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να πάρω. Υπάρχει κάποιος τρόπος ουσιαστικής αντιμετώπισης του προβλήματος?
Πρέπει να κάνω κάτι άμεσα!!
Επίσης,θα ήθελα άτομα με παρόμοια εμπειρία να μου πουν πως διαχειρίστηκαν τέτοιες καταστάσεις.(e-mail: [email protected])
Ευχαριστώ θερμά.

geia eimai i bera enitha kai egw kati tetho se ena siggekrimano spiti kai se katalabeno otan pigeneis na skeftese kati efxaristo i na min pigeneis etsi ekana kai egw stamata na pigeneis. ta leme

Σας ευχαριστώ...
Πιστεύω ότι είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα! Παρατήρησα ότι χθές που είχα πολύ καλή διάθεση και ήμουν χαρούμενη, δεν με έπιασε. Όμως,σήμερα δυστυχώς μου συνέβει σε αυτόν τον συγκεκριμένο χώρο! Δεν ένιωθα λυπημένη...αλλά παρόλα αυτά.....
Δεν ξέρω τί να κάνω...Μήπως να παρατήσω αυτ\'η τη δουλειά?Ειναι λύση αυτό?

Αγαπητή Έφη...το άν είναι κρίση πανικού και τον ακριβή τρόπο αντιμετωπίσης της....ίσως κάποιος ειδικός να μπορούσε να σε διαφωτίσει καλύτερα...εφόσον αισθάνεσαι οτι ξεπερνάει (επι του παρόντος τουλάχιστον) τον έλεγχο σου...Χωρίς να θέλω να μιλήσω ειδικά για σένα...επίτρεψε μου να θέσω και μια άλλη παράμετρο στο πρώτο επεισόδιο μιας τέτοιας κρίσης που μπορεί να έχουμε...Είναι πιθανόν...να μην είναι κάν ψυχολογικό πρόβλημα αλλά μια προσωρινή βιολογική απορρύθμιση (πχ υπόταση ή υπογλυκαιμία) ..που ειδικά σε νεότερες ηλικίες μπορεί να εμφανιστεί στα πλαίσια μιας δίαιτας,κόπωσης ή και αναιμίας...Αυτές οι καταστάσεις μπορεί να δημιουργήσουν την αίσθηση της επερχόμενης λυποθυμίας...και γενικά μια όχι και τόσο όμορφη κατάσταση μέσα μας..και σίγουρα μια κατάσταση που δε θα θέλαμε να ξαναπεράσουμε....Μπορεί δηλαδή αυτό το πρώτο επεισόδιο....να είναι και η αιτία τω επόμενων κρίσεων πανικού...ακριβώς γιατί βιώσαμε τότε έντονο φόβο...ο οποίος όμως οφείλονταν σε μια προσωρινή βιολογική απορρύθμιση...την οποία εύκολα μπορούμε να κοντρολάρουμε...(στην υπόταση λίγο αλατάκι...στην υπογλυκαιμία λίγη ζαχαρίτσα...μια γενική εξέταση αίματος...μια ισορροπημένη διατροφή..κτλ).
Όλα αυτά τα λέω...όχι αναφερόμενος ειδικά στην περίπτωση σου...(διερευνισε την με την βοήθεια ειδικών ή όποιου κρίνεις εσύ ως καταλληλότερο)...αλλά παίρνοντας την ευκαιρία απ την περίπτωση σου...